‘Er is er één jarig hoera hoera! Dat kun je wel zien dat is AVA!’
Een heel jaar was er voorbij. Een heel jaar waarin ik moeder werd, mezelf heel goed leerde kennen, de meest onvoorstelbare pijn ooit had en opnieuw verliefd werd op mijn man, die ook nog eens de meest geweldige vader ooit bleek te zijn.
Met zijn allen stonden we om de tafel in de keuken heen, waar een enorme prinsessentaart op stond in allerlei hysterische kleuren. Misschien had ik een beetje overdreven met alle versieringen en ballonnen.. Misschien had ik niet een taart voor veertig personen hoeven te bestellen en heel misschien was die ingehuurde prinses die in een hoekje verhaaltjes voorlas aan alle kinderen ook een beetje overdreven. Maar Ava’s gezichtje was onbetaalbaar. Ze genoot met volle teugen en was die ochtend helemaal sprakeloos geweest toen ze op Noah’s arm langs alle ballonnen en slingers werd gedragen.
Ik had verwacht dat het lastig zou zijn om op tweede kerstdag een verjaardag te organiseren, maar niets bleek minder waar. Iedereen die ons dierbaar was was er en we stonden allemaal om de tafel heen om verjaardagsliedjes voor Ava te zingen, die het helemaal geweldig vond om in het middelpunt van de belangstelling te staan.
‘Ga even naast haar staan. Dan maak ik een foto.’ zei mijn moeder.
Noah en ik bukten samen naast Ava en met zijn drietjes bliezen we het kaasje uit van de cupcake die voor haar stond. Iedereen riep heel hard ‘Hoera’ en Ava hield haar armpjes in de lucht, terwijl ze een enorme lach op haar gezicht kreeg.
Ik begon de taart aan te snijden en iedereen stukken te geven, terwijl Noah haar ook een stuk voerde. Of nouja, Noah probeerde met een vorkje wat in haar mond te stoppen, maar Ava pakte met haar handjes stukken en propte dat naar binnen alsof ze nooit te eten had gekregen in haar eerste jaar.
‘Dat wordt geen middagslaapje met al die suiker.’ grinnikte Lou die naast me kwam staan.’
‘Oh, dat geeft niet, dan kan ze vanavond eerder naar bed.’
‘Zodat jullie ook eerder naar bed kunnen zeker?’
‘Lou!’
‘Wat nou? Je straalt! Het is gewoon te zien dat je een beurt hebt gehad.’
Hoewel ze het zachtjes zei, zag ik Noah grinniken en ik liep snel naar de keuken om meer bordjes te pakken.
‘Gek he zo’n eerste verjaardag.’ zei mijn moeder die wat lege bordjes kwam brengen.
‘Oh hou maar op.. Een jaar geleden waren ze nu met de keizersnede bezig.. Ik wil er niet eens aan denken.’
‘Nee, snap ik.. Ik vind het ook nog steeds zo erg dat je eerste keer meteen zo verschrikkelijk was..’
Ik knikte en keek naar Ava die een hand vol slagroom in Noah zijn gezicht duwde.
‘Maar het was het wel helemaal waard.’ lachte ik.
Noah liep naar de keuken en sloeg zijn armen om mijn middel.
‘Zei je nou dat je een kusje wilde?’
‘Rot op Noah! Als je dat doet, druk ik die hele taart in je gezicht.’
Noah lachte en trok me tegen zich aan, waarna hij me een lange kus gaf, waarbij er allemaal slagroom aan mijn gezicht bleef plakken.
‘Noah!! Waarom ben ik ooit met jou getrouwd?’
‘Omdat ik hele knappe kinderen maak.’ grinnikte hij terwijl hij een theedoek pakte om zijn gezicht af te vegen.
Ik pakte een dot slagroom van een bordje en drukte hem in zijn gezicht.
‘Hoezo? Ava is qua uiterlijk precies mij hoor.’
Noah boog zich naar me toe en fluisterde in mijn oor.
‘Dan was het om datgene wat we vannacht gedaan hebben.’
Ik voelde dat ik rood werd en veegde snel alle slagroom van mijn gezicht. Daarna liep ik naar de gang om mijn make-up een beetje bij te werken en zag dat er net toevallig iemand voor de deur stond met een enorme bos roze rozen.
