Tja nogal een provocerende titel nietwaar? Ik zal maar meteen toegeven dat ik ‘vroeger’ zelf ook zo’n betweter was die alles bekritiseerde wat ouders met hun kinderen delen. Ik hoor mezelf nog zeggen : ‘Oh , nou als dat mijn kind zou zijn, zou ik het helemaal anders doen hoor!’ Ik zou zo’n goede moeder worden, dat de ‘MOM OF THE YEAR’ Award binnen no time binnen zou zijn en dan zou ik hem in ontvangst nemen terwijl mijn bloedjes van kinderen, allemaal in hun keurig gestreken pakje zonder vlekken op me zouden staan te wachten.
Bovendien zou ik zo’n moeder zijn die ‘niet alleen maar’ moeder zou zijn. Nee, ik zou een druk sociaal leven hebben, kinderen op sleeptouw nemen of zonder moeite bij de babysitter achterlaten en ach, dat moederschap? Dat doen we toch even naast die carrière?
Betweters zonder kinderen.
Geen verwijten hoor naar mensen zonder kinderen die alles beter denken te weten, of erger nog: Mensen die wel eens op hun neefje, buurjongetje of weet ik het passen en daardoor denken dat ze alles over het moederschap weten. Alleen mijn punt is: je kunt gewoon niet weten wat het moederschap inhoud als je zelf geen kinderen hebt. Punt.
Irritante etterbakjes.
Ik vind kinderen van andere mensen meestal niet zo leuk.. Zacht gezegd. Er zitten uitzonderingen tussen, maar over het algemeen kan ik me heel erg ergeren aan kinderen van andere mensen, zeker als ze vervelend zijn en zit ik me soms echt op te vreten om er niks van te zeggen. Maar, aan de andere kant weet ik dat ik het echt niet leuk zou vinden als anderen iets over mijn kinderen zouden zeggen, dus ik hou me stil. Bovendien weet ik hoe ontzettend opgelaten je je kunt voelen wanneer je kind zich misdraagt in de winkel of besluit midden in het gangpad op de grond te gaan liggen om maar wat te noemen.
Ja, ik ergerde me daar altijd verschrikkelijk aan toen ik geen kinderen had. Van die moeders die hun kind dan gewoon op de grond laten liggen in de supermarkt en doen of er niks aan de hand is, of erger nog. Moeders die kun kind dan ‘belonen’ door ze snoepjes te beloven als ze weer normaal gaan doen. Stiekem moet ik daar nu wel om lachen want met een zoon de de award voor ‘PEUTERPUBER OF THE YEAR’ moeiteloos zou winnen, weet ik precies hoe opgelaten je je als moeder voelt wanneer je kind zich misdraagt en je al die ogen in je rug voelt prikken.
Wacht maar tot jij kinderen hebt!
Ik weet het nog goed. Maxim was een jaar of twee en mijn broertje kwam hier logeren. Het was allaaaang tijd voor het middagdutje van Maxim, maar mijn broertje vond het nodig om hem elke keer als hij net een beetje rustig was en ik hem naar bed wilde brengen, helemaal druk te maken zodat hij niet meer kon slapen. Op een gegeven moment werd ik zo boos dat ik tegen hem riep dat hij nu moest kappen met het druk maken, want anders ging hij nooit slapen. Mijn broertje keek me wat verdwaasd aan en zei dat ik hem toch gewoon op bed kon leggen en hem kon laten huilen tot hij sliep. Een behoorlijke discussie verder riep ik de woorden: ‘Wacht maar tot jij kinderen hebt! Dan praat je wel anders.’
Makkelijk oordelen.
Het is natuurlijk ook zo dat het makkelijk oordelen is over anderen. Dat is niet alleen bij het moederschap zo, maar eigenlijk bij alles! Hoevaak denk of zeg je in het dagelijks leven wel niet iets lelijks over een ander die je misschien niet eens goed kent? Ik ben ook zo’n iemand die altijd praat voordat ze nadenkt en ik heb ook heel vaak dat ik iets zeg waarvan ik achteraf denk: ‘Hmm ja, had ik beter niet kunnen zeggen.’ Maar het is gewoon heel moeilijk oordelen over situaties die je net kent.
Hoe kijk jij hier tegen aan? Heb jij toen je nog geen kinderen had ook wel eens opmerkingen gemaakt die je achteraf beter niet had kunnen maken? Of heb je dingen gezegd of gedacht waar je nu wel op terug komt? Ik lees het graag bij de comments!
31 comments
Leuk geschreven! En inderdaad herkenbaar
Sommige dingen waar je wel eens comentaar over had kom je nu bij je zelf tegen. En je kent je kind zelf het beste en weet hoe je moet reageren in bepaalde situaties.
Heel herkenbaar. Ik was ook zo een persoon die altijd zei dat doe je toch niet met je kind, ik zou dat zo en zo doen.
