Ken je dat gevoel van iets heel erg graag willen, maar dat wanneer het elke keer wanneer het je niet kunt krijgen, het steeds verder buiten je bereik lijkt te raken? Dat je iets zo graag wilt dat je aan niets anders kunt denken en het je hele leven lijkt te beheersen? Dat gevoel had ik toen ik heel graag zwanger wilde worden en ontzettend veel vrouwen met mij! Vandaag een blogje waarin ik vertel hoe het was om elke maand teleurgesteld te worden en dat ik toen ik eindelijk zwanger was, niet kon genieten door de angst om het weer kwijt te raken.
Elke maand teleurstellingen.
Toen Richard en ik besloten dat we graag een tweede kindje wilden, gingen we er eigenlijk vanuit dat ik zo weer zwanger zou zijn. Immers, ik was bij Maxim binnen 2 maanden zwanger en ik maakte me er dus niet zo druk over of het zou lukken of niet. Vanaf dat ik de pil de deur uit deed lette ik elke maand extra goed op eventuele symptomen en bij alles wat ook maar een beetje anders was dan normaal dacht ik meteen aan dat het misschien wel raak zou kunnen zijn. Toch was ik deze keer niet heel snel zwanger, het duurde namelijk 9 maanden voordat ik zwanger was van Floris.
Ik weet nog dat ik een beetje een onregelmatige cyclus had en elke maand als ik ook maar een dag over tijd was de zwangerschapstesten erdoor vlogen. Elke dag dat ik dacht dat ik overtijd was had ik die hoop weer en ik was dan ook intens teleurgesteld als ik ongesteld werd. 1 x heb ik zelfs huilend op de wc gezeten toen ik net weer ongesteld was geworden. Ik baalde er zo ontzettend van, ik wilde zo ontzettend graag een tweede kindje.
Iedereen was zwanger.
En dan valt je ineens op dat iedereen om je heen ineens een dikke buik heeft of zwanger is. De zwangerschapsaankondigingen op facebook vliegen je om de oren en bij elke persoon de zwanger is voel je weer even die steek, waarom hun wel en ik nou niet?
Misschien is dat meer dat jeer ook gewoon meer op let als je zelf heel erg graag zwanger wilt worden,maar het viel me gewoon ontettend op dat iederee ineens zwanger was. Toen een vriendin van me waarmee ik hele veel kletste over het zo graag zwanger willen worden ineens ook zwanger was, ging ik eerst even naar boven om mezelf even heel erg zielig te vinden en daarna raapte ik mezelf weer bij elkaar en ging weer door.
32 weken zwanger van Floris
Maar wat als zwanger worden echt niet lukt?
Natuurlijk heb ik gewoon makkelijk praten. Ondanks dat ik niet meteen zwanger was, ( na 9 maanden was het raak) kon ik wel gewoon op de normale manier in verwachting raken en hoefde ik geen hormonen of iets dergelijks in te nemen. Ik weet nog dat ik echt net zwanger was van Floris en ik babyboom aan het kijken was. Ik voelde me toen wel zo ontzettend schuldig! Ik was er dan misschien nog wel redelijk lang mee bezig geweest om zwanger te raken, maar deze vrouwen moesten allerlei ziekenhuis trajecten ondergaan om eindelijk hun grote wens in vervulling te laten gaan, namelijk een kindje van hunzelf. Ook denk ik elke keer wanneer ik iemand hoor raten over haar miskraam echt het gevoel dat ik wel in mijn handjes mag wrijven, ik heb dat namelijk nog nooit meegemaakt en het lijkt me 1 van de meestal verschrikkelijke dingen die je kan overkomen, zeker wanneer je een hele sterke kinderwens hebt.
Er zijn ook vrouwen die hele behandelingen moeten ondergaan om een kindje te kunnen krijgen. Ik las laatst dat in 2013 1 op de 36 kinderen een kindje was waarbij de moeder zwanger geraakt was door ivf. eigenlijk had ik nooit verwacht dat dat aantal zo hoog zou liggen. Je hoort er, behalve door televisie programma’s, eigenlijk nooit iemand over dat ze zwanger zijn geraakte met wat medische hulp. Waarom niet weet ik eigenlijk niet, misschien omdat zwanger willen worden opzich toch iets is wat je een beetje prive houd. Ik zelf liep tenminste niet aan iedereen rond te bazuinen dat ik zo graag nog een baby wilde en dat we daarmee bezig waren. Misschien is dat voor vrouwen die dan wel wat medische hulp nodig hebben nog wel meer zo. Of misschien is het zo dat ze zich misschien wel schamen omdat het niet lukt. Zwanger raken is toch iets wat vanzelfsprekend is? Iedereen krijgt toch ‘zomaar’kinderen? Waarom lukt het hun dan niet.
