Dansen in het donker | hoofdstuk 29

‘Mam, het is niet wat het lijkt! Ik….’ zei ik snel. 

Mijn moeder zette de autostoel met Ava erin in de box en zette haar handen in haar zij. 

‘Wat is het dan wel? En waarom huil je?’

Logan liep naar mijn moeder toe en zuchtte. 

‘Ik heb besloten weg te gaan.. Niet voor eventjes, maar net zolang tot ik mijn zoon gevonden heb en waarschijnlijk daarna ook nog. Ik wil graag een band met hem opbouwen en een vader voor hem zijn.’

‘Dat is heel goed, maar dat verklaard niet waarom jij en mijn dochter zo aan het knuffelen waren. 

‘Rosie is gewoon verdrietig.. We hebben een speciale band, Rosie heeft mijn leven gered en ik heb veel aan haar te danken. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik het niet verschrikkelijk vind om weg te gaan.’

Mijn moeder haalde opgelucht adem en knikte. 

‘Ik snap het.. Ik weet wat voor een goede vrienden jullie zijn en ik snap dat jullie dat niet kwijt willen.. Maar ik vind het heel erg goed dat je voor je zoon gaat vechten Logan.. Het is nog niet te laat. Rosie heeft Ralph ook pas leren kennen toen ze vier was en jij hebt hem nu pas een paar maanden niet gezien.’

‘Ik hoop het.’ zuchtte hij. 

‘Wat gaan jullie koken? Ralph heeft rapportvergaderingen tot zeven uur, dus ik eet alleen. Kan ik ergens mee helpen in ruil voor eten?’

Logan lachte en boog zich naar haar toe, waarna hij iets in haar oor fluisterde. 

‘Oh! Dat is een goed idee! Ik zal Flore even bellen, die wil vast ook wel helpen!’

Ik weet niet wat hij tegen haar gezegd had, maar voordat ik het wist was hij een boodschappenlijstje aan het opstellen voor mijn moeder en Flore en belde hij de slager om iets te bestellen dat hij nodig had. Daarna belde hij Noah met iets dat hij mee moest nemen en binnen de kortste keren was hij bezig in de keuken en had ik geen idee wat ik moest doen. 

‘Kan ik nog ergens mee helpen? Of vertrouw je me dat niet toe?’ zei ik een beetje geïrriteerd. 

‘Het is een verrassing. Maar ik heb alvast voor Ava gekookt, wil je dat aan haar geven?’

Hij gaf me een bakje met daarin een kleurrijk prutje en ik zette Ava in haar stoel. Natuurlijk at ze het meteen op en likte ze daarna nog net haar lepel niet af.

‘Fijn, ik denk dat ze vanaf morgen in hongerstaking gaat, als ze mijn prutjes weer moet eten.’

‘Nee hoor, ik heb van elke maaltijd voor haar vijf extra bakjes gemaakt, dus je kunt maanden vooruit.’ 

‘Tot je weer terug bent?’

‘Ja, misschien wel.’

Ik zuchtte en zette het bakje in de vaatwasser, toen ik Noah binnen hoorde komen. Hij had een enorme tas vol met boodschappen bij zich en niet veel later kwamen mijn ouders samen met allerlei spullen binnen. Mijn vader was kennelijk eerder vrij en liep meteen naar de tuin om daar te helpen. 

‘Wat zijn jullie in godsnaam van plan met al die spullen? Verwachten jullie een oorlog ofzo?’

Er kwamen niet alleen steeds meer spullen binnen, maar ook steeds meer mensen. Jesse was druk op de schommel aan het schommelen, Flore liep met Ava rond en mijn vader en Noah waren buiten met tafels aan het slepen. Lou en Darius kwamen binnen met alle kinderen en meteen doken de drie oudsten de tuin in, terwijl Darius Aris op de bank zette en Lou de baby in de box van Ava legden. 

‘He Rosie! Wat leuk dat we ook mochten komen!’ zei Lou terwijl ze me een knuffel gaf. 

‘Ik heb geen idee wat jullie hier allemaal doen joh! De mannen hebben iets geregeld en ik heb geen idee wat. Maar ehh, Lou? Hoezo loop jij twee weken na de geboorte van Lotta al zo bij? Hoezo ben je geen ontploft vogelnest op je hoofd zoals ik ook had?’

