Dansen in het donker | hoofdstuk 5

by Tamara

De dagen kropen voorbij en steeds beter lukte het me om een grote neppe glimlach op te zetten en iedereen wijs te maken dat het prima met me ging en ik genoot van het moederschap. In werkelijkheid kostte het me heel erg veel moeite om drie keer per dag naar Ava te gaan en hoe goed ik ook mijn best deed, de gevoelens waarvan ik gehoopt had dat ze vanzelf wel zouden komen, kwamen niet. Sinds ik het gesprek tussen mijn moeder en Noah had afgeluisterd, had ik heel erg veel opgezocht over postnatale depressies. Ik had er natuurlijk wel eens van gehoord en overgelezen, maar zoals die vrouwen zich voelden, voelde ik me totaal niet. Ik las vooral ervaringsverhalen van vrouwen die hun baby iets aan wilden doen of opzettelijk pijn deden, dat had ik helemaal niet. Het enige dat er mis met mij was, was dat ik gewoon niets voor haar voelde…

Ik vond haar nog steeds heel erg mooi en lief, maar ik voelde niet meer voor haar dan voor de andere kinderen die op de afdeling lagen. Er was een verpleegkundige langsgekomen om te vragen waarom ik niet zoveel interesse toonde en het enige antwoord dat ik haar kon geven was dat Ava gewoon niet als mijn baby voelde. Ik wist dat ze in mijn buik gegroeid was en ik wist ook wel dat ze mijn dochter was, maar verder voelde ik helemaal niets. Hoewel het me het grootste gedeelte van de tijd niet zo heel erg dwars zat dat ik me zo voelde, waren er ook momenten dat ik niets van mezelf snapte. Toen ik vier jaar geleden bij de geboorte van mijn broertje was, hield ik meteen van hem. Ik was op slag verliefd en voelde een hele sterke band, net zoals ik jaren daarvoor bij mijn zusje had gevoeld. Ava was mijn dochter, een klein meisje van drie weken oud, dat eigenlijk nog een hele tijd in mijn buik had moeten zitten. Als alles goed was gegaan, was ik deze week met zwangerschapsverlof gegaan en had ik die babyshower gekregen waar Lou het continue over had gehad. Maar nu was er helemaal niets.. Het voelde alsof de baby in mijn buik van me af was gepakt en in een kamer ver weg gelegd was, zodat ik niet bij haar zou kunnen komen..

Omdat ik mezelf zo voelde, vond ik het elke keer dan ook heel erg gek om te zien dat mijn familie en Noah wel zoveel van haar hielden. Elke dag kwam er wel iemand op bezoek om bij haar te kijken en mijn moeder kwam tussen haar diensten vaak even langs om haar een fles met mijn gekolfde melk te geven. Vooral bij Noah leek alles helemaal moeiteloos te gaan. Iedere dag kwam hij in zijn lunchpauze langs om Ava te voeden, haar te verschonen en even met haar te knuffelen. Smiddags na zijn werk at hij onderweg snel even iets, om vervolgens de hele avond bij haar te zijn en terwijl zij sliep, verder te werken op zijn laptop. Hij was een geweldige vader die alles deed wat hij moest doen, en dat maakte dat ik me nog rotter voelde. Waarom ging het bij hem vanzelf, terwijl het bij mij zo ontzettend veel moeite kostte?

‘Mevrouw Marcus! Hoe gaat het vandaag?’ hoorde ik bij mijn deur.

‘Redelijk.. Mijn litteken voelt een beetje strak aan…’

Mijn vaste verpleegkundige ging naast me op het bed zitten en en deed mijn shirt een beetje omhoog.

‘Hoe kan dat nou? Het is alweer ontstoken.. En ik had nou juist gehoopt dat je naar huis zou kunnen gaan vandaag.’

‘Kan dat nu niet dan?’

‘Ik ga even overleggen.. Maar wil je zo graag naar huis dan? Je kleine meisje moet hier nog wel even blijven hoor.’

