Rosie.
Ik stelde me voor en liet haar in haar map zien waar we waren. Het was een uur met veel zelfstudie en overleggen met je partner, maar van leren kwam er niet zoveel. Lola vertelde zoveel, dat ik aan het einde van het uur net zoveel over haar wist als iemand die haar al jaren zou kennen.
Ze vertelde dat ze drieëntwintig was, dat haar ouders net gescheiden waren en dat ze met haar moeder in de stad was komen wonen. Haar vader verdiende zijn geld als eigenaar van een bedrijf waarbij je dure sportwagens kon leasen en haar moeder had een hele reeks kledingwinkels, waarbij ik ook wel eens kleding had gekocht. Ze had een oudere zus waarmee ze geen contact had en had de afgelopen drie jaar in de VS gewoond, bij een ‘foster family’ zoals ze het zelf noemde. Daar had ze een vriend gehad, maar vlak voor haar vertrek had ze het toch maar uitgemaakt omdat ze een lange afstandsrelatie niet zag zitten.
Normaal vond ik het lastig om te praten met mensen die ik niet kende, maar bij haar was het alsof het vanzelf ging. Haar stem was zacht, maar fijn om naar te luisteren en als ze lachte, dan lachte haar hele gezicht mee. Toen we aan het einde van het uur onze roosters met elkaar vergeleken, zagen we dat we een flink aantal colleges samen hadden en dat vond ik stiekem wel fijn. Eindelijk had ik iemand om mee te praten.
Hoewel we tijdens het eerste lesuur veel over haar leven gepraat hadden, vroeg ze mij tijdens het tweede uur het hemd van het lijf. Ze vroeg van alles over mijn redenen om deze studie te gaan doen, waarom ik niet in de stad woonde en nog veel meer, maar het meeste was ze geïnteresseerd in mijn liefdesleven.
Eerst wimpelde ik het een paar keer af, het was niet dat ik me schaamde voor mijn relatie met Noah of dat niemand het mocht weten. Maar ik zat op een opleiding die hij ook had gedaan, in een gebouw waar hij regelmatig lezingen kwam geven aan de leerlingen en dat in een stad waar iedereen zijn naam wel kende. Al wist hij nog steeds heel goed uit de bladen te blijven en wisten veel mensen niet hoe hij eruit zag.
Een paar weken geleden was dat overigens wel anders, we waren samen aan het winkelen toen ik merkte dat een man ons volgde. Net toen ik er wat van wilde zeggen, ging hij ervandoor. Ik besloot er maar niks achter te zoeken, maar de volgende dag snapte ik wat hij had gedaan.
Er stond een foto van Noah en mij op internet, met daarbij de vraag of dit nou de mysterieuze broer van Logan Marcus was. Één telefoontje van Benjamin was genoeg geweest om de foto offline te halen, maar het kwaad was al geschied, Noah was al een aantal keren aangesproken op straat en daar was hij op zijn zachtst gezegd niet blij mee.
‘Maar heb je een relatie of niet.’ hoorde ik ineens naast me.
Ze keek me een beetje ongeduldig aan en hoewel ik niet snapte waarom het zo belangrijk was voor haar om dat te weten, knikte ik.
‘Ohhhh wat leuk! Hoe heet hij? Heb je een foto?’
‘Hij heet Noah en ik heb geen foto, heb net gisteren mijn telefoon leeggehaald.’ Hoewel ze me niet leek te geloven, was het niet eens een leugen. Ik had net de dag ervoor al mijn foto’s van mijn telefoon op mijn harde schijf gezet.
‘Maar vertel eens wat meer over hem dan? Wat voor werk doet hij, hoe oud is hij, wat zijn zijn hobby’s? Heeft hij misschien een leuke broer?’
Ik keek haar verbaasd aan en lachte: ‘Waarom wil je dat allemaal weten?’ Ze haalde haar schouders op:
‘Ik ben gewoon nieuwsgierig, maar als je er niet over wil vertellen laat dan maar hoor!’
Ik weet niet of ze nou speelde dat ze geïrriteerd was of niet, maar ineens keek ze de andere kant op en negeerde me volledig.
‘Het is niet dat ik het je niet wil vertellen, het is gewoon nog heel erg pril en we doen het heel rustig aan.’ zei ik zachtjes.
‘Ja heel rustig aan, aangezien jullie elkaar nooit zien.’ ging er door mijn hoofd. Gelukkig leek ze mijn antwoord te begrijpen, want ze legde een hand op mijn arm en lachte.
‘Ah joh geeft niet. Als jullie maar gelukkig zijn! En trouwens, nu we vriendinnen zijn, zal ik hem vast ooit wel eens ontmoeten toch?’
Ik knikte maar in de hoop er vanaf te zijn, maar al snel vertelde ze over alle leuke dingen die we dan konden gaan doen als ze mijn vriend kende en dat we misschien wel een keer met zijn drietjes op date konden gaan. Nog voordat ik kon weigeren, ging de bel en verdween ze tussen de andere leerlingen de gang in.
De rest van de dag had ik geen colleges met haar en hoewel ik dat in eerste instantie erg jammer had gevonden, omdat ze de enige was die tot nu toe tegen me gepraat had, vond ik het nu juist niet zo erg. Ze was heel erg aardig, maar van al haar vragen werd ik een beetje ongemakkelijk.
Toen ik aan het einde van de dag een boek ging ophalen in de bibliotheek van de campus, kreeg ik een berichtje van Noah.
‘He lastpakje, ik heb een paar uurtjes vrij voordat ik naar een meeting moet, heb je zin om zo samen te eten? Dan kom ik je ophalen bij school.’
Hoewel ik niets liever wilde dan dat hij me op kwam halen, zeker omdat ik dan niet met die verrekte bus hoefde, vond ik het wel een beetje eng. Straks zou iemand hem herkennen? Maar Noah kennende zou hij toch in de auto blijven zitten, dus die kans was niet heel erg groot.
‘He pretty boy, ja lijkt me leuk! Als jij maar niet kookt.’
Ik grinnikte om mijn grapje en scande het boek bij de balie. Noah had er een hekel aan als ik hem pretty boy noemde en aangezien ik gewoon wist dat hij elke keer als ik het zei met zijn ogen rolde, vond ik het extra leuk om te zeggen. Daarnaast vond ik het heel grappig om over zijn kookkunsten te beginnen. Al vanaf dat we net bij elkaar waren wist ik heel goed dat hij absoluut niet kon koken. Maar toch had hij een tijdje geleden een poging gedaan, met als resultaat dat hij twee pannen kon weggooien.
‘Pas maar op jij. En nee, dat doe ik je niet weer aan. We bestellen wel wat! Tot zo!’
Met een lach op mijn gezicht stopte ik het boek in mijn tas en liep naar de uitgang, waar ik een bekend gezicht zag.
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
