Oke, dat is niet helemaal waar, want zoals Jeugdzorg zelf aan geeft ” ik kan je niet verplichten om te komen, maar als je niet komt, dan wordt dat wel gezien als het niet willen mee werken”.
Het kwam dus geregeld voor dat ik bepaalde dingen alleen moest doen, waaronder afspraken met de verloskundige, het ziekenhuis etc. Mijn man deed het niet bewust om op die dagen niet aanwezig te zijn. Hij plande de afspraken ook niet in. Het was Bureau jeugdzorg die afspraken inplande. En die waren vaak op diezelfde datum. Soms toeval, soms dachten we ook dat het bewust was. Mijn man gaf immers verhinder datums door en uitgerekend op de dagen dat hij niet kon, kon zijn ex partner wel. Mijn man zei bijvoorbeeld “ik kan elke dag, behalve op maandag” dan kwam zijn ex ” ik kan alleen maar op maandag” Dan kwam jeugdzorg ” ik kan ook maandag” Het was dus aan mijn man om zich aan te passen.
Vrijwillig en toch onder druk
Het was een pijnlijke en moeilijke tijd, ik was aan de ene kant erg boos dat ik de zwangerschap gevoelsmatig alleen moest doorstaan, aan de andere kant stimuleerde ik mijn man wel om naar de gesprekken van jeugdzorg te gaan omdat het anders tegen hem gebruikt werd.En dit is exact wat er gebeurde, als hij aangaf niet te kunnen werd dit hem kwalijk genomen en werd hij weg gezet als de vader die niet mee wil werken. Het gekke is dat alle afspraken die Jeugdzorg inplant vallen binnen de kantoortijden, dit zijn tijden waarbij de meeste mensen aan het werk zijn. Daar lijkt Bureau jeugdzorg geen boodschap aan te hebben. Je hoort er te zijn, je past je maar aan!
Die hele “vrijwillige hulp” was niet zo vrijwillig als het leek, er werd wel degelijk druk uitgeoefend op mijn man en daarmee ook op ons als gezin. Het was voor hem alsof hij moest kiezen. Nu zijn er nog tal van andere dingen die we wel samen deden, dus het was echt niet zo dat ik er alleen voor stond in de hele zwangerschap, maar de hele zwangerschap stond wel in het teken van rechtszaken, jeugdzorg, vechtscheiding. Dit terwijl ik zelf jaren er voor gelukkig gescheiden was en er alles aan deed om de band met de vader van mijn kind goed te houden. Het ging dan ook niet om de scheiding van mij , maar om die van mijn man. De momenten die we daadwerkelijk konden genieten waren schaars, omdat het dagelijks voelde alsof er wel 25 kg aan gewichten op mijn schouders hing die ik overal mee naar toe moest slepen. Uiteindelijk was het voor mij belangrijk dat mijn man zich goed voelde, waardoor ik aan bleef dringen dat hij naar de gesprekken van jeugdzorg moest gaan, ook als dit betekende dat ik alleen naar het ziekenhuis zou moeten. Dit neemt niet weg dat ik heel vaak hard op uitgesproken heb dat ik het leven met zijn problemen uit het verleden echt kut vind.
