Lexie.
Terwijl Ralph weer terug naar zijn werk ging, reed ik terug naar ons huis. Hoe kort ik ook in de stad was, wanneer ik het bos uitreed en de strandweg op, voelde ik me meteen rustiger worden. In de verte zag ik ons huis aan het strand al staan, waar we inmiddels al bijna vijftien jaar woonden. Elke ochtend als ik er wakker werd en meteen het zachte geluid van de golven op de achtergrond hoorde, wist ik weer wat een geluk ik had gehad dat ik op zo’n prachtige plek mocht wonen.
Ik draaide de oprit op en zag Flore haar fiets al tegen de garagedeur staan. Vlak na de bruiloft waarbij ik eindelijk met Ralph trouwde, kwamen we erachter dat we een baby verwachtten. Het was iets sneller dan verwacht, maar vanaf het eerste moment waren we er meteen dolblij mee geweest. Na een zwangerschap van precies veertig weken kregen we een tweede dochter, een meisje met rode haren en blauwgroene ogen. Een perfecte mix van ons tweeën. Flore was als baby al heel anders geweest dan Rosie. Waar ik me de slapeloze nachten met Rosie zelfs nu nog herinnerde, sliep Flore na één week door en was ze altijd rustig en tevreden geweest. Zelfs nu ze aan het puberen was, was ze het makkelijkste kind ooit. Maar misschien was dat wel omdat we alleen Rosie als vergelijkingsmateriaal hadden.
Ik liep door de voordeur naar binnen en zag dat Flore aan de keukentafel zat te leren. Met haar koptelefoon op en haar huiswerk in keurige stapels voor zich, was ze druk aan het werk met iets dat op haar huiswerk Latijn leek. Ik leunde tegen de deurpost en genoot een ogenblik van het beeld van mijn jongste dochter die helemaal in haar eigen wereld verzonken was. Ze was vastbesloten om net als mijn ouders arts te worden en werkte daar keihard voor, zo hard zelfs dat we ons wel eens afvroegen of het af en toe niet teveel was voor haar. De deur kraakte een beetje en geschrokken keek ze op.
‘Oh hoi mam! Ik had je helemaal niet gehoord. Wil je thee? Ik heb thee gemaakt.’ Ik lachte: ‘Hoi lieverd. Eigenlijk zou ik degene moeten zijn die thee voor jou maakt he?’
Ze haalde haar schouders op en liep naar de keuken.
‘Dat geeft niet, ik heb het al gemaakt en ik wil nog wel een kopje. Wat was er aan de hand met Roos?’
Ik zuchtte en ging aan de keukentafel zitten, waar ze een grote mok voor me neerzette.
‘Rosie is weer van school getrapt.. Wat ze nu weer heeft gedaan zal ik je besparen..’
Ik hoorde achter ons een deur dichtslaan en ik keek geschrokken op.
‘Waarom vertel je het haar niet gewoon mam? Dan hebben jij en je favoriete kind weer wat te roddelen over mij.’
Op haar enorme hakken kwam ze de keuken binnengelopen en ik zag meteen aan haar dat ze woedend was.
‘We waren niet over je aan het roddelen Roos, Floor vroeg gewoon wat er gebeurd was.’
‘Oh en je vond het vast heerlijk om te vertellen dat Rosie, het kind waar je zo’n verschrikkelijke hekel aan hebt, weer eens iets stoms heeft gedaan he?’
Met een boos gebaar stopte ze een zwarte krul achter haar oor en beende naar de koelkast, waar ze een fles wijn uitpakte.
‘Roos, het is drie uur ’s middags, vind je dat niet een beetje te vroeg om aan de wijn te gaan?’
‘Bemoei je er niet mee mam.’ sneerde ze, waarna ze een glas uit de kast pakte.
‘En nu is het genoeg!’ schreeuwde ik terwijl ik opstond van mijn stoel en naar de keuken liep. Ik pakte de fles wijn uit haar hand en zette hem weer terug in de koelkast.
‘Wat doe je mam? Ik ben twintig jaar hoor! Ik ben een volwassene, je kunt mij niet vertellen wat ik moet doen.’
