De weken verstreken en hoewel ik nog steeds heel erg blij was met alle hulp die ik had, vond ik het nog niet makkelijker worden. Ik kon inmiddels makkelijk weer alleen zijn met Ava en het voor haar zorgen ging me redelijk goed af, maar desondanks had ik nog steeds continue het gevoel dat ik alles verkeerd deed en dat ik de ergste moeder ooit was. Gelukkig lukte het Noah en mijn moeder regelmatig om me om te praten en me ervan te overtuigen dat het wel best wel goed ging, anders was ik helemaal gek geworden.
Ik schaamde me ontzettend, maar de momentjes dat mijn moeder kwam oppassen zodat ik heel even het huis uit kon, koesterde ik diep. Al was het maar om even shampoo voor mezelf te gaan halen in de stad, of even een rondje door het park kon lopen zonder kinderwagen. Ik was zelfs een uurtje met Noah naar kantoor geweest om te kijken hoe alles ging, maar Rebecca deed mijn werk prima en het was duidelijk dat alles ook prima door ging zonder mij, al wist ik niet of ik daar nou zo blij mee moest zijn. Ik werd zelf dan totaal niet gemist, bij Noah was dat een heel ander geval. In het uurtje dat we er waren, stond hij geen minuut stil. Hij moest het ene na het andere probleem oplossen en hoewel ik wist dat hij me heel erg graag thuis wilde helpen, was hij gewoon keihard nodig op kantoor en kon hij het niet langer maken om Darius alles te laten doen. De overname waar ze zo hard aan gewerkt hadden liep nog steeds moeizaam en het was gewoon weer tijd om terug te keren, hoe jammer ik dat ooit vond.
Dus toen Ava twee maanden oud was, ging Noah weer aan het werk. Op de slechtste dag ooit, want ik had nacontrole in het ziekenhuis en er zat iets goed fout met de wond van mijn keizersnede. Mijn moeder had hem al een paar keer goed schoongemaakt, iets dat verschrikkelijk veel pijn deed, maar hij bleef maar ontstoken, dus zij vermoedde dat er vanwege de haast binnenin iets niet helemaal goed gedaan was. Mijn zusje ging mee om in het ziekenhuis op Ava te passen en mijn moeder ging mee naar de arts die zou kijken wat ze met het litteken aanmoesten.
‘Red je het een beetje vandaag?’ zuchtte Noah in de ochtend, terwijl hij koffie in zijn meeneembeker aan het gieten was voor onderweg naar Duitsland.
‘Vast wel, mijn moeder en Flore gaan mee. Dus het komt vast goed.’
‘Ah jammer, dan heb ik geen reden om af te zeggen.’ grinnikte hij.
‘Hou op hoor, je moet weer aan het werk. Lou doet me wat als jij thuisblijft en Darius weer naar Duitsland moet in plaats van jij.’
Hij tilde Ava op uit de box en gaf haar een kusje op haar neusje.
‘Maar ik ga jullie zo erg missen. Het zijn maar drie dagen.. Maar toch…’
‘Mijn moeder slaapt hier om te helpen en het komt echt goed. Ik maak me alleen zorgen over de wond van de keizersnede en hoop dat ze één of andere wonder crème hebben zodat ik niet weer onder het mes hoef.’
Noah zuchtte en legde Ava weer terug, die meteen liet merken dat ze het er niet mee eens was. Ik liep naar de box en pakte haar op. Zachtjes neuriede ik haar favoriete slaapliedje tot ze weer rustig was en legde haar terug.
‘Volgens mij gaan jullie me niet eens missen.. Mooi is dat.’ grinnikte hij.
‘Oh maak je daar geen zorgen over hoor. Ik mis je al als je de containers aan de weg gaat zetten. Maar als je nu niet gaat dan kom je te laat en ik ook, want mijn moeder is er zo en ik moet me nog aankleden.’
‘Oh, ik was al bang dat je zo naar het ziekenhuis zou gaan.’