Ik zette een teleurgesteld gezicht op, maar tot mijn grote schaamte hoopte ik daar stiekem op. Misschien dat ik me thuis iets meer mezelf zou voelen en dat het dan beter met me zou gaan. Als ik me lichamelijk beter zou voelen, dan zouden de gevoelens vast wel komen!

Er kwam een andere arts naar me toe die eens aan het litteken voelde en zuchtte.

‘Als jij beloofd je antibiotica te nemen en aan de bel trekt als het niet meer gaat, mag je van mij naar huis. Kom je dan over drie weken op controle?’

Ik knikte en liet mezelf van bed afglijden, om te laten zien dat ik zelf wel weer kon lopen. Door de afgelopen weken was ik heel veel spiermassa kwijtgeraakt en voelde ik me behoorlijk slap, maar het was wel fijn dat het lopen in ieder geval weer lukte.

Het was vroeg in de middag en toen Noah druk telefonerend mijn kamer binnen kwam, zat ik rechtop in bed om hem op te wachten.

Hij glimlachte en gaf me een kus, waarna hij snel zijn gesprek afrondde.

‘Je ziet er een stuk beter uit vandaag! Voel je je wat beter? Hoe is het met de pijn?’

‘Ik voel me ook goed.’ zei ik.

‘En ik mag vandaag naar huis!’

‘Oh dat is fijn zeg! Maar Ava moet nog blijven toch?’

Ik knikte en zag zijn gezicht betrekken.

‘Wat is er? Ben je niet blij dat ik weer naar huis mag?’

Hij zuchtte diep en knikte.

‘Jawel.. Maar je lijkt bijna opgelucht dat de baby niet mee komt.’

Ik rolde met mijn ogen, liet mezelf van het bed af glijden en liep naar het raam.

‘We hebben het hier al meerdere keren over gehad Noah. Het is niet dat ik haar niet mooi of leuk vind.. Ik voel gewoon niet zoveel voor haar.. Maar dat komt vast wel weer goed als ik zelf een beetje hersteld ben en ik denk dat het juist goed voor me zal zijn om weer in mijn eigen vertrouwde omgeving te zijn met mijn eigen spulletjes enzo.’

‘Realiseer je je wel wat je nu zegt? ‘Ik voel niet zoveel voor haar?’ Het is wel onze dochter waar je het over hebt he? Onze dochter die jij gewoon wil achterlaten omdat je het niet ziet zitten om voor haar te zorgen.’

Ik schrok van Noah zijn uitbarsting en draaide me om naar waar hij zat, op een stoel met een teneergeslagen blik in zijn ogen. De opmerking die hij maakte deed me behoorlijk veel pijn.

‘Realiseer JIJ je wel wat je nu zegt? Denk je dat ik het leuk vind dat ik me zo voel? Dat ik niet veel liever gewoon zelf voor onze dochter zou willen zorgen? Of misschien zelfs nog zwanger willen zijn? Hoe denk je dat het voor mij is Noah?’

Hij stond op en haalde boos een hand door zijn haren.

‘Ik weet niet meer wat ik moet zeggen Rosie.. Ik vind het verschrikkelijk dat we daar aan het einde van de gang een piepklein meisje hebben liggen, waar ik zielsveel van houd. Vanaf het eerste moment dat ik haar zag, hield ik al van haar en ik denk niet dat dat ooit gaat veranderen. Ik snap echt wel dat je door die bevalling even van slag was en dat het allemaal moeilijk was, maar het gaat nu zo goed met je dat je zelfs weer naar huis mag. Je doet niet eens je best om iets voor haar te voelen.’

De tranen sprongen in mijn ogen en ik schrok van een verpleegkundige die haar hoofd om de deur stak.

‘Gaat alles goed hier? De hele gang kan jullie horen.’

‘Het gaat prima, Noah ging net weg.’ zei ik kil, terwijl ik me weer omdraaide naar het raam.

‘Rosie..’

‘Nee, Noah.. Je hebt genoeg gezegd..’

Ik hoorde hem zuchten voor hij de kamer weer uit liep en ik voelde me verschrikkelijk. Ik had hem zo ontzettend hard nodig, maar het voelde of hij me in de steek had gelaten en ik had me nog nooit zo ontzettend alleen gevoeld.

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.