En dan ben je zwanger,
Tja, mijn geluk kon niet op toen ik dan eindelijk zwanger was. Al die zorgen van de afgelopen maanden vielen voor een moment weg en ik was wel zo waanzinnig blij! Maar al snel maakte die blijdschap plaats voor angst, want zou alles wel goed zijn? Die angst bleef de hele zwangerschap, het was net of ik omdat ik het zo ontzettend graag wilde, ik juist nog banger was om het kwijt te raken. Gelukkig was dat niet zo en werd op 22 februari 2013 onze prachtige tweede zoon Floris geboren en hij was het wachten meer dan waard!
32 comments
Wij zijn ruim 2 jaar bezig geweest, en kregen na een jaar te horen dat het op de natuurlijke manier waarschijnlijk nooit ging lukken. Mies heeft vroeger 5 x een liesbreuk gehad en dat heeft een heel slecht effect op je zaad.
Eenmaal in het ziekenhuis kregen we te horen dat ze ons alleen wilden helpen als ik een x aantal kilos afviel…
ik was 19 kilo kwijt toen mijn zwager en schoonzusje hun baby verloren met 39 weken, en toen besloten we onze wens nog even op een laag pitje te zetten…
officieel gezien als we terug tellen ben ik 1 dag nadat ons nichtje overleed zwanger geraakt, op de natuurlijke manier.
Hier werd er trouwens ook weinig over gepraat in het begin, vooral omdat Mies zich schaamde… ik denk dat dat ook wel voor een man heel erg is en het is toch je “mannelijkheid”… gelukkig word het voor hem ook steeds makkelijker nu…
Na 3 miskramen werd ik zwanger van Leia en het was voor ons idd allemaal niet zo vanzelfsprekend. ik denk er soms wel eens overna, hoe het zou zijn geweest om 4 kinderen te hebben..
Na 3.5 jaar met behulp van 2 ivf pogingen was ik eindelijk zwanger! Nu ben ik heel dankbaar dat we een gezonde dochter hebben. Maar het spookt wel door mn hoofd, wat als we voor een tweede kindje willen gaan en wat we dan moeten doorstaan, en wat voor effect heeft dat op onze dochter enz enz.
Hier 2.5 jaar bezig, waarvan iets langer dan een jaar bij het ziekenhuis, iui
En nog steeds geen kindje.
1e keer iui was raak, maar is bij 6.4 week in een miskraam geeindigd..
Vorige week een kijkoperatie gehad, niks gevonden.. dus nu weer verder met de hormonen..
Wij hebben al een jaar in het ziekenhuis gelopen, bij mij is vanaf mijn 14e bekend dat ik PCOS heb en het ons zeer waarschijnlijk niet gaat lukken zonder het ziekenhuis. Na een jaar ziekenhuis kwamen er wat andere zaken op ons pad waardoor we dit helaas moesten stoppen. Nu hebben we alles weer op de rit en zullen we dit jaar weer de stap gaan maken richting het ziekenhuis.
Herkenbaar verhaal. Bij ons duurde het bijna een jaar, terwijl ik iedere keer precies wist wanneer mijn eisprong was en we dus zeker wisten dat de timing goed was om het zo maar te zeggen 😉 Waarschijnlijk een van ons dus (of allebei) toch wat minder vruchtbaar. Uiteindelijk is het wel spontaan gelukt waar ik erg dankbaar voor ben. Vanzelfsprekend is dat niet. De frustratie en het verdriet van weer ongesteld worden en andere zwangerschappen in je omgeving herken ik helemaal.
Ik was na 2 maanden zwanger, dus dat ging rap. Lijkt me heel moeilijk als je elke maand teleurgesteld raakt :'(
bij mijn oudste niet moeten proberen…kwam zich onverwacht aanmelden, met de jongste hebben we een jaar geduld moeten hebben waarin ik maar 3 keer men regels heb gehad…
mijn nicht heeft 2 jaar geprobeerd voordat ze eindelijk via IVF van de eerste keer een kind kreeg en dan een aantal jaren later heft ze 4 pogingen nodig gehad om een 2de te krijgen
eens je weet waar het probleem ligt is het gemakkelijker op te lossen. maar kinderen zijn nueenmaal een wonder…aagezien er zeer veel combinaties verkeerd kunnen gaan (lotje trek is het eigenlijk)
Negen maanden is keurig hoor! Een jaar is ook nog heel normaal.
Hier was ik de eerste keer na 3 maanden zwanger (miskraam) de tweede keer na 1,5 jaar (miskraam) de derde keer na 6 maanden (miskraam) en van Sarah was ik na 3 maanden zwanger.
Hallo ik heb er 1 jaar en 2 maanden over gedaan.
Ik was in februari 2014 gestopt net mijn pil door de kinderwens die wij samen hadden.
In april 2015 ben ik zwanger geworden van ons nu 4 weken oude dochter Ashley!