Ik rolde met mijn ogen en keek omlaag naar het kanten slaaphemdje dat ik aan had, samen met een boxershort dat ik uit zijn kast had gepikt.
‘Ik ga niet in mijn ondergoed naar het ziekenhuis Noah…’
Hij kwam achter me staan en legde zijn handen om mijn middel.
‘Technisch gezien is het mijn ondergoed.. Dus ik mag het best bij je uittrekken.’
‘Noah…..!!!’
‘Oké, oké. Ik ga al! Maar ik hoop dat de arts een wondercréme heeft, want het wordt steeds lastiger om van je af te blijven als je er steeds zo bij loopt.’
Ik liep met hem naar de voordeur en gaf hem een lange kus.
‘Rij voorzichtig en bel me als je er bent oké? Ik hou van je.’
‘Zal ik doen mevrouw Marcus.. Ik hou ook van jou!’
Hij liep naar de auto die ik grappend zijn tweede vrouw noemde, de donkerblauwe Maserati waar hij zo dol op was, en was zo te zien helemaal blij dat hij daar weer eens in kon rijden. De afgelopen weken reed hij continue in zijn tweede auto, een Audi SUV, die ook heel erg mooi was, maar ja.. Ik snapte best wel dat zijn voorkeur naar zijn ‘niet zo gezinsauto’ uitging.
Met grote snelheid reed hij van de oprit af, waar mijn moeder net de oprit op draaide.
‘Rosie! Ben je nou nog niet aangekleed? We moeten er over een uurtje zijn!’
‘Ik doe echt geen uur over aankleden mam!’ zuchtte ik terwijl zij en Flore uitstapten.
‘Oké, maar je gaat nu wel. Wij letten op de baby en jij trekt even iets normaals aan. En doe eens wat aan je haar!’
Lachend liet ik ze binnen en liep ik met ze mee naar de keuken waar de box van Ava stond. Terwijl zij druk aan het kirren waren tegen Ava, trok ik wat kleren uit de kast die niet drukten op het litteken en haalde op mijn moeders verzoek een borstel door mijn haren. Ik moest eigenlijk nodig eens naar de kapper. Mijn haren werden zo lang dat ze helemaal tot op mijn onderrug kwamen en ik deed er niets anders mee dan het in een knot dragen omdat het zo zwaar was.
Toen ik beneden kwam had mijn moeder Ava al in de autostoel gezet en was het tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Het ging allemaal zo natuurlijk en vanzelf bij mijn moeder dat ik wel eens jaloers op haar was. Maar goed, aan de andere kant was het ook nog maar vier jaar geleden dat Jesse werd geboren en dus had zij al die ervaring nog.
Onderweg naar het ziekenhuis voelde ik het litteken weer een beetje trekken en zuchtte.
‘Wat denk jij mam? Moeten ze het weer opereren?’
‘Ik weet het niet lieverd. Misschien kunnen ze het aanstippen ergens mee zodat het dichttrekt, maar als de ontsteking binnenin zit, dan denk ik dat het weer open moet.’
‘Maar hoe moet dat nou? Dan moet ik onder narcose en dan mag ik geen borstvoeding geven.. En Ava! Wie moet er voor haar zorgen? Wat nou als mijn baarmoeder eruit moet?’
‘Rosie.. Het zal vast meevallen. Maak je niet zo druk!’
Met zijn drietjes liepen we het ziekenhuis in, waar ik een paar weken geleden nou juist zo blij was om eruit te zijn. In de wachtkamer werken we al snel geroepen en nadat ik mijn klachten met de arts had besproken, mocht ik gaan liggen zodat hij het goed kon zien.
Hij onderzocht het even goed en zuchtte daarna diep. Het goede nieuws was dat het allemaal niet heel ernstig was. Ik mocht mijn baarmoeder gewoon houden en het viel heel erg mee met de ontsteking. Maar het slechte nieuws was dat er wel een ontsteking zat, in combinatie met wild vlees dat op deze manier nooit mooi zou herstellen. Ik moest dus terugkomen voor een nieuwe operatie en wel zo snel mogelijk.