De eerste keer wil je delen
Het is lastig als je tijdens je eerste zwangerschap samen de controles en echo’s alleen moet doen. Het zijn dingen die niet terugkeren en dingen die je wilt delen met diegene die je lief hebt. De eerste echo, het geslacht, of gewoonweg de eerste keer dat je het hartje hoort kloppen. Een en zwangerschap is maar 9 maanden en die zijn zo voorbij. Het zijn niet alleen de mooie dingen die je wilt delen met je partner, maar ook als er wat mis is wil je graag steun hebben van je partner. Hoewel ik van mening was dat de gesprekken met jeugdzorg ook later konden plaats vinden wilde ik mijn man niet voor de keuze stellen. Misschien hoopte ik stiekem diep van binnen dat mijn man zou zeggen; ” oke nu is het genoeg, mijn vrouw, de baby, dat is mijn toekomst, daar kan ik grip op hebben en op mijn verleden niet. Maar dat is achteraf gezegd, ik heb het zeker wel eens gedacht, maar aan de andere kant vond ik niet dat ik hem voor het blok moest zetten. Dit deed zijn ex en jeugdzorg al meer dan genoeg.mijzelf wegcijferen
Wat creëer ik, als ik mijn gevoel er door wil drukken? Dan ervaart hij nog meer druk en ik wil juist dat wij samen een rustige en stabiele basis zijn. We moeten sterk zijn, alleen dan komen we er samen. Het was voor mijn man echt onmogelijke situatie. Daarom maakte ik een keuze, welke, zo bleek later, ten koste ging van mijzelf. Het is ook mijn valkuil, ik zie graag dat mensen tevreden zijn, ik wil dat iedereen gelukkig is, een soort van bemiddelende rol. Diep in mijn hart weet ik ook dat het van belang is dat het niet alleen jezelf goed gaat. Want als diegene in je leefomgeving niet gelukkig zijn, zal ook jij er onder lijden. Ik heb er baat bij dat het mijn man goed gaat. Uiteraard geldt dat andersom ook, maar ja… zo ver was ik toen nog niet. Ik wou vooral dat mijn man kon ervaren dat niet alle vrouwen gemeen zijn en dat hij er niet alleen voor staat, want ga er maar staan, wekelijks beschuldigd worden van oa mishandeling is niet niets. Op dat moment dacht ik echt dat het beste was om mijzelf even op de achtergrond te zetten.
onmacht
Beste vrienden
Ik denk ook dat onze vriendschap die we voorafgaand van onze relatie opgebouwd hebben ons altijd staande heeft gehouden. Het waren de externe factoren die zorgden voor drama, voor angst en vooral veel onrust. In deze tijden ben je gesloopt, heb je weinig energie en is er weinig romantiek meer over. Het is de basis wat ons staande hield. Want hoe je het ook went of keert, mijn man is en blijft mijn beste vriend en die sta je bij, no matter what. En met dat als uitgangspunt zijn we heel ver gekomen!Het projecteren van Jeugdzorg
Het eerste gesprek die we hadden bij de raad van kinderbescherming vergeet ik nooit meer weer. Ik zat daar, hoog zwanger mijn man te verdedigen. Het leek wel alsof ik wild vreemde mensen moest overtuigen dat mijn man een prima vent was. Hoe is dit mogelijk? Ze hebben al een beeld over mijn man klaar die helemaal niet klopt. Ik ervaarde met eigen ogen hoe de gesprekken gaan en hoe moeilijk dit moet zijn geweest voor mijn man. ” Zo, uw man heeft gescheiden ouders begreep ik? dan kan ik mij voorstellen dat het voor hem heel moeilijk is dat hij nu ook gescheiden is, hij heeft niet het goede voorbeeld gehad thuis” . En “uw man is in Bosnie geweest? ja dan snap ik dat hij heel veel mee gemaakt heeft waardoor hij moeite heeft met reïntegratie in de normale maatschappij”. WOW! wat hoor ik nu? waar komt deze info vandaan? Hoe wisten ze dit en hoe kan het dat dit een eigen verhaal is gaan leiden. Ja hij is militair geweest, maar heeft totaal geen problemen, ja zijn ouders zijn gescheiden, maar dat heeft hij nooit als naar ervaren. Wat zijn deze mensen aan het projecteren zeg!!! maar ja dat kon ik daar niet zeggen natuurlijk. Toen stelde ze mijn man de vraag, oke, u bent in een oorlogs gebied geweest, toen u daar weg kwam, was u een ander persoon dan voordat u ging toch? Uiteraard antwoordde mijn man met ja. Vervolgens schreef ze op dat Vader erkent dat hij problemen ervaart vanuit defensie, welke overeenkomt met hetgeen wat de moeder al had aangegeven. (dit wisten we destijds niet, maar dit vonden we later terug in het dossier nadat hij bij de rechtbank was ingediend).
