Zij vertelt | Cassandra overleed bijna tijdens haar bevalling.

Het is de nachtmerrie van elke aanstaande ouder, dat er iets mis gaat bij de bevalling. Toen Cassandra haar bevalling veel te vroeg begon, maakte ze zich al ontzettende zorgen, want dit was toch veel te vroeg om geboren te worden? Maar uiteindelijk was zij degene die bijna overleed tijdens haar bevalling. Ik ken Cassandra nu ongeveer 1.5 jaar en ik weet nog precies hoe ik me voelde toen ik voor de allereerste keer over haar bevalling las. Ook toen ik haar verhaal voor deze rubriek kreeg en ik het aan het lezen was kreeg ik weer een brok in mijn keel. Het lijkt me zo verschrikkelijk moeilijk waar zij doorheen gegaan is. Ik vind het dan ook ontzettend knap dat ze vandaag haar verhaal doet.

Zij vertelt | Cassandra overleed bijna tijdens haar bevalling.

Ik herinner het mij nog als de dag van gisteren, het is zaterdag 4 oktober 2014 en ik ben samen met manlief ben ik aan het shoppen in het grootste winkelcentrum in Düsseldorf. We waren een beetje aan het nagenieten van de babyshower die we de week ervoor hadden gehad en wilden het liefst het hele weekend in Duitsland verblijven, maar durfden het niet omdat ik al een tijdje met veel pijnklachten in mijn buik rond liep. Het shoppen was dan ook niet echt een succes omdat ik om de haverklap een bankje zocht om even uit te puffen van de stekende pijn die ik steeds voelde. Heb je dat dan niet aangegeven bij de verloskundige? Ja natuurlijk, maar echt luisteren deed ze niet en ik werd keer op keer telefonisch weggewimpeld met bandenpijn. Toch wel gek want nog geen 2 weken voor dit uitje lag ik in het ziekenhuis aan de CTG scan omdat ik Leia niet meer voelde.

De laatste paar weken sliep ik al op een eenpersoonsbed die we beneden in de woonkamer hadden neergezet. Zo lag ik niet de hele tijd saai boven en had ik ook het toilet dichtbij in verband met al die nachtelijke plas sessies. Traplopen kon ik al amper tot niet meer en omdat mijn man destijds nog voor Defensie werkte en aan het einde van mijn zwangerschap veel op oefening was, was dit de beste oplossing. Die nacht verliep met veel pijn en slapen was er niet echt bij. Ik heb die nacht vaak in dubio gestaan om de verloskundige te bellen, maar uiteindelijk heb ik het toch niet gedaan..

In de supermarkt kreeg ik een soort paniek aanval.

De dag erop, zondag was een lastige dag. Ik kon mezelf geen houding aanmeten en de pijnlijke steken veranderden in flitsen. Er moesten nog wat kleine boodschapjes gedaan worden en ik dacht laat ik eens mee gaan, want hey, wie weet doet die frisse lucht mij wel even goed. Boy what was I wrong.. In de supermarkt kreeg ik een soort paniek aanval, ik had zoveel pijn dat het zweet mij uit brak en ik maar naar de auto ben gestrompeld om daar weer op adem te komen. En weer wist ik niet wat ik moest doen. Bellen? Niet bellen? Ik heb zelfs nog een vriendin om advies gevraagd via de app en die zei mij dat ik wel moest bellen. En de eigenwijze ikke die ik ben heeft niet uiteindelijk niet gebeld. Ik besloot dus nog even te wachten tot het spreekuur van de volgende dag..

Ze stuurde ons met spoed naar het ziekenhuis.

De nacht van zondag op maandag was verschrikkelijk. En achteraf weet ik nog steeds niet wat ik ermee wilde bereiken dat ik niet eerder aan de bel heb getrokken. Ik zie de klok veranderen naar 05:30 uur en nam het besluit om toch maar even contact op te nemen met onze verloskundige. Een half uur later staat ze op de stoep en onderzoekt ze mij en stuurt ze ons met spoed naar het ziekenhuis omdat ik 1 centimes ontsluiting had. Hé? Naar het ziekenhuis? Ontsluiting? Nu al? Maar we moeten nog dik 6 weken! Dat kan toch niet?! Komt dit wel goed? Dit en nog tig andere vragen spookten door mijn hoofd terwijl mijn hart in mijn keel bonkte en Marco met de opperste concentratie mij naar het ziekenhuis reed met een zorgelijke en vragende blik in zijn ogen.

Ze kan nu toch nog niet geboren worden? Dan gaat ze toch dood?

