Na een vreselijk moeizame bevalling, was ze er eindelijk. Ik had mezelf in de afgelopen twaalf uur op een hele andere manier leren kennen en krachten van mezelf ontdekt, waarvan ik niet had gedacht dat ik ze zou hebben. Het duurde ontzettend lang voordat ik de tien centimeter bereikte, maar toen ik ze eindelijk had, kon ik me niet meer inhouden en was ze binnen een paar persweeën geboren. Mijn lichaam had behoorlijk wat schade opgelopen door de bevalling, maar dat maakte me allemaal helemaal niets uit. Ze was er eindelijk en ze was in alle opzichten perfect. Omdat ze ietsjes te vroeg was, moest ze nog wel in de couveuse liggen en mocht ik niet zoveel met haar knuffelen. Maar het was al heerlijk om naar haar te mogen kijken terwijl ze in haar vissenkommetje lag te gapen en met haar grote donkere oogjes de wereld in keek.
Gelukkig waren Lars en mijn ouders nog op tijd geweest voor de bevalling. In de auto naar het ziekenhuis had mijn moeder het ziekenhuis gebeld dat haar dochter in de auto op de parkeerplaats stond en dat de baby onderweg was, dus er kwamen meteen twee verpleegkundigen aangerend met een rolstoel tussen hun in. Toen mijn moeder en Lars de verloskamer in kamen, had ik net de jurk uitgetrokken en een operatiehemdje aangekregen. Ik had mijn vluchtkoffer niet bij me gehad en omdat in een lange jurk bevallen nou niet echt ideaal was, was dit de beste optie geweest. Zowel Lars als mijn moeder waren een grote steun geweest tijdens de bevalling. Elke keer als ik dacht dat ik niet meer kon, masseerden zij om en om mijn rug, of haalden ze natte doekjes voor mijn gezicht.
Toen de baby er eindelijk was, omhelsden ze elkaar en lachten ze om elkaars tranen. Al snel kwam ook mijn vader binnen en toen ik zag hoe trots hij was op zijn kleindochter, kon ik gewoon niet anders dan mijn woede vergeten en hem vergeven. Iets waar hij heel erg blij om was.
Het was allemaal zo heftig geweest, dat we ons pas de volgende ochtend realiseerden dat de baby nog helemaal geen naam had. Lars en ik hadden talloze namen overwogen, maar er was geen enkele naam die we beide echt geweldig vonden. Uiteindelijk hadden we een paar namen die we beide wel aardig vonden en we besloten pas na de bevalling te kiezen. Lars vond Eva heel erg mooi en ik vond de naam Julie heel leuk, maar nu ze hier zo naast me lag, leken ze beide niet echt bij haar te passen.
Ik keek naar haar donkere krulletjes en gek genoeg dacht ik aan dat moment waarop ik Ralph voor het laatst zag. Hij streelde met zijn handen over mijn buik en lachte om alle gekke namen die ik had bedacht.
‘Lex, je kunt de baby echt geen Chanel noemen, ze is toch geen tas.’
‘Hmmpf, nou kom jij eens met een naamsuggestie dan?’ vroeg ik hem verontwaardigd.
Hij glimlachte en tekende met zijn vinger een hartje op mijn buik.
‘Ik heb Rosie altijd prachtig gevonden. Het is een mooie romantische naam en hij past nog bij die van jou ook.’
Ik knikte en zei de naam nog eens hard op.
‘Rosie. Ja, dat vind ik ook wel een mooie naam.’
In de maanden daarna was ik de naam vergeten, tot ik me hier nu ineens realiseerde hoeveel ze op Ralph leek. We hadden de resultaten van de test nog niet binnen, dus ik wist niets zeker, maar als ik naar haar keek, kon het bijna niet anders dan dat dit zijn dochter was.
‘Rosie.’ zei ik zachtjes tegen haar.
‘Wat zei je daar?’ vroeg Lars.
‘Rosie, ik denk dat we haar zou moeten noemen. Het past bij haar vind je niet?’
Hij kwam naast me staan en knikte.
‘Ja je hebt gelijk, het is een prachtige naam voor een heel mooi meisje.’ Ik stak mijn hand door het gat in de zijkant van de couveuse en pakte haar kleine minihandje vast.
‘Dag kleine Rosie, ik ben je mama. We kennen elkaar nog niet zo goed, maar ik ga mijn best doen om ervoor te zorgen dat je het gelukkigste meisje ter wereld zal worden.
Epiloog.
Vier jaar later.
‘Mammie? Waar zijn mijn roze speldjes nou? Ik wil roze speldjes in mijn haar.’
