12 jaar samen.

1 juni 2006 kreeg ik om kwart over 1 snachts een smsje met de vraag of ik misschien een iets serieuzere relatie wilde. Weken van nachtenlange gesprekken op msn (want dat hadden we toen nog) en ene paar keer afspreken gingen daar aan vooraf. Ik was nog maar 15, woonde tijdelijk vanwege omstandigheden aan de andere kant van het land en ik was eigenlijk nog helemaal niet toe aan een serieuze relatie. Maar ik was zo tot over mijn oren verliefd dat ik meteen JA terugstuurde en 12 jaar, een paar hele hoge pieken en ontzettend diepe dalen verder, zijn we nog steeds zo gek op elkaar als op die ene nacht.

Ieder ander zou weggerend zijn.

Toen ik Richard net leerde kennen zat ik in een nogal moeilijke situatie, mijn moeder was erg ziek, ik kon niet thuis wonen en ik was eigenlijk helemaal ontspoort. Ik heb hem wel eens gevraagd waarom hij niet heel hard weggerend is toen hij achter mijn thuissituatie kwam, maar hij zei daarop dat hij daar niets om gaf en dat hij me juist graag wilde helpen. De eerste jaren van onze relatie waren niet makkelijk. Mijn thuissituatie werd al snel onhoudbaar, waarna ik besloot bij hem in te trekken.  Ik haalde mijn examens en beide gingen we studeren, bouwen aan een toekomst samen. Uiteindelijk liep dat wat anders, want een aantal studies verder besloot ik fulltime te gaan werken en kreeg hij een goede baan, waardoor we een huis konden kopen. Na al die onrustige jaren was ik zo blij met een beetje rust in mijn leven en toen ik zwanger bleek te zijn, kon ons geluk niet op.

In de jaren die volgden kregen we nog een zoon,  deed hij een aanzoek, kregen we nog een dochter en kregen we als enorme verrassing nog een dochter! Ons leven is in de afgelopen twaalf jaar nooit saai geweest en ik verwacht ook niet dat het ooit saai gaat worden.

Wat zal de toekomst ons brengen?

We zeggen wel eens tegen elkaar dat we ‘later als we groot zijn’  graag zo’n anwb stelletje willen worden, allebei dezelfde fiets en dezelfde Gaastra jas. Ik geniet stiekem wel van dat burgelijke. Hoewel ik dus al sinds mijn 15e samen ben met dezelfde man, heb ik eigenlijk nooit het gevoel gehad dat ik nou veel gemist heb. Ik heb mijn losbandige periode gehad en heb totaal niet de behoefte om dat nog eens over te doen. Als je mij zou vragen wat ik nog zou willen voor ons in de toekomst, dan zeg ik trouwen. Op 22 augustus 2012 heeft Richard mij een aanzoek gedaan en vlak daarna zijn we begonnen met het plannen van onze bruiloft. Helaas ging dat door omstandigheden niet door en hoewel we daarna nog een aantal keren een datum geprikt hebben, kwam er altijd wat tussen (baby’s enzo haha). Tijdens de zwangerschap van Sarah wilden we het graag ‘even snel’ op het gemeentehuis doen, maar uiteindelijk hebben we dat toch niet gedaan.

We hebben het regelmatig over trouwen en we weten allebei heel erg goed wat we willen. Alleen, de dingen die we willen liggen nogal ver uit elkaar haha. Iets met een hele verschillende smaak enzo. En wanneer we gaan trouwen? Tja, nouja begrijp me niet verkeerd, ik zou liever vandaag dan morgen trouwen. Maar ik zou het ook zo leuk vinden wanneer de kinderen het bewust meekrijgen. Het lijkt me zo bijzonder om te trouwen en dat je kinderen er dan bij zijn en echt deel uitmaken van de dag. Bovendien zijn we nu toch al 12 jaar samen, het is niet alsof we veel haast hebben haha!

Als ik terugkijk naar die 1 juni 2006, dan had ik nooit verwacht dat ik nu 12 jaar later nog steeds samen zou zijn met dezelfde man. Velen gaven ons een week, of hooguit een maand, maar tot iedereens verbazing (en vooral de mijne) zijn we dus nog steeds bij elkaar. Beide een stuk volwassener en wijzer dan toen, maar zeker niet minder gek op elkaar. En dat, dat is toch wel het belangrijkste in een relatie denk ik. <3