‘Mevrouw? Bent u wakker? De operatie is goed gegaan hoor.. Heeft u veel pijn?’
Ik zag naast me vaag het gestalte van een vrouw en schudde mijn hoofd. Gek genoeg voelde ik me wel prima. Een beetje moe en een beetje misselijk, maar verder voelde ik me prima. Stukken beter dan na de keizersnede in ieder geval.
‘Fijn! De arts komt zo bij u.’
Ik gaapte even en sloot mijn ogen, waarna ik nog even in slaap viel. Toen ik weer wakker werd, lag ik niet meer in de uitslaapkamer, maar gewoon in dezelfde kamer als waar ik had gelegen voordat ik geopereerd werd. Noah stond bij het raam te bellen en mijn moeder zat een boek te lezen in de stoel. Noah zijn gezicht stond ernstig en hij wreef nadenkend over zijn voorhoofd heen, alsof hij een moeilijk gesprek aan het voeren was. Onze blikken kruisden elkaar voor een fractie van een seconde, waardoor hij meteen zijn gesprek afrondde en naar me toe liep.
‘He liefje.. Hoe voel je je?’
‘Goed! Al begint die wond nu wel een beetje meer pijn te doen..’
‘Lexie? Wat zei die arts nou wat we moesten doen als ze pijn had?’ vroeg hij aan mijn moeder.
‘Ze oproepen, maar volgens mij kwam hij ook zo weer terug.’
‘Hmm.’ mompelde hij en ging op de stoel naast het bed zitten.
‘Ze zeiden dat het goed was gegaan en dat het nu mooi kan herstellen. Maar je moet wel echt rustig aan gaan doen oké?’
Ik knikte en pakte het bekertje water aan dat mijn moeder me gaf.
‘Hoe is het met Ava?’
Noah en mijn moeder keken naar elkaar en begonnen te lachen.
‘Wat nou?’
‘Niks.’ zei mijn moeder. ‘We vroegen ons alleen af hoe lang het zou duren voordat je weer naar haar zou vragen.’
‘Ik ben haar heus niet vergeten hoor.’ zuchtte ik.
‘Dat zeggen we ook niet! Alleen maar dat…’
We werden onderbroken door geklop op de deur en zagen de arts binnenkomen.
‘He Mevrouw Marcus-Vreugdenhil, hoe gaat het met u?’
‘Zeg maar je en gewoon Rosie is prima.’
‘Ik zei toch dat je je achternaam te lang zou gaan vinden.’ grinnikte Noah.
De arts moest lachen en knikte.
‘Hoe voel je je Rosie?’
‘Goed! Een beetje pijn alleen en ik herinner me vaag dat er iets mis ging bij de narcose.’
‘Ja dat klopt, ik wilde eerst het kapje doen en daarna infuus, maar mijn collega was te snel. Ik heb hem er al op aangesproken. Heb je deze keer niets gevoeld?’
Ik schudde mijn hoofd en hij glimlachte opgelucht.
‘De operatie is goed gegaan. De ontsteking zat best diep en je had wat verklevingen. Ik ga mijn collega die je heeft gehecht na de keizersnede hier nog op aanspreken, want het was echt niet goed gedaan. Gelukkig hebben we het meeste weg kunnen halen en het ziet er nu gewoon heel netjes uit. Je zou nu geen verdere problemen moeten ondervinden.’
‘Super! Dankjewel! Wanneer mag ik naar huis? Want ik wil naar mijn baby.’
Zowel de arts, als mijn moeder en Noah moesten lachen en hij haalde zijn schouders op.
‘Ik ben bang dat je hier echt één nachtje moet blijven, maar morgen mag je naar huis. Mits je beloofd om rustig aan te doen natuurlijk.’
Ik knikte en keek een beetje beteuterd naar Noah, die mijn hand vastpakte.
‘Maar je dochter mag hier natuurlijk gewoon komen. Ze is nog klein toch? Dus je kunt prima even met haar knuffelen, als je maar even blijft liggen.’
Mijn moeder sprong op en riep dat ze mijn vader ging bellen terwijl ik de arts bedankte en hij zei dat hij morgen weer zou komen voor de controle.
Hij liep de kamer uit en samen met Noah bleef ik alleen achter.
