Als de bladeren vallen | hoofdstuk 5

by Tamara

Rosie.

De volgende dag ging ik met een beetje een kriebelend gevoel in mijn buik naar school. Er waren een heleboel mensen die Noah gisteren hadden gezien en stiekem was ik een beetje bang voor de reacties, maar toen ik de klas binnen liep, leek er niets aan de hand te zijn.

Mijn klasgenoten waren druk met elkaar aan het kletsen en Lola was nergens te bekennen. Ik legde mijn boeken op tafel en las nog even snel de opdrachten door, totdat de docent binnen kwam. Het was een beetje een oudere man met een volle bos grijs haar, een grijze baard en lachrimpeltjes rond zijn ogen.

‘Goedemorgen allemaal leerlingen! Mijn naam is Rudolph Smit en ik ben jullie nieuwe docent voor het vak Strafrecht. Zoals jullie weten is mevrouw Wezelman erg ziek geworden een tijdje geleden en daarom is er gezocht naar een passende vervanger en dat ben ik geworden.  Tevens zal ik in het derde en vierde jaar jullie stagebegeleider zijn. Zoals enkelen van jullie wel weten, zoekt Nieland Marcus elk jaar vijf van de beste vierdejaars leerlingen uit die bij hun stage mogen komen lopen, maar er zijn genoeg alternatieven te vinden. Je kunt natuurlijk niet meteen aan de top beginnen.’

‘Nou, maak dat voor ons jaar maar vier. Want Rosie zal sowieso wel zo’n stageplek krijgen.’ hoorde ik ineens achter me.

De jongen keek me boos aan en ik voelde dat mijn wangen begonnen te gloeien. ‘Waarom dan precies?’ vroeg meneer Smit aan de jongen.

‘Omdat ze het met Noah Marcus doet natuurlijk en hij laat vast zijn vriendinnetje niet in de kou staan.’

Er steeg een gejuich op uit de klas en beschaamd keek ik naar de map die voor me lag. Dit was nou exact de reden dat ik niet wilde dat iedereen wist dat Noah mijn vriend was. Ik wilde niet dat mensen dachten dat ik nu een streepje voor had, terwijl dat absoluut niet zo was. Sterker nog, door de regels van Benjamin zou ik zelfs nooit meer bij Nieland Marcus aan het werk kunnen zolang ik nog bij Noah was. Maar wie zou me ooit geloven als ik over die stomme regel vertelde?

Meneer Smit lachte en schudde zijn hoofd.

‘Nou, ik kan jullie ervan verzekeren dat Benjamin Marcus niemand voortrekt. Ik ken hem persoonlijk en als er één persoon is die het graag eerlijk speelt dan is hij het wel.’

Er steeg een geroezemoes op uit de zaal en iemand achter me vond het nodig om  ‘Jammer dan Rosie!’ te roepen. Ik zuchtte en keek de docent aan, die zijn schouders ophaalde en de beamer aanzette om met de les te beginnen. Het uur ging ontzettend traag voorbij en ik was dolblij dat de les eindelijk voorbij was, zodat ik weg kon uit dit kinderachtige gedoe.

Maar ik was de klas nog niet uit, of ik hoorde mijn naam alweer.

’Mevrouw Vreugdenhil? Kan ik even met u praten?’

Ik draaide me om en zag dat meneer Smit tegen zijn tafel geleund stond en me bij zich wenkte. Hij wachtte even tot iedereen het lokaal uit was en lachte.

‘Dus Noah Marcus he? Dan ben jij dus de Rosie waar mijn dochter Lotte over vertelde?’

Ik keek hem verbaasd aan en daarna begon ik te lachen.

‘Als ze vertelde over de Rosie die alle regels aan haar laars lapte en niet met één maar met beide zoons van Benjamin iets begon, dan wel ja.’

Hij grinnikte en schudde zijn hoofd. ‘Mijn dochter vertelde inderdaad al dat er zoiets was gebeurd en dat ze het zo jammer vond dat je weg was. Ik ben het ook niet helemaal eens met de regels van Ben hoor, maar ik snap wel heel goed waarom hij ze ingesteld heeft.’

‘Ja, ik inmiddels ook.’ lachte ik.

Ik zei hem gedag en vroeg hem of hij de groetjes aan Lotte wilde doen. We hadden sinds mijn vertrek wel contact gehouden, maar aangezien zij ook mijn taken op zich had genomen en ik natuurlijk druk was met school, spraken we elkaar helaas nog maar amper.

Ik liep de gang in, toen iemand me ineens aanstootte. Een jongen keek me spottend aan en lachte: ‘Oh, ik zal het nooit meer doen. Straks klaagt je vriendje me nog aan!’

Ik rolde met mijn ogen en liep verder, toen ik ineens staande gehouden werd door een groepje leerlingen uit het derde jaar.

‘He jij bent Rosie he? Kun je voor ons geen goed woordje doen bij Noah? Of misschien zelfs bij Benjamin?’