Iedere maand deed ik een test.
En ook iedere maand de grote teleurstelling dat het niet gelukt was..
Ik zat bijna elke maand huilend op de wc naar de test te kijken waarom ben ik nu weer een week over tijd en de andere keer aantal dagen.
Ik begreep er niks van…
Toen wij ook de keuze hadden gemaakt naar de huisarts te gaan en te kijken of wij wel vruchtbaar waren deed ik voor me gevoel nog even 1 keer een test. Gewoon even zeker zijn dat ik niet zwanger was!
1 jaar en 2 maanden later stond er op die test een hele kleine lichte streep!
ik sprong op van de wc rende naar me vriend toe en ging heel lief naast hem zitten en duwde de test in zijn handen.
Ook hij kon een gat in de lucht springen!
Nadat we dat wisten was ik nog maar 5 weken zwanger maar mijn gedachte zei sterk er gaat niets fout !
Wij hebben het dan ook gelijk al onze familie leden laten weten dat wij een mooi kindje mochten verwachten!
Wij zijn al meer dan anderhalf jaar bezig waarvan ongeveer een jaar via het ziekenhuis. Buiten pcos kunnen ze niets vinden en is het domme pech. Wel krijg ik iedere maand ook injecties en zit ik dus al bijna een jaar aan de hormonen. Ik ben een blog begonnen over ons traject omdat er weinig mensen zijn die er iets over vertellen. Jammer maar begrijpelijk want het is iets heftigs en niet iets waar je makkelijk over praat.
In 2012 gestopt met de pil, kreeg gelijk 4 maanden geen maandstonden dus dacht gelijk dat ik zwanger was.. 4 negatieve testen en een bezoekje aan de gynea later kwamen we er achter dat ik een hormoonstoornis heb waardoor mijn lichaam dus niet vanzelf wil doen wat het zou moeten doen.. Een hele teleurstelling! December 2012 gestart met lutenyl, gevolgd door clomid en menopur en als laatste pregnyl.. Ik heb niet echt schrik van spuitjes maar zelf in je buik spuitjes zetten is toch niet zo fijn! Maar alles voor de goede zaak! Gelukkig bleek ik bij de eerste cyclus al zwanger te zijn en in augustus 2013 mochten wij onze prachtige zoon verwelkomen! Toen hij deze zomer 2 jaar werd begon het bij ons te kriebelen om voor een 2de wondertje te gaan! Dus gelijk die pil weer de vuilbak in met de hoop dat het deze keer vanzelf zou gaan ( er wordt wel eens gezegd “eens de weg is vrijgemaakt”) helaas!! Alweer hetzelfde verhaaltje, alleen deze keer werd de dosis clomid verhoogd, ondertussen de 2e cyclus met non-ivf methode (de 5e cyclus in totaal) en nog steeds geen zwangerschap.. Ik besef dat wij van geluk mogen spreken dat het niet onmogelijk is en dat er koppels zijn die een echte hel doormaken om hun wondertje te krijgen, maar toch blijft de ontgoocheling groot! Als je iets zo graag wil en het je hele wereld op zijn kop zet maar dan niet meteen wil lukken is dat een echte ontnuchtering!
Binnen 2 weken mag ik terug naar de gynea om een zwangerschapstest te doen, duimen dus dat het deze keer gelukt is!
Veel succes aan alle koppels met een kinderwens!!
Hier door een blindedarmontsteking een miskraam gehad en een eileider geknakt zodat ik minder kans heb om zwanger te worden maar het is toch gelukt na 5 jaar wachten!!
Hoi,
Ik lees erg graag je blogs, maar soms staan er redelijk wat typfouten in. Al een paar keer ben ik daarom gestopt meten lezen, zo ook nu weer. Zonde! Misschien een typ om je artikelen nog eens na te lezen voordat je ze plaatst?
haha, misschien moet jij ook maar eens je spelling controleren 🙂
Ik was echt meteen zwanger. Super fijn! En nu wil ik weer dolgraag maar mijn man niet dus dat voelt misschien wel een beetje hetzelfde als wanneer het niet lukt…
Ook hier geen rooskleurig verhaal over zwanger worden…. Ook ziekenhuistrajecten… Ben er na mijn bevallingen wel heel bewust open over geworden. In de hoop de taboe er wat vanaf te kunnen halen…. Goed dat je ook over het ‘normale’ niet gelijk zwanger worden schrijft!
