Dansen in het donker | hoofdstuk 9

by Tamara

Een uur genoot ik ontzettend van dat kleine lichaampje dat bovenop me lag. Ik luisterde zachtjes naar haar ademhaling en begroef mijn neus in haar nekje, om nog eens aan haar te snuffelen. Ze rook heerlijk en ik hoopte stiekem dat ze voor altijd zo zou blijven ruiken.

Noah was stil, maar de stilte tussen ons was niet ongemakkelijk. We waren gewoon allebei stil omdat we wisten dat als Ava wakker zou worden, ze weer terug in haar bakje moest.

Na ongeveer een uur zo gezeten te hebben, kwam de verpleegkundige weer binnen.

‘Hoe gaat het hier?’ vroeg ze opgewekt.

‘Heel erg goed.’ zei Noah.

‘Mooi zo, ze ligt er ook heel erg tevreden bij. Ik denk dat ze haar mama gemist heeft.’

Ze keek op een lijst die aan het bedje hing en zuchtte.

‘Alleen ze moet nu wel echt eten. Ik zie dat jij nog moet kolven.. Want ehhhh…’

Ze wees naar de deken, waar een behoorlijke natte plek op zat.

‘Ja, ik had thuis geen kolf, dus de laatste keer was gisteren..’ zei ik zachtjes.

‘Geen probleem, ik zal hem voor je halen. Tenzij je haar zelf wil laten drinken natuurlijk?’

Ik keek Noah verschrikt aan, die meteen moest lachen.

‘Het hoeft niet Rosie, het is je eigen keuze. Ik ben al enorm trots op je dat je hier nu zit en haar vasthoudt.’

Ik slikte en keek naar Ava, die in haar slaap wat begon te smakken.

‘Ik.. Ehh.. Oké, ik wil het wel proberen.. Denk ik.’

De vrouw legde een hand op mijn schouder en glimlachte.

‘Heel goed, als je niet meer wilt kun je het gewoon zeggen en dan stop je weer. Geen probleem!’

Ik knikte en zag dat de uit de kast een voedingskussen en een paar doekjes pakte. Ze gaf Ava aan Noah, die haar verschoonde en een romper aandeed, met een tempo waardoor het leek alsof hij al jaren vader was.

Ze legde het voedingskussen om me heen en gaf me een aantal aanwijzingen, waarna Noah Ava teruggaf aan de verpleegkundige en naast me ging zitten.

Stiekem vond ik het wel een beetje een gek idee dat er zo een baby aan mijn borst zou gaan drinken, maar ik wilde het wel graag proberen.

Ava had haar oogjes wijdopen en keek me even aan, voordat de verpleegkundige haar goed op mijn arm legde en haar gezichtje naar mijn borst bracht.’

‘We moeten er niet teveel van verwachten hoor, meestal duurt het even voor ze het doorkrijgg… Oh!’

Ik voelde ineens hoe ze aanhapte en schrok een beetje van het gevoel. Het voelde heel erg gek, een beetje pijnlijk, maar tegelijkertijd kriebelde het ook een beetje. Ik keek naar haar, terwijl ze haar kleine handje bovenop mijn borst legde, alsof ze hem goed vast wilde houden.

‘Jeetje, het is een natuurtalent! Dit zie je niet vaak bij te vroeg geboren kindjes die zo lang uit een fles hebben gedronken.’

Het lukte me om heel even van het moment te genieten, hoewel het gevoel heel erg gek was en niet echt prettig voelde, vond ik het wel heel erg bijzonder om haar na al die weken kolven zelf te kunnen voeden. Maar ineens was dat gevoel weer terug, het werd me allemaal teveel en alle donkere gedachten stroomden mijn hoofd weer in.

‘I-ik kan dit niet…’

‘Jawel Rosie, het gaat heel erg goed! Moet je kijken hoe ze drinkt.’ zei Noah.

’N-nee, i-ik.. Alsjeblieft?’

Mijn armen begonnen te trillen en alsof Ava aanvoelde dat het niet meer lukte, stopte ze met drinken en keek ze me doordringend aan.

‘Sorry meisje…’ zei ik zachtjes.

De verpleegkundige stak haar armen naar Ava uit en pakte haar van me aan, waarna ik me snel weer aankleedde.

‘Het spijt me.. ik kon gewoon niet….’

Noah pakte mijn hand vast en schudde zijn hoofd.

‘Het geeft niet, wat je gedaan hebt is al ontzettend knap. Vanmorgen had je haar nog amper aangeraakt en nu heb je haar vastgehouden en je hebt haar gevoed. Dat is toch een enorm grote stap?’

Ik knikte en voelde hoe hij zachtjes in mijn hand kneep. Noah pakte Ava aan van de verpleegkundige en wiegde haar zachtjes heel en weer, terwijl haar oogjes steeds zwaarder werden, totdat ze uiteindelijk dichtvielen en hij haar slapend in haar bedje kon leggen.

‘We zullen goed voor jullie dochter zorgen.. Ik heb het vanmorgen met de arts overlegd en over ongeveer twee weken mag ze naar huis. Dus geniet nog een beetje van jullie tijd samen, want over een tijdje zal deze kleine dame jullie flink bezig gaan houden.

Ik glimlachte een beetje, maar eigenlijk was ik doodsbang. Ik had haar net gevoed en vastgehouden, dus dat was een mooi begin. Maar echt voor haar zorgen? Dat zou me nooit gaan lukken! Hoe moest ik nou voor een baby zorgen?

Alsof Noah aanvoelde wat er in mijn hoofd omging, wachtte hij heel even tot de verpleegkundige weer weg was en sloeg zijn armen om me heen.

‘Niet bang zijn Rosie.. Je staat er niet alleen voor. We laten je echt niet aan je lot over en alles komt goed.’

‘Ja, maar jij hebt je werk en nu met die overname… En straks gebeurd er iets… of doe ik iets fout..’

‘Rosie luister. Jullie zijn belangrijker dan welk werk en welke overname dan ook. Sorry dat ik al die dingen heb gezegd.. Dat had ik niet moeten doen.. Jullie tweetjes zijn mijn meisjes, mijn hele wereld.. Ik hou zo ontzettend veel van jullie en ik zal er alles aan doen om jullie gelukkig te maken. Dus waar ik ook ben, gewoon bellen en ik kom je helpen.’

‘Oké..’ zei ik zachtjes.

‘En als ik echt niet kan komen, dan komt je moeder, of Lou, of je zusje, of je vader… Iedereen wil je wel helpen Rosie.. Je staat er echt niet alleen voor.. We houden allemaal van je.’

Ik knikte en keek naar Ava, die heel tevreden weer in haar bedje lag te slapen.

Hoewel ik nog steeds bang was voor wat er komen ging en voor de fouten die ik zou gaan maken, had vandaag me wel een beetje hoop gegeven dat alles vast wel goed zou komen.

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.