‘Ga weg..’ zei Noah met trillende stem.
‘Noah ik..’
‘Ga weg.’
Noah wurmde zich langs me en keek Logan woedend aan.
‘Je bent niet welkom hier.’
‘Noah, ik wil alleen maar praten. Alsjeblieft…’
‘Nee Logan. Als je had willen praten had je dat maanden geleden moeten doen. Je had iets moeten zeggen om die idioot tegen te houden. Maar nee, jij deed wat je het allerbeste doet. Weglopen voor je problemen en iedereen laten stikken.’
‘Ik wilde helemaal niet..’
‘Nee, het was vast je bedoeling niet.. Je hebt niet alleen mij en Rosie laten stikken he? Ook je vrouw en je eigen zoon. Om nog maar te zwijgen over de baby die….’
‘Noah!’ zei ik boos.
‘Dat kun je niet maken!’
Noah keek me boos aan en keek toen weer naar Logan.
‘Je moet gaan.. Ik ga naar boven, me omkleden en als ik beneden kom wil ik dat je weg bent.’
Noah gaf me een kus op mijn wang en maakte zijn stropdas alvast een beetje losser. Maar net toen hij zijn voet op de onderste trede had gezet, zei Logan zijn naam.
‘Noah.. Ik ga niet weg voordat we dit uitgepraat hebben. Jullie zijn alles nog wat ik heb. Anna wil niet eens meer met me praten.. Ik weet niet hoe het met de baby gaat en mis Olivier verschrikkelijk. Ik heb alles verdiend dat me overkomen is, maar alsjeblieft… Ik wil alleen praten.’
Ik dacht dat dit Noah wel tot rede zou brengen en een beetje zou kalmeren, maar het tegendeel was waar. Hij draaide zich om en aan zijn gezicht zag ik dat hij woedend was. Ik pakte snel de autostoel waarin Ava aan het slapen was en zette hem in de box, zodat ze niet wakker zou worden van het geschreeuw.
Noah sprong van de trap en gaf Logan een duw.
‘Wie denk je wel niet dat je bent??? Heb je enig idee wat er door jou gebeurd is? Dacht je dat die vroege bevalling het enige is wat jouw schuld is? Ik was haar bijna kwijt! Ze is bijna dood gegaan tijdens de bevalling en dat is jouw schuld! Als je die lul meteen weg had gestuurd, zoals je had moeten doen na de eerste keer dat hij jouw vrouw beledigd had, dan was er niets aan de hand geweest. Dan had Ava niet zeven weken in het ziekenhuis gelegen en had Rosie die hele depressie niet gehad.’
Logan keek me geschrokken aan en aan zijn ogen zag ik dat hij dat niet wist. Logisch ook, van wie had hij dat moeten horen?’
‘I-ik vind het echt heel erg..’ zei hij zachtjes.
‘Dat is je geraden ook! Maar behalve dat je bij ons voor een heleboel leed hebt gezorgd, is het bij Anna nog erger. Wij mogen Olivier niet eens zien door jou. Ze heeft aan Rosie verteld dat ze weg zou gaan met Ollie en dat ze nooit meer contact met ons wilde hebben.’
‘Weg? Maar waar.. En de baby dan??’
Logan ging steeds zwaarder ademen en ik zag dat hij zich vasthield aan de deur. Hij genoeg zich hetzelfde als vorig jaar, toen hij in de keuken tijdens het koken ineens heel erg duizelig werd en moest gaan zitten. Noah moest nu stoppen, anders kwam het niet goed.
‘Noah.. Stop..’ zei ik zachtjes.
‘Anna heeft aan Rosie verteld dat ze bevallen is en dat de baby het niet gehaald heeft.’
‘Noah! STOP!! NU!’ zei ik, maar het was al te laat. Ik zag aan Logans gezicht dat het niet goed ging en ik snelde naar hem toe, terwijl hij begon te trillen.
‘D-de b-baby?’ stamelde hij.
Hij hapte naar adem en greep naar zijn borst, terwijl het zweet hem uitbrak en hij op de grond zakte.
