Hij stond op en liep naar me toe, maar snel liep ik naar de voordeur, zodat ik hem kon ontwijken.
‘Rosie.. Alsjeblieft.. Ik moet met je praten.’
‘Nee, ga weg Logan…’
Ik duwde de sleutel in het sleutelgat en toen ik hem omdraaide, voelde ik ineens hoe hij zijn hand op mijn arm legde. De ruwe huid voelde warm aan en zorgde ervoor dat er een siddering door mijn lichaam ging.
‘Logan.. Alsjeblieft… Wat doe je hier?’
Ik keek hem aan en zag dat hij gehuild had. Zijn donkere ogen waren rood en hij had rode vlekken op zijn gezicht. Ik wist dat ik hem moest wegsturen, maar ik kon het niet.
‘Ik wil alleen maar praten… Alsjeblieft Rosie.. geef me een kans.’
Hij keek me aan en ik zag dat zijn ogen weer vochtig werden. Hoe graag ik ook nee wilde zeggen, ik kon het gewoon niet. Dus ik knikte en liet hem binnen.
Hij liep achter me aan terwijl ik mijn tas in de keuken zette en stond een beetje verloren om zich heen te kijken.
‘Je mag wel gaan zitten hoor.. Wil je misschien koffie of zoiets?’
‘Heel erg graag.. Maar je hoeft voor mij geen moeite te doen hoor..’
‘Logan.. Ik heb de hele dag gewerkt. Als ik nu geen koffie drink dan overleef ik de avond niet.’
‘Dan heel erg graag..’
Ik mepte op het nieuwe koffiezetapparaat, waarvan ik er van overtuigd was dat Noah hem had uitgezocht om me te irriteren. Ik snapte helemaal niets van het ding en hoe goed ik de gebruiksaanwijzing ook opvolgde, hij deed niet wat ik wilde, sterker nog.. Nu deed hij helemaal niets. Hij ging niet eens aan.
Logan kwam naast me staan en meteen voelde ik dat stomme gevoel weer dat ik helemaal niet wilde voelen. Ik had hem al maanden niet gezien en na alles wat er was gebeurd had ik gehoopt dat mijn lichaam zich eens zou gedragen, maar toen hij heel kort mijn rug aanraakte, was het alsof er duizenden elektrische schokjes door mijn ruggengraat liepen.
‘Raak me niet aan.’ snauwde ik.
‘Sorry… Ik…’ hij pakte iets van het aanrecht en hield het omhoog.
‘Ik wilde alleen de stekker erin doen.’
Ik zuchtte en uit schaamte liet ik hem zijn gang gaan, terwijl ik aan tafel ging zitten. Terwijl hij koffie zette, keek ik zo onopvallend mogelijk naar hem. Niet dat het werkte, want ik was er vrij zeker van dat ik aan het staren was, maar goed..
Hij was veranderd in de afgelopen vier maanden. Hij was afgevallen en veel minder breed en gespierd dan hij was. Zijn gebruikelijke zwarte shirt spande niet zo strak om zijn lichaam heen en bij zijn slaap zag ik de eerste grijze haartjes verschijnen. Ondanks dat hij erg slecht uit zag, was hij nog steeds oneerlijk knap en toen hij me aan keek, wendde ik snel mijn blik af.
‘Nog steeds zwart? Zonder melk en suiker?’
‘Jep..’ zei ik zachtjes terwijl ik de mok van hem aanpakte.
Zwijgend zaten we tegenover elkaar, terwijl we de koffie opdronken. Ik wist niet hoe hij het had gedaan, maar het smaakte perfect en ik zou bijna blij zijn met het apparaat. Als ik tenminste zou weten hoe het verrekte ding werkte.
‘Dus je bent weer aan het werk?’
Ik keek hem verbaasd aan en trok mijn wenkbrauwen op.
‘Je bent maanden weg, laat niets van je horen en dan is dit de eerste vraag die je me stelt?’
‘Sorry Rosie.. Ik..’
‘Nee niks sorry. Waar was je Logan? Je zag dat de baby eraan kwam, je wist dat het veel te vroeg was.. En na alles wat je had gezegd.. Hoe kon je nou maanden niets van je laten horen?? Waar zat je?’
‘Ik zeg toch dat het me spijt. Heb je enig idee hoe het voor mij was om jou zo te zien terwijl ik niets voor je kon doen? Het duurde weken voordat ik überhaupt hoorde dat de baby het overleefd had.. En jij..’
‘Nauwelijks.. Ik was bijna dood geweest…’
Er rolde een traan over mijn wang, die hij weg probeerde te vegen, maar ik duwde zijn hand weg.
‘Waar was je Logan? Je zegt dat je van me houdt en dat we weer vrienden zijn, maar als ik je nodig heb ben je nergens te vinden..’
‘Je had mij niet nodig.. Je hebt Noah toch?’
‘Dat is anders.. Je weet dat wat wij hebben anders is Logan.. Je bent mijn vriend en..’
‘Ik kan je vriend niet zijn Rosie.. Dit is allemaal gebeurd omdat ik niet je vriend kan zijn.. Ik wil meer dan dat.. Weet je dat dan nog niet? Hoe vaak moet ik tegen je zeggen dat ik van je hou?’
Ik slikte en keek naar mijn koffie, die bijna leeg was.
‘Waar zat je Logan?’
‘In Brazilië.’
‘Oh, gezellig met Diego?’
Hij keek me boos aan en zuchtte.
‘Nee, Diego is dood.’
‘Heb je hem….’
‘Jezus Rosie.. Nee ik heb hem niet vermoord. Hij was niet echt geliefd daar en een uur nadat hij het land weer in kwam is hij neergeschoten. Ik ben daar op zoek geweest naar mijn familie.. naar waar ik vandaan kwam.’
‘En heb je ze gevonden?’
‘Nee. Ze zijn allemaal dood.’
Zijn stem klonk bitter en tegen beter weten in legde ik mijn hand op de zijne..
Verbaasd keek hij naar mijn hand en pakte hem vast.
‘Het spijt me.. Ik weet niet of je me geloofd, maar ik vind het echt heel erg voor je…’
‘Ik geloof je Rosie.. Ik vind het ook heel erg wat er met jou is gebeurd en je hebt gelijk.. Ik had er voor je moeten zijn, maar ik kon het gewoon niet.. Het is mijn schuld…’
Ik wilde zeggen dat het oké was, dat we het achter ons konden laten en verder konden gaan. Maar ik kon het niet. Alles was er gebeurd was, was omdat Logan niet meteen zijn vader had weggestuurd en gewoon zijn gang had laten gaan. Maar aan de andere kant, zijn vader had het gedaan en niet hij.. Het moest verschrikkelijk voor hem zijn dat dit gebeurd was.
Ik opende mijn mond om iets te zeggen, toen ik ineens een zware motor hoorde.
‘Shit, Noah is thuis.’ zei ik.
Ik rende naar de voordeur en zag Noah net de autostoel met Ava uit de auto pakken.
‘Kijk Ava! Daar is mama al! Heb je haar gemist?’
Ik pakte het stoeltje van Noah aan en pakte zijn hand vast.
‘Noah.. Er is iets dat je moet weten.. Ik wist ook niet dat hij zou komen en…’
Noah’s ogen gingen van de mijne naar iemand die achter me stond en meteen betrok zijn gezicht.
Ik hoorde iemand zijn keel schrapen, waarna ik hem die woorden hoorde zeggen die ik al maanden niet gehoord had.
‘Hé, broertje..’
