Een zwangerschap, is dat nou eigenlijk 9 maanden in blijde verwachting zijn en genieten? Of is het eigenlijk 9 maanden lang alleen maar stress en je zorgen maken? Ik las deze titel laatst eens op de cover van een tijdschrift dat ik van mijn buurvrouw kreeg ( Hoi Monique!). Nu haal ik heel erg veel van mijn blogonderwerpen uit tijdschriften ( blog research noemen we dat haha). Bij deze wist ik meteen dat ik er wat over wilde schrijven omdat ik eigenlijk beide soorten wel ervaren heb! Dus blijde verwachting of 9 maanden stress? Je leest het vandaag!
In blijde verwachting of 9 maanden stress?
De eerste keer in blijde verwachting.
Het klinkt misschien raar, maar de eerste keer dat ik zwanger was, maakte ik me helemaal nergens druk om. Ik had niet het idee dat er iets mis zou kunnen gaan en ik maakte me ook helemaal nergens druk over. Ik vond zwanger zijn superleuk, genoot van het uitzoeken van die kleine kleertjes en mijn grootste zorg was het in elkaar zetten van de babykamer. Ik was dus echt gewoon in blijde verwachting!
Misschien een beetje naïef?
Misschien was ik een beetje naïef die eerste keer. Dat komt misschien door mijn leeftijd, aangezien ik toen nog maar 19 was, maar ook grotendeels doordat ik niemand kende bij wie ooit wat mis gegaan was. Dus dan ga je er niet zo snel vanuit dat het bij jou mis zal gaan. Ook had ik me niet zo verdiept in wat er dan mis zou kunnen gaan bij een zwangerschap. Ook heel naïef, maar ik was daar gewoon helemaal niet mee bezig.
Maak je toch niet zo druk om alles!
Bij de tweede zwangerschap kwam ik erachter wat er allemaal mis kon gaan bij een zwangerschap! Het drong tot me door dat het helemaal niet vanzelfssprekend is dat een kindje gezond is en dat je zwangersschap goed verloopt. Gelukkig ging alles op een paar dingetjes na gewoon helemaal voorspoeding en waren alle zorgen die ik me maakte, voor niks.
Echter ten ik voor de derde keer zwanger was, maakte ik me echt heel erg druk om alles Dat resulteerde in een derde zwangerschap waarin ik een ontzettende stresskip was. Waar ik bij de eerste zorgeloos door de zwangerschap fietste, maakte ik me bij de derde keer druk om alles.Dat begon al bij de eerste echo. Er waren zoveel mensen om me heen die miskramen kregen, waarom zou het bij mij dan wel goed gaan? Ik was dan ook vreselijk zenuwachtig voor de echo en ik was ontzettend gelukkig toen ik een mooi knipperlichtje zag kloppen op het scherm.
Zwanger vroeger vs nu.
Ik denk dat er ook een groot verschil zit in het zwanger zijn van vroeger en nu. Vroeger was zwanger zijn iets wat gewoon vanzelfsprekend was, het werd gezien als iets normaals, iets wat erbij hoorde. Je was toen dus ook meer ‘in blijde verwachting’ dan nu. Natuurlijk komt dat ook doordat ze toen nog geen echo’s enz hadden. Dingen waar we ons nu zorgen over maken, zoals een te kleine baby, kon je toen niet echt zien.
Toch ben ik wel blij dat we tegenwoordig zoveel controle hebben. Ja, aan de ene kant levert het misschien nog meer zorgen op, aan de andere kant kunnen ze echt heel erg veel zien en is het wel fijn dat het allemaal in de gaten gehouden wordt!
Hoe was jouw zwangerschap? Was je echt in blijde verwachting of was het echt 9 maanden stress? Ik lees het graag!
13 comments
Tot 30 weken in blijde verwachting! Daarna toch wel stress, omdat onze dochter een groeiachterstand had. Na de bevalling bleek dit reuze mee te vallen, maar de onderzoeken wezen tijdens mijn zwangerschap iets anders uit. Ik ben met 37 weken ook ingeleid om die reden. Hoop dat het bij een tweede zwangerschap, als ons dat gegund is, anders mag zijn!