‘Nou, hopen dat vanaf nu alles goed gaat.’ zei ik zachtjes.
‘Dat hoop ik ook, want dat heb je nu wel eens verdiend na al die ellende van de afgelopen tijd.’
Ik knikte en schoof voorzichtig een klein stukje op zodat hij naast me kon komen liggen. Ik weet niet of het de vermoeidheid was, de narcose of gewoon omdat ik het zo gemist had om tegen hem aan te liggen, maar het duurde niet lang voordat ik in slaap viel.
Toen ik weer wakker werd was het al donker en voelde ik dat Noah nog steeds tegen me aan lag. Mijn hechtingen deden een beetje zeer en toen ik me bewoog om op het knopje te drukken zodat de verpleegkundige zou kunnen komen, werd hij wakker.
‘He luiwammes, je plet me.’ grinnikte ik.
‘Shit.. Sorry heb ik je pijn gedaan?’
Hij wilde uit bed gaan, maar ik pakte zijn hand en schudde mijn hoofd.
‘Je hebt me geen pijn gedaan. Ik kan alleen niet bij het knopje.. Wil jij drukken?’
Hij knikte en strekte zijn arm uit om op het knopje te drukken.
‘Is mijn vader nog geweest?’
‘Nee, je moeder kwam nog terug om te vertellen dat Ava net sliep en dat ze later zouden komen, maar toen ze zag dat jij sliep is ze naar huis gegaan. Ze slapen vannacht in ons huis zodat ze lekker in haar eigen bedje kan slapen.’
‘Ohh. Dat is lief van ze!’
‘Ja! Ik zou eigenlijk ook naar huis gaan. Maarehh.. Ik val altijd in slaap door dat gesnurk van jou.’
‘Ik snurk helemaal niet.’
‘Oh je snurk verschrikkelijk Rosie. Je wilt niet eens weten hoe erg!’
Ik lachte en gaf hem een duw. Natuurlijk net op het moment dat de verpleegkundige binnen kwam.
‘Nou, ik zie dat hier alles goed gaat? Waar kan ik mee helpen?’
‘Mijn litteken doet een beetje pijn.’ zei ik. Oké, het was wel meer dan een beetje, maar dat zou niet geloofwaardig overkomen na wat ze net had gezien.
‘Ik ga wat voor jullie halen. Jullie hebben nog niet gegeten he? Er is nog heel veel soep, willen jullie misschien een beetje?’ Ik knikte en zag dat Noah ook wilde, wat wel logisch was aangezien hij hier ook al de hele dag was.
Niet veel later had ik pijnstillers gehad en zaten we samen hele zoute uiensoep te eten op mijn bed. Het was voor het eerst sinds tijden dat we met zijn tweetjes waren en ik kon het niet laten om even naar hem te gluren terwijl hij aan het eten was.
De soep was erg heet, maar we hadden beide honger en dus verbrandden we steeds ons mond aan de soep. Ik moest een beetje lachen toen ik zag dat hij voor de zoveelste keer zijn mond brandde en zag dat hij me aankeek en zijn wenkbrauw lachend optrok.
‘Wat is er aan de hand mevrouw Marcus-Vreugdenhil?’
‘Ja ja, je hebt gelijk. Het is te lang.’
Hij haalde lachend zijn schouders op en nam een grote hap, die hij meteen uitspuugde omdat het zo heet was.
Ik proestte het uit van het lachen en voelde de hechtingen zeer doen. Het duurde even voordat ik weer normaal kon doen en pas toen viel het me op dat hij naar me aan het kijken was, met weer die liefdevolle blik in zijn ogen.
‘Wat is er meneer Marcus?’
‘Het is heel erg lang geleden dat ik je zo heb horen lachen.’
‘Ik had dan ook niet zo heel erg veel om om te lachen…’ zei ik zachtjes.
‘Klopt, maar ik hoop dat het vanaf nu beter wordt en je vaker zo zult lachen.. Ik miste dat stiekem best wel een beetje.’
Ik zette mijn kommetje weg en boog me een klein beetje naar hem toe om hem een kus te geven.
‘Je smaakt naar uiensoep.’
‘Hou je kop! Jij ook!’
Hij lachte en gaf me nog een kus.
‘Ik hou van je Rosie.’
‘Ik ook van jou!’
