De zomer ging over in de herfst en de herfst ging over in de winter. Mijn leven was rustig en ik vond het niet eens heel erg, want eindelijk had ik het idee dat ik een ritme had gevonden en dat was na zo’n onrustig jaar ook wel eens fijn. De eerste maanden van Ava’s leven leken niet voorbij te gaan, maar sinds de zomer voorbij was, vlogen ze ineens om. We naderden in een hard tempo haar eerste verjaardag en stiekem had ik het daar moeilijker mee dan verwacht. Niet alleen omdat ze dan officieel geen baby meer zou zijn, maar ook omdat ik heel erg bang was om alles te herbeleven wat er gebeurd was in die eerste weken en maanden.
Op het werk waren er ook een aantal dingen veranderd. De vestiging in Duitsland hadden ze helaas niet binnen kunnen slepen, maar door die investering niet te maken, was er budget over om op de werkvloer wat dingen te verbeteren. Alledrie de verdiepingen van FIXXIT werden gesloten voor een week en iedereen werkte vanuit huis, zodat er een grote verbouwing kon plaatsvinden. Bijna geen muur bleef overeind en er werd een hele nieuwe indeling gemaakt. Het enige dat hetzelfde bleef was Noah zijn kantoor, omdat hij nogal gehecht was aan zijn uitzicht. De rest van de verdieping waar wij werkten werd verdeeld in een groot plein, met bureau’s waar iedereen aan kon werken. Om het plein heen waren diverse ruimtes. Er was de grote vergaderzaal, waar je ook gaan zitten werken als hij leeg was. Een koffieruimte waar je kon ontspannen op één van de banken en een aantal kantoorruimtes voor de mensen die dat echt nodig hadden. Lotte kreeg na al die jaren eindelijk erkenning en haar eigen kantoor, al had Noah haar wel gewaarschuwd dat hij geen gedoe meer wilde hebben. Hij had aan mij gevraagd of ik ook mijn eigen kantoor wilde, maar ik vond dat niet zo nodig. Die twee dagen per week dat ik er was, kon ik best op het plekje werken in zijn kantoor.
Naast Lotte kreeg ook Rebecca haar eigen plekje. Ze had een vast contract gekregen omdat ze haar werk echt heel goed deed en ook al spraken we amper een woord met elkaar en behandelde ze me alsof ik lucht was, ik was haar nog steeds heel dankbaar dat ze in de tijd dat Noah haar nodig had, mijn werk had overgenomen.
Veel mensen vroege aan me waarom ik niet meer ging werken. Waarom had ik een jarenlange studie gedaan met zulke goede resultaten, om vervolgens maar twee dagen per week te gaan werken? De reden was heel simpel, het was een klein meisje met donkere krulletjes en de blauwste ogen die je ooit had gezien. Ze werd al veel te snel groot en ik wilde zo min mogelijk van haar missen. Ooit als ze groter zou zijn zou ik wel meer gaan werken, maar nu wilde ik zoveel mogelijk bij haar zijn. Ik had al genoeg gemist.
‘Ben je er klaar voor meisje?’ vroeg ik aan Ava die in haar handjes klapte op haar commode.
‘Gaan we naar opa, oma, Flore, Jesse en de pietjes?’
Ava begon te lachen en ik sloeg mijn armen om haar heen. Meteen greep ze mijn haren vast en trok eraan, waarna ik keihard AUW riep en Noah de kamer in gesneld kwam.
‘Ava, niet aan mama’s haar trekken. Dat doet zeer!’ zei hij afkeurend terwijl hij haar kleine vingertjes tussen mijn haren wegplukte.
‘Zal ik haar vast mee naar beneden nemen? Dan kun jij je omkleden.’
‘Omkleden? Mag ik niet mee in mijn pyjamabroek dan?’
Noah rolde met zijn ogen en tilde Ava op.
‘Je mama is een beetje een gekkerd, ze wil zomaar naar de pietjes in haar pyjama.’
Ik lachte en deed Ava het armbandje met het roosje om, dat ik haar alleen met speciale gelegenheden om deed.
‘Nog wat van hem gehoord?’ vroeg Noah zachtjes.
‘Nee.. Jij?’
