Uiteindelijk duurde het twee dagen voordat ik weer naar huis mocht. Ik voelde me op zich prima, alleen naar de wc gaan lukte nog niet helemaal en ik was steeds erg duizelig. Noah had de eerste nacht naast me doorgebracht, waarna hij zich in de ochtend snel op kantoor had omgekleed. Maar voor de tweede nacht hadden ze een bed bij me op de kamer gezet, zodat hij ook fatsoenlijk kon slapen. Niet dat dat hielp, want halverwege de nacht was ik in mijn slaap bij hem op bed gekropen en tegen hem aan in slaap gevallen.
En toen mocht ik eindelijk naar huis. Een dag waar ik ontzettend naar uit had gekeken en waarbij ik hoopte dat alles vanaf die dag gewoon weer eens normaal zou gaan. Maar helaas ging dat niet zo snel als ik had gehoopt.Ik wilde mijn leven van voor de operatie gewoon weer oppakken, maar zoals de artsen al voorspeld hadden, ging dat minder makkelijk dan ik had verwacht. De wond deed behoorlijk veel pijn en ik moest echt heel erg rustig aan doen, omdat het anders het herstel in de weg zou staan.
Ik vond het heel erg moeilijk dat het eindelijk weer goed leek te gaan met me en dat ik door de operatie weer zo’n stap terug had gemaakt. Ik had eerst de bevalling al moeten doorstaan, toen de hele zware periode daarna. En nu lukte het me eindelijk weer om zelf voor mijn dochter te zorgen en ik zelfs eindelijk weer wat gevoelens voor haar begon te krijgen, strooide dit weer roet in het eten. Ik kon zelf voor mijn dochter zorgen en nu kon ik ineens helemaal niets meer. Ik mocht haar niet tillen, kon nergens zelf met haar naartoe en had hulp nodig bij alles.
Mijn ouders, zusje en Noah hielpen zoveel als ze konden en ik was blij met alle hulp, maar toch baalde ik ontzettend, want ik wilde het zo graag gewoon zelf doen.
Pas na ruim twee weken lukte het me weer om een beetje voor Ava te zorgen en toen ze drie en halve maand was, belde mijn moeder in de ochtend dat we een dagje weg zouden gaan. Ik zat thuis de hele dag alleen maar te mokken en ze vond dat ik even het huis uit moest. Met tegenzin stemde ik in en aangezien Ava nog sliep besloot ik maar vast te gaan douchen.
Ik trok mijn pyjama uit en keek naar mezelf in de spiegel. Misschien had mijn moeder wel gelijk. Ik moest nodig eens het huis uit, mijn kleren van voor de zwangerschap pasten allemaal niet meer, ik moest nodig naar de kapper en een keer wat nieuwe verzorgingsproducten kopen was ook geen overbodige luxe.
Ik douchte me snel en waste mijn haren in de hoop dat ze er dan iets beter uit zouden zien, maar het bleef verschrikkelijk. Ik trok wat kleren uit de kast die nog wel pasten en hoorde door de babyfoon dat Ava wakker was, dus ik liep snel naar haar kamer, waar ze vrolijk begon te trappelen toen ze me zag.
‘He meisje, heb je lekker geslapen?’ vroeg ik aan haar.
Snel legde ik wat kleertjes klaar op de commode en pakte haar om haar aan te kleden. Ze maakte wat geluidjes tijdens het aankleden en lachte steeds naar me, wat ik echt heel erg schattig vond.
Terwijl ze op de commode lag, liep ik wat door haar kamertje heen om wat spullen voor haar te pakken.
‘We gaan vandaag wat leuks doen met Oma Lexie. Ik weet nog niet precies wat we gaan doen, maar alles is beter dan weer binnen zitten terwijl het eindelijk weer mooier weer is, vind je ook niet?’
Ik hoorde haar wat kirren en lachte een beetje om haar enthousiasme.
‘Shit.. Waar heb ik de luiertas nou?’ mompelde ik.
Zonder na te denken liep ik de kamer uit naar beneden om de luiertas te pakken om de spullen in te doen. Ik herinnerde me vaag dat hij aan de kinderwagen hing, dus ik besloot die maar vast uit de bijkeuken te pakken zodat die alvast klaar stond om te gaan. Met pijn en moeite tilde ik de wagen naar de gang en wilde net de luiertas eraf halen, toen de deurbel ging.
‘He Mam! Ik ben net alles aan het klaarzetten!’ zei ik terwijl ze naar binnen kwam.
‘Heel goed. Lukt het een beetje? Kan ik je ergens mee helpen?’
‘Ja! Ik kan mijn tas niet vinden en daar zitten mijn huissleutels in. Wil je misschien even kijken of jij hem kunt vinden?
Mijn moeder knikte en ging meteen op zoek, terwijl mij een gevoel overspoelde met dat ik iets vergeten was. Maar wat? Ik had alles toch klaargezet?
De kinderwagen stond klaar, de autostoel, de luiertas en de rest van de spullen die we nodig hadden voor de baby. Maar wat kon ik dan vergeten zijn?
‘Ik heb je tas lieverd! Ben je helemaal klaar?’
Ik pakte de tas van haar aan en knikte.
‘Ja, volgens mij heb ik nu alles.’
‘Uhh Roos? Waar is Ava?’ vroeg ze verbaasd.
Precies op dat moment hoorde ik boven een doffe klap.
Ik voelde een schok door mijn lichaam gaan, terwijl ik in een noodgang naar boven rende en de slaapkamer van Ava stapte, waar ze op haar rug op de grond lag. Mijn moeder volgde me op de voet en snelde naar haar toe, terwijl ik aan de grond genageld stond.
‘Rosie! Je hebt haar toch niet op de commode laten liggen?’
‘I-ik.. ehh.. Ik..’
Mijn moeder pakte haar op en tot mijn grote opluchting begon ze te huilen.
‘Ze huilt, dat is goed. Maar ze is wel van hoog gevallen dus we gaan naar het ziekenhuis om haar na te laten kijken.’
Ze liep naar me toe en probeerde Ava aan me te geven, maar ik pakte haar niet aan.
‘I-ik heb haar laten v-vallen.’ stamelde ik.
Mijn moeder hield Ava weer tegen zich aan en zuchtte.
‘Roos, het geeft niet. Het kan iedereen overkomen.. Pak haar alsjeblieft aan, dan pak ik de rest van de spullen zodat we naar het ziekenhuis kunnen.’
Ik schudde mijn hoofd en voelde de tranen prikken in mijn ogen.
‘Ik ben een verschrikkelijke moeder. Welke moeder laat haar kind nou op de commode liggen?’
‘Rosie, stop alsjeblieft. Ik heb jou ook wel eens laten vallen en jij bent ook nog helemaal normaal. Pak haar aan alsjeblieft.’
‘Mam! Ik kan dit niet oké? Ze is drieënhalve maand en ik kan nog steeds niet voor haar zorgen….’
Mijn moeder kwam voor me staan en keek me boos aan.
‘Kappen nou Roos, je pakt haar nu aan.’
‘Maar ik.’
‘Rosie.. Ik ben nu even heel eerlijk tegen je. In de afgelopen maanden hebben we allemaal ons best gedaan om jou een beetje te ontlasten. Maar alsjeblieft, je dochter heeft je nu nog harder nodig dan anders en je mag haar niet laten stikken. Dus pak haar aan want we gaan naar het ziekenhuis. Nu’
