Tijdens de vlucht terug naar huis sliep ik en toen we op het vliegveld aankwamen, gaf Noah mij de sleutels omdat hij zich nog te beroerd voelde om te rijden. Normaal had ik het heel erg tof gevonden om in zijn auto te rijden, maar na een nacht met weinig slaap, vond ik het vooral heel eng. Een Maserati was toch iets heel anders dan de auto van mijn moeder. Toen de stad in zicht kwam zuchtte hij. ‘Rosie.. Ik weet dat je heel graag wilde dat ik mee ging naar je familie, maar zoals ik nu ben wil ik ze niet onder ogen komen.. Vind je het heel erg als ik niet mee ga?’
Ik schudde mijn hoofd en pakte zijn hand vast.
‘Nee, dat geeft niet. Ga jij thuis maar gewoon uitrusten.’
‘Oké liefje..’
We spraken af dat ik hem naar huis zou brengen en dat ik dan zijn auto mee zou mogen nemen om weer naar huis te rijden. Hij had nog een andere auto in de garage staan en zolang ik er zuinig mee zou doen was het geen probleem. Ik opperde eerst dat ik het ook wel prima vond om de bus te nemen, maar hij stond erop dat ik gewoon met de auto zou gaan, dus ik ging akkoord. Het was namelijk niet alsof ik zoveel zin had om in de sneeuw op de bus te gaan wachten die maar één keer in het uur ging.
Ik stopte voor zijn appartementencomplex en stapte uit.
‘Bedankt voor dit weekend Noah. Parijs was geweldig en je hebt een aantal hele grote wensen van me laten uitkomen.’
Hij lachte: ‘Ik ben blij dat ik dit voor je kon doen. En ik ga nu bedenken wat ik kan doen om de flater van de laatste twee nachten goed te maken.’
Ik grinnikte en schudde mijn hoofd.
‘Nee, joh.. Dat hoeft echt niet..’
‘Oh jawel, ik ga het hoe dan ook goedmaken met je. Maar ik denk dat je nu moet gaan, anders mis je je kerstdiner ook nog.’
Lachend schudde ik mijn hoofd en startte de auto, waarbij de motor een heleboel lawaai maakte.
‘Tot ziens Noah!’ zei ik zachtjes en reed langzaam weg.
Iets over vijven, reed ik de oprit van mijn ouders op, waar de auto’s van mijn opa en oma en mijn ouders al stonden. Hoewel we nog veel meer familie hadden, vierden we kerst het liefst altijd een beetje klein, met alleen de mensen die ons heel erg dierbaar waren. Ik zette de motor uit en zag meteen mijn vader en opa de oprit op lopen.
‘Sodeju! Wat heb jij dan voor een auto bij je? Heb je die gekregen?’ Ik schudde lachend mijn hoofd. ‘Nee, ik mag hem lenen. Noah is heel erg ziek geworden in Parijs en kon niet meer rijden. Maarehh, je hebt hier al eens met Noah in gereden he? Toen met dat gedoe met mam.’
Ik stapte uit en zag aan mijn vader dat hij nogal onder de indruk was.
‘Je mag van hem vast wel een stukje rijden. Maar alsjeblieft, sloop hem niet. Dat ding is hem nog dierbaarder dan zijn huis.’
Mijn vader lachte en stapte meteen in de auto. Mijn opa liep om de auto heen en stapte naast hem in. Iets te snel reden ze de oprit af en toen ze wegreden, zag ik dat ze beide een enorme lach op hun gezicht hadden.
Binnen werd ik begroet door mijn moeder, oma en zusje, die er gelukkig niet meteen vandoor gingen.
‘He lieverd, hoe was Parijs? En waar heb je die knappe vent van je gelaten?’ vroeg mijn oma.
‘Over knappe mannen gesproken, heb je je vader gezien? Of is hij er weer tussenuit geknepen.’ vroeg mijn moeder vanuit de keuken.
‘Hij is samen met opa Joost in Noah zijn auto aan het rijden.’
Mijn oma lachte en ik zag dat mijn moeder met haar ogen rolde.
‘Het is ook altijd hetzelfde met die vent. Vraag ik hem de aardappelsalade te maken, knijpt hij er weer tussenuit. Waarom heb jij Noah zijn auto trouwens mee? Is hij niet met je meegekomen?’
Ik liep naar de keuken en begon de gekookte aardappels te schillen.
‘Nee, hij is al twee dagen heel erg ziek helaas.. Dus hij wilde graag even uitzieken.’
‘Hmm.’ mompelde mijn moeder en ik trok een wenkbrauw op.
‘Wat is er aan de hand?’
