Dat was het dan!

Ik weet het nog heel goed. We waren negentien en vierentwintig, hadden net een positieve test in onze handen en besloten op zoek te gaan naar een huis. We bekeken een aantal huiszen op internet en besloten bij een huis dat letterlijk schuin tegenover ons stond te gaan kijken. De bezichtiging was positief, we besloten een bod te doen en dat werd geaccepteerd! We regelden de hypotheek, bestelden nieuwe meubels en in de zomer kregen we de sleutels van ons eerste huisje. Dat was tien jaar en twee maanden geleden.. En vandaag geven we de sleutels van dat huis door aan de volgende bewoners die er hopelijk heel erg gelukkig gaan worden.

Een dubbel gevoel.

Ik weet nog hoe gek het voelde. Aan de ene kant voelde ik me nog echt een ‘kind’ maar aan de andere kant had ik net een huis gekocht en was er een kindje op komst. Ik was zo ontzettend trots op ons huis en vond het heerlijk om ermee bezig te zijn. Natuurlijk beneden, maar naarmate de zwangerschap vorderde ook boven met de babykamer. We beleefden allemaal mijlpalen in dat huis. De eerste keer kerstmis, de eerste keer oud en nieuw. En na de bevalling van ons eerste kindje, was dat het huis waar we hem thuis brachten. Maar het bleef niet bij onze oudste zoon, want er kwamen nog drie kinderen, waarvan de jongste zelfs in dat huis geboren is. Misschien voelt het daarom wel zo dubbel, want hoewel we heel erg klaar waren om weg te gaan, hebben we zoveel mooie herinneringen aan dat huis.

Het is goed zo.

Afgelopen weekend haalden we de laatste spulletjes uit het huis en maakten we alles schoon. Toen we nog voor de eindinspectie een laatste keer door het huis liepen, hadden we het er met elkaar over welke dingen we allemaal hadden meegemaakt in dat huis. Want hoeveel er ook heel erg veel mooie dingen zijn gebeurd daar, hebben we daar ook veel verdriet gekend. Met natuurlijk als één van de hoogtepunten het verlies van mijn moeder. Het is het laatste huis waar zij geweest is.

Het was heel gek om zo door het huis te lopen, dat voor het eerst in tien jaar helemaal leeg was. Het voelde niet meer echt als ons huis, en aan de andere kant toch weer wel. Maar één gevoel overheerste boven alles. Het is goed zo.. Het was een goede beslissing om gewoon door te zetten en het te verkopen.

Ik schrijf dit op zondagavond, terwijl we morgenochtend de sleutel gaan inleveren. Ik doe wel alsof het me niets doet, maar het blijft wel een beetje een dingetje. Gelukkig gaan er hele leuke mensen in ons huis wonen en ik hoop dat ze er echt heel erg gelukkig gaan worden.