Dagboek van een stiefmoeder – de thuisblijfmoeder

by Dagboek van een stiefmoeder.

Als je het hebt over een thuisblijfmoeder, dan denk je al snel aan een moeder die volledig thuis is voor de kinderen. Vaak hebben ze of verlof opgenomen of zijn ze zelfs gestopt met werken om de kinderen op te vangen. Mijn kinderen zijn inmiddels allemaal al naar school, ik werk en ondanks dat ben ik al ruim 12 jaar een thuisblijf moeder. Ik geef dus een hele andere definitie aan thuisblijfmoeder dan wellicht de meesten van jullie doen, toch weet ik zeker dat na vandaag er veel meer (stief)moeders zijn die zeggen, verdorie, ik ben ook die thuisblijfmoeder.

De stiefouder die altijd maar thuis zit

Ik richt mij in deze even op de stiefouder, want dit geldt net zo goed voor de stief vader, als de stief moeder. Stiefouders zijn ouders die de kinderen van hun partner verzorgen. Je ontmoet een partner die een kind heeft en ook al denk je te weten waar je voor gaat, in de praktijk ziet het er vaak heel anders uit. Ik hoor vaak mensen zeggen dat je als stiefouder de keuze maakt om voor een kind te zorgen, een kind van jouw geliefde. Dit klopt grotendeels ook. Echter kies je nooit voor de ellende die een vechtscheiding van je partner met zich mee kan brengen. Dat overkomt je en moet je maar mee dealen. En juist dat laatste zorgt er voor dat relaties op langere termijn stuk lopen. Want als stiefouder moet je er maar mee dealen. Zijn er problemen rondom de echtscheiding? dan krijgen de ouders van het kind hulp. Zijn er problemen rondom het kind? dan krijgen kind en ouders hulp. Jij als stiefouder kan vaak fluiten naar die hulp. Het maakt daarbij geen verschil of jij de stiefouder bent die het kind dagelijks al jaren verzorgd, jij bent niet de ouder dus je blijft maar lekker thuis. Ah kijk, daar hebben we het, de thuisblijf ouder, of in mijn geval, de thuisblijf moeder.

De nieuwe partner

Om gelijk maar met de deur in huis te vallen, ik kan wel een boekje over doen over de rol van jeugdzorg binnen een vechtscheiding, deze is in mijn ogen alles behalve positief. Hier kom ik ook zeker in mijn persoonlijke verhalen, die ik zeker met jullie ga delen, later wel op terug. Bij jeugdzorg was ik niet welkom. De gesprekken die gevoerd werden gingen alleen met mijn man. Ik was (zelfs na 10 jaar) altijd nog de nieuwe partner. Ook weer zoiets, lees je weer stukken van instanties terug en daar sta je (inmiddels al 12 jaar) onder de titel ” de nieuwe partner van de man” .  Ik heb blijkbaar geen naam, geen rol als het gaat om het welzijn van het gezin.  Ik mag niet mee naar gesprekken bij hulpverleners en over de rechtbank nog maar niet te beginnen. Hoewel de gevolgen van bepaalde keuzes mij en al mijn kinderen aangaan is het mijn taak vooral om thuis te blijven en te zwijgen. Juist die thuisblijfmoeder ….

Geen belanghebbende, wel betalen

Het kromme is dat ik als stiefmoeder niet gezien wordt als belanghebbende. Niet bij instanties en al helemaal niet bij de rechtbank. Als er een zitting is over de omgangsregeling, over de schoolkeuze van stiefdochter, over haar woonverblijfplaats, over een vakantie verdeling, telt mijn mening niet mee. Oke, ik ben dan ook geen bloedverwant. Dit klopt, maar mijn kinderen zijn dit wel. Mijn kinderen zijn gewoon verwanten van mijn stiefdochter. Elke drastische verandering mbt omgang gaat ook mijn kinderen aan en daarmee ook mij. Elke advies was bijv. een gezinsvoogd uitbrengt gaat mij en mijn kinderen ook aan, maar wordt niet met mij gedeeld. Elke verandering heeft gevolgen op mijn leven, gevolgen op mijn gezin. Echter belanghebbende? Nee hoor. Hoewel de wet toch anders zegt over wat belanghebbende inhoudt, ben ik nog nooit ergens toegelaten, noch is mijn mening gevraagd.  Bijzonder toch?
Dus een rechter beslist over wanneer een kind bij jou in huis woont en wanneer niet, terwijl jij zelf geen inspraak hebt. De rechter beslist wanneer het kind vakantie mag hebben met haar vader, maar gaat voorbij aan het feit of de rest van het gezin dan ook vakantie heeft. etc.

