Ik zoende hem en al na een paar seconden realiseerde ik me dat dit niet genoeg was. Ik had meer nodig om die verschrikkelijke honger naar hem te stillen en wikkelde mijn lichaam om het zijne heen. Met zijn zware, harde lichaam duwde hij me tegen de ruwe schors van de boom, terwijl hij zijn hand onder mijn strakke sporthemdje wurmde. Ik weet niet over het de warme zomerbries was die zachtjes langs de haartjes in mijn nek blies, of zijn vingers die elk plekje van mijn lichaam leken te ontdekken, maar ik voelde me alsof ik bewust was van mijn hele lichaam en er geen millimeter huid was die ik niet voelde.
Zijn lippen gleden over de gevoelige huid van mijn hals, waardoor zijn naam uit mijn mond ontglipte en ik hem zachtjes hoorde grinniken.
Hij sloeg zijn armen om me heen en legde me op het koele zand onder de boom, waarna hij naast me kwam liggen.
Ik zoende hem opnieuw en glimlachte een beetje toen ik me realiseerde dat in al die jaren de smaak van zijn mond hetzelfde was gebleven.
‘Waarom lach je?’
‘Omdat je niets veranderd bent.’
‘Is dat een goed teken?’
Ik legde mijn handen in zijn nek en knikte.
‘Heel erg goed…’
Lachend zoende hij me en liet zijn mond via mijn hals naar beneden dwalen, waar hij een kus op mijn buik drukte. Ik realiseerde me dat hij het litteken van de keizersnede zag en schaamde me een beetje.
‘Jij bent wel veranderd.’ zei hij zachtjes.
‘Ja, ik..’
‘Je bent alleen maar mooier geworden.’
Ik voelde hoe hij mijn korte hardloopbroek naar beneden trok en naast mijn benen op het zand legde. Dit was echt.. Dit gebeurde echt.. En ineens vond ik het doodeng.. In de laatste maanden had ik een aantal keren geprobeerd of het lukte met Noah.. Maar het lukte gewoon echt niet. Bij elke aanraking daar beneden voelde ik de pijn en de angst van de bevalling weer en kon ik het gewoon niet.
Ik had er amper bij stil gestaan, tot ik Logan zijn hand tussen mijn benen voelde en ik mijn lichaam voelde verstijven.
‘Rosie? Wat is er aan de hand? Doe ik je pijn?’
‘Nee. Ga maar door.. Ik..’ zei ik met trillende stem.
‘Rosie..’
‘Niet stoppen.. Ik wil dit echt..’
Hij ging zitten en pakte mijn hand vast.
‘Hoe vaak heb je dit al gedaan sinds de bevalling?’
‘Vijf keer.’
‘Lieg niet Rosie.. Ik zag hoe je verstijfde.’
‘Ik lieg niet.. We hebben het vijf keer geprobeerd, maar het lukte niet.’
Hij wreef met een hand over zijn gezicht en zuchtte.
‘Shit.. Dit is niet goed Rosie.. We moeten dit niet doen. Je moet dit met Noah doen.. Niet met mij..’
Ik slikte en knikte. Hij had gelijk. Dit was helemaal verkeerd.. We moesten dit niet doen, hoe graag ik het ook wilde.
Hij stond op en stak zijn arm uit, die ik dankbaar aanpakte. Ik pakte mijn broek van de grond en trok hem aan, waarna we elkaar een beetje ongemakkelijk aankeken. Logan zuchtte en stak zijn armen uit, waarna ik tegen hem aan ging staan en hem knuffelde.
‘Sorry..’ zei ik zachtjes.
‘Ben je gek? Ik vind het juist heel goed dat je eerlijk bent geweest. Kom, zullen we naar huis gaan? Dan kun je me helpen met koken.’
