Logan herstelde niet zo snel als de vorige keer, maar aangezien hij zich wat beter gedroeg, mocht hij deze keer wel gewoon in het ziekenhuis blijven. Maar goed ook, want hij had behoorlijk wat zorg nodig en de kleinste inspanningen kostten hem al heel erg veel moeite. Als hij even uit zijn bed was geweest dan moest hij daarna weer heel lang bijkomen en dus lag hij meestal te slapen als we langs kwamen.
Op zaterdag ochtend waren we ons net aan het klaarmaken om bij Logan langs te gaan, toen Noah ineens met een serieus gezicht de slaapkamer binnenkwam.
‘He liefje, wat is er?’ vroeg ik aan hem.
Hij wees met een zucht naar zijn net nog schone overhemd, waar een aantal verdachte bruine vlekken op zaten.
‘Ik weet niet wat jij haar te drinken geeft, maar we hadden net een explosie beneden. En nu ligt ze weer te slapen’ zuchtte hij terwijl hij zijn overhemd losknoopte en in de wasmand gooide.
‘Gewoon melk, ik heb haar heus geen bruine bonen gevoerd.’
Hij begon te lachen en trok een schoon shirt aan.
‘Hoe ging het gesprek met de arts gister?’
‘Ohja, daar wilde ik je net over vertellen.. Niet zo heel erg goed.’
Ik stopte even met me op te maken en keek hem aan. Hij ging met een zucht op bed zitten en klopte naast zich op de dekens.
‘Wat is er met hem aan de hand dan? Heeft hij meer schade dan ze hadden verwacht?’
‘Nee, dat niet. Maar ze willen graag dat hij weer naar huis toe gaat, alleen kan hij niet voor zichzelf zorgen.. Of nouja, hij kan het wel. Maar na elke inspanning is hij moe en ik weet niet of het een goed idee is als hij in zijn eentje in dat grote huis gaat wonen.’
‘Als je je zorgen maakt kan ik wel een aantal keren per dag gaan kijken? Of dat hij misschien een verpleegkundige inhuurt?’
Noah grinnikte en schudde zijn hoofd.
‘Nou, dan zou het een oudere vrouw moeten worden, want anders ligt ze meer bij hem in bed dan dat ze hem aan het verzorgen is.’
Ik moest lachen en haalde mijn schouders op.
‘Wat stel je dan voor?’
‘Wat nou als hij hier een tijdje komt wonen? We hebben de logeerkamer waar je ouders wel eens slapen en daar zit een eigen badkamer bij. Ik ga er vanuit dat hij toch het grootste gedeelte van zijn tijd in bed door zal brengen, dus veel last heb je niet van hem als je thuis bent..’
‘Noah…’
‘Wat? Als je het geen goed idee vindt, doen we het niet hoor. Ik wil niet dat het voor jou ongemakkelijk is..’
Ik pakte zijn hand vast en schudde mijn hoofd.
‘Nee, ik denk vooral dat het voor jou ongemakkelijk zal zijn. Twee vechtende broers in huis is wel het laatste waar ik zin in heb.’
‘Als hij gewoon van jou afblijft, me niet uitdaagt, zijn shirt aanhoud en voor ons kookt dan beloof ik dat ik geen ruzie zal maken. Bovendien kan ik hem nu met gemak aan, dus het is geen uitdaging meer.’
‘Noah… Dat is zo gemeen van je! Dat kan echt niet.’ gniffelde ik.
‘Oké, geen vechtende broers in huis. Verder nog voorwaarden?’
‘Ja, dat hij wat helpt met Ava.. En dat hij mij die red velvet taart leert maken. Ik heb het een aantal keren geprobeerd, maar het lukt me gewoon echt niet.’
‘Goed, afgesproken. Ik weet niet of hij ermee akkoord gaat hoor, hem kennende wil hij ons niet tot last zijn, maar ik denk dat hij niet veel keuze heeft. Ik denk niet dat Anna op hem zit te wachten..’
Bij de naam Anna dacht ik terug aan de laatste keer dat ik haar gezien had. Sinds die ene keer had ik niets meer van haar gehoord en toen ik weer op kantoor kwam, bleek inderdaad dat ze alle banden met ons kantoor hadden verbroken, met als reden dat ze gingen verhuizen. Maar het kantoor van Van Poorten Vastgoed bestond nog steeds in Nederland en dus vermoedde ik dat ze zelf was verhuisd naar een andere plek of misschien zelfs wel een ander land. Dat ik Anna niet meer zou zien vond ik wel heel jammer, maar niet heel erg. Wat ik wel heel erg vond was dat we Olivier niet meer zouden zien en dat ze Logan zijn zoon had afgenomen. Logan had veel fouten gemaakt en was geen goede man voor haar geweest, maar hij was altijd een hele goede vader geweest en ik vond het heel erg dat hij nu zijn zoon niet zou zien opgroeien. Om nog maar te zwijgen van het feit dat hij nooit afscheid van zijn dochter had kunnen nemen en hij niet eens wist wat er was gebeurd.