In het ziekenhuis werd ik aan een CTG-scan geslingerd en de pijn die ik voelde bleken weeën te zijn. Ze waren ontzettend onregelmatig en kwamen vanuit mijn billen en benen. Neem een bad, dat helpt tegen de pijn. Niet dus. Een warme douche deed wonderen. Wanneer ik onder de douche stond was ik pijn vrij, maar ja je kunt daar ook niet eeuwig onder blijven staan. Eenmaal eronder weg kwam het keihard terug. De gynaecoloog kwam aan het einde van de dag ons vertellen dat de bevalling hoogstwaarschijnlijk aan het einde van week wel zou gaan gebeuren en spoot vervolgens zonder blikken of blozen en enige uitleg een middel in mijn bovenbeen. Ja daar word je rustig van en zorgt dat je kunt slapen vannacht. En daar lig je dan – met manlief naast je op een stretcher – in volledige angst voor wat er aan zou gaan komen. Hoe moet ik mij nu voelen? Ze kan nu toch nog niet geboren worden? Dat is toch ontzettend gevaarlijk?! Gaat ze dan niet dood?

Ik kijk naar beneden en zie daar een enorme plas bloed liggen.

Het is dinsdag 7 oktober en ik word om een uur of 7 wakker omdat ik bloed voelde vloeien. Volgens de verpleegkundige was dit redelijk normaal. Uh oké. Zal wel dan. Dit is mijn eerste echte zwangerschap die verder is gekomen dan 10 weken dus ik weet er niet zo heel erg veel van. Ik probeerde een broodje weg te eten bij de restauratie maar de pijn was te heftig dus ik stapte weer onder de douche om de pijn op te kunnen vangen. Ik stond er nog geen 5 minuten onder en ineens voelde en hoorde ik iets knappen in mijn lichaam, onder m’n buik, net onder de navel en boven je onderkantje. Ik kijk naar beneden en zie daar een enorme plas bloed liggen. WTF?! Marcooooooooo, in nog geen 2 tellen wordt de deur van douche open geslingerd en zie ik zijn hoofd lijkbleek weg trekken.Hij schakelt snel en roept keihard om de zuster, ik heb hem nog niet eerder zo meegemaakt. Die angst in zijn ogen.. zorgde ervoor dat mijn lichaam stijf stond van de kippenvel. De verpleegster staat in de deur opening naar mij te gapen “oh, dat is inderdaad wel veel bloedverlies mevrouw” Ik maakte natuurlijk geen grappen over het bloedverlies, het is zo jammer dat er niet naar je wordt geluisterd, want dan had ze geweten dat in al met kraamverbanden aan de slag was gegaan om het bloedverlies op te vangen…

Natuurlijk bevallen… Oh my, kan ik dit wel?

Zonder mezelf te kunnen afdrogen zat ik binnen no-time in een rolstoel. Opgevouwen in een deken werd ik naar de verloskamer gebracht en op het bed gehesen. Waar ik in de ochtend nog steeds 1 centimeter ontsluiting had was dit inmiddels al 3 tot 4 centimeter geworden. Dit kan niet goed zijn dacht ik nog. Ik kan niet nu bevallen. Blijf nou nog even zitten meisje. Omdat het bloed maar bleef stromen besloot de gyn dat ze een spoedkeizersnede wilde uitvoeren en besloot daarbij meteen dat ik een ruggenprik moest hebben. Ze liep weg om alles gereed te maken en het enige wat ik kon denk was, NEE, NEE en nog eens NEE! ik wil geen keizersnede en al helemaal geen ellendige ruggenprik. Na een minuut of 10 a 15 komt ze terug en voelt nog even aan mijn onderkantje om te kijken wat de ontsluiting nou precies is. 7 centimeter. Halleluja, geen ruggeprik en dus geen spoedkeizersnede. Maar shit, nu begint dus wel het echte werk. 7 centimeter betekend bevallen. Natuurlijk bevallen… Oh my, kan ik dit wel? Maar mijn lichaam schakelt over op automatische piloot en begint te stuiptrekken terwijl ik van de zusters om mij heen hoor dat ik niet mag persen. Hou het nog maar even op mevrouw. Ja maar ik doe niks, het gaat vanzelf, ik kan het niet tegenhouden… Er wordt gevoeld en besloten om het vruchtwater door te prikken omdat ze het hoofdje konden voelen. Mevrouw je hebt groen licht. Je mag persen. Tussendoor worden er continue nieuwe matjes onder mij neergelegd omdat het de vorige weer doordrenkt is met bloed. Het lijkt hier wel een aflevering van the exorcisme.

Ineens was ik moeder.

