Proloog.
Eenentwintig jaar geleden.
Slaap maar, slaap maar zacht,
droom van elfjes en kabouters.
Slaap maar, slaap maar zacht,
droom van elfjes in de nacht.
‘Je moet echt gaan slapen Rosie.. Papa Lars en mama hebben een feest in het ziekenhuis en Isabel komt oppassen.’
‘Ik wil helemaal niet dat Isabel komt oppassen. Ze komt nooit bij me zitten totdat ik slaap.’
Mijn moeder moest lachen en schudde haar hoofd.
‘Ik zit nu bij je in de hoop dat je gaat slapen, maar je bent zo aan het kwebbelen dat je over een paar uur nog niet slaapt.’
‘Mammie? Wanneer komt de baby?’
‘Dat duurt nog wel even hoor Rosie. Nog ongeveer vijfentwintig weekjes.’
Zuchtend ging ik zitten en keek haar aan.
‘Ik wil helemaal niet dat de baby komt. Straks hou je meer van de baby dan van mij.’
Ze sloeg haar armen om me heen en ik ademde de geur van haar parfum in. Een geur die al mijn hele leven lang mijn favoriete geur was.
‘Nooit Rosie.. Jij bent mijn dochter en ik hou ontzettend veel van je. Vanaf het eerste moment dat ik jou zag hield ik van je en dat gevoel zal nooit minder worden.’
Ik sloeg mijn handjes om haar heen en legde mijn oor op haar borst, zodat ik naar haar hartslag kon luisteren.
‘Word ik later ook mama?’
‘Misschien wel! Maar dat duurt nog heel erg lang hoor.’
‘Oh… Maar wat nou als ik niet zoveel van mijn baby houd als jij van mij houdt?’
Ze lachte me en gaf me een kus op mijn donkere krulletjes.
‘Dat zal niet gebeuren hoor. Jij bent zo’n liefdevol klein meisje, met zoveel liefde in je hart, volgens mij ben jij in staat om van iedereen te houden.’
Ze liet me los en met tegenzin liet ik me achterover in de kussens vallen.
‘Lexie! Schiet je nou nog op? We komen te laat!’ hoorde ik papa Lars van beneden roepen.
‘Ik moet gaan meisje..’ zei ze zachtjes.
‘Oké, maar kom je vannacht nog wel om me een kus te geven? Als je thuis komt?’
Ze lachte en knikte, waarna ze me een kus op mijn voorhoofd gaf.
Ze stond op en liep naar de deur, waar ze zich nog even omdraaide.
‘Mammie?’
‘Ja lieverd?’
‘Ik meende het niet hoor. Ik wil heel graag dat de baby komt!’
Ze lachte zachtjes en blies een kusje naar me.
‘Dat weet ik Rosie. In jouw hart zal altijd genoeg plek zijn voor iedereen.’
Hoofdstuk 1.
Heden.
‘Wat is ze mooi he?’ hoorde ik Noah zeggen.
Ja.. mooi was ze wel.. piepklein, maar zo ontzettend mooi. Ze had lange vingertjes, donkere haartjes en kleine donkere oogjes die me aankeken alsof ze me al jaren kende.
Maar toch.. ik kon me niet voorstellen dat dat kleine hoopje mens in die vissenkom mijn dochter was.. Ava, het meisje waar we zo naar verlangd hadden.
Ik weet niet zo goed waarom ik nou juist op dat moment terugdacht aan het gesprek met mijn moeder op de avond voordat ze het ongeluk kreeg. Ik snapte zelfs niet zo goed hoe het kwam dat ik het me nog herinnerde, want ik had er in jaren niet meer aan gedacht. Ik weet nog hoe boos ik op haar was dat ze haar belofte niet was nagekomen en me geen kus had gegeven toen ze weer terugkwam.. Al kon ze daar natuurlijk niets aan doen.. Het zou nog weken duren voordat ze überhaupt weer thuis zou komen en nog maanden voordat ze zich herinnerde dat ik haar dochter was.
Maar de woorden die ze die avond had gezegd bleven door mijn hoofd spoken.
Jij bent zo’n liefdevol klein meisje, met zoveel liefde in je hart, volgens mij ben jij in staat om van iedereen te houden.
In jouw hart zal altijd genoeg plek zijn voor iedereen.
Als dat zo was, waarom voelde ik dan niets? Waarom voelde ik helemaal niets voor dat kleine meisje dat daar naar me lag te kijken, hoe kon het dat, ondanks dat ze van mij was, ze als een volslagen vreemde voelde?