Ook zei ik altijd dat mijn kinderen maar weinig televisie zullen gaan kijken, alleen als uitzondering of beloning. Nou.. nu vind ik die tv toch geweldig. Als ik wil schoonmaken is het wel zo fijn dat Oliver afgeleid is met de tv zodat ik even mijn ding kan doen. En zo zijn er nog wel meer dingen waarvan ik altijd zei wat ik wel en niet zou doen maar moet je mij nu eens zien. Denk dat als je inderdaad nog geen kinderen hebt je helemaal niet weet wat het inhoud en dan al snel iets zegt over hoe en wat. X
Ik heb zo’n zoon die op z’n 9 jaar het nog steeds nodig vindt om af en toe een scène te maken in het openbaar, ook al heb ik hem nooit beloond met wat dan ook. Dan denk ik weleens ‘Man, ben ik ooit zo’n trut geweest tegen andere ouders vroeger dat karma het nodig vindt om mij dit nu te lappen? ‘
Ik trek me wel niks aan van de blikken of opmerkingen van anderen. F*ck it. Alsof hun kinderen zo heilig zijn. Als ze er überhaupt al hebben.
En als ik een andere bloednerveuze mama of papa zie met een keetschoppende koter geef ik meestal de opmerking ‘Niks van aantrekken… we’ve aaaaall been there!’ vergezeld van een brede glimlach.
You know, just in case… om niet nog meer slechte karma op mijn dak te krijgen 😉
Ik heb wel veel meer respect en geduld voor ouders gekregen! Maar wat leedvermaak kan ook geen kwaad zo nu en dan 😉
Ja! Precies dit! Ik herken mezelf hier zo enorm in.. Van het begin tot het eind haha
Mijn eerste kind was er zo 1 Die je mee naar een restaurant kon nemen, overal sliep en best voorbeeldig was. Dat was dus mijn geweldige opvoeding. NOT. Baby 2 liet mij kennis maken met karma. Ik bemoei nooit meer!!
Herkenbaar! Ik kan me nog steeds ergeren aan andere kinderen, maar dan zijn het eigenlijk de ouders waar ik me aan erger 🙂
Ik erger me soms nog… maar dan gewoon aan ouders die vinden dat ze bijvoorbeeld in een binnenspeeltuin niet met opvoeden bezig moeten zijn, of ouders die zelf het ‘foute voorbeeld’ geven.
Ik oordeel niet over kinderen die zich ‘misdragen’, het zijn kinderen en hebben nu eenmaal opvoeding nodig.
Ik weet dat ik zelf ooit heb gezegd voor ik kinderen had: “Ik wil wel met mijn kinderen kunnen gaan uit eten later zonder dat ze de boel op stelten zetten”.
En ja, dat kunnen we ook. En daar ben ik blij om.
Ik had het vooral op het werk, daar ging het heel de dag over kinderen dit kinderen dat maar merk wel dat ik daar steeds beter tegen kan sinds ik papa ben.
Owwwww ik heb dat ook!!! Ik ergerde mij ook aan andermans kinderen en misschien nu wel mensen aan die van mij.
Zo herkenbaar ook dat je nu denkt, ja maar zo werkt het nou eenmaal niet, zo makkelijk is het niet.
Eerlijk gezegd oordeel ik nogsteeds. Ik irriteer me dood als ik moeders rond zie lopen en druk zijn met hunzelf terwijl de kinderen zich misdragen.
En dan bedoel ik niet mensen die idd hun kind expres negeren om bepaald gedrag te erkennen.
En heb nooit geoordeeld over moeders die uit eten gaan waarbij de baby gaat huilen, baby’s huilen nou eenmaal. Die kan je niet corrigeren.
Kinderen van 2 3 4 wel.
Mijn kind deed dat nooit, ze heeft 1 x eens flink zitten janken omdat ze geen snoepje kreeg en toen heb ik der even flink aangepakt. Nooit meer gedaan.
Ik ben nu nog zo’n betweter, maar in augustus komt de eerste en wordt alles anders. Haha!
Haha ja ik wist ook altijd alles beter toen ik geen kinderen had. Maar ja… Times change;-)
Stel je ergert je aan de kinderen van een vriendin. Die kinderen zijn vervelend of weet ik het… Dan zeg je er toch wat van ? Andere ogen dwingen 😉 . ik heb er echt geen problemen mee als iemand mijn kind aanspreekt.
Ik heb er nog steeds last van hahaha dat ik bekritiseer wat sommige andere moeders doen. Meestal omdat ik iets niet vind kunnen, of zielig vind voor het kind haha
Vroeger dacht ik wel eens, ‘kan dat niet anders’, maar dat komt ook vooral omdat je refereert naar je eigen jeugd en hoe jij opgevoed werd en hoe mijn broertje en ik zich gedroegen. Inmiddels is die kijk echt wel anders geworden.