Ik was echt negen maanden in blijde verwachting. Ik heb eigenlijk alleen maar genoten van mijn zwangerschap. Het feit dat ik zelf een paar keer per week flauwviel belemmerde me niet in het genieten. Het hoorde er op een gegeven moment gewoon een beetje bij. Toen we op het einde een aantal keer naar het ziekenhuis moesten vanwege continu harde buiken, minder vruchtwater en een verkalkte placenta had ik voor het eerst zorgen. Waar ik dat in het begin helemaal niet had gekend, vond ik het op het einde toch wel heel spannend.
Ik had echt géén stress. Zo heerlijk. Wil ik nu ook wel weer. 😉
Ik voel me wel eens schuldig dat het bij mij niet 9 maanden (nouja tot nu toe 6.5 haha) blije verwachting is. Dus stiekem ben ik blij dat ik niet de enige ben 😉 Want tsja, je hoort alleen maar op een roze wolk te zitten toch? Ik mag zeker niet klagen maar heb best wel last van wat kwaaltjes en soms ben ik die gewoon zo zat! Hoe blij ik ook met mijn zwangerschap ben, dat staat voor mij los van elkaar.
Denk dat je dat precies goed zegt! Het staat los van elkaar voor mijn gevoel. Ik was zéker in blijde verwachting, heb 9 maanden alleen maar gestraald en ik was superblij, maar los daarvan maakte ik me ook zorgen om bepaalde pijntjes tijdens de zwangerschap en de bezoekjes aan het ziekenhuis. Maar als ik erop terugkijk was die stress geen belemmering voor mijn blije gevoel!
Ik denk een beetje een combinatie van de twee. Ik vond het heel bijzonder – zeker toen ik mijn dochter goed kon voelen, maar ik vroeg me ook steeds af of alles wel goed ging.
Ik hoop binnenkort zwanger te zijn en hopelijk dus in blijde verwachting haha. Al Kenia mezelf goed genoeg om te weten dat ik mij ook druk kan maken.
Nope, hier ook niet in blijde verwachting. Eerst maakte ik me druk of het kindje wel gezond zou zijn en na de 20 weken echo kwam de bekkeninstabiliteit en zat ik regelmatig in het ziekenhuis omdat ik geen leven meer voelde. Ik heb, op de prachtige echo’s en de heerlijke bewegingen in mijn buik na, weinig genoten van mijn zwangerschap. Jammer eigenlijk, maar ja…
De derde keer voelde ik veel stress. Het was twee keer goed gegaan, wie kon me garanderen dat t een derde keer weer zou lukken? Ging allemaal goed gelukkig, maar ook ik was veel bewuster.
Voor mij is het 9 maanden stress. Ik vind er niets aan, dat hele zwanger zijn.
Een zorgeloze zwangerschap ken ik niet, ik heb bij beide zwangerschappen vanaf het begin al complicaties en eindigde daar de eerste zwangerschap ook mee. Dus ik hoop dat het einde van toen me nu bespaard blijft, maar ik ben er wel heel bang voor..
Bij mij was het beide wel een beetje. Ik was heel opgelucht bij de eerste echo, er klopt echt een hartje dacht ik! Dan was ik weer opgelucht voor een paar dagen en dan duurde het me weer te lang voordat ik een volgende controle had. Na de 20 weken echo waren we beide heel erg opgelucht, we dachten, hij is gezond dus we krijgen een gezonde baby. Ik heb toen best een tijdje (heel naief) gedacht; nu kan er niks meer fout gaan. Maar zo rond de 27 weken begon ik hele erge last te krijgen van paniek en paniek aanvallen. Er spookte zoveel door mijn hoofd wat er allemaal fout kon gaan. En vanalles opzoeken op internet hielp ook niet echt. Ik heb ook een fase gehad (rond 33 weken) dat ik dacht kom er nu maar uit kleintje dan weet ik tenminste dat alles goed en gezond is. Ook al zou die dan te vroeg komen maar ik had toen echt zo een gevoel hij is veiliger uit mijn buik dan in mijn buik. Gelukkig heeft is hij lekker bij me gebleven tot 39 weken en is alles gezond. Maar vooral de paniek die ik had heeft er uiteindelijk wel voor gezorgd dat de laatste 10 weken niet helemaal rozekleurig waren.
Ik was er een middenweg in. Ik kon ongelooflijk stressen maar ook heel kalm zijn. Op de dag van mijn bevalling met 36 + 3 dagen voelde ik mij niet zo lekker, iedereen om mij heen stresde en zei al oh je moet bellen maar ik was zo kalm en dacht nog helemaal niet aan bevallen.