‘Nee.. Ze kunnen hem ook niet vinden.. Ik hoop maar dat alles goed is..’
Ik ging op mijn tenen staan en gaf Noah een kus, waarna hij met Ava naar beneden liep.
Op onze kamer kleedde ik me aan en liep naar mijn juwelenkistje om mijn armbandje om te doen. Iets dat me deed denken aan het plotselinge vertrek van Logan, maanden geleden. Hoewel hij beloofd had om iets van zich te laten horen, had hij dat niet gedaan en hij was al maanden spoorloos. Noah was er kapot van geweest dan Logan weg was gegaan zonder afscheid te nemen en snapte er helemaal niets van. Hij had zelfs een aantal mannen ingehuurd om hem te zoeken, maar hij was onvindbaar. Het was niet eens dat we graag wilden weten waar hij uithing, maar door het gedoe met zijn hart waren we heel erg bang dat hem iets overkomen was en we daar nooit achter zouden komen.
Ik spoot nog wat parfum op en keek naar mezelf in de spiegel. Sinds het vertrek van Logan en het gesprek met Darius dat daarop volgde, had ik continue het idee dat ik iets in mijn leven miste. Het gevoel dat ik zocht naar iets, ik had alleen geen flauw idee waar ik dan naar op zoek was. Beneden hoorde ik Noah roepen of ik klaar was om te gaan en ik riep terug dat ik er zo aan kwam. Ik deed snel nog een beetje lippenstift op en liep naar beneden.
‘Heb je de bloemen?’ vroeg ik aan Noah terwijl ik Ava in de autostoel zette.
‘Ja, hebben we verder nog wat nodig?’
Ik keek om me heen en schudde mijn hoofd. De zak met cadeautjes lag al in de auto en Noah had de luiertas al over zijn schouder hangen. We waren helemaal klaar om te gaan.
In de auto zag ik de stad aan me voorbij gaan en al snel reden we het bos in richting het strand. Ergens in het midden van de weg die door het bos leidde stopte Noah de auto aan de kant van de weg en pakte mijn hand vast.
‘Wil je dat ik mee ga? Of wil je alleen?’
‘Nee. Ik ga wel even alleen.. Ik ben zo terug.’
Ik gaf hem snel een kus en stapte met de bloemen uit de auto. Voorzichtig liep ik op mijn hakken door het drassige gras naar beneden, tot ik bij de rozenstruik uit kwam waar een beertje onder stond.
‘He broertje!’ zei ik zachtjes.
Ik was je tweeëntwintigste verjaardag vergeten, maar ik wilde je alvast iets voor Sinterklaas geven.. Het zijn bloemen, iets waar een jongen van jouw leeftijd vast een hekel aan gehad zou hebben, maar ik kan nu eenmaal geen computergames ofzo hier neer gaan leggen.’
Ik pakte het beertje op en plukte een paar blaadjes uit de verbleekte vacht.
‘Komt mama hier nog wel eens? Ze is je niet vergeten hoor, we hebben het alleen allemaal heel erg druk.. Maar ik mis je nog steeds heel erg..’
Met een zucht zette ik het beertje terug en legde de bloemen ernaast.
‘Nou.. Ik ga weer, maar ik beloof dat ik snel terug kom oké? En tot die tijd mag je af en toe wel even komen spoken. Even mam de stuipen op het lijf jagen ofzo.. Goed?’
Ik stond op en zwaaide naar het beertje in de berm, dat na al die jaren nog steeds een beetje blauw was.
‘Doei broertje!’
Ik stapte de auto weer in, die Noah meteen weer startte. We reden het bos uit en de strandweg op, waar ik het huis van mijn ouders al zag staan. Met wat bollendoekjes veegde ik snel de modder van mijn hakken en nadat Noah gemarkeerd was, liep ik met Ava de oprit op.
Mijn moeder verwelkomde ons al bij de deur en omhelsde me meteen.
‘Ben je bij broertje geweest?’
‘Hoe weet jij dat nou weer?’ zuchtte ik.
‘Omdat je gehuild hebt.. En je hebt een blaadje aan je panty hangen.’
Ik rolde met mijn ogen en gaf Ava aan haar, in de hoop dat ze het zou laten rusten. Sinterklaas moest een leuk feest worden en ik had geen zin in zware gespreksonderwerpen.
