Zij vertelt| Heidy had een buitenbaarmoedelijke zwangerschap.

Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, ik had er wel eens over gehoord, maar nog nooit echt het verhaal van iemand gelezen die het ook echt overkomen was. Toen ik een oproepje plaatste voor nieuwe verhalen voor deze rubriek, reageerde Heidy dat zij haar verhaal over haar buitenbaarmoederlijke zwangerschap wel wilde doen. Vandaag lees je haar verhaal.

Zij vertelt.

Heidy had een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.

Al een week lang liep ik rond met buikpijn. Ik had steken onder in mijn buik wat doortrok naar mijn lies. Ook had ik al vrij lang bloedverlies wat ik niet kon plaatsen. Ik ben niet iemand die snel naar de dokter gaat maar nu wilde ik liever vandaag dan morgen naar de dokter. Op vrijdagochtend hield ik het echt niet meer, ik moest naar de dokter. Rond 12 uur kreeg ik de dokter, na voor mijn gevoel 500 x bellen, eindelijk aan de telefoon. Ik kon die middag meteen langs komen. Zat ik dan in de wachtkamer bij de dokter, niet wetend dat ik een half uur later, een liter water naar binnen aan het werken was om in een potje te plassen voor een zwangerschapstest.. ja je leest het goed een zwangerschapstest.

Er zijn 3 opties.

Na onderzoek bij de dokter kwamen er 3 opties uit. Optie 1 ik was zwanger, optie 2 in had een miskraam of optie 3 ik had een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Het kwam als een schok, ik was al jaren aan de pil. Ik wilde heel graag kinderen, maar we hadden zelf nog niet besloten om voor kinderen te gaan. En nu vertelde de dokter dat ik misschien zwanger was. Om hier zeker van te zijn moest ik een zwangerschapstest doen. Ik moest ‘even’ in een potje plassen, maar als ik iets niet kan is het op commando plassen. Anderhalf uur later en met minimaal 1 liter water in mijn buik lukte het nog steeds niet. Ik werd naar huis gestuurd en moest een week later terug komen. Wel moest ik, als de pijn in mijn buik erger werd, meteen naar het ziekenhuis voor een eventuele buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Maar mijn gevoel zei dat dit niet nodig was, het zal wel een miskraam zijn.

Een positieve test. Ben ik nou zwanger of niet?

Toen ik thuis kwam hebben we een zwangerschapstest gedaan. Deze was positief, ik was zwanger of toch niet? Misschien had ik wel een miskraam of was het toch een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, wat dat ook mocht wezen? De dokter had kort uitgelegd wat een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was, maar van deze uitleg had ik op dat moment niet veel meegekregen. Thuis ben ik gaan googlen op ‘buitenbaarmoederlijke zwangerschap’. Dit had ik beter niet kunnen doen. De pijn zakte wat weg en ik nam mezelf voor om volgende week weer naar de dokter te gaan en dan verder te kijken. Voor mijn gevoel had ik een miskraam gehad omdat ik ook nog steeds bloedverlies had. Ik hoopte dat ik die vrijdag een echo zou krijgen om te kijken of er nog een vruchtje aanwezig was of dat ik toch een miskraam had gehad.

Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.

Die vrijdag zat ik weer bij de dokter, ik had mezelf voorgenomen dat ik écht een echo wilde. Ik vertelde de dokter dat ik nog steeds bloedverlies had, maar dat de pijn minder was. Gelukkig stuurde zij mij door naar het ziekenhuis voor een echo. Mijn vriend kwam ook naar het ziekenhuis toe om bij de echo te zijn. Tijdens het maken van de inwendige echo, controleerde ze mijn baarmoeder, daar was niets te zien. ‘ Zie je nou wel, mijn gevoel was goed geweest ik had een miskraam gehad’. De gynaecoloog keek nog even verder naar mijn eierstokken en daar bleef ze hangen. Ik had geen miskraam gehad maar ik had een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Er groeide een vruchtje in mijn eileider. Een grote schok, ik had toch een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik had de meeste gruwelijke verhalen op internet gelezen en dit maakte mij nog zenuwachtiger.

Afwachten of opereren?

