Lexie.
Een beetje suf werd ik wakker. Ik herinnerde me niet zoveel meer van die ochtend, behalve dat ik heel erg moest overgeven voor de zoveelste dag achter elkaar en dat het echt niet goed ging. Toch wilde ik niet dat Ralph voor mij thuis zou blijven. Hij had het superdruk op zijn werk en kon niet zomaar vrij nemen omdat ik me niet lekker voelde. Dus ik zei dat hij gewoon naar zijn werk moest gaan.
De hele ochtend was ik in bed blijven liggen, tot ik naar de wc moest en daar vreselijk begon te spugen. Nog voor ik weer op kon staan hoorde ik Rosie binnenkomen die meteen in actie kwam en me naar het ziekenhuis bracht.
En daar lag ik dan, in een bed, met een infuus in mijn hand. Ik zag dat Ralph op de gang met een arts aan het praten was en was wel benieuwd naar wat ze zeiden. Ik wilde net even mijn ogen sluiten, toen ik Ralph wit weg zak trekken en hem op de grond zag zakken. Meteen werd hij door twee mannen op een bed gelegd en weggebracht. Ik sloeg een hand voor mijn mond en drukte op het noodknopje bij het bed, waardoor er meteen een verpleegster binnen kwam rennen.
‘Sorry, mijn man.. Hij zakte net in elkaar op de gang! Enn..’
Ze begon te lachen en knikte.
‘Ja, ik hoorde de arts vertellen wat de reden was dat je hier ligt, hij had het volgens mij niet helemaal verwacht.’
Verbaasd keek ik haar aan en ze zei dat ik even geduld moest hebben, dat ze zo terug zou komen met de arts.
Wat zou er met me aan de hand zijn dat zo erg was dat Ralph flauw viel? Was ik erg ziek? Zou ik dood gaan? Ik voelde de tranen in mijn ogen branden en dacht aan de meisjes. Hoe moesten ze het nu al zonder moeder doen? Ze waren dan beide wel bijna volwassen, maar nog te jong om zonder mij te doen. Of tenminste dat wilde ik heel graag geloven.
Ik zuchtte en schudde mijn hoofd. Nee, dat kon niet zo zijn toch? Dan had de verpleegster net toch niet gelachen? De arts die met Ralph had staan praten kwam binnen en schudde meteen met zijn hoofd.
‘Waarom kijk je zo verdrietig? Wat heeft Annette tegen je gezegd?’
‘Niets… Maar ik zag dat Ralph flauw viel en ik weet niet wat er zo erg kan zijn dat dat gebeurd.’ Hij keek me even aan om te peilen of ik een grapje maakte en barstte toen in lachen uit.
‘Nee, nee.. Doe niet zo gek! Dat is het helemaal niet. Hoewel het misschien een beetje onverwacht nieuws is, is het wel heel leuk. Wacht, ik zal uw man er even bij halen. Hij is net weer bijgekomen.’
Ik zag Ralph met een wit gezicht de kamer binnenlopen en hij kwam me meteen een knuffel geven.
‘Lieverd, gaat het een beetje?’ vroeg ik zachtjes.
Hij knikte en pakte mijn hand vast.
‘Mooi, kan iemand me dan nu vertellen wat er aan de hand is?’
Ralph keek naar de arts, die naar hem knikte en hij schraapte zijn keel.
‘Lex, weet je nog dat je dacht dat je in de overgang was.. Nou ehh.. Dit is het tegenovergestelde.’ Ik trok een wenkbrauw op en zuchtte.
‘Doe niet zo dom, ik snap niets van wat je zegt. Kun je niet gewoon vertellen….’
‘Je bent zwanger Lexie.’
‘Oh.’
Ik zag de arts naar me kijken alsof hij een antwoord verwachtte, maar ik kon niets uitbrengen. Zwanger? Hoe kon dat nou? Ik had al twee oudere kinderen en we waren altijd voorzichtig geweest. Ik slikte de pil zo trouw dat een zwangerschap vrijwel uitgesloten was. Bovendien was ik al veertig, dan raak je toch niet zomaar zwanger? Ik keek de beide mannen aan en barstte in lachen uit.
‘Ja leuk grapje jongens, dat kan helemaal niet.’
De arts haalde zijn schouders op: ‘Het is echt zo, we hebben je bloed gecontroleerd en aan je buik te voelen ben je ongeveer vijftien weken zwanger.’
Ik legde een hand op mijn buik en keek ze verbijsterd aan.
‘Zwanger… Ik krijg een kind?’
De arts zei dat hij ons even alleen zou laten en deed de deur dicht.
‘Ralph? Dit kan niet hoor, ik ben al oud. Ik kan toch niet nu nog voor een baby gaan zorgen?’
Ralph zijn gezicht kreeg weer een beetje kleur en hij begon te lachen.
‘Jij oud? Wat denk je van mij? Ik ben al vijftig geweest! Ze kunnen wel denken dat ik de opa van dit kind ben.’
We keken elkaar een paar seconden aan en begonnen te lachen.
‘Hebben wij weer. Gaan die kinderen eindelijk bijna het huis uit, komt er een nieuwe onruststoker.’
Ralph grinnikte en legde een hand op mijn buik.
‘Het komt wel goed. We moeten wel alles opnieuw kopen, maar als we de meisjes aankonden, dan komt het met dit kindje ook helemaal goed.’
‘God, de meisjes. Wat moeten we wel niet aan hun vertellen?’
Er klopte iemand op de deur en de arts kwam weer binnen met een andere vrouw. ‘Dit is Marie, ze is verloskundige en wil jullie graag even naar het hartje van de baby laten luisteren.’
Ik knikte en deed mijn shirt omhoog, terwijl ze naast me kwam zitten. Ze zette de doptone op mijn buik en meteen hoorden we dat geluid wat we zestien jaar geleden voor het laatst hadden gehoord.
“wauw, wauw, wauw, wauw, wauw”
Ik merkte dat ik me in moest houden om niet te gaan huilen en kneep Ralph in zijn hand.
‘Het klinkt hartstikke goed! Volgens mij heeft jullie kindje het prima daarbinnen. Maar ik raad jullie wel aan in de komende weken een aantal onderzoeken te laten doen. Niet lullig bedoeld, maar je bent een stuk ouder dan tijdens je vorige zwangerschap en daarom is het misschien goed om wat dingen te checken.’
Ik knikte en vulde een paar formulieren in, die ik ondertekend weer teruggaf. Ze gingen beide weer weg en ik bleef alleen achter met Ralph.
‘Ik denk dat we eerst even alle onderzoeken moeten doen voordat we het de meisjes vertellen. Straks is het niet goed.. Je weet hoe moeilijk Rosie het nog steeds heeft met het overlijden van haar broertje.’
Ik knikte en ineens schoot er iets door mijn hoofd.
‘Vijftien weken zei de arts?’ Ralph knikte en keek me verbaasd aan. ‘Ik verloor de baby met vijftien weken.. Bij deze zwangerschap komen we er pas achter met vijftien weken. Volgens mij heeft het zo moeten zijn.’ Ralph zijn ogen werden groot en hij kuste me.
‘Dat denk ik ook!’
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