Het gekke is dat wanneer het om betalen gaat, mijn inkomen wel mee geteld wordt, dan word ik wel gezien als de verzorgende ouder. Sterker nog, daar is wel een wet voor, want als je volgens de wet getrouwd bent met een persoon die een kind heeft, ben je officieel stiefouder en heb je officieel een onderhoudsplicht. Uiteraard is dit in mijn ogen ook meer dan normaal, maar het blijft gek dat ik voor de rest vooral maar moet zwijgen en thuis moet blijven.

 

Alleen de echte ouders mogen keuzes maken

Hulpverleners vragen veel van ouders in (vecht) scheiding. Ze willen graag dat ouders onder hun hoede ter plaatse bij Jeugdzorg afspraken maken. Als een ouder zegt ” maar ik wil dat eerst kort kunnen sluiten met de thuissitaute om te kijken wat hlaabaar is” wordt dit gezien als niet willen mee werken met Jeugdzorg. De hulpverlnign verwacht dus dat de ouders beslissingen (onder druk) maken, zonder dat deze besproken kunnen worden met de thuis situatie? Hoe dan? In mijn ogen is dit het porbleem verschuiven. Ik zal je een voorbeeld geven.

Mijn man en zijn ex-partner hadden een geschil over de kerstdagen. De ex-partner wou graag beide kerstdagen bij haar en mijn man wou dat mijn stiefdochter bij beide ouders een dag verbleef. De druk liep hoog op. in november komen ouders en jeugdzorg bij elkaar. Jeugdzorg eist dat er die dag een afspraak op papier komt. Mijn man heeft nadrukkelijk gezegd dat hij alleen eerste kerstdag beschikbaar was, op die dag was zijn gezin compleet en was hij vrij van werk. Jeugdzorg gaf aan dat ouders een comprimes moeten sluiten. Echter ouders kwamen er niet uit. Mijn man wou zich er bij neer leggen en toen zei zijn ex partner ineens ” nou dan mag ze 1 kerstdag bij jou zijn”  mijn man ging akkoord. Dit werd vervolgens opgeschreven . De ex-partner van mijn man schreef vervolgens op dat ze dan op 2e kerstdag naar ons toe mocht. Door alle spanning hoorde hij maar 1 ding ” ze mag een kerstdag bij jou zijn” en las hij niet wat er op het briefje stond.  Bij thuiskomst zag hij pas dat het om 2e kerstdag ging. Hij belde gelijk naar jeugdzorg en gaf aan ” oh ik heb dat helemaal verkeerd begrepen, want juist tweede kerstdag kan ik niet en dat zijn haar broertjes er ook niet etc” . hoewel er officieel niet gesproken was over welke kerstdag, was het wel helder dat mijn man aangegeven had dat hij allen 1e kerstdag kon, hij moest 2e kerstdag werken.
Vervolgens krijgt mijn man van jeugdzorg voor de voeten dat hij niks kan accepteren, dat “je toch heeft wat je wil??, je hebt je dochter toch 1 dag?? dat wou je!! het is voor jou niet snel goed he?” gevolgd door een .” Moeder is juist schappelijk door dit toe te laten”, aldus jeugdzorg. Vervolgens hebben mijn man en ik hierover woorden, want het is geen kerst samen en ik was alleen met zijn dochter op 2e kerstdag. (dit was in de beginfase van onze relatie).  Dus hoewel het in de ogen van jeugdzorg ter plaatse het conflict was opgelost en hun de handen er van afnamen, ging het conflict buiten de deur verder…. maar ja, dat doet er niet toe.

