Hoofdstuk 20.
Na een korte rit kwamen we aan op het vliegveld waar we eerst even op Logan en Lola moesten wachten. Het duurde niet lang voordat ze er aan kwamen en bij het zien van Lola haar outfit, kon ik het niet laten om met mijn ogen te rollen. Zelfs nu het vroor en aan het sneeuwen was, droeg ze een kort naveltruitje en rokje, weliswaar gecombineerd met een dikke bontjas en bontlaarzen, maar toch.
‘Hee Roos en Nootje!’ kirde ze. ‘Hebben jullie er ook zoveel zin in?’
‘Nootje? Lootje en Nootje…’ Ik deed mijn best om mijn lach in te houden, maar het lukte niet echt. Noah kneep zachtjes in mijn hand en ik kneep snel mijn lippen op elkaar.
‘Jemig wat doe jij altijd flauw. Je gaat niet mijn weekend verpesten hoor.’
Ze legde een hand op Logans borst en heel even leek hij te verstijven, maar snel sloeg hij zijn armen om haar heen en zoende haar.
‘Okéee, nou zullen we maar dan? Kunnen jullie meteen een lidmaatschap van de Mile High club aanvragen.’ Zei Noah.
Logan gooide zijn tas over zijn schouder en tilde Lola’s koffer op, waarna hij naar de gate liep, met Lola op haar hoge hakken achter hem aan.
‘Dit was een slecht idee..’ zuchtte ik.
Noah draaide zich om en nam mijn gezicht in zijn handen.
‘Het zal vast wel meevallen, we hoeven niets met hun samen te doen en kunnen gewoon onze eigen gang gaan goed?’ Ik knikte en snel drukte hij een kus op mijn voorhoofd.
Niet veel later zaten we in het vliegtuig dat boven Nederland zweefde. Ik probeerde te genieten van het uitzicht, maar dat ging nogal lastig met het gekwebbel van Lola op de achtergrond. Ondank dat Logan inmiddels een koptelefoon met muziek op had gezet, stopte ze maar niet met kletsen en voor zover ik kon zien was ik niet de enige die dat opviel. Overal waren mensen geïrriteerd naar haar aan het kijken.
Gelukkig duurde de vlucht niet lang en voor ik het wist landden we op Charles le Gaulle. Voor het vliegveld stonden al twee taxi’s klaar die ons naar het hotel zouden brengen.
Ik kon veel zeggen, maar Noah scoorde absoluut punten met dit hotel. Het prachtige oude gebouw stond in de binnenstad van Parijs en via de Franse balkonnetjes keek je uit over het Louvre.
De kamers waren enorm licht en luxe, met een enorm groot bed waarvan ik niet kon wachten om hem uit te proberen. Ik stond op het balkon naar de vallende sneeuwvlokjes te kijken en voelde ineens twee handen om mijn middel glijden. ‘Vind je het wat?’ fluisterde hij in mijn oor.
Zijn warme adem zorgde ervoor dat de haartjes in mijn nek kriebelden en ik kippenvel over mijn hele lichaam kreeg. Ik draaide me om en kuste hem zachtjes. ‘Het is perfect Noah.. Echt geweldig.’
Hij glimlachte en streek een plukje haar uit mijn gezicht.
‘Je verdient het beste Rosie, ik hoop dat Parijs net zo perfect is als je had gedacht.’
‘Vanaf hier zie ik slechts een klein deel van Parijs, haha. Misschien dat we straks een rondje kunnen lopen?’
Hij knikte: ‘Natuurlijk kan dat, maar het is koud dus kleed je warm aan. Ik wil niet dat je moeder denkt dat ik niet goed voor je gezorgd heb.’
Ik hoorde hem lachen en liep hoofdschuddend achter hem aan naar binnen, waar ik mijn koffer begon uit te pakken. Ik merkte dat hij op bed was gaan zitten en naar me aan het kijken was hoe ik mijn spullen in de kast hing.
‘Wat is er aan de hand? Moeten mijn spullen niet hier?’
