Aan het einde van de zomer | Hoofdstuk 8

by Tamara

De telefoon ging over en voor het eerst sinds bijna een half jaar hoorde ik haar stem. Haar stem klonk wel anders dan toen ik haar kende, maar ik herkende hem nog wel. 

‘Met Maud.’ klonk het door mijn telefoon.

‘Hallo? Wie is daar?’ Ik hoorde haar ongeduldig zuchten en ik kuchte.

‘He Maud, ik ben het.. Lexie.’

‘Oh jij, ja sorry ik heb hier geen zin in. Doei Lex!’

Ik besefte me dat als ik wilde dat ze met me zou praten, ik snel moest zijn.

‘Nee Maud, niet ophangen. Ik moet echt met je praten. Ik heb niemand anders aan wie ik dit kan vertellen. Alsjeblieft, ik heb je nodig.’

Ik hoorde hoe ze diep in en uit ademende, alsof ze nadacht over of ze wel met me wilde praten.

‘Hoe is het met die andere twee tuthola’s dan? Je hebt me toch ingeruild voor hun?’

‘Maud, ik heb je niet ingeruild. Alsjeblieft, kunnen we ergens afspreken? Ik moet echt even met je praten.’

Ze zuchtte nogmaals en haar stem werd wat milder.

‘Oké Lex, weet je ons plekje nog? In de duinen? Kom daar maar naartoe.’

Meteen hing ze op en ik liep naar mijn kast om mijn slippers te verruilen voor een paar wandelschoenen. Ik wist precies welke plek ze bedoelde. In de duinen, aan het einde van het strand, stond een oud huisje waar de vuurtorenwachter vroeger woonde. Het huis stond al jaren leeg en als kinderen slopen we er al stiekem naar binnen om snoepjes te eten en over onze vriendjes te praten. Ik was er in geen jaren meer geweest en stiekem vond ik het wel spannend om er weer naartoe te gaan.

Een kwartier later liep ik de duinen in, op weg naar het huisje. Het was ongeveer een kwartier heuveltje op en heuveltje af lopen, vandaar dat niet veel mensen de moeite namen om bij het huis te kijken. Toen ik er aankwam, zat ik al iemand op de veranda zitten. In eerste instantie herkende ik haar helemaal niet, ze zag er zo anders uit dan de Maud die ik me herinnerde van de laatste keer dat ik haar had gezien. Toen had ze heel kort haar en had ze haar gezicht vol piercings zitten. Het meisje wat ik hier nu zag leek gewoon op mijn oude beste vriendin, alleen met een blonde bob in plaats van de lange haren die altijd over haar onderrug hadden gehangen. Toen ze me zag, gebeurde er iets wat ik nooit had verwacht. Ze stond op, rende op me af en vloog in mijn armen.

‘Lexie, ik ben zo blij dat je belde. Het spijt me zo ontzettend.’

Ik knuffelde haar terug en knikte.

‘Nou zo blij klonk je aan de telefoon niet!’

Ze liet me los en veegde snel de tranen uit haar ogen.

‘Ik dacht dat je een grapje maakte, dat je me hierheen zou laten komen en dat je dan niet zou komen opdagen.’

Ik omhelsde haar meteen weer en schudde mijn hoofd.

‘Maud, je bent mijn allerbeste vriendin! Wat er ook gebeurd, dat zul je altijd blijven. Ik zou nooit zoiets bij je doen.’

Ze gaf me een hand en samen gingen we op de veranda van het huisje zitten. Ze ritste haar rugzak open en haalde er een fles wijn en twee bekers uit.

‘Niet zo kijken Lex, ik weet dat het middag is, maar ik spreek je voor het eerst sinds een half jaar en dat wil ik vieren.’

‘Nou vooruit, eentje dan. grinnikte ik.

‘Ik moet straks nog werken.’

We dronken samen wat en ondertussen vertelde ik haar over alles wat er gebeurd was. Over dat ik zo ontzettend verdrietig was geweest over Ralph, over dat ik door Lars eindelijk weer een beetje gelukkig was geworden en uiteindelijk over vanmorgen, wat er was gebeurd toen ik Ralph tegen was gekomen. Op haar beurt vertelde ze me over haar jaar. Over hoe ze erachter kwam dat ze op vrouwen viel, hoe ze gecatfished werd door een vrouw die zichzelf Lucy noemde en hoe die vrouw haar dwong drugs te verkopen. Ze had maanden in een afkickkliniek doorgebracht en woonde nu weer bij haar ouders, terwijl ze door de week in een kledingwinkel in de stad werkte.

‘Dus twee mannen he?’ giechelde ze.

‘Lach maar, het is niet leuk. Ik weet gewoon echt niet wat ik moet doen. Ik hou van Lars, hij is geweldig, ontzettend lief, knap en hij maakt me echt gelukkig. Maar datgene wat ik vanmorgen voelde toen Ralph voor me stond, dat heb ik nog nooit bij hem gehad.’

Ze pakte mijn hand en keek me aan.

‘Lex, weet je nog welk advies ik je gaf toen we in Zwitserland waren? Ralph is leuk. Echt, ik val niet eens op mannen en zelfs ik krijg het warm van hem. Maar je zult nooit een normale relatie met hem kunnen hebben. Je hoeft het nu niet meer geheim te houden omdat hij je leraar niet meer is, maar hij is veel ouder en je ouders hebben een hekel aan hem. Als je iets met hem begint zul je altijd het meisje blijven dat een relatie had met haar leraar. Ik ken Lars niet, maar hij klinkt als een droomvent. Hij is lief voor je, je ouders zijn dol op hem en jullie maken elkaar gelukkig. Ohja en als ik zo brutaal mag zijn.. Je ziet er geweldig uit! Dus zelfs daar heeft hij een goede invloed op. Ik weet dat het moeilijk is omdat Ralph je eerste was met alles, maar ik denk echt dat hij je niet zo gelukkig kan maken als Lars.’

Ik knikte en sloeg mijn laatste slok wijn achterover.

‘Je hebt gelijk hoor. Het is alleen zo ontzettend moeilijk. Toen Ralph aan de andere kant van het land zat ging het nog wel, maar hier kan ik hem elk moment van de dag tegenkomen.’

‘Ik denk dat je gewoon eerlijk tegen hem moet zijn. Hij heeft zijn kans gehad, maar je hebt nu een serieuze relatie en dat heeft hij te respecteren.’

‘Je hebt gelijk. Dank je Maud. Bedankt dat je even wilde praten.’

Ze glimlachte en schudde haar hoofd. ‘Geen probleem. Je bent en blijft mijn beste vriendin en ik hou van je!’

Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier.

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.