‘Hoe voel je je vandaag mevrouw Marcus?’ vroeg de verpleegkundige die de gordijnen van de slaapkamer open deed.
‘Alsof er een tractor met aanhanger over me heen is gereden.’ zuchtte ik terwijl ik mijn ogen dichtkneep tegen het felle licht.
‘Heb je ergens pijn? Ik moet zo even je hechtingen controleren.’
Ik knikte en voelde hoe ze de dekens van me af trok.
‘Oeh.. Dit ziet er niet goed uit. De wond is een beetje ontstoken… Ik ga zo de arts er even bij halen. Hoe is het met je stuwing? Weet je al of je wil kolven?’
Ik haalde mijn schouders op en zuchtte. In de weken dat ik thuis had gezeten had ik me helemaal ingelezen op het geven van borstvoeding en was er helemaal van overtuigd dat het ging lukken, maar nu leek het me een verschrikkelijk idee dat er een baby aan mijn borst zou moeten drinken.
‘Weet ik niet.. Ze doen zeer..’
Zonder pardon voelde de vrouw aan mijn borsten, die pijnlijk gezwollen waren en meteen begonnen te lekken.
‘Ja, ik denk dat je wel moet proberen even te kolven. Als het goed is, is de medicatie nu uit je lichaam en kunnen we het met een flesje aan de baby geven. Maar anders is het misschien ook wel gewoon fijn voor jou, even de druk eraf. Anders heb je straks een borstontsteking en ik denk niet dat je daar op zit te wachten.’
Ik knikte en probeerde een beetje overeind te komen, maar mijn buik deed verschrikkelijk veel pijn.
‘Doe maar rustig aan. Ik ga een kolfapparaat regelen en de arts er even bij roepen voor je wond. Wil je ook al iets eten? Wat yoghurt of beschuit misschien?’
Ik knikte en ze liep snel de kamer weer uit, waarna ik mijn hemdje weer naar beneden trok.
Great, een ontsteking kon er ook nog wel bij. Ik had me nog nooit zo slecht gevoeld als in de afgelopen twee dagen. Mijn hele lichaam deed zeer en in plaats van beter leek het steeds erger te worden. Ik wist dat Noah straks weer zou komen, maar ik had liever dat hij gewoon thuis zou blijven, omdat ik dat eindeloze gekwebbel over hoe mooi en lief Ava was nu niet aan kon.
Meteen schaamde ik me een beetje voor die gedachte. Noah was meteen vol in de papa modus gegaan en was hier zoveel als hij maar kon. Hij had me gisteren vol trots verteld dat Ava bij hem gebuideld had en dat ze zijn vinger vast had gepakt met haar kleine handjes. Ik had gezegd dat ik dat heel lief vond, maar in werkelijkheid kon het me amper iets schelen en ik voelde me daar zo slecht over.. Ik snapte gewoon niet wat er mis met me was dat ik niet gewoon enthousiast kon doen over mijn eigen kind.
Het was ook gewoon heel stom, want ik had haar gezien en ik vond haar echt heel erg mooi, het was een prachtig meisje om te zien en ze leek ontzettend op mij, maar ik voelde die liefde gewoon niet en ik maakte me er stiekem heel erg druk over dat ze ooit mee naar huis zou gaan en ik dan voor haar moest gaan zorgen.
De verpleegkundige kwam de kamer weer binnen met een kolfapparaat en hielp me een stukje overeind, zodat ik het kon proberen. Het zitten deed heel erg veel pijn, maar toen ze het kapje op mijn borst zette en die meteen vacuüm zoog, leek het alsof ik door de grond ging. De tranen sprongen in mijn ogen en al helemaal toen ze de andere kant ook deed.
‘Ik vermoed dat ze al ontstoken zijn. We moeten ze even goed leeg zien te krijgen voordat we het zeker weten. Moet je kijken Rosie! Er komt al een heleboel uit, je bent een natuurtalent!’
Ik keek naar mijn borsten met de twee plastic kapjes erop en zuchtte. Ik voelde me helemaal geen natuurtalent, op dit moment voelde ik me vooral een koe met twee enorme uiers.
Maar zoals ze al had gezegd voelde ik langzaam maar zeker de druk op mijn borsten wel verminderen en dat was een enorme opluchting. Gelukkig bleek de ontsteking heel erg mee te vallen, al had ik door het kolven wel een klein kloofje dat een beetje gevoelig was. Net toen ze de kapjes verwijderd had en me de twee kleine flesjes met melk liet zien, kwam Noah binnen.
‘Wat goed! Komt er al melk uit?’
‘Jazeker! Ik ga het even laten nakijken, maar ik denk dat Ava dit vanmiddag mag gaan drinken! Heel goed gedaan Rosie!’
Ik zuchtte en keek naar Noah die me voorzichtig knuffelde.
‘Hoe gaat het met je liefje?’
‘Ik heb pijn… Ik heb een borstontsteking en de wond in mijn buik is waarschijnlijk ontstoken.’
‘Oh, komt er een arts naar kijken? Of moet ik iemand halen?’
Ik schudde mijn hoofd en ging voorzichtig weer liggen.
Noah ging bij me op het bed zitten en aaide zachtjes mijn arm.
‘Gaat het echt wel? Ik bedoel.. Voel je je al iets meer.. Jezelf?’
‘Hoe bedoel je dat?’
‘Nou gewoon… Je.. uhm..’
‘Zeg gewoon.’
‘Oké.. Ik had verwacht dat je wel iets enthousiaster zou reageren op Ava… Maar ik snap ook wel dat het moeilijk is nu door de bevalling en je pijn enzo..’
Ik zuchtte en haalde mijn schouders op.
‘Ik snap het ook niet.. Ik wil het heel graag voelen, maar het is er gewoon niet.. Misschien moet het bij mij gewoon een beetje groeien?’
Hij knikte en ging achter me liggen met zijn armen om me heen.
‘Het komt vast wel goed. Je hebt gewoon even tijd nodig.’
Ik knikte en hield hem stevig vast.
Ik hoopte maar dat het echt alleen tijd was die ik nodig had.