Hij lachte en schudde zijn hoofd. ‘Jawel, ik dacht er alleen aan hoe fijn ik het vind om hier met jou te zijn. Dat ik het geluk heb dat ik gewoon drie dagen met je mag doorbrengen.’
‘Nou, nou. Niet sentimenteel worden hoor meneer Marcus.’ grinnikte ik. Ik liep naar hem toe en sloeg mijn been over hem heen en ging bovenop hem zitten. Hij legde zijn handen op mijn rug en keek me aan.
‘Ik meen het hoor Rosie. Ik vind het zo jammer dat we elkaar zo weinig zien. Het liefste zou ik elke dag naast je wakker worden en je op die manier van net je spullen in mijn kast zien hangen.
‘Noah…’ zei ik zachtjes.
‘Ja ik weet het Rosie, je vindt het te snel, je bent nog jong.. Ik weet het.. Maar dat neemt niet weg dat ik dat heel graag zou willen.’
Ik glimlachte en liet heel zacht mijn lippen over de zijne gaan.
‘Ik wil dat ook.. Ik denk dat we er wel klaar voor zijn.’
Zijn ogen werden groot en met één beweging draaide hij me van zijn schoot op het bed en ging bovenop me liggen. ‘Meen je dat? Dus je komt bij mij wonen als we terug zijn?’
‘Ja, al heb ik wel een heleboel spullen, dus dan wil ik wel minimaal de helft van je kast.’
‘De helft van de kast it isss. Wil je verder nog iets?’ Hij deed alsof hij op een denkbeeldig lijstje in de lucht iets afstreepte en ik lachte.
‘Ja! Ik wil dat je of een pak, of helemaal niets draagt en die rare gekleurde sokken moeten weg.’
‘Nu al veeleisend he? Waar begin ik aan?’
‘Hieraan.’
Lachend trok ik hem aan de kraag van zijn overhemd naar beneden, tot onze lippen elkaar raakten. Ik begon zijn knoopjes los te maken en trok zijn overhemd uit.
’Ik dacht dat je Parijs wilde zien?’ fluisterde hij in mijn oor.
‘Parijs wacht wel, ik heb dit veel te erg gemist.’
‘Wauw Rosie, je zit vol goede ideeën vandaag! Ik moet je vaker mee op vakantie nemen.’
‘Ja, als je nou niet stil bent dan bedenk ik me hoor.’
Meteen drukte hij zijn lippen weer op de mijne. Ik verloor mezelf in zijn armen en bedacht me dat we dit nu elke dag zouden kunnen doen. Waarom had ik zo getwijfeld of ik bij hem in wilde trekken? Als ik niet bij hem was miste ik hem ontzettend en het zou in alle opzichten makkelijker zijn om bij hem in te trekken. Zijn huis was groot genoeg, maar lag ook op kleine afstand van de campus, wat me heel erg veel reistijd zou schelen. Maar het grootste voordeel was natuurlijk dat we elkaar wat meer zouden zien. Momenteel gingen er weken voorbij dat we elkaar niet zagen en alleen contact hadden via de telefoon. Het enige waar ik bang voor was, was dat mijn klasgenoten er stom over zouden doen, maar ze keurden mijn relatie met Noah toch al af, dus het kon me niet schelen.
Toen we klaar waren was het inmiddels al donker en verwonderde ik me op het balkon over de duizenden lichtjes van de stad.
‘Ga je mee naar beneden om wat te eten in het restaurant?’ hoorde ik vanuit de kamer.
‘Ja is goed, ik hoop alleen dat we jut en jul daar niet tegenkomen.’
‘Vast niet, ik kon ze net horen toen ik in de badkamer stond en ik ga er niet vanuit dat die voorlopig hun slaapkamer uitkomen.’
Ik maakte een kots geluid en Noah moest lachen. Snel liep ik naar de kast om me weer aan te kleden en keek toe hoe hij zijn overhemd vastknoopte.
Ja, dat was wel een uitzicht waar ik aan zou kunnen wennen.