Een kwartier en drie pers weeën later was daar ineens mijn dochter en was ik moeder. Hoe kan dit? Zo snel? Een bevalling duurt bij de eerste toch altijd uuuuuren? Ik had geen tijd om te schakelen, want in een fractie van een seconde lag Leia op mijn buik, werd de navelstreng door mijn man doorgeknipt terwijl er een foto werd geschoten en daarna was de kamer leeg. Iedereen was verdwenen op één zuster na.

Manlief en de kinderarts ontfermden zich over Leia en mij werd gezegd dat ik nog even lekker door mocht persen om de placenta eruit te krijgen. Ik perste wat ik wilde, maar er kwamen alleen maar golven en klonten bloed en geen placenta. In plaats van dat ik de placenta kwijt raakte, had ik het idee dat ik mijzelf aan het verliezen was. Ik kon niet meer. Ik zakte weg en mijn ogen begonnen te draaien. 3,5 liter bloed was ik al kwijt. Daar lag ik in de verloskamer met een knullige verpleegkundige die mij vol angst aankeek. Ja dat werkt niet echt geruststellend. Alarmbellen gingen af en met een sneltreinvaart werd ik door het ziekenhuis heen geracet om naar de OK te komen. Waar is Marco? Ik wil mijn man spreken probeerde ik er nog uit te krijgen, maar ik was al vertrokken en lag in narcose.

We dachten dat we u kwijt zouden raken..

Een paar uur later werd ik wakker met het gevoel alsof er een hand bij mij naar binnen was geweest en mijn onderkantje van binnen had gestompt. Sorry, beter kan ik het niet beschrijven. Waar ben ik? Waar is Marco? Waar is Leia? Was dit een droom? Ik dommel weer weg… Ik word weer wakker met een verpleegkundige boven m’n hoofd en schrik mij de pleuris. Nou mevrouwtje, we dachten bijna dat we u kwijt zouden raken, we hebben uw placenta verwijderd ene hebt een bloedtransfusie ondergaan. We zullen uw man even ophalen”. De blik in de ogen van mijn man… Dat staat nog steeds op mijn netvlies gebrand. De angst was van zijn gezicht te lezen, maar ook de opluchting. Die arme man, dit is vast niet wat hij voor ogen had toen we eindelijk maar toch zwanger raakten. Hij lijkt op dat moment ineens een paar jaar ouder en ik hou op dat moment ineens een stukje meer van hem.

En dan komt ineens het besef dat Leia natuurlijk is geboren, maar ik haar maar een paar seconden heb gezien. Met bed en al werd ik op haar eigen afgesloten kamertje gereden op de Neonatologie waar ik eerst mijn handen moet wassen en desinfecteren. Ik ben moeder, maar waarom voel ik mij dan niet zo? Ik kijk met grote ogen naar een couveuse, een klein warm huisje waar mijn dochter in ligt, omringd met bedrading en slangen en hoor allemaal piepjes.

De verpleegkundige is op dat moment net bezig met de verzorging van Leia en het steekt mij. Dat hoor ik toch te doen? Ik wil graag borstvoeding geven, maar de kinderarts die zich inmiddels bij ons heeft gevoegd met de gyn geven aan dit ik dat niet mag. Mijn lichaam is op dat moment te zwak en moet herstellen van de operatie en bloedtransfusie. Ik ben moeder en ik faal. Tenminste, dat is het gevoel wat ik op dat moment had. Ik heb haar niet langer in mijn buik kunnen houden, zo heerlijk veilig in haar ‘huisje’ bij mama, ik mocht geen borstvoeding geven en ik kon haar ook niet zelf verzorgen. Wat voor flutmoeder ben ik wel niet zeg…

Op 7 oktober 2014 is onze prachtige mini dochter Leia Norah geboren bij een zwangerschapsuur van 34 weken 6 met een gewicht van 2065 gram en een lengte van 41 cm. Een klein muisje, die mijn grootste inspiratiebron is geworden. Het is ontzettend bijzonder om te zien hoe sterk en dapper zulke kleine mensjes kunnen zijn.

Wauw Cassandra, ik heb gewoon weer kippenvel nu ik je verhaal lees! Vooral het stukje van dat je weer bijkwam, dat lijkt me zo verschrikkelijk heftig! Je bent echt een topper! Een supermoeder en ik ben heeeel erg blij dat we elkaar hebben leren kennen! Ontzettend bedankt dat je je verhaal wilde doen!

Wil jij Cassandra volgen? Bezoek dan zeker even haar onwijs leuke blog Momambition! Of je kunt haar natuurlijk ook gewoon volgen op Facebook (allemaal doen he?)