Ik ben Rosie.. Zo dol op baby’s en kleine kinderen dat ik zelfs baby’s van volslagen vreemden nog leuk vond, zelfs als ze aan het huilen waren. Hoe kon zo’n iemand nou niets voor haar eigen kind voelen?
Er gleed een traan over mijn wang die ik met een boos gebaar wegveegde.
‘Rosie? Gaat het een beetje?’ zei Noah.
‘Jawel.. ik heb alleen heel erg veel pijn…’ zuchtte ik.
Mijn lichaam voelde alsof ik was overreden door een vrachtwagen, vertrappeld door een kudde olifanten en vervolgens ondersteboven gehangen en uit elkaar getrokken was.
Dat moest het zijn toch?
Het was niet zo gek dat ik niets voelde. Mijn gevoelens werden gewoon overstemd door die allesoverheersende pijn.
‘Oké, zal ik je terugbrengen? Naar je kamer? Dan kun je een beetje uitrusten.’
Ik knikte en hij riep de verpleegkundige die ons geholpen had hierheen te komen.
‘Oh nu al uitgekeken?’ grapte ze.
‘Ze heeft heel erg veel pijn.. ik denk dat ze even moet bijkomen.’ zei Noah
‘Oh dat snap ik best.. wat een bevalling was dat.. Ze waren er echt van overtuigd dat je het niet ging halen.’
‘Hmmhmm.’ zei ik terwijl ik mijn ogen dicht voelde vallen.
Het lukte me een paar uur te slapen tot ik wakker werd van een aantal stemmen net buiten de kamer.
‘Jeetje.. ik hoorde aan je stem al dat het heftig was, maar zo erg had ik niet verwacht..’ hoorde ik mijn moeder zeggen.
‘Ze heeft echt enorm veel geluk gehad. Als het ze niet gelukt was om die bloeding te stoppen… pff ik wil er niet eens over nadenken.. Dan had Ava geen moeder meer gehad..’
‘Ava he? Wat een mooie naam! Hoe kwamen jullie erop?’ vroeg mijn vader.
‘We waren namen aan het bedenken, toen ik de naam Eva noemde. Rosie vond de klank mooi, maar Eva een beetje ouderwets. We hoorden op straat iemand haar dochter Ava noemen en beide wisten we dat dat hem moest zijn.. En nu dit gebeurd is, is de betekenis nog mooier. Ava betekent ‘Adem van het leven.’
‘Wauw.’ zei mijn moeder.
Wat Noah zei klopte, het had ons beide behoorlijk dwars gezeten dat we geen naam voor de baby konden verzinnen en grapten zelfs al dat ons meisje misschien maar gewoon naamloos door het leven moest gaan. Maar drie dagen geleden, de ochtend voor kerstmis, waren we cadeautjes aan het kopen voor Olivier, toen we een vrouw ineens haar dochter hoorden roepen. Ze riep ‘Ava’ en een meisje met donkere haren draaide zich om. Het was alsof het zo had moeten zijn, Noah en ik keken elkaar aan knikten tegelijkertijd. Dat was de naam die ons meisje zou krijgen.
Ik had de betekenis wel kort even opgezocht, maar er niet zo bij stil gestaan hoe toepasselijk hij was, totdat Noah hem hier aan mijn ouders vertelde. Het was de perfecte naam voor het prachtige meisje dat daar aan het einde van de gang in haar bakje lag. Heel ver bij me vandaan.
‘Mogen we al bij haar kijken denk je?’ vroeg mijn moeder.
‘Wil je niet liever wachten tot Rosie wakker wordt Lex? Dan kan ze ook naar haar dochter kijken.’
Ik hoorde Noah zuchten en zag hem naar binnen kijken, alsof hij wilde controleren of ik niets kon horen.
‘Ik denk dat dat niet nodig is.. Rosie reageerde… Niet zoals ik had verwacht.. Het was alsof ze naar een broodje kaas in een broodtrommel aan het kijken was.. Alsof dat niet haar baby was..’
Shit.. Natuurlijk had Noah door dat er iets niet klopte. Had ik niet iets minder doorzichtig kunnen zijn?
‘Ik snap het wel… Ze heeft een flinke klap gemaakt en moet eerst aan haar eigen herstel denken. Die gevoelens komen daarna vast wel.’ zei mijn vader.
‘Oké, ik denk dat Rosie nog wel even slaapt, laten we maar even bij Ava gaan kijken dan.’
Ik voelde een traan over mijn wang glijden en hoorde ze weglopen naar mijn dochter.
Ik hoopte dat mijn vader gelijk had, dat die gevoelens vanzelf wel zouden komen.. Want nu op dit moment had ik niet het idee dat ik ooit dat gevoel van allesoverheersende liefde zou kennen.