‘Omdat mijn hele bevalling een half uur duurde, voordat ik door had dat ik een wee had, was ze er al.’

Ik lachte om hoe Lou vertellen over de bevalling van haar vijfde en nu echt laatste kind. Het was serieus de raarste bevalling ooit geweest en terwijl de mannen, ik weet niet wat aan het doen waren, vertelde ze hoe ze wat voorweeen dacht te hebben, in bad ging liggen en ineens persdrang kreeg. Voordat ze het wist waren haar vliezen gebroken en hield ze een baby in haar armen. Alle kinderen waren thuis geweest en Darius had de baby nog net geboren zien worden omdat hij boven luiers ging pakken voor Aris. 

‘Dus als je ooit een vijfde wil, dan weet je dat de bevalling een eitje wordt.’ grapte Lou.

‘Ehh, ik denk dat ik het na die ellende die ik gehad heb maar bij Ava laat.’

‘Ik ben zo blij dat ik op vrouwen val en dat gedoe niet hoef te doorstaan.’ zei Flore met een vies gezicht.

‘Lesbische vrouwen kunnen ook baby’s krijgen hoor Floor.’ zei mijn moeder.

‘Ehh, ja.. maar ehh..  He? Hoor ik de deurbel? Dat is vast Lily!’

Flore ging er vandoor en ik begon te lachen. Vanaf de overkant van de kamer zag ik Logan naar me kijken en heel kort hielden we elkaars blik even vast, voordat we weer verder gingen met waar we mee bezig waren. 

Inmiddels was ons hele huis volgestroomd met onze beste vrienden en familie en had Noah buiten ergens een hele grote barbecue vandaan getoverd, waar hij achter stond met de broek van zijn pak en zijn witte overhemd nog aan. Darius was iedereen van drank aan het voorzien en Lou mopperde op hem dat hij niet teveel mocht drinken want hij moest op de kinderen letten. Logan liep rond en zorgde dat iedereen genoeg te eten had en mijn vader was alle kinderen aan het vermaken, samen met mijn opa Joost. 

Ik snapte nog steeds niet hoe ze dit in zo’n korte tijd allemaal geregeld hadden en waarom we precies een feest in de achtertuin hadden, maar het was ontzettend gezellig en doordat ik een koelkast vol met gekolfde melk had, kon ik zelfs eens een glas wijn mee drinken, die ik overigens meteen voelde. Lotta en Ava sliepen samen met Aris op de babykamer, terwijl de rest van de kinderen in het bed van Noah en mij lagen te slapen. Inmiddels was het al donker, maar het feest was nog lang niet voorbij. Ondanks de waarschuwing van Lou, had Darius veel te veel gedronken en stond hij bovenop de tafel te zingen samen met Noah. Lou vond het niet zo erg, ik had al gezegd dat ze gewoon konden blijven slapen en volgens mij vond ze het wel grappig dat hij zich een keer liet gaan. Mijn vader en moeder gaven weer één van hun dansshows weg en mijn opa en oma deden met ze mee. Het duurde niet lang voordat Noah mijn hand vastpakte en me meetrok op het gazon om te gaan dansen. Noah was zo ontzettend vrolijk en druk dat ik in een deuk lag om zijn gedrag en het feit dat Logan in de ochtend weg zou gaan helemaal vergeten was. 

Rond middennacht gingen de eerste gasten weg en bleven alleen mijn ouders, Flore en Lily, Noah, Logan en Darius en Lou over, hoewel die laatste twee op de bank in de woonkamer lagen te slapen. 

Mijn ouders zaten op de loungeset met elkaar te praten en ik keek naar Noah, die druk aan het kletsen was met Flore en Lily, die een stuk beter met hem leken te kunnen opschieten nu hij dronken was. 

Ik schommelde wat heen en weer op de schommelbank en keek naar de inktzwarte hemel, die bezaaid was met de helderste sterren. 

Vandaag was een rare dag geweest. Door alle drukte was ik helemaal vergeten wat voor iets verschrikkelijks ik vanmiddag had gedaan en een intens schuldgevoel overviel me. Hoe had ik die kus laten gebeuren? Waarom had ik hem niet tegengehouden? Waarom wilde ik zelfs nog verder gaan? 

