Al een week liep ik rond met harde buiken, krampen, voorweeën. De uitgerekende datum kwam steeds dichterbij. Ik ging de termijn van mijn eerste zwangerschap voorbij (39 weken en 6 dagen) en ook de uitgerekende datum ging voorbij.
Je zou denken dat je, zeker bij een tweede zwangerschap, wel weet wanneer je weeën voelt en de bevalling begonnen is, maar die week heb ik wel twee of drie keer gedacht dat de bevalling wel eens begonnen kon zijn, terwijl het vervolgens gewoon weer afzakte. Doodvermoeiend. Lichamelijk, maar ook mentaal.
Met 40 weken en 4 dagen zwangerschap had ik weer een controle afspraak bij de verloskundige. Daar liet ik merken dat ik er klaar mee was, dat ik zo moe was van al het voorwerk, maar er steeds niets doorzette. Ik vroeg of ze niet even wilde controleren of er al iets gaande was. Gelukkig wilde ze dit wel. Ze deed inwendig onderzoek en constateerde ruim 2 cm. ontsluiting. Ze wilde me wel proberen te strippen.
In de auto op weg naar huis kreeg ik direct weer een flinke kramp. Het voelde hetzelfde als wat ik de hele week al had, dus dacht er verder niets van. De rest van de dag had ik af en toe krampen.
Om 23:00 uur ’s avonds gingen mijn man en ik op bed. Nog steeds voelde ik de krampen komen en gaan, maar niet heftiger of frequenter dan de dagen ervoor. Wel besloot ik het wat in de gaten te houden. Mijn man viel in slaap, ik kon niet slapen. De krampen bleven komen en gaan, maar waren niet erg pijnlijk. Om 1:30 uur werden de krampen pijnlijker en durfde ik tegen mijn man te zeggen dat ik nu toch echt dacht dat de bevalling wel begonnen was. Dit waren geen voorweeën meer. We bleven nog een half uurtje in bed, maar om 2:00 uur kwamen de weeën toch wel vaker en werden heftiger, dus besloten we naar beneden te gaan. Ik belde mijn ouders om Amber op te halen. Daarna wilde ik Lisanne bellen, mijn beste vriendin die mijn bevalling zou gaan begeleiden, maar dit lukte mij zelf al niet meer. Mijn man belde Lisanne en ze zou mijn kant op komen.
Ineens werden de weeën al een stuk heftiger en kwamen vaker. Terwijl we wachtten tot Lisanne er was, probeerde ik mijn weeën op te vangen. Dit deed ik al lopend door de woonkamer en dit ging redelijk goed. Ik vond het heftig, maar had na elke wee even de tijd om op adem te komen, waardoor ik een volgende wee ook wel weer op kon vangen. Ineens voelde ik al een flinke druk. Ik schrok ervan. Had ik nu persdrang? Lisanne is er nog niet! Mijn man belde Lisanne nogmaals, dat ze nu toch echt moest komen.
Om 2:30 uur kwam Lisanne bij me thuis. Ze deed inwendig onderzoek en constateerde 4 cm. ontsluiting. Ze legde uit dat de druk die ik voelde kwam doordat de baby ineens verder indaalde. Het uur daarna probeerde ik de weeën op te vangen, dit ging de ene keer beter dan de andere keer. Vaak zat er wel een adempauze tussen, soms kwamen de weeën vrij vlot, dan had ik er moeite mee om ze weg te zuchten. De weeën werden steeds heftiger. De ene keer ging lopend opvangen beter, de andere keer bleef ik liever in bed. Ik vond het wel echt fijn om thuis te zijn, in mijn eigen omgeving, dat ik kon doen wat ik wilde.
Om 3:25 uur had ik 6 cm. ontsluiting. Lisanne stelde voor om mijn vliezen te breken. Ik vond dit heel eng. Ik was bang voor een weeënstorm. Toen mijn vliezen tijdens de bevalling van Amber werden gebroken, kwam ik in een weeënstorm terecht en dat heb ik als heel heftig ervaren. Ook wist ik dat het daarna waarschijnlijk niet lang meer ging duren, dus ik gaf toestemming om de vliezen te breken. Lisanne brak mijn vliezen, er kwam bijna geen vruchtwater. De weeën werden heftiger, maar een weeënstorm bleef uit. Af en toe kwamen de weeën wel heel snel na elkaar, en dan raakte ik even in paniek, maar mijn man en Lisanne sleepten mij hier goed doorheen.
Ik moest naar de wc. Daar kreeg ik weer die persdrang. Ik schrok hiervan en was bang dat mijn baby op het toilet werd geboren. Lisanne nam me gauw mee naar het bed, maar constateerde 7 cm. ontsluiting. Ik mocht nog niet persen. Lisanne belde wel alvast de kraamhulp.
Hierna wisselden persweeën en gewone weeën elkaar af, ik moest alles proberen weg te zuchten. Ondertussen werd de hartslag van de baby steeds in de gaten gehouden. Na elke wee daalde de hartslag van de baby, maar dit herstelde zich wel weer. Ik moest me tussen de weeën door ontspannen, dit was beter voor de baby, maar ik vond dit heel erg moeilijk. Ook tussen de weeën door heb je pijn en vond ik ontspannen erg lastig.
Om 4:05 kreeg ik een enorme persdrang. Mijn hele lichaam begon uit zichzelf te persen en ik kon dit niet tegenhouden. Lisanne zei nog dat ik ze moest proberen weg te zuchten als dit lukte, maar dit lukte mij niet. Ik mocht mee persen. Toen ik dat besefte, raakte ik even in paniek. Het persen vond ik heel erg eng. Je voelt een hele andere pijn en je voelt je kindje zakken. Lisanne kon goed contact met mij maken. Ik weet niet meer wat ze zei, maar ze haalde me uit mijn paniek. Ik perste voorzichtig mee, volgens mij slechts twee keer, en ik voelde hoe haar hoofdje geboren werd. Mijn man zou haar aanpakken, maar de navelstreng zat twee keer strak om het nekje van de baby. De navelstreng werd doorgeknipt, terwijl ze nog met haar lijfje in mij zat. Toen dit gebeurd was, pakte mijn man haar alsnog aan. Ik voelde haar uit mijn lichaam glijden en haar warme lijfje werd op mij gelegd. Ze is er! Nikki Noor is geboren! Tranen van geluk! Oh, wat een ontlading! Ondanks dat ze erg wit was door het snel afnavelen, begon ze direct te huilen en herstelde ze zich snel.
Een paar minuten later werd door licht mee te persen de placenta geboren. Lisanne constateerde dat er geen hechtingen nodig waren. Hier was ik erg blij mee! De vorige keer was ik erg vlot hersteld en ik wist dat geen hechtingen enorm zou helpen in weer een vlot herstel. Daarna kwam de kraamhulp binnen. Ze was niet op tijd voor de bevalling, maar dit heb ik niet erg gevonden. Ik ben bevallen met alleen mijn man en beste vriendin aan mijn zijde. Precies zoals ik voor ogen had. Ondanks dat ik sommige momenten wel weer heftig vond, kijk ik met een onwijs goed gevoel terug op deze vlotte thuisbevalling. Al met al heeft het ruim 2 uur geduurd. Om 23 uur dacht ik nog dat het voorweeën waren, om 2:00 uur belden we Lisanne en om 4:07 uur werd Nikki geboren.
Na lekker met Nikki geknuffeld te hebben en even aan de borst te hebben gedronken, werd ze gewogen en gemeten: 3090 gram en 49 cm.
Apetrots zijn wij op ons kleine meisje, onze jongste dochter en Amber op haar kleine zusje.