Uiteindelijk passen wij ons wel aan en nemen we het maar voor lief, we weten dat de andere kant toch niet mee werkt. Later hoorde ik van en andere ouder dat de expartner van mijn man doelbewust had ingezet op 2e kerstdag omdat ze wist dat vader dan toch niet thuis zou zijn en hij mooi met een oppas probleem zou zitten tijdens de feestdagen. (maar goed, dat is weer een heel ander verhaal, waar ik zeker nog wel eens op terug ga komen)

Wat ik hier eigenlijk mee wil zeggen , dit had voorkomen kunnen worden als de hulpverlening niet de druk zo hoog op ouders had gelegd door te zeggen dat ze vandaag persee en overeenkomst moesten hebben. Jeugdzorg had in dit geval de ouders de ruitme moeten geven om te overleggen met het thuisfront en moeten zeggen, we spreken elkaar morgen weer, of desnoods over een week. Ze hadden zelfs kunnen zeggen ” we nemen even pauze, probeer ondertussen even met thuis te bellen om te kijken wat jullie past”. Kortom gebrek aan inleving in de gehele situatie, welke voorkomen had kunnen worden door het gesprek aan te gaan, of door in ieder geval ruimte te geven en geen druk uit te oefenen.

Ditzelfde gebeurd in de rechtszaal, een zitting wordt geschorst, de ouders van het kind krijgen 45 minuten de tijd om met elkaar tot een oplossing te komen, een oplossing over waar het kind bijvoorbeeld gaat wonen en hoe de omgang naar de andere ouder er uit komt te zien. De rechtbank verwacht gewoon dat een ouder deze keuze alleen maakt, zonder dit kort te kunnen sluiten met diens partner, zonder te kijken wat voor gevolgen dit kan hebben op de andere kinderen.  Begrijp mij niet verkeerd, ik weet echt wel mijn plek en ik weet ook dat ik geen gezag heb over het kind. Ik ben alleen wel van mening dat er hier en daar nog heel veel ruimte is voor verandering en daarmee verbetering. Uiteindelijk gaat het om het totaal plaatje. Want alleen als iedereen gelukkig is, kan je succes boeken.
Er zijn in ons geval, tal van voorbeelden te benoemen waar situaties als deze spelen. Ik ga hier zeker meer op in in de persoonlijke verhalen.

de school

De school is ook een bekend voorbeeld, het lijkt wel alsof ik de eerste stiefouder ben waarmee de school te maken krijgt. Info doorgeven aan mij? Nee dat is not done. het kind ophalen? als de echte moeder het niet wil hebben, mag dit niet. Ik heb zelfs mee gemaakt dat mijn stiefdochter ziek was en ik gebeld werd door school. Echter toen ze er achter kwamen dan mijn man niet thuis was, gaven ze gelijk aan dat ze dan de moeder gingen bellen, omdat ik niet de ouder was.  Op dat moment was ik al 5 jaar de stiefouder en woonde het kind ook al jaren bij mij in huis.  De school, waar het mis gaat, wat er beter kan en hoe ik dat voor mij zie voor de toekomst, is een onderwerp waar ik zeker nog veel over zal gaan schrijven.

Bijzijn is belangrijker dan mee doen

Ongeveer 3 jaar geleden mocht ik dan ook een keer bij een gesprek aanwezig zijn. Het ging om een praktijk waar de mijn man en zijn ex-partner voor de zoveelste keer mogelijk hulp konden krijgen. De insteek hiervan was dat ouders te samen met deze praktijk in gesprek zouden gaan over de middelbare school van hun kind. De kennismaking werd afzonderlijk gedaan en toen mijn man moest komen voor gesprek nodigden ze mij ook uit. Het idee dat ik een uitnodiging kreeg was super fijn. Dat heeft bijna 10 jaar geduurd! Ik word gewoon erkend als onderdeel van het leven van mijn stiefdochter, zo moet het zijn! Vol goede moed ging ik met mijn man mee naar het gesprek. Ik had er gewoon echt zin in, want het gaat tenslotte om je gezin. We willen naar een goede afloop toe, dus we gaan er voor.  Ik was er gewoon bij. Maar al snel werd mij duidelijk dat ik er enkel alleen maar bij mocht zijn.  Mee doen in het gesprek? nee nee, dat was er niet bij. Kortom bijzijn leek belangrijker dan mee doen.

