Omdat Noah was vertrokken zonder iets te zeggen en ik de ontslagformulieren al had getekend, belde ik mijn moeder om te vragen of ze me naar huis wilde brengen. Toen ze vroeg waarom Noah dat niet deed, zei ik dat hij een spoedmeeting had. Ik wilde haar absoluut niet vertellen over de ruzie die we hadden gehad..
Thuis zijn na ruim drie weken in het ziekenhuis, voelde heel erg raar. De laatste keer dat ik hier was, zat ik samen met Noah aan de eettafel kerstcadeautjes in te pakken, terwijl er in mijn buik een klein meisje heen en weer aan het wiebelen was. In die drie weken was er een heleboel veranderd, maar toch ook weer niet. Het pakpapier was opgeruimd, maar onder de tafel zag ik nog een snippertje liggen van het tractorpapier dat we speciaal voor Ollie hadden gekocht. Ik pakte hem op en zakte op de grond.
Ik dacht terug aan kerst, drie weken geleden en kreeg een brok in mijn keel. Mijn hele leven was perfect geweest, maar toch had ik een gevoel gehad dat er die avond iets zou gaan gebeuren. Iets dat heel erg was en me kippenvel bezorgde.. Waarom had ik me niet gewoon overgegeven aan dat gevoel? Als ik met Kerstmis niet naar het huis van Logan en Anna was gegaan, waren er een heleboel erge dingen niet gebeurd. Diego had al die verschrikkelijke dingen niet gezegd, Noah had geen ruzie met Logan gekregen, de bevalling was waarschijnlijk niet begonnen en Anna en Logan waren nog bij elkaar geweest. Door die ene beslissing om mijn gevoel te negeren en wel te gaan, was een hele kettingreactie van verschrikkelijke dingen in gang gezet. Anna was al drie weken spoorloos, ze was samen met Olivier vertrokken en had zelfs met de geboorte van Ava niets laten horen, iets dat niets voor haar was. Ik hoopte maar dat alles goed met ze was en dat ze ergens op een veilige plek waren..
Van Logan had ik ook geen idee waar hij uithing en het kon me niet schelen ook. Als het aan mij zou liggen, dan zou ik hem nooit meer zien en ik hoopte maar dat Noah daar hetzelfde over dacht.
Ik verfrommelde het papiertje en krabbelde overeind. Ik liep wat door het huis en ving een glimp van mezelf op in de spiegel, waar ik nogal van schrok. Jeetje als ik me weer mezelf wilde voelen moest ik me eerst maar eens als mezelf gaan kleden. Ik wist niet of ik ooit eerder drie weken lang in een pyjamabroek had gelopen, maar het moest maar eens afgelopen zijn.
Met pijn en moeite sleepte ik mezelf de trap op naar onze slaapkamer en zuchtte ik. Het wiegje dat we voor Ava opnieuw hadden laten bekleden stond naast mijn kaptafel en liep er naartoe. Voorzichtig liet ik mijn vingers over het kanten randje gaan waar ik zo verliefd op was geweest en ik voelde de tranen opwellen in mijn ogen. Ik snapte het gewoon echt niet, ik had zo uitgekeken naar de baby, ik wilde zo graag moeder worden en ik hield zo ontzettend veel van dat meisje dat in mijn buik zat. Ik genoot van iedere beweging, ieder schopje en van alle gekke dingen die ze deed tijdens de echo’s. Ik kon urenlang fantaseren over hoe ze eruit zou zien, urenlang naar alle kleine kleertjes kijken en had me zo vaak afgevraagd hoe het zou zijn om moeder te worden.
Maar nu was ik moeder, al drie weken en toch voelde het niet zo. Het voelde alsof het meisje waar ik zo naar verlangde van me was afgenomen en ik haar zo was kwijtgeraakt, wat grote onzin was, want het meisje dat mijn dochter was, lag in het ziekenhuis en ik was hier thuis.
Beneden hoorde ik een deur dichtgaan en daarna hoorde ik voetstappen de trap opkomen. Niets vermoedend kwam hij de kamer binnen en schrok van mijn aanwezigheid.
‘Rosie.. Je bent.. ‘
‘Mijn moeder heeft me gebracht..’
‘Oh..’ mompelde hij.
Hij trok zijn overhemd uit en gooide hem in de wasmand, waarna hij naar de badkamer liep om de douche aan te zetten.
‘Is dat het enige dat je te zeggen hebt?’ vroeg ik zachtjes.
