De jaarwisseling ging rustig voorbij en terwijl Noah het bij mijn familie vierde, keek ik in het ziekenhuis naar de lucht waar allerlei vuurwerk te zien was. Dat we oud en nieuw bij mijn ouders zouden vieren stond al weken vast en Jesse had zich er enorm op verheugd om vuurwerk te kijken met oom Noah, dus dat moest gewoon doorgaan.

De dagen daarna verliepen rustig. Noah werkte halve dagen om zoveel mogelijk in het ziekenhuis te zijn en ik hield me zo rustig mogelijk om mijn herstel niet in de weg te lopen.

Lichamelijk leek het eindelijk de goede kant uit te gaan. Lopen lukte nog niet echt goed, maar mijn litteken deed steeds minder pijn en het kolven voor Ava ging top. Zo goed dat ik zelfs al een klein voorraadje had voor als we weer naar huis zouden gaan.

Dat naar huis gaan, daar moest ik nog helemaal niet aan denken. Of nouja, ik wilde zelf wel graag naar huis, maar dat Ava op ten duur ook naar huis zou komen, daar wilde ik nog helemaal niet aan denken. Ik had nog steeds helemaal geen idee hoe ik voor haar moest zorgen en hoewel ik het inmiddels heel erg goed kon verbergen, waren ‘de gevoelens’ er ook nog niet echt.

Drie keer per dag werd ik in de rolstoel gezet door de verpleegkundigen of door Noah om bij Ava te gaan kijken. Ze sliep eigenlijk elke keer dat ik er was, wat ik stiekem wel prima vond, want de verpleegkundige had gezegd dat ik haar mocht vasthouden als ze wakker zou worden en dat wilde ik absoluut niet.. Het leek me doodeng en bovendien helemaal niet verantwoord. Ik kon toch geen baby vasthouden? Straks liet ik haar vallen!

Net toen ik teruggereden werd, zag ik mijn moeder over de afdeling lopen. Ze had haar werkkleding nog aan en sprak met een collega over iets dat ik overduidelijk niet mocht horen, aangezien ze het gesprek meteen afkapte toen ik eraan kwam rijden.

Mijn moeder nam me over van de verpleegkundige en reed me mijn kamer binnen binnen.

‘Ben je hier als mijn moeder of als mijn verzorger?’ Vroeg ik.

‘Beide.. Waarom hoor ik van het personeel hier dat je amper eet en geen interesse hebt in Ava?’

Ze ging op het bed zitten en liet mij in de rolstoel tegenover zich staan.

‘Mam! Ik kom letterlijk net bij haar vandaan!’

‘Oh, en heb je haar ook vastgehouden? Of haar zelf gevoed? Of een luier verschoond?’

Ik voelde dan mijn wangen rood werden en ik schudde mijn hoofd.

‘Nee…’

‘En waarom niet?’

Ik zuchtte en voelde dat de tranen in mijn ogen begonnen te branden.

‘Ik weet het niet mam.. ik kan het gewoon niet..’

Ze sloeg haar armen om me heen en meteen begonnen de tranen te stromen.

‘Je kunt het wel Rosie.. Er is gewoon veel gebeurd en daar moet je van bijkomen… Maar dat kleine meisje daar heeft je heel erg hard nodig.. Ze hebben hier al een personeelstekort en het is toch verschrikkelijk dat dat kleintje steeds helemaal alleen in haar bakje ligt?’

Ik knikte en veegde mijn tranen weg.

‘Het is gewoon zo raar.. Ze had pas over zeven weken moeten komen.. Ik had nog zeven weken te tijd om me voor te bereiden en nu is ze er ineens.. Allemaal door die stomme ruzie..’

‘Wat? Ruzie? Hoe bedoel je?’

Shit.. Ik had verwacht dat Noah haar wel over de ruzie verteld zou hebben, maar kennelijk niet.

‘We waren met kerst bij Logan en Anna, het was allemaal heel gezellig tot Logan zijn echte vader ineens binnenkwam en gemene dingen begon te zeggen. Uit het niets werd hij ineens boos en richtte een pistool op mijn buik. Hij wilde tienduizend euro, anders zou hij ….’

Ik slikte.. De woorden waren te erg om uit te spreken en ik wist dat mijn moeder ze wel kon raden.

‘Dat meen je niet! Wat een hufter! Hebben jullie wel aangifte gedaan?’

‘Nee, Noah heeft hem het geld gegeven, waarna hij Logan dwong om zijn gevoelens voor mij aan Noah te vertellen.. Noah ging helemaal door het lint en toen braken mijn vliezen ineens.. De bevalling begon en sindsdien ben ik hier..’

Ze stond op en knuffelde me nogmaals..

‘Jeetje meisje.. Dan ben je al zo vroeg bevallen en is dit ook nog eens gebeurd.. Ik snap best wel dat je je zo voelt… Maar Roos… Ik vind alsnog dat je er ietsje meer voor Ava moet zijn. Juist omdat zij deze traumatische gebeurtenis ook meegemaakt heeft. Het is niet niets voor zo’n kleintje om ineens ter wereld te komen en zeker niet op zo’n manier..’

Ik knikte en pakte haar hand vast.

‘Ik zal het proberen mam..’

Ze hielp me weer op bed en gaf me een kus op mijn voorhoofd.

‘Goed, ik ga even bij de kleine dame kijken, probeer jij nog waar wat te slapen.’

Ik knikte en ging liggen terwijl ze de dekens over me heen legde, net als vroeger toen ik nog klein was. Ze zette de deur op een kiertje en net toen ze weg wilde lopen, hoorde ik Noah haar begroeten.

‘He Lexie, hoe gaat het vandaag met mijn meisjes?’

‘Met de kleinste heel erg goed…’ zuchtte ze.

‘Wat is er met Rosie aan de hand? Is er iets gebeurd?’

Ik zag dat de deur een klein beetje openging en deed snel alsof ik sliep.

‘Nee, lichamelijk gaat het steeds beter.. Alleen.. Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen, maar ik denk dat er iets goed mis met haar is.’

‘Hoe bedoel je?’

Ik hoorde mijn moeder zuchten voordat ze op iets zachtere toon verder praatte.

‘Heeft Rosie je wel eens verteld over het ongeluk dat ik heb gehad? Waarbij ik mijn eerste man en zoon verloor?’

‘Ja.. Je werd opgenomen met geheugenverlies toch?’

‘Klopt.. Ze doet me heel erg aan mezelf denken hoe ik was in die periode. Ik sloot me compleet voor mijn gevoelens af en stootte iedereen af die te dicht in de buurt kwam. In mijn hoofd wist ik wel dat ik van al die mensen hield, maar in mijn hart voelde ik het niet..’

‘Ik snap niet helemaal waar je naartoe wilt geloof ik.. Rosie heeft geen geheugenverlies toch?’

‘Nee, dat klopt. Maar ze sluit zich wel voor alles en iedereen af en het is alsof ze haar ware gevoelens weggestopt heeft.. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet zeggen.. Maar ik vermoed dat Rosie een postnatale depressie heeft ontwikkeld door alles wat er tijdens en rond haar bevalling gebeurd is..’