Wij krijgen een…….
Na 16 weken is het dan zover, eindelijk hebben we een afspraak kunnen maken om het geslacht van onze baby te zien. Bij het echocentrum kon het al vanaf 13 weken, maar dat vonden wij eigenlijk een beetje te vroeg. Straks klopt het toch net niet.
Dus maakte wij een afspraak voor 12 september. Mijn vriend moest voor zijn werk twee weken op oefening in het bos, dus ik moest helaas nog iets langer wachten.
Maar toen hij uiteindelijk thuis was, werd ik gebeld door het echocentrum. Of wij niet toch een paar dagen eerder konden komen. Omdat ze op de dag zelf een gat hadden van twee uur, waardoor de kans groot was dat onze afspraak verzet zou worden. NA EEN WEEK EROP! Dat konden we natuurlijk niet laten gebeuren, aangezien we op zondag 17 september onze gender reveal party hadden.
En zo gingen wij dus een paar dagen eerder dan gepland naar het echocentrum. We kwamen natuurlijk net op tijd aan, want én een wegomlegging en geen parkeerplaats. Zul je altijd zien als je haast hebt. Maar daar gingen we dan…..
Zal ik nu maar meteen zeggen wat het is? Dan scheelt een hoop scrollen, en kan ik daarna altijd nog vertellen hoeveel moeite we ervoor gedaan hebben om te zien dat wij een… JONGEN krijgen!!
Ja, echt waar een jongen. Veel mensen in onze omgeving dachten een meisje. Maar daarover later meer.
Om half twee hadden wij onze afspraak, en aangezien niemand wist dat wij nu al een afspraak hadden was het best wel spannend voor ons beide. We moesten even wachten in de wachtkamer, en ik mocht vervolgens gaan liggen. We krijgen het hartje te horen, en dat is zo’n fijn geluid. Ze zei dat als ze het geslacht zou zien, en het zeker wist, ze het zou zeggen.
Nou ben ik niet zo goed in het onderscheid maken op echo’s, dus ik was al lang blij dat ik de baby weer even kon zien. Wat ze ons vertelde was dat hij (dat wisten we toen nog niet maar nu typt dat wel lekker) met zijn gezichtje naar binnen kijkt. Oftewel, met zijn rug aan de voorkant. Waardoor je dus niet zo makkelijk tussen die beentjes kunt kijken.
Ze drukte wat op mijn buik om te zorgen dat hij wilde draaien, maar ho maar. Dat ging mooi niet gebeuren. Hij bleef lekker liggen hoe hij lag. Toen maar een kussentje onder mijn billen in de hoop dat ze het dan beter kon zien. Maar je raad het al, ook nu was er nog steeds niks te zien.
Ik mocht even op staan en wat springen, schudden met mijn buik, en nog wat meer springen. En hup, de tafel weer op.
En alsof het hij nog niet eigenwijs genoeg was, lag hij nu met zijn benen over elkaar heen!! Eigenwijs mannetje (eigenschap van zijn vader……). Maar ineens, gingen die beentjes even open, en jawel hoor. Een raketje, dat waren de woorden van de echoscopiste!
Wij krijgen dus gewoon een jongen. Mijn voorgevoel vanaf de test klopte gewoon. Heel gek is dat. Dat je voorgevoel dus gewoon juist is.
Iedereen in onze omgeving dacht dus echt dat wij een meisje kregen. En het leek ons dus grappig om op onze “gender reveal” party een grapje uit te halen. Zo zijn wij. Sorry nog daarvoor!
Wij hadden een grote doos gepakt, en hierin blauwe, én roze ballonnen gedaan. Onderin blauwe ballonnen met IT’S A BOY, een ballon waar dit ook op stond, en twee saaie roze ballonnen bovenop zonder tekst. Dus zodra wij de doos open trokken, kwamen er eerst twee roze ballonnen uit. En iedereen was aan het juichen, en sommige stopte zelfs met filmen terwijl er nog ballonnen uit moesten komen. Maar vervolgens kwamen dus ook nog alle blauwe ballonnen en mensen waren echt verbaasd. Je hoort op de filmpjes ook HUH!
Gelukkig konden mensen het wel waarderen, en waren ze dolblij voor ons dat wij gewoon een klein mini jongetje verwachten. Nu nog een naam…….