Rosie.
De seconden werden minuten en de minuten tikten langzaam voorbij. Ik zat hier inmiddels al een half uur en in dat half uur was het me alleen gelukt om mijn opa en oma te bellen, die gelukkig al onderweg waren naar huis en meteen deze kant op zouden komen.
Vlak daarna kwamen mijn vader en Noah binnen gerend. Ik zag aan mijn vader dat hij behoorlijk in paniek was, wat niet zo gek was gezien de vorige keer dat mijn moeder in het ziekenhuis had gelegen. Dat was na het zware ongeluk waarbij we niet alleen mijn broertje, maar ook haar bijna verloren waren. Hij knuffelde me en vroeg of het een beetje ging, waarna hij een arts ging zoeken om te vragen hoe het met mijn moeder ging.
‘Dank je wel dat je hem gehaald hebt.’ zei ik zachtjes tegen hem.
Hij sloeg zijn arm om me heen en drukte een kus op mijn voorhoofd,
‘Geen probleem. Ik ben blij dat je me belde.’
Net toen hij dat zei ging zijn telefoon en zuchtend keek hij naar het nummer dat op het scherm stond.
‘Shit, deze moet ik echt even nemen.’ mompelde hij en liep snel naar een rustig gedeelte van de gang, waar hij opnam.
Ik wilde net gaan zitten, toen ik een vrouw met een bos rode haren en een man met een grijze baard binnen zag komen. Ik had ze al zeker een half jaar niet gezien en nu ik ze hier ineens zag, realiseerde ik me ineens hoe erg ik ze gemist had.
‘Oh Joost kijk daar is ze! Rosie meisje! Hoe is het met je?’
Mijn oma liep naar me toen en sloeg haar armen om me heen. Ze was inmiddels bijna zeventig, maar was nog steeds een prachtige vrouw om te zien. Mijn oma en moeder leken zo ontzettend veel op elkaar, dat het net leek alsof ik naar mijn moeder keek, zoals ze er over dertig jaar uit zou zien. Mijn opa kwam er ook bij staan en knuffelde me meteen.
‘Wat ontzettend dapper van je dat je Lex meteen naar het ziekenhuis hebt gebracht. We zijn ontzettend trots op je.’
Ik voelde de tranen weer in mijn ogen prikken en knuffelde ze snel terug.
‘Hoe is het met je moeder? Is er al nieuws?’
Ik schudde mijn hoofd: ‘Nee, pap is nu bij haar. Ik hoop dat hij zo terugkomt.’
Net toen ik dat zei, werd er een bed door de gang gereden met daarop mijn vader.
‘Pap? Gaat alles wel goed? Wat is er gebeurd?’
De verpleegster achter hem lachte en haalde haar schouders op.
‘Hij kreeg nieuws waar hij heel erg van schrok. Jij bent de dochter van Mevrouw Vreugdenhil? Het gaat goed met je moeder hoor, ze is een beetje uitgedroogd en heeft een geïrriteerde slokdarm. Ze krijgt nu een infuus en dan brengen we haar naar haar kamer toe. Ze moet hier voorlopig nog wel even blijven om aan te sterken.’
‘Oh wat is het ook een slappeling he? Onze dochter ligt in het ziekenhuis en hij ligt weer op een bed.’ hoorde ik mijn opa zeggen.
Mijn oma gaf hem een duw en ik gniffelde zachtjes. Als ik ooit na veertig jaar nog zo gek op mijn man zou zijn als mijn opa en oma op elkaar waren, dan zou ik ontzettend gelukkig zijn.
Noah kwam weer naar ons toe gelopen en stelde zich meteen netjes voor aan mijn grootouders.
‘Wat leuk om je te ontmoeten! We hebben al veel over je gehoord!’ zei mijn oma. ‘Ohja, van wie dan?’ zuchtte ik.
‘Van je moeder natuurlijk! Ze wil het niet toegeven, maar stiekem vind ze hem wel leuk hoor!’
Ik schudde lachend mijn hoofd en zag dat het eindelijk eens een keer Noah was die rood werd in plaats van ik.
‘Noah Marcus he? Van Nieland Marcus?’ vroeg mijn opa.
‘Ja dat klopt, Benjamin Marcus is mijn vader.’
Ik keek naar mijn opa om te peilen wat hij van Noah vond, maar hij knikte goedkeurend en ik slaakte een zucht van opluchting.
Na ongeveer tien minuten zag ik de arts weer lopen en daarna liep hij terug met mijn vader achter zich aan. Hij was nog steeds een beetje bleek en stak snel zijn hand op toen hij langs ons liep.
Een kwartier later werden we opgehaald door een verpleegster die ons naar mijn vader en moeder bracht bracht. Mijn vader zat nog een beetje beduusd op het bed voor zich uit te staren en was zo wit dat het leek alsof hij een spook had gezien. Flore kwam ook net binnen en werd gerustgesteld door mijn opa en oma. Mijn moeder keek op en lachte toen ze ons allemaal zag. Ze had een infuus en keek een beetje suffig, maar ze had weer wat kleur in haar gezicht, dus dat was al een hele opluchting.
‘Sorry dat ik jullie zo heb laten schrikken. Het gaat alweer wat beter!’
Ik liep naar het bed toe en gaf haar en knuffel.
‘Oh mam, ik ben zo ontzettend geschrokken. Doe dat alsjeblieft nooit meer!’ Ze lachte:
‘Ja lieverd, ik beloof het. Jij heeel erg bedankt dat je ingegrepen hebt. Je was precies op tijd.’
Flore liep naar ons toe en knuffelde mijn moeder ook: ‘Mam? Wat was er nou aan de hand? Waarom lig je in het ziekenhuis?’
Ze keek mijn vader aan die een beetje zenuwachtig lachte en ze pakte Flore haar hand vast.
’Het is niets ernstigs, gewoon een beetje overwerkt en daarnaast een flinke buikgriep. Ik moet even goed uitzieken en dan komt het allemaal goed!’
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier.