‘Ehh, sorry maar ik ken jullie niet eens.’ zei ik zachtjes en liep snel door.

‘Ohh nee natuurlijk! Wel zelf je plekje veilig stellen en ons niet laten komen he?’

Ik wilde boos reageren, toen er ineens iemand met lang blond haar naast me kwam staan, die ze een standje gaf.

‘Zo’n plek moet je verdienen door heel hard te werken. En ik zou Rosie maar te vriend houden, want op deze manier heb je alleen maar kans dat ze juist iets negatiefs over jullie zegt en jullie nooit meer naar binnen komen!’

Ik keek naast me naar hoe Lola ze boos toesprak en gek genoeg luisterden ze er nog naar ook. Ze mompelden een verontschuldiging en liepen weer weg.

‘Dank je wel. Ik dacht dat ik nooit van ze zou af komen.’ zuchtte ik.

Ze lachte: ‘Tja, als je nou meteen had verteld dat je vriendje Noah Marcus is, dan had ik je meteen kunnen beschermen. Nu moest ik improviseren.’

Ik lachte en liep achter haar aan naar de bibliotheek, waar ik nog iets op moest zoeken. Samen studeerden we wat en ik hielp haar met een opdracht die ze nog in moest halen. Nu ik Noah zijn woorden nog vers in het achterhoofd had, lukte het me een stuk beter om om haar nieuwsgierigheid heen te kijken en ik vond haar meteen een stuk leuker. Na een heleboel gestudeerd te hebben was het tijd voor nog een college en toen die voorbij was was het tijd om naar huis te gaan.

Om niet weer zoveel aandacht te trekken nam ik de bus naar het centrum waar ik boodschappen deed voor een curry-recept dat ik graag voor Noah wilde maken. Ik stuurde hem een berichtje dat hij rond zeven uur thuis moest zijn omdat ik voor hem wilde koken.

He! Ik zal het proberen! Zet je niet de keuken in de fik?

Nee, in tegenstelling tot jou kan ik namelijk prima koken. Wel op tijd komen!

Ik gooide nog wat extra groenten in mijn mandje en liep naar de kassa om te betalen. Daarna nam ik de bus naar de kant van de stad waar Noah woonde en liep het laatste stuk met de zware boodschappentassen in mijn hand.

In de laatste maanden had ik ontdekt dat Noah het lastig vond om op tijd te komen. Niet omdat hij niet wilde, hij had het gewoon zo druk met zijn werk dat hij de tijd regelmatig vergat en vaak onze afspraken niet na kon komen. Ergens snapte ik het wel, in de tijd dat ik nog bij Nieland Marcus werkte, kwam hij als eerste binnen en ging hij pas heel laat in de avond weg. Het was al bijzonder dat hij tijd voor mij vrij probeerde te maken, maar toch vond ik het af en toe best lastig om hem zo weinig te zien.

Nadat hij laatst een uur te laat bij zijn huis was en ik dus een uur voor zijn deur had gewacht, had hij een sleutel bij laten maken zodat ik altijd naar binnen kon als hij er niet was. De eerste paar keren had ik het heel gek gevonden om alleen in zijn huis te zijn, maar inmiddels had ik dat niet meer.

Ik stalde de boodschappen uit over het aanrecht en keek op mijn horloge. Het was vijf uur, dus het zou nog ruim twee uur duren voor Noah zou komen. Ik besloot mijn laptop dus maar open te klappen en nog wat opdrachten te maken waar ik nog niet aan toe gekomen was.

Al snel was het kwart voor zeven en besloot ik te beginnen met koken. Omdat ik wist dat hij toch te laat zou komen, deed ik het extra rustig aan, maar toen het eten om kwart voor acht klaar was en hij nog niet thuis was, baalde ik wel een beetje.

Ik dekte de tafel maar alvast en stuurde hem een berichtje waar hij bleef, maar ik kreeg geen antwoord. Ik keek uit het grote raam naar de stromende regen die de hele avond nog wel aan zou houden en hoopte dat hij snel terug zou komen, zodat ik niet straks door deze regen terug hoefde te gaan naar huis. Toen hij om tien uur nog niet terug was, had ik het een beetje gehad. Ik schepte een bord voor hem op, zette hem in de oven en schreef een briefje. Net toen ik hem neerlegde, hoorde ik iemand binnenkomen.

‘Hehe ben je er eindelijk?’ mopperde ik.

Ik legde de pen weg en draaide me om, toen ik zag dat het Noah helemaal niet was die binnengekomen was.

Daar in de woonkamer van Noah, stond Logan. Hij was helemaal doorweekt en zijn natte haren hingen over zijn gezicht. Hij leek eerst verbaasd te zijn om mij hier te zien, maar die verbazing ging al snel over die vervelende arrogante grijns die hij had op die avond dat ik voor het eerst met hem zoende.

Een grijns waarvan ik helaas nog steeds een kriebel in mijn buik kreeg.

‘He Rosie, sorry ik wist helemaal niet dat je op me zat te wachten.’

Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.