Zwijgen
Ik zou het liefste willen roepen dat mijn man helemaal niet meer terug komt, want ze maken hem met de grond gelijk. Ik voelde mij ook zwaar onder druk gezet. De toon, alsof wij kleine kinderen zijn. En dan de verwijten, of aannames die ze hadden op basis van het verhaar van de jaloerse ex. Is er dan niemand zo wijs om te begrijpen dat hier meer in het spel is? Dat je niet zomaar dingen mag invullen omdat een jaloerse ex partner iets roept? Het enige wat ik naar mijn hoofd kreeg is dat ik beter maar niet mee kon gaan naar een gesprek, ten eerste was ik niet de ouder van het meisje en ten tweede ” in uw positie, zwanger, stress, dit is niet goed voor jullie kindje!” Ze zeiden het op een toon alsof ze een melding gingen maken over ons kind. Uiteraard was dit interpretatie van mij, maar geloof mij, de toon was zeker gezet en die was heel dreigend. Ze hadden een beeld klaar over ons gezin en daar werd ook in in mee genomen, terwijl ik nog nooit iemand had gesproken. Ik heb aangegeven dat ze maar bij ons thuis moesten komen, dat ze ons konden ervaren als gezin, dan zouden ze wel anders ervaren. Uiteraard werd dit afgewezen. Het enige wat ze zeiden is dat mijn man mee moest werken anders had dit gevolgen voor de band tussen hem en zijn dochter waarbij de omgang in mindering zou gaan en het meisje onder toezicht kwam te staan van een gezinsvoogd van Jeugdzorg.
Angst
De weg naar huis was lang, ik was verbaasd over wat er allemaal was gebeurd, ik was verbaasd over wat ik moest aanhoren, ik was verbaasd dat iemand die ik niet kende al een heel beeld klaar had over ons gezin, maar ik was vooral bang. Bang dat ze aan ons ongeboren kindje zouden komen. Wat als er echt een voogd komt voor mijn stiefdochter, komen ze dan ook aan onze andere kinderen? wat betekend dit? Het was heel veel om over na te denken. Te veel. Er is mij heel duidelijk gemaakt dat ik niks te zeggen heb, maar waarom heeft het dan wel zoveel invloed op mij ?
We zitten in een molen waar we niet in willen zitten, we zijn beland in een ware nachtmerrie, een grap waar we zo uit dachten te kunnen stappen, een misverstand … Helaas, instanties waren zo gevoed met leugens over mijn man dat er geen ruimte meer was voor een open gesprek. Het enige wat nog kon was jezelf continu verdedigen, bewijzen en verantwoorden. En dit allemaal omdat een jaloerse ex verhalen verteld… Waarbij ze mij zelf weg zet als een niet belangrijk persoon in het leven van haar kind.
Wat is het toch dat ik maar een stiefmoeder ben en mijzelf aan de kant moet zetten, maar tegelijkertijd ook de moeder ben van de broertjes van mijn stiefdochter. Waar is die erkenning? wat is dan mijn rol?
Hoe harder de instanties roepen dat ik niet welkom ben, hoe meer ik mijzelf op de achtergrond zette, want tja, dat is toch mijn plek? Maar is dit wel echt zo? Een reis die jaren voortzet, gelukkig wist ik toen nog niet dat ik ruim 10 jaar over moest doen om hier een antwoord op te vinden…
maak het verschil
Als ik nu terug kijk op deze periode had jeugdzorg wel degelijk een verschil kunnen maken in de strijdt tussen ouders die al jaren gaande is. Ten eerste moeten ze neutraal in gesprekken gaan en niet blind 1 ouder geloven. Ten tweede hadden ze van af het begin moeten erkennen dat vader een partner heeft dat deze ook onderdeel is van het gezin. Deze partner was notabene zwanger van het Broertje van het kind die onder toezicht van jeugdzorg stond. Zeker wel een belangrijk punt wat zo over het hoofd gezien werd. A fijn, hoe en wat jeugdzorg allemaal had kunnen doen is voor nu een gemiste kans voor ons. Maar het is zeker een onderwerp waar ik op terug ga komen, want met de kennis die ik bijna 12 jaar later heb, ben ik van mening dat hier en daar zeker nog wel wat gespijkerd mag worden aan de wederopbouw van Jeugdzorg en de hulp aan gescheiden gezinnen.
Volgende week vertel ik hoe we de verdere zwangerschap verliep, hoe de bevalling was, hoe mijn kraamtijd veranderde van rust tijd tot een mega chaos en hoe mijn stiefdochter weg gehouden werd van ons gezin en haar pas geboren broertje.
