Hoewel we elkaar al een behoorlijke tijd kenden waren we nog maar een jaar samen toen ik zwanger raakte. We konden ons geluk niet op, want er kwam weer een kleintje aan, een kleintje van ons samen. Daar waar ik tijdens mijn eerste zwangerschap heel erg jong was besloot ik om dit keer vollop te gaan genieten van zwanger zijn. Achteraf gezien een vreemd besluit want sommige dingen heb je niet zelf in de hand. Halverwege min zwangerschap kampte ik met extreme bekkeninstabiliteit welke er zelfs toe leed dat ik in een rolstoel belandde en toch was dit niet de grootste stoor factor van mijn zwangerschap. Ik ging gepaard onder enorm veel stress, pijn, verdriet, welke voort kwam uit het verleden van mijn man. Zijn ex partner, jeugdzorg, mijn stiefdochter, het waren factoren waar ik geen grip op had, maar mijn zwangerschap negatief beïnvloede. Ik neem je tien jaar geleden mee terug in de tijd, toen ik de intentie had om te genieten van de zwangerschap en uiteindelijk belandde bij de psycholoog, omdat ik niet meer wist wat genieten was.
Positive test
Ik weet nog exact het moment dat ik de positieve test in mijn handen had. Mijn eerste reactie was ” OEF!”. We waren nog maar een jaar samen. Maar aan de andere kant was ik ook wel blij. Op dat moment wou ik maar een ding, dit moest ik gelijk delen met mijn man. Ik deed de test in een koekjes trommel en zette deze op tafel. Toen hij thuis kwam gingen we zitten met wat drinken en schoof ik de trommel zijn kant op. Gelukkig begreep hij de hint en pakte hij de trommel en opende hij die. De blik in zijn ogen… Wow, dat vergeet ik nooit meer. De glans in zijn mooie heldere blauwe ogen zeiden me gelijk dat alles goed kwam. Dat moment was voor mij het eerste moment dat ik ook daadwerkelijk intens gelukkig was met het idee dat wij samen een kindje gingen krijgen. Wij gaan dit doen, samen!
Een broertje of een zusje
Toen we ongeveer 11 weken zwanger waren vertelden we onze kinderen dat ze een broertje of een zusje zouden krijgen. De kinderen waren beide dol blij. Mijn man en ik hebben destijds ook gelijk onze ex partners ingelicht, zodat onze kinderen niet met een geheim rond moesten lopen voor hun andere ouder. De vader van mijn zoon was blij voor ons en vooral voor zijn zoon dat hij een broertje of zusje zou krijgen. De ex partner van mijn man reageerde niet, maar leefde zich daarentegen wel uit op mijn stiefdochter. Het arme meisje was toen nog maar 3 jaar oud, maar kreeg van haar moeder er gelijk al ingeprent dat deze baby niet haar echte broertje of zusje zal zijn. Wij hebben geprobeerd ons niet hier in te mengen, we gunnen het een ieder de tijd om aan het idee te wennen. Echt makkelijk was dit niet. Elke week kwam ze weer terug met negatieve verhalen over ons gezin waarbij ze steeds zei “jullie zijn niet mijn echte familie” .
Jaloezie
Via derden, met name via mijn stiefdochter, merkten we op dat de ex-partner van mijn man jaloers was op wat wij hadden. Ze vertelde overal waar ze kon nare verhalen over ons. Ze zette ons gezin in een slecht daglicht en ging daarin heel erg ver. Ze betrok mijn zoon er bij. Ze had overal wel opmerkingen over hoe wij leefden, opvoedde en zelfs hoe onze kamer verdeling in huis was, speelde een rol. Ze durfde het gesprek zelf met ons niet aan te gaan. We woonden nog maar net samen of we kregen de eerste brieven van de advocaat van de ex van mijn man al thuis. En toch, onze liefde overwon destijds veel, wij waren sterker, wij wisten beter, laat ze maar praten, we hebben ons zelf en ons geluk, dat is niet kapot te krijgen. De zwangerschap hakte er kennelijk zo diep in, dat de ex van mijn man nog een stapje verder ging, een stapje die de rest van ons leven zou gaan veranderen.
