‘Zwanger? Hoe kan dat nou? Het was maar één keer!’ Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Waarom was ik ook zo verschrikkelijk dom geweest? Waarom had ik niet gewoon gezegd dat ik condooms in mijn tas had? Of beter nog, waarom had ik hem niet gewoon afgewezen? ‘Omdat je gewoon wilde weten hoe hij in bed was.’ hoorde ik een stemmetje in mijn hoofd zeggen. ‘Het was niet eens in bed het was op die bank in zijn kantoor’ mompelde ik boos terug tegen die stem in mijn hoofd. ‘Leuk verhaal om te horen over je verwekking, je moeder was zo dronken dat ze haar baas in zijn kantoor besprong, die baas is dus je vader en die zei na die tijd dat niemand mocht weten dat hij zich zo verlaagd had dat hij het met je moeder had gedaan.’
Ik zuchtte en gooide de test in de prullenbak. Als ik hem zou weggooien kon ik wel doen alsof er niets aan de hand was toch? ‘Nee Isa, dat kan niet, je kunt niet doen alsof die baby in je buik niet bestaat.’ sprak ik mezelf toe. Ik pakte de test weer uit de prullenbak en legde hem in de la van mijn nachtkastje. Ik zag dat Lizzy een berichtje stuurde met vraagtekens, maar ik kon het even niet aan om het met iemand te delen. Niet voordat ik zelf wist wat ik wilde. Onbewust legde ik een hand op mijn buik. Ik had altijd al moeder willen worden, alleen dit was absoluut niet de manier waarop ik het wilde. Ik wilde een man die van me hield, iemand die voor me zorgde, iemand die er voor dit kind zou zijn. Ik slikte en zei zacht : ‘Iemand zoals Joris..’ Ik kroop onder de dekens en barstte in tranen uit. Hoe had ik nou zo stom kunnen zijn? De tranen bleven maar stromen totdat ik op een gegeven moment in slaap viel.
De volgende ochtend voelde het alsof het allemaal een droom was. Ik deed mijn ogen open en herinnerde me vaag dat ik raar gedroomd had, maar ik kon me niet meer herinneren wat ik ook alweer had gedroomd. Ik wreef in mijn ogen en ineens wist ik het weer. Ik voelde een moment van opluchting, maar toen ik de la opentrok wist ik dat het geen droom was. Ik was zwanger, van een man waar ik nooit een relatie mee zou hebben, een man die nota bene mijn baas was. Boos veegde ik een traan van mijn wang, het was mijn eigen schuld, dus ik moest het ook zelf gaan oplossen. Hoe wist ik nog niet, maar ik was vast niet de enige vrouw die ooit een kind in haar eentje had opgevoed en het zou vast allemaal goed komen. Alleen hoe moest ik dit ooit aan Luke gaan vertellen? Of aan Joris?
Afgezien van mijn ‘probleem’ voelde ik me gelukkig weer helemaal prima, dus ik douchte en kleedde me aan, waarna ik weer naar mijn werk reed. Ik zat die ochtend achter mijn bureau voor me uit te staren. Ik probeerde zo goed mogelijk mijn werk te doen, maar bij alles wat ook maar een beetje mis ging, barstte ik in huilen uit. Ik had een bordje op mijn deur gehangen met: ‘Niet Storen’ en ik was blij met alle rust die ik had. ‘Ik ben zwanger.’ het zinnetje bleef zich maar in mijn hoofd afspelen. Hoe erg ik er ook tegenop zag, ik moest het Luke vertellen. Al was het maar zodat ik het kwijt was en ik er niet helemaal alleen voor stond. Ik wist eigenlijk wel zeker dat hij geen rol in het leven van dit kind wilde gaan spelen, maar hij had wel het recht om het te weten. Ik probeerde Joris te ontlopen, omdat ik hem echt niet onder ogen durfde te komen nu. Ik maalde de hele ochtend over allerlei smoesjes om onze lunchafspraak af te zeggen, maar ik kon niets verzinnen. Vooral ook omdat ik het verschrikkelijk vond om tegen hem te moeten liegen. Gelukkig kreeg ik tegen de middag een berichtje dat onze lunchafspraak niet door kon gaan omdat hij een afspraak buiten de stad had. Na urenlang moed verzameld te hebben, stuurde ik Luke via de computer een berichtje.
Hé, kunnen we even praten?
Meteen daarna kreeg ik een berichtje terug.
Ik ben nog tot 2 uur op kantoor, kom zo maar langs.
Ik twijfelde even of ik meteen moest gaan. Maar ik kon het beste meteen maar door de zure appel heen bijten. Ik zuchtte diep en stond op. Schoorvoetend liep ik naar zijn deur en met bonzend hart duwde ik hem open. Ik liep door zijn ontvangstruimte naar zijn kantoor, waar hij achter zijn bureau zat te werken. Zachtjes duwde ik de deur open en merkte dat hij me niet direct zag. Allemachtig hoe kon een man nou zo knap zijn? Ik slikte en zei hem zachtjes gedag.
Hij keek me aan en stond meteen op, hij gebaarde naar de bank in de hoek van zijn kantoor en daar gingen we zitten. ‘Waar wil je over praten Isa?’ vroeg hij terwijl hij me recht aankeek. Ik slikte en voelde mijn ogen vochtig worden. ‘Er is iets heel ergs gebeurd…’ zei ik zachtjes. Hij legde een hand op mijn been en trok me wat naar zich toe. ‘Wat is er dan? Je kunt me het wel vertellen, wil je ontslag nemen na wat er gebeurd is? Als dat zo is dan snap ik het wel, al zou ik het heel jammer vinden.’ Ik keek hem aan en er rolde een traan over mijn wang. ‘Nee dat is het niet, ik weet niet hoe ik je het moet vertellen, ik voel me zo ontzettend dom dat dit gebeurd is.’ Hij keek me aan en zei: ‘Wat er ook is, het komt echt allemaal wel goed. Ik ben er voor je, niet alleen als baas, maar ook als vriend.. Als je dat wilt tenminste.’ Ik ademde diep in en gooide de door mij zo gevreesde woorden eruit.
‘Ik ben zwanger Luke… Ik ben zwanger en het is van jou.’
Meteen verder lezen? Je koopt het ebook hier!