De gynaecoloog vertelde dat er verschillende opties waren. Ik kon geopereerd worden, dan zouden ze mijn eileider weghalen en eventueel mijn eierstok als die ook beschadigd was. Ik kon medicatie krijgen waardoor het vruchtje uit mijn eileider zou gaan (hierdoor zou mijn eileider wel beschadigd blijven en dan was de kans dat het nog een keer zou gebeuren erg groot. De laatste optie was om het even aan te kijken en te hopen dat mijn lichaam dit zelf op zou lossen. Omdat de buikpijn weg was en het hierdoor geen spoed meer was kozen we ervoor om het nog even aan te kijken. Zodra ik buikpijn zou krijgen moest ik meteen naar het ziekenhuis komen en zou ik acuut geopereerd worden.

Toch een operatie.

Die week moest ik om de dag bloedprikken en hoorde ik ’s middags wat de uitslag was. De hormoonwaardes in mijn bloed bleven hetzelfde. Mijn lichaam ging deze buitenbaarmoederlijke zwangerschap niet zelf oplossen en ik had nog 2 opties over. Uiteindelijk hebben we besloten om voor een operatie te gaan om mijn eileider te laten verwijderen. Ik zag het niet zitten om eerst nog aan de zware medicatie te gaan om vervolgens alsnog geopereerd te worden omdat de medicatie niet werken. Ik vond het heel moeilijk om zelf de beslissing te nemen om mijn eileider te laten verwijderen. Ik had liever gehad dat ik geen keus had. Een eileider heb je toch nodig om zwanger te worden. De gynaecoloog verzekerde mij ervan dat mijn andere ‘goede’ eileider de functie zou overnemen.

De operatie waarbij de eileider verwijderd werd.

Ik werd de dag erna meteen geopereerd. Via een kijkoperatie werd mijn eileider verwijderd. Na de operatie bleek dat we de juiste beslissing hadden genomen. Het ‘vruchtje/eitje’ zat verkleefd in mijn eileider en medicatie had hierbij niet geholpen. Ze konden gelukkig mijn beide eierstokken behouden, ook hebben ze mijn andere eileider gecontroleerd, die zag er goed uit. Ik heb nog gevraagd wat de oorzaak van deze buitenbaarmoederlijke zwangerschap kon zijn. De gynaecoloog had hier geen antwoord op. Het was gewoon pech. Iedereen had dit kunnen overkomen. Na een nachtje in het ziekenhuis mocht ik de dag erna weer naar huis met 4 kleine gaatjes rijker in mijn buik en zonder rechter eileider.

De verwerking.

En dan komt de ‘verwerking’. Ik was boos, verdrietig en teleurgesteld in mijn lichaam.. waarom ik? Gelukkig was de kans om zwanger te worden niet minder geworden. Toch voelt het wel zo omdat ze iets weg halen wat nodig is om zwanger te worden. Wat als de andere eileider het toch niet overneemt? Wat als ik niet zwanger kan worden? Wat als het nog heel lang gaat duren voordat ik zwanger ben? Wat als het nog een keer gebeurd? Allemaal vragen die rond speelde in mijn hoofd. We besloten om na dit alles te gaan proberen om zwanger te worden, een hele spannende tijd. Het onbezorgd zwanger worden en kijken waar het schip strand zat er bij ons niet in. Ik was bang dat het nog een keer ging gebeuren, bang of ik überhaupt nog wel zwanger kon worden.

Hoe het nu gaat.

4 maanden na mijn operatie bleek ik zwanger te zijn. Voor mijn gevoel heeft het heel lang geduurd, maar als ik er op terug kijk was 4 maanden natuurlijk hartstikke snel. We mochten met 6 weken al een echo laten maken om te kijken of het op de goede plek zat. Gelukkig mijn lichaam liet mij deze keer niet in de steek. Het vruchtje zat netjes in mijn baarmoeder. Ik was blij, maar toch ook nog bang. De eerste weken vond ik het heel erg spannend, gelukkig heb ik een goede zwangerschap gehad en hebben wij nu een zoontje van bijna 1.5 jaar.

Ik heb mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap inmiddels een plek kunnen geven. Ik zie deze buitenbaarmoederlijke zwangerschap als pure ‘pech’. Het had iedereen kunnen overkomen. Ik heb, hoe raar het ook klinkt, ook goede dingen hieraan over gehouden. De toekomst vind ik nog spannend. Nu we praten over een tweede kind ben ik weer bang. Wat als het nog een keer gebeurd? Ik leg het voor nu nog even naast mij neer en geniet met volle teugen van mijn zoon.

Bedankt Heidy voor het doen van je verhaal! Het lijkt me ontzettend heftig om zoiets mee te maken. Gelukkig heb je nu een hele mooie zoon! Ik hoop heel erg dat je dit niet nog eens hoeft mee te maken!