Ik ben Céline, woon in Brabant en samen met mijn vriend heb ik drie kids. En ik ben een trotse huismoeder! En dat alles terwijl ik vroeger helemaal geen kinderwens had. Ik was er in ieder geval totaal niet mee bezig. Opgevoed door een alleenstaande moeder, was ik vooral gefocust op het doppen van mijn eigen boontjes. Die boodschap kreeg ik namelijk met de paplepel ingegoten, zoals zoveel vrouwen van mijn generatie. En “gelukkig” had ik m’n koppie bij me. Met het VWO en vervolgens twee universitaire studies op zak, kwam ik uiteindelijk op de marketingafdeling van een internationale organisatie terecht. Hard werken was het credo en dat deed ik. Tot laat op de avond achter de computer, dag na dag en week na week. Begrijp me niet verkeerd, ik vond het heerlijk! En het ging me goed af, steeds hoger in de boom.
Inmiddels had ik mijn vriend leren kennen en woonden we samen. Hij kende me niet anders dan dat ik vaak en hard werkte. En toen kwam toch die kinderwens de hoek omkijken. Ik werd zwanger en vond het ineens moeilijk om het tempo bij te benen. Veel misselijk en vooral erg moe. Jeetje wat zwaar was dat zeg! Maar toen Pepijn eenmaal geboren was, ben ik zelfs iets eerder weer aan het werk gegaan. Ik miste het ritme, de regelmaat en de gesprekken op niveau. Niet lang na daarna werd ik weer zwanger… Ik dacht dat ik me de eerste keer beroerd voelde. Boy was I wrong! Negen maanden lang was ik misselijk. En na Philou keek ik er helemaal niet meer zo naar uit om terug te gaan naar m’n werk. Philou was een huilbaby en sliep slecht. De borstvoeding ging daarentegen dit keer super, dus ik ging kolven. Tijdgebrek in combinatie met een vreselijke moeheid was geen goede combinatie en ik had het gevoel dat ik continue een hoofd vol watten had.
Ivo had inmiddels zijn eigen praktijk en werkte enorm veel. Ook waren we verhuisd naar Brabant, waardoor mijn reistijd opliep tot 2,5 uur per dag. Het was onhoudbaar. Inmiddels rapporteerde ik aan de CEO van het bedrijf en was ik bestempeld als “high potential”. Leaseauto, leuke reizen. You name it, ik had het. Maar ik voelde me al langer helemaal niet meer comfortabel in dit jasje. Want zo voelde het inmiddels, uiterlijke schijn. Diep van binnen wilde ik gewoon bij m’n kindjes zijn. Maar wat zou de buitenwereld daar van denken?
Ik wilde minder werken. Drie dagen per week. Helaas werd dit niet goed opgenomen en kreeg ik te horen dat een vrouw met mijn potentie hierdoor van het toneel zou vallen. Dit kwam wel even binnen bij me. Maar ik heb toch doorgezet, waardoor ik wel een andere functie kreeg. Maar als manager van een afdeling, liep ik met drie dagen per week continue achter de feiten aan. Thuis liep alles in het honderd en op kantoor had ik het ook niet meer onder controle. Dikke stress, continue! En toen werd ik weer zwanger.
Werkelijk waar, dit kindje was een geschenk! Ineens wist ik het zeker. En ik heb rigoureus mijn baan opgezegd bij de melding dat ik zwanger was. Ik ben gebleven tot mijn verlof startte met 27 weken, omdat ik mijn vakantiedagen ervoor moest opnemen. Oh, wat was het een verademing. Ik kon eindelijk dat jasje, het keurslijf, van het bedrijfsleven uittrekken. Het was bevrijdend, maar angstig tegelijkertijd. Want wie bleef er nog over van Céline zonder die jas? En wat zouden mensen van mij denken? Een hoogopgeleide carrièrevrouw die ineens huismoeder was.