Ik was ook zo’n betweter! Maar ik ben er wel van terug gekomen hoor haha
Jep heel herkenbaar! Ik riep ook veel dingen en daar kom ik nu toch echt mooi van terug. Ik ben benieuwd hoe ik het aan ga pakken als Naomi krijsend op de grond in de supermarkt ligt 🙂
Ik kijk nu anders naar moederschap en kinderen als voorheen. Al kan ik me net als jij ook soms heel erg irriteren aan andere ouders en kindjes. ??
Je kunt je er helemaal niks bij voorstellen tot dat je zelf moeder wordt. Je moet het zelfs niet eens proberen voor te stellen want niks lijkt erop, ervaren dat ga je doen. Ik begrijp wat je bedoelt met dit artikel. Het liefst wil je als moeder ook dat je kindje normaal moet doen in de winkel, terwijl andere mensen naar je kijken omdat je kindje ligt te huilen. Dat is het opvoeden en daar komt elke ouder een keertje achter. Ik vond het ook altijd vreselijk om te zien bij andere tot ik het nu zelf begin mee te maken.
Haha I feel you! Ik was ook die ontwetende mevrouw die met priemende ogen zat te zeuren dat een moeder haar kind in bedwang moest houden of dat je niet uiteten gaat met kinderen.. Daar denk ik nu echt wel anders over ?
Ik zie het nu ook allemaal anders dan voorheen. Ik was ook een paar stekende ogen naar kinderen op de grond in de supermarkt. Nu vraag ik me af hoe ik dat zelf zal gaan moeten oplossen als mijn dochtertje wat groter is. Ik ben me er meer van bewust dat de perfecte moeder niet bestaat en dat heus iedere moeder wel haar best doet.
Het is altijd heel makkelijk voor ons als mensen om alles en iedereen maar te veroordelen. Wij weten het immers allemaal beter! Voordat ik moeder was deed ik precies hetzelfde.. Ik keek naar gezinnen en dan vond ik bepaalde dingen echt belachelijk nu ben ik het er misschien nog steeds niet mee eens maar kan nu als moeder zijnde vaak wel begrijpen waarom die moeder in kwestie z’n keuze maakt.. Dat snoepje in de supermarkt bijvoorbeeld.. Haha. Goed artikel.
Ha ik zij juist altijd dat ik niet zo n moeder zou worden die alles perfect wilde hebben. En dat is helemaal gelukt!
Oh ja.. Ik ken iemand die echt heel “makkelijk” denkt over bepaalde dingen en zij heeft geen kinderen. Zal ze ook nooit krijgen want ze wil dat ook niet. Geen probleem maar oordeel dan niet over wat ik met mijn kind doe of een ander ermee doet want je weet niet hoe het is!
Haha ik erger me ook altijd aan de meeste andere kinderen.. als ze komen spelen tel ik de minuten meestal af tot ze weer opgehaald worden! Terwijl ik vroeger altijd dacht dat ik zo’n aanloop moeder zou worden waar iedereen binnen mocht lopen 😉
Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Ik was vroeger ook echt zo’n betweter die zich vreselijk kon irriteren aan ouders die hun kinderen “niet in toom konden houden”! Nou, ik wist niet dat het zelf kinderen krijgen zo’n omsla zou betekenen.
Ik denk met schaamte terug aan de tijd dat ik ouders in gedachten veroordeelde als ik weer een kind op de grond zag liggen, of een ouder met een schreeuwend kind rond zag lopen.
Het is precies zoals je zegt: je weet niet wat vader of moeder zijn inhoudt, totdat je zelf kinderen krijgt, punt!
Hear, hear… De beste stuurlui staan aan wal. Toen ik geen kinderen had, leek het me vooral ontzettend leuk om ze te hebben. Lekker de hele dag knuffelen 🙂 hahaha eh de praktijk is wat anders.
Helemaal waar. Ik heb geleerd niet meer zo sterk te oordelen als voor ik kinderen had. Hoewel ik nog steeds weleens kinderen agressief en respectloos zie doen, waar ik me aan erger. Maar lang niet meer zoals vroeger.
Ja nu je kinderen hebt besf je dat dat allemaal niet zo makkelijk en vanzelf gaat. Ik kwam uit een groot gezin dus had wel door dat het niet allemaal vanzelf gaat, maar ook daar dacht ik dat doe ik anders..;)
Ik kijk nu heel anders tegen moeders aan dan voorheen. Ik dacht vroeger ook heel vaak, laat je kind is even normaal doen. Gelukkig bleef het altijd bij een gedachte en bemoeide ik me nergens mee, want inmiddels weet ik wel beter. Het lijkt allemaal veel makkelijker dan dat het werkelijk is. En dat zul je pas begrijpen als je zelf moeder bent. Goed stuk!!