Rechtszaken
We gaven geen gehoor aan alle aandachttrekkerij van de ex van mijn man. Herhaaldelijke verzoeken van haar aan de rechtbank werden afgewezen. Zo wou ze dat mijn stiefdochter bij haar ouders ging wonen in plaats van bij ons. Of dat zij de zorg samen met haar ouders ging delen en mijn man zijn dochter nog maar 2 keer in de maand mocht zien. Alles werd keer op keer afgewezen, omdat mijn stiefdochter, doordat moeder problemen had, na de scheiding voornamelijk bij mijn man verbleef. De rechter oordeelde destijds steeds dat het in het belang van het kind was dat hier geen verandering in kwam. Vader moest in haar leven blijven. De rechtbank oordeelde zelfs dat zij naar de basisschool moest gaan in de woonplaats bij vader. Het hoofdverblijf (postadres) bleef wel bij moeder, ivm fiscale redenen. Zo kon moeder aanspraak maken op financiële tegemoetkomingen. Juist zelfs de schoolkeuze kwam voor de rechtbank. Hierover vertel ik in een ander verhaal wel een keer wat meer… Voor nu eerst de actie van de jaloerse ex die ons hele leven veranderde.
De raad van kinderbescherming
Vlak na onze publiekelijke bekendmaking van onze zwangerschap kregen we thuis een brief van de raad van kinderbescherming. Er stond een in verhaal over mijn man. Er stond in dat er bij zijn dochter signalen van mishandeling geconstateerd zijn, waarbij vast kwam te staan dat mijn man zijn dochter zou mishandelen. Deze melding zou komen van de huisarts van zijn dochter. Er werd een onderzoek ingelast door bureau jeugdzorg, aldus de brief.
Misverstand
Bij het lezen van de brief dachten we gelijk dat het om een misverstand zou gaan. Het enige wat juist was aan de brief was de naam van mijn man. We dachten echt dat er een (slordige) fout gemaakt was. Mijn man belde gelijk het telefoon nummer. Deze gaven aan dat het wel degelijk om hem ging. De inhoud van de melding werd vervolgens deels voorgelezen, (later bleek dat het hier om een zeer beperkte inhoud ging). Mijn man daarna gelijk de huisarts om te vragen wat er is gebeurd. Mijn man had deze huisarts al heel lang niet gesproken, noch gezien en het was ook niet zijn huisarts. Hij was niet bekend met mijn man, hoe komt hij bij deze beweringen? De huisarts vertelde dat hij vanwege privacy niet veel kon zeggen. Het enige wat hij kon vertellen is dat de moeder (dus expartner) te samen met haar ouders en het kind bij hem zijn geweest en aangegeven hebben dat het meisje aan haar opa en oma verteld zou hebben dat vader het meisje zou slaan. En dat hij hetgeen wat deze mensen beweerden heeft gemeld bij het AMK (advies meldpunt kindermishandeling). Verslagen hing mijn man de telefoon op. Ik wist ook niet wat ik hoorde, wat gebeurd er nu dan?
Jeugdzorg in het vrijwillige kader
Hoewel wij met stomheid geslagen waren van de informatie die we hadden gekregen hadden we nog steeds de indruk dat het om een misverstand zou gaan en dat we in een gesprek met Jeugdzorg de lucht zo geklaard hebben. We hebben niks te verbergen. Dat hele “we” kon ik gelijk al vergeten. Mij werd direct kenbaar gemaakt niet welkom te zijn. Jij staat hier los van, we gaan alleen in gesprek met uw man. Het ging tenslotte om een gesprek in het vrijwillige kader en als blijkt dat er niks aan de hand is, dan kan alles van tafel geveegd worden en zijn we zo klaar. Ik had alle vertrouwen in mijn man, want er was geen vuiltje aan de lucht. Dat neemt niet weg dat ik wel gevoed werd door een bepaalde angst. De toon van de medewerker van Jeugdzorg was erg dreigend en als dit al de toon is die ze in het vrijwillige kader voeren, nou dan hoop ik maar oprecht dat ze mijn man geloven, anders zijn we straks nog verder van huis. Er werd ons door deze mevrouw verteld dat het maar om 1 gesprek hoeft te gaan, waarbij beide ouders dezelfde informatie krijgen en als blijkt dat er niks aan de hand is, dan is er geen reden voor een onderzoek. Uiteraard werkte mijn man daar aan mee, dit was een ” probleem” wat geen probleem was, de oplossing lag voor de hand, het gesprek aan gaan en alles komt goed.
