Dansen in het donker | hoofdstuk 3

by Tamara

‘Het is ontstoken, maar zo te zien lost je lichaam het goed zelf op, dus we laten het even met rust.’ zei de arts die naar mijn buik kwam kijken.

‘Heb je verder nog ergens last van?’

‘Waar niet van?’ mopperde ik, waardoor de arts moest lachen.

‘Het komt wel goed met je. Ben je vandaag al bij je dochter geweest?’

Ik schudde mijn hoofd en keek angstig naar Noah, die mijn hand vastpakte.

‘Ik snap dat het lastig is Rosie.. Maar je dochter heeft je heel erg hard nodig nu. Ze veranderd met de dag en ik denk dat je dat niet wilt missen.’

‘Ik maak zelf wel uit wat ik wil.’ snauwde ik.

‘Oké..Nou, doe rustig aan, ik kom morgen even weer bij je buik kijken goed? Meneer Marcus. Kan ik even met u praten?’

Ik rolde met mijn ogen terwijl Noah van het bed af sprong en achter de man aan liep.

De arts sloot de deur, maar hij sprong weer van het slot en bleef zo op een kiertje staan zodat ik alles kon horen wat ze zeiden.

‘Ik maak me zorgen over uw vrouw meneer Marcus. Lichamelijk gaat ze redelijk vooruit, maar geestelijk zit ze naar mijn mening nog behoorlijk in de knoei. Het is niet normaal dat ze na vier dagen nog steeds haar dochter niet wil zien.’

‘Ze heeft haar wel gezien. Op de eerste dag, toen ze net geboren was.’

‘Ja één keer.. Ik las dat jullie nog niet eens vijf minuten bij haar zijn geweest. Uw vrouw heeft u nodig, maar dat meisje heeft jullie harder nodig. Er is uit een heleboel onderzoeken gebleken dat premature baby’s opleven van liefde en aandacht van hun ouders en op dit moment krijgt ze dat niet van jullie.’

Noah zuchtte diep en knikte.

‘Ik weet gewoon niet wat ik moet doen.. Ik dacht dat ik haar kwijt zou raken door de bevalling en de schrik zit er nog steeds goed in.. Ze heeft het echt heel erg zwaar gehad en ik wil haar gewoon niet teveel verplichten.’

‘De enige verplichting die u op dit moment heeft is het zorgen voor het kleine meisje dat daar alleen in een kamertje aan het einde van de hal ligt. Die door de verpleegkundigen gevoed en verschoond wordt, terwijl uw vrouw hier ligt en niets van haar wil weten..’

De arts was overduidelijk boos en ik merkte aan Noah zijn stem dat hij niet zo goed wist wat hij ermee moest doen. Maar ik wist wel dat ik inmiddels geen andere keuze had dan straks even bij Ava te gaan kijken.

Het duurde even voordat Noah weer binnenkwam, maar toen de deur openging had hij een verpleegkundige en een rolstoel bij zich.

‘Wat? Ik ga niet in zo’n ding!’

‘Oké, dan loop je maar. We gaan naar onze dochter toe, of je het nu leuk vindt of niet.’

Ik rolde met mijn ogen en ging met veel pijn en moeite zitten, waarna ik wilde gaan staan.

‘Shit.’ zei ik terwijl ik met de eerste stap die ik zette meteen weer door mijn benen zakte.

‘Daarom heb ik dus een rolstoel gepakt.’ grinnikte Noah.

Mokkend ging ik zitten terwijl de verpleegkundige een deken om me heen sloeg. Noah liep met me naar het einde van de gang, waar ik een zacht gehuil uit de couveuses hoorde komen. Op de afdeling lagen vijf baby’s en bij allemaal waren de ouders aanwezig. Noah deed het gordijn open en zette de rolstoel naast het bakje van Ava, die heerlijk lag te slapen.

Ze had een heel klein rompertje aan, met kleine roze bloemetjes en er lag een roze  konijnenknuffel naast haar piepkleine handje. Op haar kleine hoofdje had ze een roze mutsje met haar naam erop geborduurd.

Met een pijnlijk gezicht boog ik me een klein beetje naar voren om haar goed te bekijken. De arts had wel gelijk gehad, in die paar dagen was ze heel erg veel veranderd en was ze een beetje meer op Noah gaan lijken. Ze had nog steeds mijn neus, maar het kuiltje in haar kin en haar mondje had ze overduidelijk van haar vader.

‘En?’ vroeg Noah aan me.

‘Ze is heel erg mooi..’

‘Maar?’

Ik zuchtte en stak mijn hand door het gat aan de zijkant om het piepkleine handje aan te raken.

‘Ik weet het niet Noah.. Het is gewoon zo raar dat ze van mij is.. Ze had nog zeven weken in mijn buik moeten zitten, mag ik niet een klein beetje overweldigd zijn?’

‘Jawel.. Als het maar daarbij blijft..’ zuchtte hij.

Ik aaide over haar vingertjes en zag dat haar gezichtje een beetje fronste, alsof ze aan het dromen was. Haar vingertjes hadden hele kleine nageltjes en ze had zelfs al hele lange donkere wimpers. Ik vond het zo’n gek idee dat ze al zo compleet was, terwijl ze eigenlijk nog lang niet geboren had moeten worden.

Ik keek naar de couveuse waar ze in lag, toen mijn oog ineens op een kaartje viel met haar naam.

Ava Rose Marcus.

‘Rose?’ vroeg ik verbaasd aan Noah.

Hij zuchtte diep en knikte.

‘Toen zij hier binnengebracht werd, zijn ze nog uren met jou bezig geweest. Ik wilde haar eerst onze beide achternamen geven om je te verrassen, maar dat kon niet. Dan moest ik één van onze achternamen als tweede naam geven en dat vond ik een beetje raar.

Maar ik was zo bang om jou kwijt te raken en jouw naam bleef maar door mijn hoofd gaan. Je heet Rosie en bent dol op rozen. Ik wist geen betere tweede naam voor haar dan dit, als een eerbetoon aan jou…’

Ik keek nogmaals naar het kaartje en knikte.

‘Ik vind het heel erg mooi. Het past bij haar.’

‘Dat komt omdat ze net zo mooi is als haar moeder.’ zei Noah.

‘Haha, dat zeg je maar, ik kan me niet voorstellen dat je me nu, na… eh… dat.. nog steeds mooi vindt.’

Hij lachte en legde een hand op de mijne.

‘Juist daarna vind ik je nog mooier. Je hebt het geweldig gedaan Rosie en ik weet dat je nog een lange weg te gaan hebt, maar ik ben al heel erg blij dat je hier nu bij me bent..

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.