Ik lachte en pakte het bakje met speldjes van het aanrecht, waarna ik haar op een stoel zette. Met een kam begon ik haar dikke bos zwarte krullen door te kammen, terwijl ze honderduit vertelde over alle dingen die ze die dag ging doen op school. Ze keek naar zichzelf in de spiegel om te controleren of ik haar haren wel goed deed en ik kon het niet laten om via de spiegel af en toe even naar haar mooie gezichtje te kijken.
Het was soms gewoon bijna eng om te zien hoeveel ze op Ralph leek. Ze had dezelfde blauwgroene ogen, omlijst door de langste zwarte wimpers, hetzelfde zwarte krullende haar en net zoals hij had ze aan één kant een kuiltje in haar wang als ze lachte. Vier dagen nadat ze geboren was hadden we de testresultaten gekregen en aangezien alleen Lars zich had laten testen, was de brief meteen duidelijk geweest. Er stond in de brief dat Lars 100% zeker niet de vader van Rosie was, waardoor er nog maar één optie overbleef.
Ik werd een beetje verdrietig van de gedachte dat hij niet van haar bestaan afwist. Ik had nooit een reactie gehad op mijn voicemail en het geboortekaartje dat ik hem stuurde, met daarin een extra briefje dat het zijn dochter was, kwam ongeopend weer terug. Toen ik na een ruzie met Lars in een opwelling helemaal naar de andere kant van het land reed om hem te vragen waarom hij niet reageerde en waarom hij niets met zijn dochter te maken wilde hebben, bleek hij het huis meteen na onze laatste ontmoeting te hebben verkocht en wist niemand waar hij nu woonde of werkte.
Ik besloot geen aandacht meer aan hem te verspillen en ging er maar vanuit dat hij zijn redenen had om geen contact meer te willen. Vier jaar waren inmiddels voorbij gevlogen en onze levens waren druk, maar wel heel erg leuk. Lars werkte samen met mijn vader in een team in het ziekenhuis en mijn vader kon niet blijer zijn met een schoonzoon dan hij met Lars was. Samen hadden ze een heleboel hobby’s en elke zondag waren ze samen op de golfbaan te vinden, waar ze elkaar belachelijk maakten omdat ze er beide niets van bakten.
Lars was een geweldige vader. Natuurlijk moest hij wel even slikken toen Rosie definitief niet van hem was, maar hij zette zich er al heel snel overheen en werd de beste vader die ze zich wensen kon. We kregen wel eens rare blikken en heel af en toe een vraag over hoe het toch kon dat ik met mijn rode haar en Lars met zijn blonde haar een meisje konden krijgen met gitzwarte krullen, maar we antwoordden altijd maar dat mijn vader ook donker haar had en daarmee namen mensen meestal wel genoegen.
In de afgelopen vier jaar had ik mijn opleiding afgemaakt en inmiddels deed ik een master opleiding geneeskunde. Het was lastig te combineren met het moederschap en dat was ook de reden dat we nog geen tweede kindje hadden gekregen. Niet dat Lars het niet wilde, want al sinds Rosie een maand of drie was wilde hij al een tweede, maar ik wilde heel erg graag eerst mijn opleiding afmaken.
Daarnaast kwam nog dat ik druk bezig was met het plannen van onze bruiloft, die in de zomer zou plaatsvinden. Ik had het trouwen altijd een beetje afgehouden omdat ik het nog te definitief vond en ik had een paar keer de drukte met mijn studie, de verhuizing naar onze nieuwbouwwoning en tig andere redenen als smoes gebruikt, maar inmiddels waren mijn redenen tegen het huwelijk op en had ik niet veel andere keuze dan er maar gewoon voor te gaan.
Ik liep naar de keuken om Rosie haar broodtrommel te pakken, toen ik haar ineens hoorde roepen.
‘Mammie? De deurbel gaat.’ zei ze en meteen liep ik naar de deur om hem open te doen.
‘Wie kan er nou zo vroeg al aan de deur staan?’ mompelde ik.
Ik haalde de deur van het slot en lachte om de nieuwsgierige Rosie die naast me kwam staan. Ik opende de deur en schrok me rot. Twee donkere ogen die precies op die van mijn dochter leken keken me aan. Ogen die ik al ruim vier jaar niet had gezien. Hij was niets veranderd en ik was zo geschrokken dat ik geen woord kon uitbrengen.
‘Mammie? Wie is die meneer?’
vroeg Rosie die naar hem keek. Ik knipperde met mijn ogen en slikte.
‘Dit is Ralph…’ zei ik zachtjes.
Ze stak haar handje naar hem uit en pakte de zijne vast.
‘Hoi Ralph, ik ben Rosie. Wil je misschien binnenkomen?’
Dat was hem! Wil je meteen verder lezen? Je koopt het volgende boek hier!
Voor de leden van de boekenclub heb ik een verrassing. Zij mogen namelijk vanavond al het eerste hoofdstuk lezen! Zit jij ook al bij de boekenclub? Je meldt je hier aan.
