Lexie.
‘Ik weet niet hoe lang ik dit verborgen kan houden hoor.. Mijn buik begint nu al te groeien!’
Ik deed mijn trui omhoog en liet de beginnende buik aan Ralph zien. We stonden in de keuken en aangezien de meisjes beide weg waren, durfde ik vrijuit over de baby te praten. Die ochtend hadden we een echo gehad en wonder boven wonder zag alles er helemaal goed uit. De baby groeide heel goed en had zich al die tijd goed verborgen gehouden. Als ik beloofde rustig aan te doen, mocht ik weer naar huis en hoewel ik dat wel heel fijn vond, was het tegelijkertijd ook heel erg eng. Want we gingen naar huis, terwijl ik nu echt een baby in mijn buik had.
En met dat besef kwamen ook alle zorgen. Hoe moesten we nou voor een baby gaan zorgen? Ik had al jaren geen luiers meer aangeraakt, we hadden geen babyspullen meer in huis en dat de verloskundige me een aantal keren had gewaarschuwd over dat deze zwangerschap hoe dan ook veel zwaarder zou zijn dan de andere twee omdat ik nu een stuk ouder was, hielp ook niet mee.
Het was heel gek. Na Flore hadden we beide nog een sterke wens gehad voor een derde kindje. Alleen ik begon toen net carrière te maken en Ralph had het heel erg druk op zijn werk, waardoor de timing niet echt goed voelde. Uiteindelijk bleven we het maar uitstellen en toen Flore tien jaar werd, was het er nog niet van gekomen en besloten we dat het zo goed was.
We waren dolgelukkig met onze meisjes en hoewel het nog vaak genoeg kriebelde, was het niet genoeg om er ook echt voor te gaan. Met het verhaal van mijn moeder nog vers in mijn geheugen, mochten we ons gelukkig prijzen met twee gezonde dochters en niet naar nog meer verlangen.
Dus ja.. je kunt wel stellen dat deze zwangerschap als een complete verrassing kwam. Ik voelde me al weken niet helemaal goed, had veel last van buikpijn en een soort buikgriep die maar niet over leek te gaan.Tijdens de zwangerschap van Rosie spuugde ik ook zo erg dat ik uitgedroogd was en in het ziekenhuis kwam te liggen. Maar omdat ik tijdens de zwangerschap van Flore nergens last van had gehad, had ik ook niet verwacht dat het daardoor zou komen.
Ralph legde zijn hand op mijn buik en moest lachen.
‘Je maakt je veel te druk. Het komt echt allemaal goed. Ergens is het ook wel een voordeel dat de meisjes wat ouder zijn, want nu kunnen ze wat helpen.’
‘Flore is zestien he? Wat moeten we nou doen met weer een baby in huis? We hebben alles al weg gedaan.’
Ralph begon de dingen op te sommen die we nog wel hadden en vertelde dat we zijn kantoor wel konden inrichten als babykamer. Eigenlijk had hij wel gelijk. Het was een wonder dat we dit nog een keer mochten meemaken en het enige wat ik deed was erover zeuren. Ik knuffelde hem, in zijn sterke armen voelde ik me veilig en wist ik dat alles goed zou komen.
In de komende weken hadden we een aantal ziekenhuisbezoekjes gepland staan met allerlei onderzoeken. Het was begin december en het was erg druk in het ziekenhuis, maar het lukte ze om ons overal een beetje tussen te stoppen, zodat we met hopelijk goed nieuws de feestdagen zouden beginnen. We hadden besloten dat we de meisjes het nieuws met Kerst zouden vertellen. Eerste kerstdag was Rosie met Noah naar Parijs, maar tweede kerstdag zouden we samen met onze kleine familie bij ons thuis eten en dan wilden we het nieuws vertellen.
De volgende ochtend moesten we ons melden in het ziekenhuis voor een uitgebreide echo om de termijn te bepalen. De arts die me had behandeld had gegokt op ongeveer vijftien weken. Iets wat een bizar toeval zou zijn, aangezien mijn tweede zwangerschap met vijftien weken abrupt ten einde was gekomen door het ongeluk. Ik was destijds vijftien weken en twee dagen zwanger.
Door het ongeluk raakte ik zo erg gewond dat de baby het niet overleefde. Achteraf vertelden mijn ouders me dat het een jongetje was geweest dat ze samen met Rosie hadden omgedoopt tot Broertje.
Hoewel Rosie er de eerste jaren heel goed mee om ging, had ze me wel een aantal keren verteld dat ze het gevoel had dat er iets miste. Een gevoel dat ik maar al te goed kende, aangezien ik nooit afscheid van mijn zoontje had kunnen nemen.
Ik ging liggen op de bank en stroopte mijn jurk een stukje omhoog, zodat de echoscopiste er makkelijker bij kon. Meteen toen ik het kindje op het scherm zag, begonnen mijn ogen te prikken. Het kleine knipperlichtje was druk aan het knipperen en het kindje was heerlijk aan het wiebelen. Ik zag kleine armpjes en kleine beentjes. Zo klein en toch al zo ontzettend compleet.
Ze wees ons een aantal dingen aan en was druk wat dingen aan het opmeten, toen ze ineens verbaasd naar het scherm keek.
‘Oké, normaal waag ik me hier niet aan, maar het is bij dit kindje zo ontzettend duidelijk in beeld, dat ik er zeker van ben wat het geslacht is. Willen jullie het weten?’
Ik keek Ralph aan, die druk aan het nadenken was. We hadden afgesproken dat we het bij deze verrassingsbaby niet wilden weten, maar nu het ons zo aangeboden werd, was ik ineens wel heel erg nieuwsgierig.
‘Ik ben stiekem wel benieuwd.’ zei ik zachtjes. Ralph lachte en knikte naar de vrouw.
‘Oké, ik ook! Vertel het maar!’
Ze lachte en zoomde een beetje in op het scherm.
‘Oké, het is misschien voor jullie een beetje onduidelijk om te zien. Je bent nu vijftien weken en drie dagen zwanger en normaal is het dan niet zo duidelijk, maar ik kan het zo met de 3d echo heel mooi in beeld brengen. We keken beide naar het scherm en toen ik het zag, hapte ik ineens naar adem en greep Ralph zijn hand vast.
‘Is dat… Is dat een..?’ stamelde ik.
De vrouw lachte: ‘Ja, dat is een piemeltje! Jullie krijgen een zoon!’
Bij die woorden barstte ik ineens in huilen uit en het was duidelijk dat de echoscopiste niet zo goed wist wat er aan de hand was. Ik kon niet uit mijn woorden komen, dus Ralph deed het woord.
‘Mijn vrouw is ongeveer zeventien jaar geleden met een zwangerschap van vijftien weken en twee dagen een zoontje verloren na een verschrikkelijk ongeluk. Dit….’
Hij stopte even om zijn tranen weg te vegen.
‘Dit kan gewoon geen toeval zijn. Dit is een wonder.’
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
