Ralph.
‘Weet je zeker dat het gaat lieverd? Ik kan ook gewoon thuisblijven he?’
Ze haalde haar schouders op en knikte.
‘Ja het gaat wel. Ik moet zo gewoon even een beetje eten en dan komt het vast allemaal goed.’
Ze had grote wallen onder haar ogen en zag er ontzettend moe uit. De afgelopen tijd had ze vanwege een griepepidemie dubbele diensten gedraaid en in combinatie met haar nachtdiensten was dat veel te veel geweest. Daarnaast had ze een vervelende buikgriep die maar niet over leek te gaan. Ik maakte me al langer zorgen over haar, maar ze zei dat ze gewoon even rust nodig had en dat het dan vast beter zou gaan.
Gelukkig had ze nu een weekje vrij en had ze de kans om even bij te komen. Alleen was ze nu sinds gisteren ontzettend ziek en ze wilde haar bed niet uit komen.
Ik had de hele dag vergaderingen en rapport besprekingen, dus ik was slecht bereikbaar vandaag, iets waar ik me best wel druk over maakte.
Ik drukte een kus op haar voorhoofd en dekte haar nog even toe, waarna ik Flore riep dat het tijd was om naar school te gaan. Waar we ons jarenlang vooral zorgen hadden gemaakt om Rosie, hadden we nu onze handen vol aan Flore. Rosie ging weer naar school en was door het werken bij Nieland Marcus en haar relatie met Noah in één klap volwassen geworden. Dat losbandige en brutale was helemaal weg en ze was ineens echt een vrouw geworden in plaats van het kleine meisje dat ze altijd nog een beetje was geweest.
Vanaf het begin had ik Noah al leuk gevonden. Lexie was niet zo blij met hem omdat hij zoveel ouder was, maar ik wist dat ze diep in haar hart wel heel erg blij was dat ze een relatie had met iemand die zoveel van haar hield. Natuurlijk had ik wel een beetje verbaasd gereageerd toen hij vroeg of hij haar mee mocht nemen naar Parijs en hoewel ik haar dat een jaar geleden nooit had laten doen, vond ik het nu juist heel erg leuk voor haar. Ze had het wel verdiend na de afgelopen jaren.
Flore daarentegen was een drama. Ze haalde nog steeds goede cijfers, maar ze sloot zich steeds vaker op op haar kamer, praatte niet met ons en was continue alleen maar boos op alles en iedereen. We hadden wel de naam Liam horen vallen, maar ze was daarbij vergeten dat ik de directeur van haar middelbare school was en ik heus wel had gezien wat ze uitspookte in de pauze. Hoewel ik eerst wel een beetje verbaasd was, had ik het nooit erg gevonden. Ik was er nog niet tegen haar over begonnen omdat ik wilde dat ze dat zelf zou doen, maar als haar gedrag nog langer zo bleef, dan was ik bang dat ik geen andere keuze zou hebben.
Op mijn werk begon ik aan een lange dag vol saaie vergaderingen. De kerstvakantie kwam eraan en omdat we in het nieuwe schooljaar een paar excursies wilden organiseren naar het buitenland, moest er heel veel overlegd worden. Daarnaast had ik nog mijn mentorklas waarvoor ik rapport besprekingen had. Er waren een aantal leerlingen die er echt een potje van maakten en ik zag er nu al tegenop om het aan hun ouders te moeten vertellen.
Om drie uur stuurde ik Lexie een berichtje met de vraag hoe het ging, maar voordat ik haar reactie kon afwachten, werd ik al opgeroepen door de eerste ouders. Tot vier uur voerde ik aan één lopend een aantal gesprekken, zonder tussendoor de tijd te hebben om op mijn telefoon te kijken. Ik zei net gedag tegen een moeder van een jongen uit mijn mentorklas, toen ik Noah ineens over de gang zag rennen.
‘Wat moet hij nou hier?’ mompelde ik en liep naar de gang.
‘Noah? Wie zoek je?’
Hij draaide zich om en kwam meteen met grote passen naar me toe gelopen. ‘Rosie.. ze kan je niet bereiken.. Lexie is…’
Hij had overduidelijk snel gerend en was een beetje buiten adem.
‘Rustig aan. Wat is er met Lexie?’
Hij slikte en ik zag de angst in zijn ogen. ‘Rosie heeft Lexie in de wc gevonden, ze spuugde bloed en ze heeft haar naar het ziekenhuis gebracht. Ze kan je niet bereiken, dus ik kom je ophalen.’
Ik voelde al het bloed wegtrekken uit mijn gezicht en ik schudde mijn hoofd.
‘Nee, dat kan niet.. Ik.. Kan haar niet verliezen.’
Noah legde een hand op mijn schouder en schudde zijn hoofd. ‘Kom snel mee, ik breng je naar het ziekenhuis.’
Ik pakte snel mijn tas en liep achter Noah aan naar de uitgang. Ik nam plaats naast hem in de auto en hoewel ik het normaal geweldig zou vinden om in zo’n auto te rijden, kon het me nu niet nog minder schelen. Ik wilde gewoon naar mijn vrouw toe.
Ik pakte mijn telefoon en zag dat ik negenentwintig gemiste oproepen had. Twintig van Rosie, vijf van Florine, drie van Joost en ééntje van Noah. Daarnaast had ik ook talloze berichtjes van Rosie waarin ze me smeekte om op te nemen omdat het niet goed ging met Lexie.
Ik voelde me verschrikkelijk schuldig, Rosie moest zo bang geweest zijn en ik was er gewoon niet voor haar. Noah reed de parkeerplaats van het ziekenhuis op en zette me bij de ingang af, waarna hij snel de auto ging parkeren. Met trillende benen liep ik naar de spoedeisende hulp, waar ik Rosie op een bankje zag zitten. Haar ogen waren dik van het huilen en haar gezicht was lijkbleek. Toen ze me zag, stond ze meteen op en rende ze naar me toe. Snikkend viel ze in mijn armen terwijl ze kort vertelde wat er allemaal was gebeurd en hoe ze Lexie had aangetroffen.
‘Gaat het een beetje lieverd?’ vroeg ik zachtjes, waarop ze dapper knikte.
Ik gaf haar snel een kus op haar wang en liep naar de balie om een arts te zoeken. Al snel vond ik een arts die me bekend voorkwam en meteen sprak ik hem aan.
‘Sorry, mijn vrouw is hier net binnengebracht. Hoe gaat het met haar?’ Hij knikte en wenkte dat ik mee moest komen.
‘Lexie is je vrouw he? Ja, het gaat redelijk. Ze is buiten levensgevaar, alleen is ze heel erg uitgedroogd. Ik zat net even in haar dossier te kijken en ik zag dat ze tijdens haar eerste zwangerschap twintig jaar geleden ook veel gespuugd heeft en uitgedroogd was. Heeft ze dat deze keer niet herkend?’
Ik schudde met mijn hoofd, tot ik me ineens realiseerde wat hij had gezegd. ‘Sorry? Wat zeg je nu? Zwanger?’ De arts trok een wenkbrauw op en knikte. ‘Ja, wisten jullie dat niet? Ze is al een behoorlijk eindje op weg ook, voor zover we konden voelen is ze ongeveer vijftien weken onderweg.’
Alles begon te draaien en ineens voelde ik dat ik niet helemaal goed werd. ‘Sorry… Ik moet even….’ mompelde ik, vlak voordat ik tegen de grond viel.
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