Groetjes Ilse
Wij hebben er 3 jaar over gedaan. Uiteindelijk via icsi cryo vorig maart een zoontje gekregen. Ik lees en hoor er inderdaad weinig over. Uit ervaring kan ik zeggen dat het misschien ook wel schaamte is. Het zelf niet natuurlijk kunnen zwanger raken. En de druk er om heen bevorderd ook niet echt de zin om het erover te hebben. Bij ons zat het zowel bij mijn man als bij mij niet goed. Hij schaamt zn eigen omdat hij zich geen echte man voelt. Wat natuurlijk belachelijk is. Maar kan het me wel voorstellen als je als man zijnde hoort dat je kwaliteit en aantal van je spermacellen zeer slecht is dat je je daar niet prettig bij voelt om dit aan een ander te vertellen. Bij mij was heel mn hormoonhuishouding niet goed maar als vrouw zijnde praat je daar toch wat makkelijker over. Althans zo heb ik het ervaren. Alleen wel veel stress rondom het traject. Want he moet toch bepaalde mensen wat vertellen. Want waarom ben je anders zo vaak niet op je werk. En dat verhoogt de druk weer omdat ze elke keer willen weten of het gelukt is. Zwaar allemaal maar gelukkig hebben wij nu een prachtige zoon van bijna 1 ?
Wij hebben de pil de deur uitgedaan in oktober 2014. Helaas nog geen zwangerschap. Ik herken het gevoel dat je er overal maar dan ook echt overal mee geconfronteerd wordt. Dat maakt het inderdaad ontzettend zwaar. Toch willen we het nog een aantal maanden proberen voordat we de stap naar het ziekenhuis maken. Heel veel mensen om ons heen zeggen ook, je hebt tenminste 1. Maar als de wens voor een tweede kindje zo groot is. Echt een dooddoener. Alhoewel ik mij altijd inderdaad heel schuldig voel naar mensen toe die inderdaad helemaal geen kinderen hebben of een kindje hebben verloren. Het is moeilijk!
Wij hebben er 3 jaar over gedaan, toen toch maar een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog en bleek dat we met wat hulp wel een kindje konden krijgen. Het was een heel traject kwam heel wat op ons af, na de eerste poging van de icsi was het raak ( met veel geluk) in 2014 ons meisje mogen verwelkomen. Waren tijdje geleden opnieuw begonnen en helaas mocht deze poging niet zo zijn, wat had ik een verdriet ervan.
Zwanger worden is niet zo vanzelf sprekend
Mooi artikel! Er heerst namelijk nog steeds een taboe. Zelf heb ik negen keer IUI ondergaan, een keer IVF en uit eindelijk een geslaagde ICSI poging. Het wonder is groot. Waarom er niet over wordt gesproken? Schaamte, verdriet, druk ervaren..
Wij hebben er dik twee jaar over gedaan om zwanger te worden. Uiteindelijk toch zonder enige hulpmiddelen zwanger geworden. Dat was heftig!
Bij ons heeft het een jaar geduurd voordat ik zwanger was. In mijn omgeving hoor ik juist wel over de zwangerschappen met IVF of andere mogelijkheden. Meerdere stellen in onze vriendengroep zijn op deze manier zwanger geraakt.
Ik heb er 6 jaar over gedaan. Mijn man is sterk verminderd vruchtbaar kwamen we na 2 jaar achter. Ik had al kinderen van mijn eerste man en was gewoon vruchtbaar. We hebben nog eens een jaar verspild met het ivf traject wat uiteindelijk op het laatste moment werd afgekeurd en zijn toen voor een donor gegaan. de eerste donor bleek een oplichter, weer een jaar weg en uiteindelijk binnen 2 maanden zwanger van de laatste donor. nu een prachtige dochter van bijna 3…
Ik was bij beide meteen zwanger maar ik heb zeker 4 jaar moeten wachten tot mijn vriend voor een tweede wilde gaan. Ik herken het gevoel wat je beschrijft dus wel heel goed.
Bij Aron wist ik niet dat ik zwanger was geraakt haha! EN bij Sofie hebben wij er ongeveer 9 maanden over gedaan met helaas 2 miskramen erbij.
Eerste keer 8 maanden. Tweede en derde keren blijkbaar meteen raak zonder dat ik hier echt mee bezig was.
Ik heb er een half jaar op moeten wachten en had precies hetzelfde gevoel. Uiteindelijk was ik toch erg blij dat ik nog zo snel zwanger was en dacht ook aan de vrouwen die dat niet konden. Voor mij de reden om mee te doen aan moeders voor moeders.
Bij onze tweeling was ik binnen 2 maanden zwanger, nu zijn we alweer een jaar bezig voor nummer 3 en het wil maar niet lukken. Ik vrees dat ik weer een ronde verder ga.
De eerste keer was ik na 4 maanden zwanger. Helaas werd dat een miskraam. De tweede keer was het de eerste keer raak 🙂
De eerst keer stopte ik met de pil en hebben we het gewoon laten gaan, binnen drie maanden zwanger. De tweede keer binnen een maand. Dat het niet lukt lijkt mij verschrikkelijk, heb het hier in onze omgeving ook zo vaak gehoord 🙁