‘NOAH DOE IETS!’ gilde ik en meteen zag ik de blik in zijn ogen veranderen van woedend naar bezorgd.
Hij stortte naast Logan op de grond en tilde hem omhoog, waarna hij achter hem ging zitten.
‘Rosie bel 112.’ zei hij dwingend.
Ik rende naar de keuken terwijl ik hoorde hoe Noah probeerde te zorgen dat Logan bij bleef, maar dat lukte amper.
‘Hallo, u spreekt met het alarmnummer, waar kan ik u mee van dienst zijn?’
‘Hallo met Rosie.. De broer van mijn man heeft een hartritmestoornis en zakt hier net op de grond. Willen jullie alsjeblieft iemand sturen?’
De vrouw zei dat ze meteen iemand zou sturen en snel belde ik mijn moeder of ze kon helpen met Ava. Ze was nog in de stad en kon er met tien minuten zijn. Meteen rende ik weer naar de gang en liet mezelf op mijn knieën op de grond vallen. Ik pakte Logan zijn hand vast en begon tegen hem te praten.
Hoewel het gepraat van Noah niet zo veel verschil leek te maken, reageerde hij wel op mijn stem. Ava begon te huilen, dus Noah hielp me om achter hem te gaan zitten zodat hij wat rechtop zat en ondertussen bleef ik tegen hem praten. Hij zei niet zoveel terug, maar hij hield wel mijn hand vast en kneep er zachtjes in als antwoord. Ik hoorde de auto van mijn moeder de oprit op rijden en meteen sprong ze eruit om te komen helpen.
‘Ik denk dat hij een hartinfarct heeft gehad. Komt de ambulance eraan?’
Ik knikte en veegde de tranen uit mijn ogen.
‘Heel goed, blijf tegen hem praten, hij mag niet buiten bewustzijn raken. Ik ga bij de weg staan om de ambulance te seinen waar ze moeten zijn.’
Logan legde zijn hoofd tegen mijn borst en ademde nog steeds heel erg zwaar.
‘Het komt allemaal goed. Nog even volhouden, ze komen er zo aan.’ zei ik zachtjes.
Hij kneep in mijn hand en knikte, terwijl ik door zijn haren streek.
De ambulancemedewerkers kwamen het huis ingerend en knielden bij me op de grond. Ze deden wat testen bij hem en hielpen hem op de brandcard, waar hij ineens helemaal wegzakte.
‘U kunt het beste even weggaan.’ zei één van de mannen tegen me, terwijl de andere Logan zijn shirt openknipte.
‘Nee, ik blijf bij hem.’
Hij haalde zijn schouders op en terwijl ik Logan zijn hand vastpakte, begonnen ze hem te reanimeren. Een tweede ambulance werd opgeroepen omdat het ze niet alleen lukte en binnen een mum van tijd stond mijn hele hal vol met mensen in uniformen. Ik zag dat ze een AED pakten en op dat moment pakte Noah mijn hand en trok hij me de woonkamer in.
‘Je kunt nu niets voor hem doen. Je staat in de weg.’ zei hij zachtjes.
‘HET IS JOUW SCHULD!’ zei ik woedend.
‘Hoe kun je nou op zo’n manier tegen hem zeggen dat zijn dochter het niet overleefd heeft? Hoe kun je?’
Ik sloeg keihard tegen zijn borst, maar hij greep mijn polsen vast en knikte.
‘Ik weet het.. Verdomme Rosie.. Ik weet het! Ik wilde hem gewoon pijn doen.. Omdat wat hij gedaan heeft voor zoveel leed heeft gezorgd. Maar dit wilde ik niet…’
Hij begon te huilen en ik sloeg mijn armen om hem heen, waarna hij hetzelfde deed. In de gang ging het kabaal door en het was duidelijk dat ze niet veel hoop hadden. Bang draaide ik me om en keek door het raampje naar de hal, waar ze Logan net weer een schok gaven met de defribilator. Zijn borst kwam omhoog en meteen gingen ze door met reanimeren, waarna de medewerker die als eerste kwam zijn pols beetpakte en opgelucht knikte.
Zijn hart deed het weer, maar of hij het ging redden? Dat was nog onzeker.