Hij liet zijn schouders hangen en knikte zonder me aan te kijken.
‘Oh.. dus je hebt niets te zeggen? Een sorry misschien?’
‘Nee.’
Hij liep de badkamer in, sloot de deur achter zich en draaide hem op slot, iets dat hij normaal nooit deed. Ik rolde met mijn ogen en probeerde het me maar niet aan te trekken, maar dat was lastiger dan ik had verwacht. Waarom kon hij er nou niet gewoon voor me zijn? Het was zo ook al lastig genoeg!
Ik ging met een zucht op bed zitten, tot ik me herinnerde wat ik hier kwam doen. Ik trok de kastdeur open en pakte er een outfit uit die ik altijd graag droeg. Ik kleedde me uit en keek zuchtend naar mezelf in de spiegel. Aan mijn hele lichaam was te zien dat ik een baby had gekregen, mijn buik was nog slap en de paar streepjes striae die ik had gekregen waren nog rood. Net boven de rand van mijn onderbroek, waar het maandverband nog in zat, zat het verse litteken van de keizersnede, dat nog steeds behoorlijk pijn deed. Mijn borsten waren vol, een teken dat ik weer moest kolven en de huid van mijn gezicht was vaal en dof. Ik zag er vreselijk uit en over mijn haar wilde ik het niet eens hebben aangezien daar al drie weken geen borstel doorheen was gegaan. Ik keek in de spiegel en zag een vrouw terugkijken die ik niet herkende. De laatste keer dat ik mezelf hier had gezien was ik zo trots op mijn buik en op mijn lichaam, wat ik nu zag was gewoon verschrikkelijk.. Ik was een wrak, van binnen en van buiten.
Ik hoorde de douche uit gaan en wilde snel kleren pakken om me te bedekken, maar ik kon niets vinden en pakte maar een handdoek die over de stoel hing.
Noah kwam de kamer binnen en keek me verbaasd aan.
‘Wat is er aan de hand Rosie?’
‘Niks hoor..’
‘Waarom verberg je je lichaam dan voor mij?’
Ik zuchtte en trok de handdoek iets verder omhoog. Noah liep naar me toe en tot mijn grote verbazing sloeg hij zijn armen om me heen.
‘Je hoeft je voor mij niet te verstoppen.’
‘Ik wil niet dat je me zo ziet.. Niet nu ik… Er zo verschrikkelijk uitzie.’
Hij liet me los, legde zijn handen op mijn schouders en keek me aan.
‘Rosie… denk je echt dat ik je minder mooi vind door een paar streepjes en een litteken? Ik vind je altijd prachtig..’
‘Maar.. het is vreselijk.. Ik herken mezelf niet eens meer..’
Hij pakte mijn hand vast en samen liepen we naar het bed, waar ik de handdoek langzaam liet zakken voor ik ging zitten.
‘Als ik eerlijk ben, wil je dan alsjeblieft niet meteen boos worden?’ vroeg hij zachtjes, waarop ik knikte.
‘Oké.. Ik vind het heel erg moeilijk.. Deze hele situatie… Ik snap echt heel erg goed dat het moeilijk is voor jou, die bevalling…… Was verschrikkelijk. En wat er nu gebeurd, met jouw gevoelens voor Ava, die er dus niet zijn. Ik weet gewoon niet zo goed hoe ik daarmee om moet gaan. Dus sorry van vanmiddag.. Ik had het niet op die manier moeten zeggen, maar ik vind het gewoon vreselijk om je zo te zien. Het voelt of ik je aan het kwijtraken ben en ik daar niets aan kan doen..’
Er welden tranen op in zijn ogen die hij snel wegveegde.
‘Het is gewoon net alsof wat er drie weken geleden is gebeurd ervoor heeft gezorgd dat je een heel ander mens bent geworden, niet alleen tegenover Ava, maar ook tegenover mij.. En ik vind het gewoon heel erg lastig. Ik hou zo ontzettend veel van je Rosie.. Ik wil dat hele bijzondere wat wij hebben niet kwijt..’
Ik was geraakt door zijn woorden en voelde de tranen over mijn wangen lopen.
‘Ik jou ook niet.. En ik wil vechten voor onze dochter, ik wil echt wel van haar houden en een goede moeder zijn, maar ik kan het niet alleen.. Jij moet me helpen.’
Hij knikte en hield me stevig vast. Ik legde mijn hoofd tegen zijn borst en liet de tranen lopen, in de hoop dat ze al die vreselijke gevoelens weg zouden spoelen.