Van stiefmoeder naar auto

Het gesprek begon een steeds vreemdere wending te krijgen, ik was er bij, ik zat naast mijn man op de bank, mocht in de voorstel ronde nog even mijn naam en leeftijd zeggen, maar verder niks. De vrouw die het gesprek begeleidde zei letterlijk ” kijk, ik parkeer jou daar even neer” waarbij ze mij symbolisch oppakte en naast de bank zette. Ze voegde er aan toe dat ik gewoon mocht blijven zitten, maar ik was er niet. Ik mocht niks zeggen en ze parkeerde mij even ergens anders.  Ik dacht op dat moment echt? wat gebeurd mij hier nou? ik parkeer jou????? wat??? ik ben toch geen auto? Ik word hier gewoon in een hokje (of parkeervak) geplaatst! Ik gaf nog aan dat ik dit niet echt prettig vond, want ik ben uitgenodigd om te komen en dan ga ik er van uit dat ik ook onderdeel ben van het gesprek. Maar ik moest me maar stil houden, mijn man suste het een beetje en zei, het is wel goed. Later in het gesprek betrok deze hulpverlener mij er steeds meer bij, niet letterlijk, ik mocht immers niks zeggen, maar ze gaf wel aan hoe ik mij moest opstellen als stiefouder en absoluut niet als mede opvoeder. Maar ik mocht niet antwoorden op wat ze zei… aan het einde van het gesprek zei ze ” dochter heeft verteld hoe belangrijk haar stiefmoeder voor haar is” en vervolgens wees ze naar mij met haar vingertje en zei ” zie je wel wat ik doe???? ik zie je wel he? ik heb je geparkeerd, maar ik zie je wel zitten hoor! ik heb het over je in de positieve zin van het woord” . Nou ja zeg, alsof ik op de kleuter school zat. Ik heb maar niks gezegd en het voor lief genomen, maar dacht echt van, jeetje, waar denk jij jouw diploma behaald te hebben? zeker voor een opleiding tot kleuterleidster. Echt bizar. Kortom, ik was er wel, maar mocht er niet zijn. Heerlijk weer even die stempel en wat weer een heerlijke afwijzing.  Hoewel ik fysiek aanwezig was, ik bleef ook dit keer echt de thuismoeder.

Te betrokken

Het vreemde van alles is dat je dus overal wordt afgewezen en dus niet wordt erkent als mede opvoeder. Maar als je zorgen hebt omtrent je stiefkind en contact op neemt met instanties om je zorgen te melden ( bijvoorbeeld veilig thuis) dan wordt er gezegd ” helaas mevrouw, we kunnen uw melding niet aannemen, want u bent te direct betrokken” . Pardon?  Juist dat ja, wie snapt het nog?

Ken je plek

Het leven van een stiefouder binnen een vechtscheiding is een moeilijke positie.
Je wordt afgewezen, er wordt tegen je gezegd ” ken je plek”  maar ondertussen kent ook de hulpverlening niet jouw plek.

Wat leven we anno 2020 toch in een vreemde wereld, een wereld die (helaas) vol met echtscheidingen zit. We zullen zo langzamerhand toch moeten weten dat stiefouders er bij horen. Dat sommige stiefouders voor een kind gewoon een echte ouder is. Wat maakt het toch dat de term steifouder zon negatieve lading heeft. Waarom wordt dit niet erkent als echte ouder, als medeopvoeder? zeker wanneer er sprake is van een echte opvoedende rol binnen een situatie die zich al jaren voor doet?  Deze vraag, zou ik zo graag willen beantwoorden… wie weet kom ik er achter in mijn dagboek reis vol verhalen en ervaringen. 1 ding staat voor mij vast, wij hebben met zijn allen nog zoveel te leren!

Ik hoop dan ook echt dat we met zijn allen gaan kijken naar hoe het ook kan, waarbij we ons realiseren dat er meerdere wegen zijn die we kunnen bewandelen en dat we tijdens onze route nog veel kunnen leren!

Volgende week neem ik jullie mee in een persoonlijk verhaal, ik hoop dat je dan weer mee leest!

 

 

 

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.