‘Oh nee niks hoor, maar ik zie aan je dat je iets verbergt. Is er misschien nog wat anders gebeurd?’ Ik voelde dat ik rood werd en mijn oma kwam meteen tussen ons beide.
‘Lex, laat haar nou even met rust. Ze is net terug uit Parijs. Liefje vertel eens, wat heb je allemaal gezien?’
Ik vertelde ze over de Eiffeltoren en de wandeling langs de Seine, de prachtige dingen die we hadden gezien en over het feit dat ik een beetje verliefd was geworden op de stad. Net toen ik klaar was met vertellen, hoorde ik een ronkende motor buiten en liep naar de gang om te kijken of de auto nog heel was. De mannen kwamen met een enorme grijns op hun gezicht binnengelopen en mijn vader gaf de sleutels aan me terug.
‘Wauw wat een ding joh. Lex, kunnen we geen tweede hypotheek nemen om ook zo eentje te kopen?’
Mijn moeder schudde haar hoofd: ‘Nee Ralph, onze hypotheek is al duur genoeg. Misschien dat als je Noah lief aankijkt dat je hem wel vaker mag lenen.’
Mokkend kwam mijn vader naast me staan en hielp met met het schillen van de aardappels. Het waren zulke kneuterige dingen als deze die ik het meeste zou gaan missen als ik het huis uit zou gaan. Het samen in de keuken staan met elk een eigen klusje. Het gekibbel van mijn ouders over de kleinste dingen en gewoon het gevoel van thuis. Ik woonde al bijna mijn hele leven in dit huis en had me nog nooit ergens zo thuis gevoeld als hier. Ik vroeg me af of ik dat gevoel ook in Noah zijn mancave zou hebben.
Om zeven uur zat iedereen aan de mooi gedekte tafel en keken we allemaal naar de enorme schalen met eten die we met zijn allen hadden klaargemaakt. Ik wilde net een slokje wijn nemen, toen mijn vader ineens ging staan en tegen zijn glas tikte.
‘Pap, ik heb honger. Je gaat nu niet staan speechen hoor, dat kun je me niet aandoen.’ Grinnikte ik.
‘Ik zal het kort houden Rosie. We willen jullie namelijk alleen een klein geheimpje vertellen.’
Mijn moeder stond op en voor het eerst zag ik iets aan haar, dat ik al die tijd gemist had. Mijn moeder was heel tenger gebouwd en was altijd al slank geweest. Ondanks dat ze een wat wijder jurkje aan had, was het duidelijk te zien dat ze rond haar middel niet zo dun meer was.
Mijn vader begon helemaal te stralen en legde een hand op haar buik.
‘Lieve Rosie en Flore.. Het was voor ons ook een grote verrassing en we hadden het helemaal niet meer durven hopen, maar jullie worden grote zus.’
‘Sorry? Ik word wat?’ hoorde ik Flore vanaf de andere kant van de tafel zeggen.
‘Huh? Is Flore niet zwanger?’ riep ik.
Flore keek me boos aan en ik keek snel de andere kant op. ’Maar mam! Je bent al oud! Ben je niet veel te oud om een baby te krijgen?’
Onze ouders keken ons verbaasd aan en schoten in de lach. ‘Rosie, ik ben veertig, geen zestig. En ja, ik ben een stuk ouder dan bij jullie, maar we kregen dit als cadeautje en het is in alle opzichten een wonder.’
Ik stond op en liep naar ze toe om ze een knuffel te geven.
‘Mag ik?’ Vroeg ik aan mijn moeder en toen ze knikte, legde ik mijn hand op haar buik.
‘Weten jullie al wat het wordt? En hoever ben je?’
Mijn ouders keken elkaar aan en mijn moeder begon te huilen.
‘Deze zwangerschap was al een wonder, maar er zijn een aantal dingen die hem nog specialer maken..’ zei mijn vader.
‘Rosie.. Je was nog heel klein toen ik je broertje verloor, maar ik weet dat het een behoorlijke impact op je heeft gehad en dat je de plek van het ongeluk nog vaak bezoekt.. Destijds was ik vijftien weken en twee dagen zwanger..’
Ze slikte en pakte de hand van mijn vader vast die nog op haar buik lag.
‘Toen we een echo lieten maken, is de baby helemaal nagemeten en bleek ik vijftien weken en drie dagen zwanger te zijn.. En je gelooft het nooit, maar het wordt een jongetje.. Je krijgt een broertje..’
Ik was helemaal sprakeloos en kon geen woord uitbrengen. Deze zwangerschap was verder gegaan waar de andere gestopt was en ik kreeg een broertje..
‘Dat kan geen toeval zijn!’ zei mijn opa vanaf de tafel.
En dat was het ook niet, het was oprecht een wonder.
