‘Nee.. Jeetje.. Gaat het een beetje?’ vroeg Noah toen ik hem het slechte nieuws vertelde.
‘Ik ben blij dat het volgens de arts meevalt.. Maar pff.. Nog een keer opereren.. Alsof we nog niet genoeg ellende hebben meegemaakt.’
Ik hoorde hem zuchtten en vragen wanneer de operatie zou zijn.
‘Volgende week hebben ze al een plekje. Ik ben net naar de anesthesist geweest en ze raden aan het zo snel mogelijk te doen. Zodat die ontsteking weg is en het normaal kan herstellen.’
‘Oké, ik ga kijken of ik vrij kan krijgen.’
‘Ben je gek? Je bent net weer aan het werk. Mijn moeder heeft ook vrij, je hoeft echt niet mee te gaan.’
‘Ophouden Rosie. Desnoods kom ik maar een halve dag, maar ik ga met je mee.’
Ik stemde maar in, want ik wist dat protesteren geen zin had. Ik hoorde iemand op de achtergrond tegen hem praten waarop hij zei dat hij er zo aan kwam.
‘Luister.. ik moet weer aan het werk. Maar je hoeft je geen zorgen te maken oké? Ik ga gewoon met je mee en als ze het er hier niet mee eens zijn dan hebben ze pech. Geen zorgen maken. Het komt allemaal goed.’
Inmiddels moest ik mijn best doen om mijn tranen in te houden. Niet alleen omdat ik zo baalde van de operatie, maar ook omdat ik Noah zo ontzettend miste. Ik had hem hier aan de telefoon, maar ik zou hem nog dagen niet zien en dat vond ik op dit moment echt niet leuk.
‘Oké..’ piepte ik.
‘Ik bel je vanavond nog even.. Goed liefje? Niet druk maken oké?’
Hij hing op en ik zakte zuchtend weer op de bank, naast mijn moeder. Ava lag op haar buik te slapen met haar kontje omhoog en snurkte heel zachtjes. In de keuken hoorde ik Flore druk met Lily bellen over hun aankomende reis naar China om Lily’s familie te ontmoeten.
‘En? Wat zei hij?’ zei mijn moeder terwijl ze haar arm naar me uitstak en me tegen zich aantrok.
Ik legde mijn benen op de bank en kroop tegen haar aan, voorzichtig om Ava niet wakker te maken.
‘Hij gaat kijken of hij vrij kan krijgen. Maar dat wil ik helemaal niet. Hij neemt al zoveel vrij de laatste tijd en het is smoordruk daar op het werk. Straks denken ze allemaal dat Noah alleen maar thuis bij zijn zielige vrouwtje moet zijn die het allemaal niet aan kan.’
‘Zo moet je niet denken lieverd. Lotte had haar excuses aangeboden toch? Ze denken vast niet zo over je.’
‘Nou, ik weet wel zeker van wel. Trouwens, die Rebecca loopt daar rond alsof ze de nieuwe directrice is. Mijn kantoor staat helemaal vol met haar spullen.’
‘Zo gek is dat toch niet? Ze werkt er al maanden. Hoe is Noah eigenlijk aan haar gekomen? Kende hij haar al ofzo?’
‘Ze was zijn assistente toen hij nog bij ProSea werkte.. Ze hebben een paar jaar geen contact gehad en ze zocht ineens contact op het moment dat ik eruit moest.’
‘Hmm, toevallig..’ zei mijn moeder.
‘Hoezo? Denk je dat er meer achter zit?’
Ze schudde haar hoofd en aaide over Ava’s ruggetje, waardoor ze weer wat in slaap viel.
‘Nee hoor, ik vind het gewoon toevallig. Maar alleen maar fijn natuurlijk, anders hadden ze al jouw klanten weer weg moeten sturen.’
‘Hmmhmm.’ mompelde ik.
Ik gaapte en sloot heel even mijn ogen, maar voordat ik het wist was ik in slaap gevallen en ik merkte het niet eens toen mijn moeder opstond met Ava en haar in de box legde om te gaan koken. Pas toen het eten klaar was maakte ze me wakker en aten we met zijn drietjes aan tafel.
Een week verstreek en voor ik het wist was het tijd voor de operatie. In de ochtend moest ik me al nuchter melden en tot mijn grote opluchting werd er goed voor Ava gezorgd. Lou had gehoord over de operatie en hoewel ze inmiddels hoogzwanger was, twijfelde ze geen moment en zei ze dat Ava gerust de hele dag mocht blijven.
Voor de operatie kwam de arts nog even de kamer binnen om alles te bespreken.
‘Mevrouw Marcus-Vreugdenhil was het he?’
Ik knikte en giechelde een beetje, het bleef raar om mensen mijn volledige achternaam te horen zeggen.
‘Ik hoorde dat u tijdens de keizersnede de hele procedure gevoeld heeft, daarom hebben we besloten het zekere voor het onzekere te nemen en u iets meer te verdoven. Het enige nadeel daaraan is dat u na die tijd een beetje misselijk kan zijn en u zich een tijdje wat vreemd kan voelen.’
‘Oh, ik voel me al een hele tijd vreemd, dus dat is geen probleem.’ zei ik.
‘Oké, prima, nou dan roep ik mijn collega zodat we u op kunnen halen.’
De arts liep de kamer weer uit en een beetje zenuwachtig keek ik naar Noah.
‘Dit is wel heel wat anders dan de vorige keer he?’ zuchtte hij.
‘Ja.. Vorige keer hielden we er nog wat leuks aan over…’
‘Oh dus je vindt haar inmiddels wel leuk?’
‘Noah!! Hou op.’
‘Sorry ik klier je maar.’ grinnikte hij terwijl hij me een kus gaf.
‘Ik ben bang.. Wat nou als ik straks wakker word en ik ben weer terug bij af?’
Hij pakte mijn hand vast en aaide er zachtjes overheen.
‘Dan komt het ook wel weer goed, maar we gaan er niet vanuit oké?’
Ik knikte en zag de deur weer opengaan. Twee mannen liepen de kamer in om me naar de operatiekamer te brengen en meteen werd ik zenuwachtig. Snel gaf ik Noah een kus en wachtte stilletjes af tot we in de operatiekamer waren, waar ik op een ander bed ging liggen.
Ineens voelde het of al het bloed uit mijn gezicht wegtrok. De herinneringen van de keizersnede en alles eromheen stroomden weer binnen en zorgden ervoor dat ik in paniek raakte. Alleen de anesthesist was al begonnen met het inspuiten van het narcosemiddel, waardoor ik me weer niet kon bewegen en ik niets kon doen.
‘Wacht even! Dit gaat niet goed. Ik heb het kapje nodig.’ zei de arts naast me ineens.
‘Rustig maar Rosie.. Tel maar tot tien en dan ben je weg.’ zei hij met zijn kalmerende stem terwijl hij het kapje op mijn neus en mond plaatste.
Één… Twee… Dr…..
En hij had gelijk. Nog voor ik tot drie kon tellen was ik al weg en voelde ik helemaal niets meer.
