Met een glimlach op mijn gezicht zat ik even later weer met mijn moeder in de auto. Ik hield de echofoto in mijn hand en keek naar mijn kleine boontje. Volgens de echoscopiste was ik ongeveer zeven weken zwanger. Dat betekende dat zowel Lars als Ralph de vader zou kunnen zijn. Maar gek genoeg maakte ik me daar na de goede echo niet zo druk over. Ik ging ervan uit dat ze beide niets met de baby te maken zouden willen hebben als ze erachter zouden komen wat ik gedaan had, dus in het ergste geval moest ik de baby zelf opvoeden. Of nou ja zelf, samen met mijn moeder, die alleen maar heel erg blij was. Natuurlijk stond ze er niet om te springen dat ik op mijn twintigste al moeder zou worden en zeker niet in deze situatie, maar mijn moeder was heel erg positief ingesteld en ze wist zeker dat ook dit allemaal goed zou komen.
Ineens voelde ik mijn buik weer borrelen en ik legde de echofoto aan de kant. ‘Mam? Kun je stoppen alsjeblieft? Het gaat niet goed.’ zei ik snel, terwijl ik het kokhalzen probeerde te onderdrukken. Ze zette meteen de auto aan de kant en ik kon nog net de deur openen en naast de auto spugen, maar het had geen seconde later moeten zijn. Hoewel ik die ochtend nog niets gegeten had, moest ik verschrikkelijk overgeven. Na een paar minuten leek het wat beter te gaan en stapte ik weer in de auto.
‘Tot hoe lang duurt die misselijkheid?’ kreunde ik, terwijl mijn moeder de auto weer startte.
‘Bij mij was het na twaalf weken over, maar dat verschilt per vrouw volgens mij.’
‘Oh fijn.’ mompelde ik. Nog vier weken lang meerdere keren per dag spugen ging ik niet volhouden.
De rit naar huis leek eindeloos te duren en toen we thuis waren, kon ik eerst weer naar de wc rennen. Ik hoorde dat er iemand aanbelde en dat mijn moeder naar de deur toe liep, maar ik kon niet horen wie het dan precies was. Ik trok de wc door en veegde mijn mond af met wat wc papier, toen ik voetstappen dichterbij hoorde komen.
‘Maar wat is er dan met haar? Waarom is ze niet gewoon op school?’ hoorde ik een mannenstem zeggen.
‘Shit, het was Lars, hij mocht me zo niet zien. Dan zou hij meteen weten wat er aan de hand was.
‘Is ze ziek? Wat is er met haar?’ hoorde ik hem vragen.
‘Ze moet het je zelf vertellen Lars, dat is niet aan mij.’
Ik fatsoeneerde mezelf een beetje en liep de wc uit, waarbij ik mijn liefste glimlach opzette.
‘Lexie! Wat is er aan de hand? Waarom doen jullie zo geheimzinnig? Ben je ziek?’ Ik voelde dat mijn maag weer omdraaide en hield mijn lippen stijf op elkaar. Hij liep naar me toe en wilde me een knuffel geven, maar ik wist dat als hij me zou aanraken dat ik weer zou moeten overgeven, dus ik deed een stapje achteruit. ‘Lexie? Vertel me alsjeblieft wat er aan de hand is? Waarom mag ik je niet aanraken?’
Ineens hield ik het niet meer. Ik mompelde een sorry en rende terug naar de wc, waar ik weer verschrikkelijk begon over te geven. Lars rende achter me aan en hield mijn haar vast zodat het niet in de wc zou hangen. Toen ik klaar was, pakte hij wat wc papier voor mijn mond en daarna rende hij naar de keuken om wat water voor me te pakken. Hij liep met me mee naar de bank en toen ik zat en een slokje water gehad had, ging hij tegenover me zitten.
‘Oké, kun je nu vertellen wat er aan de hand is? Heb je iets verkeerds gegeten? Moet ik met je naar de dokter?’
Ik schudde mijn hoofd en keek naar mijn moeder, die haar handen omhoog stak en wegliep. Fijn, ze zou toch voor me klaar staan? Waarom moest ik dit dan alleen doen?
‘Lexie?’ vroeg Lars nogmaals.
‘Ik.. Ik.. Ik ben…’
Het lukte niet om het uit mijn mond te krijgen en ik sloeg mijn ogen neer. Het was alsof wat ik nu ging zeggen mijn hele leven zou veranderen en ik wilde nou juist zo graag dat alles een beetje hetzelfde zou blijven. Lars keek me aan en ineens kreeg hij een glimlach op zijn gezicht.
‘Ben je zwanger?’ vroeg hij.
Ik knikte en zag zijn hele gezicht oplichten.
‘Echt? Lexie, ben je echt zwanger? Maar dat is toch geweldig! Wat een mooi nieuws.’
Ik trok een wenkbrauw op en keek hem verbaasd aan.
‘Meen je dat nou echt? Ben je niet boos?’
Hij schudde zijn hoofd en sprong omhoog.
‘Neee ben je gek? Waarom zou ik boos zijn? We zagen toch een toekomst samen voor ons? Nou en dat we daar iets eerder aan beginnen dan gepland, dat is niet erg toch?’ Hij ging weer zitten en knuffelde me.
‘Ben jij ook blij? Hoe ver ben je? Hoe voel je je?’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Ik moet nog een beetje wennen denk ik.. Ik weet niet hoe ik het met school moet doen en ik vind het allemaal spannend.’
Ik zag mijn moeder in de deurpost staan, terwijl ze me betekenisvol aankeek. Als ik Lars wilde vertellen over Ralph, dan was dit het moment. Maar Lars was zo blij, hij was helemaal door het dolle heen. Hij ratelde maar door over samen een huis zoeken en welke namen hij altijd al mooi had gevonden en wanneer we moesten gaan trouwen. Ik kon het gewoon echt niet vertellen, ik wist dat het hem kapot zou maken.
Lars zag mijn moeder staan en liep meteen naar haar toe:
‘Dus jij wordt oma he?’
Ze lachte en knikte: ‘Jeetje, daar moet ik wel een beetje aan wennen hoor, Oma Flo. Dat klinkt wel heel erg oud!’
‘Mam je bent helemaal niet oud!’ lachte ik.
Als Lars zo blij was met het nieuws, dan kwam het allemaal wel goed toch?
Ik pakte het mapje met echo foto’s en ging naast hem op de bank zitten, waarna ik vertelde wat precies waar zat. Hij maakte meteen een foto van één van de foto’s en stelde hem in als achtergrond op zijn telefoon.
‘Ons kleine boontje!’ zei hij en ik zag dat zijn ogen helemaal vochtig werden.
Oh, als ik hem maar niet hoefde te vertellen over Ralph, dan kon alles zo blijven. Maar ik was bang dat ik geen keuze had.
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