Ik keek zuchtend naar Noah, die met wilde armbewegingen iets aan het uitleggen was en zag Darius slaperig naar buiten komen en een arm om Noah heen slaan. Met een zucht stond ik op en liep om de appelbomen heen naar ons ‘geheime’ plekje. Een klein terras verscholen tussen allerlei fruitbomen en struiken, dat we pas hadden ontdekt toen we hier al twee jaar woonden. Het grensde aan een beekje dat achter ons huis door liep en hoewel we er nooit kwamen, hadden we er een bankje neer gezet, waar ik nu op ging zitten. 

Ik ging er zitten omdat ik alleen wilde zijn, maar al snel voelde ik dat er iets zwaars op de plek naast me ging zitten en toen ik op keek, zag ik twee donkere ogen naar me terug kijken. 

‘He.. Waarom zit je hier alleen?’

‘Om na te denken..’ 

Hij pakte mijn hand beet en zuchtte. 

‘Vanmiddag is nooit gebeurd oké? Maak je er alsjeblieft niet druk over..’

Ik voelde zijn hand om mijn schouder glijden en liet mijn hoofd tegen zijn schouder rusten.

‘Wat was dit vanavond? Een soort afscheidsfeest?’

‘Zo zou je het kunnen noemen, maar ik heb het eigenlijk georganiseerd zodat je kunt zien hoeveel mensen je in je leven hebt. Je zegt altijd dat Noah alleen mij heeft, maar jullie hebben zoveel geweldige mensen die altijd voor jullie klaar staan, jullie hebben mij helemaal niet nodig.’ 

‘Dat is niet waar Logan… Natuurlijk hebben we je wel nodig. Ik kan niet zonder je..’ 

Hij zuchtte en drukte een kus op mijn haren. 

‘Jawel Rosie.. Je bent ontzettend sterk.. Dat kun je wel.’

‘Hoe vatte Noah het op?’

‘Wat?’

‘Dat je weggaat natuurlijk.’

Logan zuchtte en haalde zijn schouders op.

‘Hij weet het niet..’

‘Wat? Ga je zonder iets te zeggen weg?’

‘Ja.. nee…. Rosie… Ik wilde het vanavond zeggen, maar kijk hem nou.. Hij is voor het eerst sinds tijden weer eens aan het lachen. Zelfs met jullie bruiloft was hij niet zo vrolijk. Dat wil ik niet van hem afnemen..’

Ik knikte en kroop tegen hem aan, waarbij ik zijn geur diep inademde, ik wilde hem nooit vergeten.’

‘Rosie?’

‘Ja?’

‘Ik hou van je.. Het maakt niet uit hoe ver weg ik ben.. Als er ooit iets gebeurd, bel me dan.. Oké?’ 

Ik knikte en veegde de zoveelste tranen van vandaag van mijn wangen. 

Hij haalde zijn arm achter me weg en legde zijn hand op mij handen die op mijn schoot lagen. 

‘Zorg je goed voor mijn broertje?’ 

Ik snikte en knikte, zonder hem aan te kijken, omdat ik dan helemaal in huilen uit zou barsten. 

‘Niet huilen… Alsjeblieft.. Je bent te mooi om te huilen..’

‘Je mag gewoon niet weggaan..’ snikte ik. 

Voordat ik het wist voelde ik zijn warme lippen op de mijne en zijn handen door mijn haren gaan. Dit was het afscheid, de laatste keer ooit en ik wilde dat het nooit voorbij zou gaan. Maar de kus duurde kort en zonder iets te zeggen stond hij op en liep hij weg.. 

Ik snapte het niet, het voelde alsof mijn hart in duizend stukjes was gebroken en alsof ik rouwde om iets dat er nooit geweest was en nooit zou gebeuren. Maar diep in mijn hart wist ik dat ik niet verdrietig was omdat ik nooit een relatie met hem zou hebben, de reden dat ik zo verdrietig was, was omdat we nooit een eerlijke kans hadden gekregen en ik hem verschrikkelijk zou gaan missen.