Langzaam keerde de rust terug op de afdeling en waren alle patiënten op de plek waar ze moesten zijn. Valerie had inmiddels mijn arm in de houdgreep en ik durfde me bijna niet te verroeren omdat ik haar niet wakker wilde maken. Bovendien had ik nog steeds haar moeder niet gevonden en ik wilde het liefste dat haar moeder erbij zou zijn als ze haar arm zouden zetten en ze gips zou krijgen. Dus ik stuurde er steeds verpleegkundigen op uit om de moeder te zoeken, in de hoop dat ze nog op tijd zou zijn. Om drie uur in de ochtend kwam er een jonge man de afdeling op gelopen. Ik had hem wel eens eerder gezien, ik wist niet hoe hij heette, maar ik wist wel dat hij een chirurg was en bij mijn vader op de afdeling werkte. Hij had wat bloed op zijn lange jas zitten en hij had grote wallen onder zijn ogen, dus ik vermoedde dat hij net uit de operatiekamer kwam. Hij liep naar mij toe: ‘He jij bent Florine toch? Ik hoorde dat jij de boel hier in goede banen hebt geleid, echt goed werk!’ Ik voelde dat ik bloosde en glimlachte alleen maar naar hem. ‘Ik ben op zoek naar een meisje dat Valerie heet, is dit haar toevallig? Ik heb net haar moeder geopereerd en toen ze wakker werd vroeg ze meteen naar haar dochter.’ Ik knikte. ‘Ja klopt, dit is haar, ik stuur al de hele avond mensen om haar te zoeken! Want ik kan zelf niet zo makkelijk weg.’ Ik wees naar mijn arm die nog steeds goed vastgehouden werd door het meisje en hij lachte. ‘Ja die kleintjes weten altijd heel goed bij wie ze veilig zijn.’ Hij boog over me heen en zachtjes maakte hij de vingers van het meisje los van mijn arm. Ik sprong van het bed en samen duwden we zo zachtjes mogelijk het meisje naar de lift, zodat ze bij haar moeder op de kamer kon liggen. Toen moeder en dochter herenigd waren en we de deur achter ons gesloten hadden, lachte ik. ‘Pfiew, wat een avond zeg! Haha, het is lang geleden dat het zo druk was hier.’

Hij knikte en zijn lichtgroene ogen glinsteren in het felle tl licht. ‘Zeg heb ik me al voorgesteld? Mijn naam is Joost.’ Hij stak zijn hand uit en ik pakte hem aan. ‘Ik ben Florine, al wist je dat natuurlijk al, haha!’ zei ik. ‘Ja, ik werk voor je vader, dus ik weet het een en ander over je. Al ben je in het echt een stuk knapper dan op die foto’s uit zijn kantoor.’ Ik lachte hardop. Ik wist precies waar hij het over had. Het was namelijk net alsof mijn vader de aller lelijkste foto’s die er ooit van mij gemaakt waren had ingelijst en overal in zijn kantoor had gezet. Ik onderdrukte een gaap en excuseerde me. ‘Het was leuk om je te leren kennen Joost, maar ik moet maar eens naar huis om te gaan slapen.’ Hij knikte en stak zijn hand op en ik liep snel naar de lift. Pas in de auto terug naar huis realiseerde ik me dat Thomas natuurlijk thuis zou zijn en ik had absoluut geen zin om hem te zien. Bij ons huis aangekomen zag ik dat zijn auto niet op de oprit stond en toen ik binnen kwam, zag ik dat zijn jas en koffer alweer weg waren. Gek genoeg kon het me niets schelen dat hij weg was. Het enige wat ik nu nog wilde is naar bed en slapen.

De volgende ochtend was ik al heel erg vroeg wakker en langzaam begon de voorgaande avond wat tot me door te dringen. Thomas wilde scheiden. Hij had een ander gevonden en wilde niet met me verder. Ik kon daar wel heel erg verdrietig over gaan zitten doen, maar dat zou toch niets veranderen. Ik ging zitten in bed en keek om me heen. Ik kon dit huis nooit in mijn eentje betalen. Thomas verdiende veel meer dan ik en kon de hypotheek makkelijk in zijn eentje betalen. Ik bedacht me dat er niets anders op zat dan zelf op zoek te gaan naar een ander huis en Thomas maar gewoon de ruimte te geven die hij dacht nodig te hebben, om het niet pijnlijker te maken dan het al was.

Toen ik gedoucht en al beneden kwam, zat hij tot mijn grote verbazing al aan de keukentafel. ‘Thomas, wat doe je hier?’ vroeg ik hem. ‘We moeten praten Flo, je kunt toch niet zomaar weggaan als ik zeg dat ik van je wil scheiden?’ Ik zette het koffiezet apparaat aan en ging op de stoel tegenover hem zeggen. ‘Volgens mij was je vannacht zelf ook niet thuis en ik hoef niet te raden waar je was.’ Hij rolde met zijn ogen en zuchtte. ‘Ik kan toch moeilijk naast je gaan liggen als ik net heb gezegd dat ik van je wil scheiden? Waar zat je trouwens? Heb je nu al een nieuwe man ontmoet?’ ‘Ik was aan het werk Thomas. Maar ga je nou nog zeggen waarom je hier bent of niet?’ Ik liep naar de keuken, pakte één kopje uit de kast en schonk alleen koffie voor mezelf in. Hij rommelde wat in zijn koffer en haalde er een envelop uit. ‘Ik heb hier een contract gemaakt over de verdeling van de spullen en onze andere bezittingen.’ Ik pakte het van hem aan en schudde mijn hoofd. ‘Ik hoef het huis niet Thomas, je weet dat ik het toch niet in mijn eentje kan betalen. We hebben onze spaarrekeningen enzovoort al gescheiden, dus dat kan zo blijven. Verder wil ik alleen mijn eigen spullen, de spullen die ik gekocht heb, een paar meubelstukken en Bobbie.’ Hij keek me verbaasd aan, alsof hij niet had verwacht dat hij er zo makkelijk af zou komen. Hij knikte en stak zijn hand uit. ‘Ik laat mijn advocaat een contract opstellen waarin ik dit laat vastleggen. Je kunt hier nog blijven wonen totdat je een ander huis hebt.’

We schudden elkaars hand en dat was het dan. Ons huwelijk was voorbij.