‘Het is afgelopen Rosie. Ik weet niet wat er mis met jou is, of waarom je denkt dat je je zo moet gedragen. Je bent inderdaad twintig jaar, gedraag je dan ook zo. Als jij je niet nu onmiddellijk een beetje normaal gaat opstellen, dan ga je maar weg.’ Een moment dacht ik verbazing in haar ogen te zien, maar die sloeg al snel om in blinde woede. Ze duwde me aan de kant en rende, zo snel als ze kon op haar hakken, de trap op. Boven hoorde ik een heleboel herrie en ik vermoedde dat ze haar spullen in een koffer aan het proppen was.
De eerste keer dat ze dat had gedaan was ze zestien, na een hevige ruzie door iets wat ik had gedaan, ging ze ervandoor, om vervolgens dagen bij een vriendin te slapen. De tweede keer was ze achttien, ze was voor de eerste keer van school getrapt omdat ze dronken op school was gekomen en ze had twee dagen mij mijn ouders gelogeerd, totdat ze weer naar huis wilde komen. De derde keer was ze net negentien, het was zomervakantie en ze was in een vlaag van blinde woede weggegaan, op de trein gestapt en vertrokken. Na vier dagen helemaal in de stress te hebben gezeten van de zorgen, belde de politie dat ze haar gevonden hadden, ze verbleef in een hotel in de buurt van Amsterdam en had niet genoeg geld om haar kamer te betalen. Midden in de nacht reed Ralph naar haar toe en toen ze thuiskwam, leek het even beter te gaan, totdat ze weer in haar oude gedrag terugviel. Ze ging onverstoorbaar door met winkeldiefstal, roken, weglopen en met weet ik veel wat voor jongens aanpappen. Het was eindelijk voor het eerst sinds een jaar dat we een paar weken niets hoorden, tot wat er vandaag gebeurd was.
Ik hoorde haar van de trap aflopen en liep naar de gang. Het was af en toe moeilijk om te begrijpen dat een meisje dat zo ontzettend mooi was, zo’n verschrikkelijk karakter kon hebben. Ze had een enorme bos donkere krullen die helemaal tot op haar onderrug kwamen. Haar grote blauwgroene ogen werden omlijst door jaloersmakende zwarte wimpers en op de weinige momenten dat ze lachte, had ze een lach waarmee ze mensen kon betoveren .We grapten wel eens dat haar probleem was dat ze gewoon ‘te’ mooi was en dat ze zich daarom zo gedroeg. Sinds ze op haar vijftiende een aantal keren was benaderd door modellenbureau’s, had ze ontdekt dat ze haar uiterlijk kon gebruiken om haar zin te krijgen, iets wat haar al regelmatig in moeilijkheden had gebracht.
Ze zette de koffer bij de voorkeur en keek me afwachtend aan, om te kijken of ik meende wat ik had gezegd. De blik in haar ogen zorgde ervoor dat ik dacht dat ik een beetje van mijn dochter terugzag en ik besloot nog één laatste poging te doen om haar terug te krijgen.
’Rosie, je hoeft van mij niet te gaan. Alsjeblieft, praat met me.. Zeg me hoe ik je kan helpen en waarom je deze dingen doet.’
Ik wilde naar haar toe lopen om wat toenadering te zoeken, maar ze deed een stap achteruit.
‘Had je er een paar jaar geleden maar zo over gedacht mam. Dan was dit allemaal niet gebeurd.’
Ik voelde de tranen in mijn ogen prikken: ‘Rosie, het is niet eerlijk dat je daarover begint. Je weet hoeveel spijt ik daarvan heb en ik wilde dat het nooit gebeurd was. Je kunt niet alles daarop schuiven.’
Ze pakte haar koffer op en keek me boos aan.
‘Dat kan ik wel! Het is allemaal jouw schuld mam, jij bent de veroorzaker hiervan. Niet ik.’
Ze opende de deur en keek me nog een laatste keer aan.
‘Als je nu weggaat, dan hoef je niet terug te komen.’ zei ik met een stem die trilde van woede en verdriet.
Ze keek me nog een laatste keer aan en zuchtte.
‘Maak je maar niet druk, dat doe ik ook niet.’
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