Het eerste vrijwillige gesprek
Het eerste gesprek met mijn man werd afzonderlijk gedaan van zijn ex-partner. Hij moest naar het kantoor komen van Bureau Jeugdzorg, waar vervolgens 3 personen op hem stonden te wachten. Het gesprek zelf was met een vrouw en een man. Dit was, volgens Jeugdzorg, heel normaal. Tijdens het gesprek kwam mijn man er achter dat ze al een oordeel klaar hadden over hem. Ze wisten allerlei zaken van hem over zijn verleden, echter was de invulling er van heel anders dan hoe de realiteit was. Zo hamerde ze heel erg door op een nog al vervelende jeugd van mijn man warbij hij problemen had met zijn ouders en op het feit dat hij ziek zou zijn geweest. Ze gaven aan dat ze begrepen dat je daardoor een persoon wordt die je soms niet wil zijn.
Oordeel al klaar
Mijn man begreep er helemaal niks van en hij had niet het gevoel dat het hier ging om een luchtig gesprek. Hij kreeg ook maar geen antwoord op de vraag waarom zijn ex partner er niet was. Er werd door de jeudzorg medewerkers een bepaalde druk uitgeoefend en daarbij werd er duidelijk kenbaar gemaakt dat hij enkel maar de vader is en zij de deskundigen. Er was al een oordeel geschept over mijn man, maar ook over mij, zijn gezin en zijn hele familie. Mijn werd even duidelijk op zijn plek gezet en er was echt een gesprek op basis van machtspositie, waarbij hij maar ja en amen moest zeggen op hun. En op basis van wat? Wat heel erg opmerkelijk was is dat de hulpverleners lieten vallen dat zij al een kennismaking hadden gehad met moeder en haar ouders.
Het een of het ander
Aan het einde van het gesprek werd duidelijk gemaakt dat mijn man of mee moest werken aan een traject met jeugdzorg in het vrijwillige kader of er werd een onderzoek gestart waarbij zijn dochter onder OTS zou komen te staan. OTS is een ondertoezichtstelling, waarbij een medewerker van jeugdzorg (de gezinsvoogd) mede het gezag krijgt over de minderjarige, welke ouders vervolgens bevelen uit deelt die zij moeten opvolgen. Mijn man belde mij gelijk op na afloop van het gesprek, wij wisten even niet meer waar het moesten zoeken, want hoe vrijwillig is dit als je zo onder druk werd gezet?
Waar sta ik?
Hoewel het vanaf dat moment allemaal ging draaien om de onschuld van mijn man, het aantonen dat hij een goede vader was, zijn dochter met liefde opvangen en zorgen dat we de boel op orde hadden voor als er controle zou komen, verloren we onze zwangerschap steeds meer uit het oog. Ik was zwanger, uiteraard en ja, we genoten ook wel van de eerste trapjes, de dikke buik en het idee dat er nog een kleine aan kwam. Maar die momenten waren schaars vergeleken met alle ellende die er toen nog zou gaan komen. Gelukkig wisten we dat toen der tijd nog niet en bleven we met beide benen op de grond staan. Mijn man is een goede vader, de beste die ik ken, hij is een geweldige man, werkt zelf in de jeugdhulpverlening, is geduldig, dit komt hoe dan ook goed! En hoe harder ik dat tegen mijzelf zei hoe meer ik in goede tijden daar in ging geloven. De keerzijde daarvan is wel dat in mijn slechtere emotionele dagen (welke natuurlijk bij een zwangerschap horen) ik mij steeds meer af vroeg ” waar sta ik?” ” ik ben er ook nog!”. Als zwangere stiefmoeder kon ik alleen maar aanhoren wat er gezegd werd, toekijken hoe mijn man kapot thuis kwam na elk hulpverleners gesprek en tegelijkertijd een sterke mama zijn voor de kinderen die thuis waren. ” waar sta ik?”
Deel 2
Volgende week vertel ik je over de rest van mijn zwangerschap, hoe ik hoogzwanger gesprekken moest voeren met de raad van kinderbescherming, ik alleen naar naar controle afspraken moest, omdat mijn man verplicht naar de vrijwillige gesprekken van jeugdzorg moest, hoe mijn man met onze 5 min. oude zoon op zijn arm aan de telefoon hing met de politie. Hoe zat het nou echt met die melding van de huisarts? En waarom zaten er twee mensen bij het eerste gesprek met mijn man? je leest het in de volgende delen van de jaloerse ex.
