Aan het einde van de zomer ” Hoofdstuk 13

by Tamara

Ik sloeg mijn dunne ochtendjas om me heen en gooide snel een sleutel in mijn zak, waarna ik de trap afrende naar beneden. Daar aangekomen zag ik nog net dat Lars Ralph een mep tegen zijn neus gaf.

‘Je moet haar met rust laten lul! Zoek een meisje van je eigen leeftijd en laat mijn vriendin met rust!’

Ralph veegde het bloed onder zijn neus vandaan en lachte:

‘Waar heb jij last van? Kun je het niet hebben dat ik eerder was dan jij? Dat ik elke centimeter van haar lichaam ken en dat ze eerder van mij hield dan van jou?’ 

Lars wilde net weer uithalen, toen ik gilde dat ze moesten stoppen.

‘Lars! Ralph! Kap hiermee! Waar hebben jullie last van? Stel idioten!’

Verbaasd keken ze me aan en ik zag aan beide dat ze veel te veel gedronken hadden. Kappen nu jullie! Waar zijn jullie wel niet mee bezig? Hebben jullie enig idee hoe laat het is?’

‘Ralph, hoe haal je het in je hoofd om zulke dingen te zeggen? Ik ben niet één of andere trofee waar je trots op moet zijn.’

Ralph keek me geschrokken aan en liep naar me toe: ‘Lex ik.. het spijt me.. Ik.. sorry.. ‘

Hij wilde mijn hand pakken, maar ik trok hem weg en keek Lars aan.

‘En jij.. je kunt niet zomaar mensen gaan slaan.’

Lars haalde zijn schouders op. ‘Je zei zelf dat hij je lastig viel.

‘Ik keek een beetje beschaamd naar Ralph, die me verbaasd aankeek.

‘Lastig viel? Sorry dat was niet mijn bedoeling.. Ik wilde alleen maar met je praten.’

Ralph zijn neus begon op te zwellen en ik kon zelfs vanaf een afstandje zien dat het niet goed was. Lars had hem flink te pakken gehad.

‘Je moet naar een dokter voor je neus.’ zei ik terwijl ik een zakdoekje uit mijn zak haalde.

‘Ik ga morgen wel, ik heb teveel gedronken om te rijden.’

Het bloed stroomde over zijn lippen en kin en ik wist dat er nu iets aan gedaan moest worden, voordat hij permanente schade aan zijn neus over zou houden.. ‘Oké Lars, jij blijft in mijn appartement om je roes uit de slapen en ik breng Ralph naar het ziekenhuis.’

Lars sputterde eerst wat tegen, maar toen hij eenmaal lag was hij ook zo vertrokken. Ik kleedde me snel om en ging beneden in de auto zitten, waar ik Ralph een handdoek gaf voor zijn neus. 

Tijdens de hele rit naar het ziekenhuis probeerde hij een aantal keren een gesprek aan te gaan, maar ik had daar gewoon geen behoefte aan. Ik wilde er helemaal niet bij stil staan dat hij hier naast me in de auto zat en dat de reden daarvan een ruzie met mijn vriend over mij was. Ik reed bij het ziekenhuis de parkeerplaats op en liep met hem mee naar de spoedeisende hulp. Op de parkeerplaats zag ik mijn moeder haar auto staan en ik hoopte maar dat ze me niet zou zien met Ralph. Het was al erg genoeg dat ik hem moest helpen, laat staan als ik ook nog met hem samen gezien werd.

We moesten in het ziekenhuis een behoorlijke poos wachten en pas toen het buiten weer licht was, waren we aan de beurt.  Gelukkig lukte het ze om het bloeden te stoppen, maar zijn neus stond scheef en hij zou waarschijnlijk geopereerd moeten worden. Toen ze vroegen of hij al eerder zijn neus gebroken had, keek hij me aan en ik kon het niet laten om te lachen. Ik wist de vorige keer dat dit gebeurd was namelijk nog precies.

Mijn vader was er achter gekomen wat er tussen ons gebeurd was en had hem keihard geslagen. Zo hard dat zijn neus gebroken was en hij weken later nog steeds helemaal bont en blauw was. Omdat dit al de tweede keer was, raadden ze hem aan om zijn neus recht te laten zetten door middel van een operatie. Toen we het ziekenhuis uiteindelijk uitliepen, was het al negen uur. Ik was doodmoe en wilde niets anders dan naar bed, maar ik moest eerst Ralph wegbrengen naar het huis van zijn vriend waar hij voor de zomer logeerde. We stonden bij mijn auto, toen hij een hand op mijn arm legde.

‘Lex, het spijt me echt heel erg. Niet alleen van het gedoe van vannacht, maar gewoon van alles.’

Ik knikte en draaide me om.

‘Ralph, ik kan dit zo niet meer. Echt, ik zou willen dat het anders was. Dat we gewoon dezelfde leeftijd hadden en dat alle andere dingen die een relatie tussen ons onmogelijk maken er niet zouden zijn, maar dat is gewoon niet zo. Je moet me gewoon echt met rust laten. Het is niet eerlijk tegenover mij dat je zo met mijn gevoelens speelt. Je weet dat ik nog steeds gevoelens voor je heb en dat ik het heel moeilijk vind wat er tussen ons is gebeurd. Het heeft me maanden gekost om over je heen te komen. Ik kan dit niet nog een keer allemaal doorstaan.’

Ik zag het verdriet in zijn ogen en hij knikte.

‘Ik snap het Lexie, het spijt me heel erg. Ik zal je met rust laten.’

Hij keek me aan en ik zag diezelfde blik als een half jaar geleden toen ik zei dat ik niet verder met hem wilde. Hoewel het al maanden geleden was, deed het deze keer even veel pijn als toen.

‘Goed, ik zal je naar huis brengen. Ik moet zo weer aan het werk en ik wil heel erg graag eerst nog even douchen en me omkleden.’

Hij glimlachte: ‘En naar Lars zeker?’

Ik knikte: ‘Ja, en naar Lars inderdaad.’

Ik wilde net in mijn auto stappen, toen ik een stem mijn naam hoorde roepen. Ik herkende de stem uit duizenden en hoorde meteen hoe kwaad hij was. Het was de reden dat ik zo snel mogelijk weg wilde gaan, maar nu was het gewoon te laat. Ik draaide me om en zag zijn ogen boos van mij naar Ralph en weer terug gaan.

Hij was wel de laatste persoon die ik hier wilde tegenkomen.

 

Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!

Misschien vind je dit ook leuk

1 comment

Debbie 28 december 2019 - 08:45

Aaii papa!? Ik voel zelf die knoop in mijn buik bijna ?

Reply

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.