Noah stond weer op en liep naar de badkamer om zijn haar te doen, terwijl ik nog snel een beetje mascara op deed. Door de babyfoon hoorde ik beneden Ava al wakker worden en ik wilde haar nog heel even voeden voor we zouden gaan.
Eenmaal in het ziekenhuis, liepen we meteen naar de kamer waar Logan lag. Vanuit de gang konden we zijn gemopper al horen en stiekem moest ik een beetje lachen.
‘Weet je zeker dat we die ouwe brompot in huis willen halen?’
‘Joh, als hij iemand het leven niet zuur zal maken ben jij het wel. Waarschijnlijk is hij bij ons thuis poeslief.’
Ik gaf Noah een duw en samen liepen we de kamer in, waar Logan met zijn armen over elkaar boos op de rand van zijn bed zat, terwijl een verpleegster wat testen met hem aan het doen was. Het was een wat oudere vrouw die duidelijk niet onder de indruk was van zijn gedrag en dat frustreerde hem nog meer.
‘Jemig is het nu eens klaar? Ga eens weg met dat gefriemel.’
‘U moet echt even meewerken hoor meneer Marcus, het is voor uw eigen bestwil.’
‘Moet je die stickers nou precies op mijn borsthaar plakken? Dat doet zeer hoor.’
Ik kon mijn lachen niet meer inhouden en Noah zo te horen ook niet. Geschrokken keek Logan ons aan, waarna hij zich weer chagrijnig naar de vrouw toe draaide.
‘Als je hem er maar niet weer aftre….. AUW mens! Doe eens voorzichtig!’
Ik durf te wedden dat de vrouw een beetje een grijns op haar gezicht kreeg terwijl ze Logan hoorde mopperen en ze borg snel haar spullen weer op.
‘Hij is van jullie hoor! Veel succes ermee, hij is weer lekker humeurig.’
‘Hij is weer lekker humeurig.’ zei Logan haar na met een hoog stemmetje, waarna hij zijn shirt weer aantrok.
‘Hadden ze geen knappere verpleegsters voor je?’ grapte Noah terwijl hij Ava op de bank zette en zijn jas uit deed.
‘Nee, die heb ik allemaal weggestuurd omdat ze.. Gewoon raar deden.. Ze vroegen steeds om handtekeningen voor voor zichzelf en hun moeders enzo..’
Ik begon heel hard te lachen en ik zag dat Logan zijn gezicht wat ontspande en dat hij ook mee begon te lachen.
Noah gaf hem een hand en hield Logan kort even vast.
‘Hoe is het vandaag broertje?’
‘Niet goed. Ik word gek van dit stomme lichaam.. Ik wil gewoon naar huis, maar dan kan niet omdat ik al doodop ben na een uurtje fysio.’
‘Hmm, nou.. We hebben een voorstel voor je.’
Logan keek hem grinnikend aan en keek toen naar mij.
‘Wordt Rosie mijn persoonlijke verpleegkundige? Zo’n pakje zou haar best wel staan.’
‘Oké, laat maar.’ zei Noah en hij pakte zijn jas van de bank.
‘Nee, het was een grapje! Zeg het alsjeblieft?’
Noah zuchtte en keek naar mij, dus ik besloot het woord maar te doen.
‘We willen graag dat je een tijdje bij ons komt wonen.’
‘Wat? Grapje zeker?’
‘Nee, het is geen grapje.’ zei Noah. ‘Als jij je bij ons beter kunt gedragen dan hier en Rosie met rust laat, dan ben je van harte welkom.’
Hij keek ons verbaasd aan en zijn donkere ogen werden een beetje vochtig.
‘Menen jullie dat echt?’
Ik ging bij hem op bed zitten en knikte.
‘Ja, maar er zijn wel een paar voorwaarden.’
Hij knikte en keek vragend naar Noah.
‘Geen vreemde vrouwen in ons huis, Rosie met rust laten, niet zonder kleren rondlopen en van Rosie moet je voor ons koken en minimaal één keer per week taart maken.’
‘Hé, dat heb ik helemaal nie…’
‘Oké, akkoord.’ onderbrak Logan me.
‘Heel goed broertje.. Dus, wanneer trek je bij ons in?’