Ik opende de deur en pakte de bos aan, die zo groot was dat hij amper in mijn armen paste.
‘Bedankt! Van wie zijn ze?’
‘Geen idee, ze zijn besteld vanuit het buitenland. Er zit wel een kaartje bij.’
Ik sloot de deur weer en pakte het roze kaartje tussen de rozen vandaan.
Lieve Ava,
Ik wens je een geweldige eerste verjaardag en vind het heel jammer dat ik er niet bij kan zijn.
Veel liefs,
Oom Logan.
Bij die naam ging er een schok door mijn lichaam en voelde ik dat ik kippenvel over mijn hele lichaam kreeg. Hij was van Logan! Hij leefde nog!
Ik maakte een klein sprongetje, waarbij er nog een klein kaartje uit de bos viel, die verstopt had gezeten tussen de stelen.
Liefste Rosie,
ik wil je laten weten dat alles goed met me gaat. Ik heb de rust gevonden waar ik zo lang naar op zoek was en hoewel jij nog iedere dag in mijn gedachten voorbij komt, denk ik dat jou laten gaan de beste keuze is die ik ooit voor jullie had kunnen maken.
Ik heb Anna nog niet gevonden en heb geen idee waar zij en Olivier kunnen zijn. Maar ooit zal ik ze vinden en als het me lukt dan laat ik het je weten..
Ik hoop dat het goed met je gaat en dat je jezelf weer een beetje terug gevonden hebt nu je mij hebt laten gaan.
Liefste Rosie. In een ander leven hadden we vast en zeker een kans gehad en hadden we elkaar heel gelukkig gemaakt, maar soms lopen dingen anders en je kunt niet altijd krijgen waar je naar verlangt.
Zoek me niet, word heel gelukkig en pas een beetje op mijn broertje. Vertel maar niet dat deze bos van mij is, ik wil niet dat hij me weer gaat zoeken.
Ik zal je nooit vergeten.
Veel liefs, Logan.
Ik slikte mijn tranen in en stopte de kaartjes snel in mijn zak, waarna ik met de enorme bos de keuken in liep.
‘Wauw! Van wie zijn die?’ vroeg Noah.
‘Geen idee, er zit geen kaartje bij.’ zei ik.
‘Zal ik ze even voor je in een vaas zetten?’ vroeg mijn moeder.
Ik knikte en ze pakte de bos van me aan, die uiteindelijk zo groot bleek te zijn dat ze drie vazen nodig had.
Ik ging op de bank zitten en keek vanaf een afstandje naar alle mensen in mijn huis. Ava kroop met Aris over de grond, Jesse speelde met Gunnar en Viktor met de oude autootjes van Noah en Darius stond met Lotta op zijn arm met Noah en mijn vader te praten over iets.
Ik voelde me ineens zo rijk. Ik had zoveel geweldige mensen om me heen en had een prachtig gezin. Het was gek hoeveel er kon veranderen in een jaar. Een jaar geleden had alles zo uitzichtloos gekeken en nu keek ik juist uit naar de toekomst waarin Noah en ik voor altijd bij elkaar zouden blijven, we Ava zouden zien opgroeien en er heel misschien ooit, nog wel een tweede kindje bij zou komen.
Noah ving mijn blik op en liep naar me toe.
‘Wat zit jij met een enorme grijns op je gezicht naar iedereen te gluren.’
‘Ik ben gewoon gelukkig. Moet je kijken! Al die mensen zijn hier voor onze dochter, die vandaag één is geworden. Terwijl we vorig jaar op deze dag het allebei bijna niet gered hadden.’
Hij sloeg zijn arm om me heen en lachte.
‘Je hebt gelijk.. We hebben zoveel om van te houden en dankbaar voor te zijn.. Moet je kijken hoeveel we samen overleefd hebben.. Als wij niet de rest van ons leven bij elkaar blijven, dan weet ik het ook niet meer.’
Ik lachte en gaf hem een kus.
Op dat moment geloofde ik hem. Ik geloofde dat we de rest van ons leven bij elkaar zouden blijven en heel gelukkig zouden worden.. Maar ik kon niet weten dat er vlak daarna iets zou gebeuren dat ervoor zou zorgen dat we harder voor ons huwelijk moesten vechten dan ooit.. En het was maar de vraag of we dat ook nog zouden kunnen overleven.