Gelukkig liet mijn moeder me met rust en kon ik naar mijn vader lopen, die me een grote knuffel gaf.
‘He meisje, wat fijn dat jullie er zijn!’
Flore en Lily zaten met Jesse op de grond te spelen en ik gaf ze snel alledrie een knuffel, waarna ik naar de auto liep om Noah te helpen met de cadeau’s.
‘Gaat alles goed Rosie? Je bent zo stilletjes vandaag.’ vroeg hij terwijl we de zware tas in de garage zetten.
‘Jawel.. Of nouja.. Ik weet het niet.. Ik…’
‘Je mist hem..’
Verbijsterd keek ik hem aan, terwijl hij begon te lachen.
‘Ik ben niet gek Rosie.. Je bent veranderd sinds hij weg is en hoewel ik het niet leuk vind, snap ik je wel heel goed..’
‘Echt waar?’
‘Ja natuurlijk.. Ik mis hem ook heel erg.. En hoewel ik niet zulke goede vrienden met hem was als jij, was hij wel mijn broer en ik hou van hem..’
Hij sloeg zijn armen om me heen en ik deed mijn uiterste best om niet weer te gaan huilen.
‘Niet huilen Rosie.. Ik weet het oké? Ik weet niet wat er in die laatste dagen tussen jullie gebeurd is en ik wil het ook echt niet weten. Maar van mij hoef je niet te kiezen. Je hoeft voor mij niet te verzwijgen dat je hem mist..’
‘Ik ben gewoon zo bang dat er iets met hem gebeurd is…’ zei ik zachtjes.
‘Ik ook.. Maar die broer van mij is net onkruid, je komt er nooit helemaal van af en het komt altijd weer terug.’
Ik grinnikte en knikte. Dat was de beste benaming voor Logan die ik sinds tijden had gehoord.
‘Kom, zullen we naar binnen? Het is Ava haar eerste sinterklaas en ik hoorde Jesse net al roepen dat ik met zijn trein moet spelen.’
Ik sloeg mijn armen om zijn nek en kuste hem.
‘Oké, laten we maar snel naar binnen gaan.’
Niet veel later zat ik met mijn moeder en zusje op de bank een bak pepernoten leeg te eten, terwijl Noah en Lily samen met Jesse met de lego trein aan het spelen waren en Ava met een oude pop van mij aan het spelen was.
Het was heel gek, maar door de woorden van Noah leek het net of er een enorme last van me afgevallen was. Het was goed om te weten dat hij begrip had voor mijn gevoelens en hij snapte dat ze niet zomaar weg zouden zijn.
Mijn vader gebaarde naar Noah dat hij even moest komen en samen spraken ze iets door. Daarna liep Noah met een grote grijns op zijn gezicht naar de woonkamer en fluisterde hij iets in Jesse zijn oor, die meteen opsprong en zijn hand pakte. Hij pakte Ava op zijn andere arm en ging samen met de kleintjes op zoek naar de pietjes, net zoals hij ieder jaar had gedaan.
Ava kraaide van plezier en Jesse was helemaal enthousiast op elk plekje aan het zoeken waar de pietjes nou waren. Ondertussen zette mijn vader met Lily alle cadeautjes voor de voordeur en klopte keihard op het raam. Jesse rende met Noah door de kamer heen en begon bij de deur helemaal enthousiast te gillen.
‘Kijk nou! Allemaal cadeautjes!!’
Met zijn allen pakten we de cadeautjes uit en zowel Ava als Jesse werden verschrikkelijk verwend. Ik had al geen idee wat ik voor haar verjaardag had moeten kopen, maar nu helemaal niet meer.
Later die avond zat ik samen met mijn moeder op de bank, op dezelfde plek waar ik vorig jaar ook had gezeten. Noah was op de grond druk met Jesse met de lego aan het bouwen en Ava lag in mijn vader zijn armen te slapen. Ineens overspoelde een gevoel van geluk me, dit was mijn familie.. Dit was alles wat ik nodig had, iedereen in deze kamer.
Alsof mijn moeder wist waar ik aan dacht, pakte ze mijn hand vast en knikte.
‘Ja, ik voel het ook liefje.. Zo ziet liefde eruit.’
