De angst dat het weer gebeurd blijft altijd.

by Tamara
haar kwijt

December 2016. Lauren was al een tijdje aan het kwakkelen en dat was niet zo gek, want er was een griepepidemie en zo ongeveer iedereen was ziek. Op een gegeven moment was het zelfs zo erg dat Maxim niet meer op school hoefde te komen, omdat de hele klas en alle leraren ziek waren.  Met twee grote broers op school pak je als klein zusje natuurlijk een heleboel ziektes en griepjes mee, dus dat ze ziek werd was niet zo gek. Ik hield contact met de huisarts, die steeds aangaf dat we niet hoefden te komen omdat iedereen ziek was en het wel over zou gaan. Alleen.. Het ging niet over.

Ik dacht dat ik haar kwijt was.

Het is inmiddels vier jaar geleden, maar ik weet het nog precies. Op vrijdagmorgen liep ik haar kamertje binnen en ik zag meteen dat het goed mis was. Haar ogen waren ingevallen, haar gezichtje lijkbleek en haar lippen blauw. ‘Ik ben haar kwijt!’ is het eerste dat door me heen gaat. Meteen pak ik haar uit bed en zie tot mijn grote opluchting dat ze weer een klein beetje bijkomt. Omdat ze hele droge lippen had, probeerde ik haar meteen wat drinken te geven, iets dat er meteen weer met een grote golf uit kwam.

In paniek heb ik de huisarts gebeld dat we nu wilden komen. Ze hadden  pas over een uur plek, maar ik heb de kinderen aangekleed, Lauren in een deken gewikkeld en ik ben er meteen naartoe gefietst.

Meteen naar het ziekenhuis.

De wachtkamer zat stampvol met allemaal zieke mensen. Allemaal aan het hoesten en met allerlei rare klachten. Natuurlijk liep het spreekuur uit, maar ik was dolblij dat we eindelijk aan de beurt waren. De dokter keek bezorgd naar haar en hoewel ik wel wist dat ze flink ziek was, had ik niet verwacht dat het zo erg zou zijn. Lauren was helemaal uitgedroogd en had links een zware longontsteking. Ze moest meteen opgenomen worden in het ziekenhuis. In tranen liep ik naar buiten en belde ik Richard. Die liet alles vallen en kwam meteen naar huis terwijl ik thuis wat spullen bij elkaar scharrelde om mee te nemen naar het ziekenhuis.

Ik weet nog dat ik dacht: ‘Ach 1 onderbroek is wel genoeg, morgen zijn we weer thuis. Voor de zekerheid pakte ik nog maar een extra onderbroek in en wat kleren voor Lauren. Genoeg voor 1 a 2 dagen, niet wetende dat ik een week zou moeten blijven.

Niet zomaar een griepje.

In de dagen daarna kwamen we in een soort van rollercoaster terecht. In het ziekenhuis bleek ze inderdaad een behoorlijke longontsteking te hebben en heel erg uitgedroogd te zijn. Ik weet nog dat de arts zei dat we echt net op tijd waren en niet langer hadden moeten wachten. Ze was zo uitgedroogd dat ze geen tranen meer had bij het huilen en niet meer kon zitten of staan. Ze kreeg meteen een sonde met ORS en zuurstof. Daarnaast werd ze aan allerlei kabeltjes aangesloten en kreeg ze antibiotica. Ik had me die hele ochtend zo sterk mogelijk gehouden, maar toen ik haar daar zo zag liggen, brak ik. Mijn kleine meisje aan allemaal kabels en apparaten, ik vond het hartverscheurend. Richard ging weg met de jongens en het moment dat ik alleen achter bleef met Lauren kon ik alleen maar huilen. Ik voelde me zó schuldig. Waarom was ik niet eerder naar de dokter gegaan? Waarom had ik me laten afschepen met een ‘ze moet uitzieken’?

Een week die ik me altijd zal herinneren.

Uiteindelijk duurde het een week voordat ze naar huis mocht. Het kostte haar heel erg veel moeite, maar langzaam sterkte ze weer aan en toen ze eindelijk zonder zuurstof kon, mocht ze naar huis. Uiteindelijk vierden we kerstmis thuis en we hebben er dubbel en dwars bij stil gestaan hoe dankbaar we hiervoor mochten zijn. Maar de angst dat er weer zoiets zal gebeuren blijft altijd. Bij elk griepje en zeker rond deze tijd van het jaar ben ik bang op herhaling, dus toen ze afgelopen zondag ineens heel erg begon te spugen, dacht ik dat het meteen weer mis was. Dat was gelukkig niet zo, het is inmiddels dinsdag en het gaat vandaag weer een stuk beter, maar ik kan er niets aan doen dat ik er toch iedere keer weer van schrik.

Ik ben niet iemand die zomaar om ieder kuchje naar de huisarts gaat, maar ik wil wel iedere moeder oproepen om goed naa haar gevoel te luisteren. Ik ben nog iedere dag dankbaar dat ik dat destijds gedaan heb.

Misschien vind je dit ook leuk

1 comment

Sab 10 november 2020 - 10:26

Wow wat heftig zeg 😢 gelukkig dat ze is opgeknapt maar zoiets vergeet je nooit meer en blijf je altijd extra alert❤️

Reply

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.