Ik knikte en samen liepen we naar huis, terwijl we niets tegen elkaar zeiden. Thuis lag er een briefje op tafel met dat mijn moeder met Ava naar mijn oma Florine was en dus besloot ik meteen onder de douche te springen. Een half uur stond ik onder de douche, in de hoop dat alle gevoelens die ik net had opgeroepen weer zouden verdwijnen, maar dat lukte niet. Uiteindelijk zette ik de douche maar uit en kleedde ik me aan. Het was inmiddels al vijf uur en over twee uurtjes zou Noah thuis komen.
Ik liep beneden naar de keuken en zag dat Logan al gedoucht en omgekleed was. Hij was in de kastjes aan het kijken naar iets dat we konden koken, toen hij zich omdraaide en me in de deuropening zag staan.
‘Wat ga je maken.’
‘Iets speciaals.’
‘Waarom?’
‘Omdat ik morgen wegga.’
Verbaasd liep ik naar hem toe en schudde mijn hoofd.
‘Nee. Je gaat niet weg, er is niets gebeurd.. We hebben niet..’
‘Rosie.. Ik ga weg.. Het moet.’
‘Waarom? Ik snap het niet?’
Ik pakte zijn hand vast en probeerde mijn tranen in te houden, maar het lukte niet.
‘Dit kan toch zo niet? Hoe moet ik met je in één huis wonen, terwijl je getrouwd bent en ik niets liever wil dan continue je kleren van je lichaam scheuren? Wat nou als Noah ons een keer betrapt? Hij gaat kapot Rosie.. Jullie zijn alles voor hem.’
‘Jij bent ook alles voor hem en jij gaat zomaar weg.’
‘Ik ga niet zomaar weg Rosie.. Ik ga weg om datgene wat jullie hebben te beschermen.’
‘Als jij het zegt.’
Boos liet ik zijn hand vast en ging op het aanrecht zitten.
‘Doe niet zo boos, je snapt zelf toch ook wel dat we niet één of andere driehoeksverhouding kunnen beginnen?’
‘Dit doe je altijd Logan! En ik heb het gehad. Als je toch weggaat kun je beter nu al vertrekken.’
‘Rosie.. Ik doe het voor jou.. Voor jullie.. Voor Ava..’
‘Nee, je doet het voor jezelf.’
‘Hoe zie jij het dan voor je? Ga je scheiden? Zodat Ava twee ouders heeft die aan twee verschillende kanten van de stad wonen? Wil je in alle tijdschriften staan als ‘Rosie, de vrouw die van de ene naar de andere broer hopt?’ Wil je dat je continue belaagd gaat worden door journalisten en dat Ava geen normale jeugd zal hebben, domweg omdat wij een relatie hebben?’
Ik zweeg en keek boos naar mijn handen.
‘Ik zal die beslissing voor je maken Rosie.. Nee, dat wil je niet. En als je het zelf niet erg vindt, moet je aan je dochter denken. Ze zal er waarschijnlijk voor altijd op aangesproken worden. We zijn niet goed voor elkaar Rosie. Lust en passie is niet waar een relatie op kan draaien, daar is meer voor nodig..’
Ik zuchtte en knikte.
‘Je hebt gelijk… Het spijt me.. Maar moet je echt weg?’
Hij knikte en aaide zachtjes over mijn hand.
‘Ja.. Ik kan dit zo niet Rosie.. Maar als het helpt, ik ga niet alleen weg om jou.. Ik wil op zoek gaan naar Olivier.. Een vader voor hem zijn en hopelijk een rol spelen in zijn leven.’
Ik kon me verzetten tegen de tranen wat ik wilde, maar het had geen zin. Het was alsof ze oncontroleerbaar over mijn wangen aan het stromen waren en er kwam geen einde aan.
Hij kwam tussen mijn benen staan en sloeg zijn armen om mijn middel, terwijl ik de mijne om zijn schouders heen sloeg.
‘Ik ga je ontzettend missen..’ zei ik zachtjes.
‘Ik jou ook Rosie.. Je hebt geen idee hoeveel.’
We bleven een tijdje zo zitten, tot ik ineens een stem hoorde en het al te laat was.
‘Zo we zijn weer thuis Ava..Eerst kijken waar je… Wat zijn jullie in godsnaam aan het doen?’
