In mijn vorige blog, vertelde ik het verhaal hoe ik er toe gekomen ben mijn baan op te zeggen. In de tijd hierna ging ik helemaal op in het verzorgen van de kids met een dikke buik. Want ook nu vond ik dat ontzettend zwaar. Gelukkig werd Hugo met 38 weken geboren en voelde ik me al snel de oude. We vonden weer een nieuw ritme als een gezin van vijf. En toen kwam er officieel een einde aan mijn zwangerschapsverlof. Maar terug naar mijn werk hoefde ik niet. Best gek, kan ik je vertellen! Want het “gewone” leven was weer begonnen en Hugo was geen newborn meer.
Op dit moment begonnen ook de opmerkingen en vragen te komen. “Vind je het niet saai zo, alleen thuis met de kids?” “Nou respect hoor, ik zou het niet kunnen. Ik heb echt wel wat uitdaging nodig in mijn leven.” “Wat zonde, je bent een hoogopgeleide vrouw en nu doe je hier niets meer mee.” Natuurlijk waren er ook lieve reacties, maar zoals bij waarschijnlijk iedereen bleven de nare reacties veel langer in mijn hoofd hangen. Wat ik als het meest vervelend heb ervaren, was het stilvallen van een gesprek nadat mij werd gevraagd “wat ik deed”. De meest standaard vraag in een praatje met iemand die je net kent op een feestje of in de kroeg. Vaak wist men niet meer wat ze hierna moesten zeggen of vragen. Het voelde alsof ik een dikke stempel op mijn hoofd gedrukt kreeg met “Niet interessant”!
Het voelde inderdaad alsof ik van het toneel was afgevallen zoals mijn CEO tegen me had gezegd. Van het toneelstuk dat heet “Het werkende leven”. Want ik had altijd de meest leuke en spannende verhalen over mijn werk en reizen. Niemand zat te wachten op de melding dat mijn zoon kon kruipen en dat ik er trots op was dat ik 11 maanden borstvoeding heb gegeven. Ik voelde me oninteressant en minder waard. Dus ging ik in zulke situaties het onderwerp uit de weg, of ik begon over het vele vrijwilligerswerk dat ik deed. Zo stom! Maar ja, ik ben ook maar een mens.
Achteraf was ik altijd boos op mezelf dat ik niet de ware ik had laten zien. In de periode dat Hugo één werd, besloot ik dit ook never nooit meer te doen. Want ik sta nog wel op het toneel, alleen voer ik een ander toneelstuk op. En in dit toneelstuk doen alleen maar mensen mee waar ik om geef. Mijn partner, mijn kindjes, mijn familie en mijn lieve vrienden die me door dik en dun steunen. En weet je wat? Dat is het toneel dat het er voor mij het meeste toe doet.
En ik ben nu zo trots op mijn keuze. Ik voel me herboren en ben een leuker mens. Zonder stress en haast en 80.000 dingen die continue in lijstjes door mijn hoofd gaan. Ik leef in het moment. Ook is er in mijn hoofd ruimte opstaan voor nieuwe passies, zoals fotografie. En wat ik nog het meest waardevol vind, is dat de kinderen echt zichtbaar genieten van het feit dat ik thuis ben en dit ook vaak tegen me zeggen. Ze kunnen elke dag afspreken en kindjes mee naar huis nemen, sporten en zich thuis vervelen. En als ze ziek zijn mogen ze lekker op de bank liggen terwijl ik ze theetjes en fruit breng.
Een weet je wat grappig is? Sinds ik me dit besef, heeft er nooit meer iemand een nare opmerking gemaakt.
