Ik ben net zoals een heleboel andere kinderen in Nederland en egenlijk ook de rest van de wereld een kind van gescheiden ouders. Was het vroeger nog best redelijk speciaal als je ouders gescheiden waren, nu is het volgens mij eerder regel dan uitzondering. Toen ik op de middelbare school zat, zaten er in mijn klas meer kinderen van gescheiden ouders, dan kinderen van wie de ouders nog bij elkaar waren.
Ik weet de eerste keer nog dat mijn ouders uit elkaar waren, dit was toen mijn moeder net ziek was. Ze kwam naar me toe en zei dat ze uit elkaar gingen. Dat was het dan, ik weet niet meer hoe oud ik was, ik geloof een jaar of 9, maar het maakte niet heel erg veel indruk op me. Pas toen mijn ouders jaren later, toen ik in groep 8 zat, echt uit elkaar gingen, snapte ik pas wat dat nou inhield, als je ouders gescheiden waren.
Ik had namelijk altijd het idee dat het best leuk was als je ouders uit elkaar waren. Je had 2 slaapkamers, 2 verjaardagen en dus ook 2 feestjes. Bovendien hoorde ik vaak dat kinderen extra verwend werden om de scheiding wat te compenseren. Dan komt het moment dat je vader jou en je broertje apart neemt en het nieuws verteld. Het nieuws dat hij bij je moeder weggaat en dat het niet aan jullie ligt. Hij vond ons namelijk nog heel lief en onze moeder ook, maar het ging gewoon niet meer. Ik geloof dat het niet direct tot me doordrong, laten we wel zijn, het was niet het ergste wat ik de afgelopen jaren had meegemaakt en dacht dat dit ook wel weer goed zou komen.
Ik pakte mijn fiets en ging een stuk fietsen, toen ik terugkwam zag ik mijn moeder huilend op de bank zitten en koffers in de gang staan. Dat vond ik toch wel een beetje vreemd, zou mijn vader niet gewoon blijven dan? Dat ze gingen scheiden, dat hoefde toch niet te betekenen dat hij niet meer bij ons kon wonen? Dat we nooit meer dingen met zijn vieren konden doen?
Ik moet zeggen dat mijn ouders heel goed met de scheiding om zijn gegaan. Ze maakten elkaar niet zwart, er werd niet geruzied waar wij bij waren, er was geen gedoe met de verdeling van de spullen en ze hielden gewoon contact. In het begin kwam mijn vader af en toen nog gewoon bij ons eten en ik genoot daar echt van, de momentjes dat we nog gewoon een gezin waren. Maar op den duur werd dat ook minder en hadden ze elk hun eigen leven.
Wat ik het het meest lastig van de scheiding vond is dat je als kind toch altijd het gevoel hebt dat je ertussen in staat. Zo durfde ik mijn moeder bijvoorbeeld niet over de nieuwe vrouw van mijn vader te vertellen en durfde ik mijn vader niet te vertellen over de dingen die mijn moeder deed. Dat doet toch wel wat met je als je een kind van 12/13 jaar bent. ook nu vind ik het af en toe echt niet leuk dat mijn ouders gescheiden zijn, tussen mijn moeders kant van de familie en mijn vaders kant is geen contact, wat dus betekent dat je niet in 1 keer een verjaardag kunt vieren, feestdagen altijd gescheiden viert en er altijd mensen gekwetst worden.
Toch wil ik niet zeggen dat ik nou heel erg veel last van die scheiding gehad heb, natuurlijk vond ik het jammer, maar ik heb er geen trauma’s van opgelopen. Ik hoor wel eens van kinderen die echt hulp nodig hebben naar de scheiding van hun ouders, maar daar heb ik nooit last van gehad.
Toch blijft een scheiding iets wat echt niet leuk is en daarom hoop ik niet dat mijn kinderen dat ooit hoeven mee te maken,
Hoe kijk jij tegen scheidingen aan?
29 comments
Leuk is het zeker niet, nee. Ik heb het twee keer meegemaakt en ging twee keer door een hel. Maar uiteindelijk werd ik er beter van. Eindelijk verlost van een narcistische ‘moeder’.
Het lijkt me vreselijk als mijn ouders uit elkaar zouden gaan, ook nu nog. Hoe moet dat dan wel niet zijn als je nog maar een kind bent, zonder enig besef en nog zo onschuldig. Mijn ouders zijn dus nog bij elkaar, al bijna 25 getrouwd, en daar ben ik heel dankbaar voor. Zelf ben ik ook getrouwd, maar scheiden, nee! Dat zou ik vreselijk vinden, vooral tegenover mijn kinderen.
Ik ben heel blij dat zowel mijn ouders, als mijn schoonouders nog bij elkaar zijn. Het lijkt me heel heftig om mee te maken, hoe oud je ook bent. Ik kan me voorstellen dat er tegen kinderen wordt gezegd dat ze dan 2x de verjaardag/kerst enz. Mogen vieren om het voor hen niet zwaarder te maken dan het al is. Maar leuk zal het nooit zijn. In mijn werk als leerkracht en ook in mijn familie zie ik steeds meer mensen die gaan scheiden. Ik vind dat erg jammer. Maar ik hoop dan altijd maar dat ze er echt alles aan gedaan hebben.
Een scheiding is heel vervelend. Mijn ouders waren ook gescheiden en mijn moeder is daarna overleden. Dus ik weet een beetje hoe je je voelt.
Wat goed dat je dit onderwerp bespreekbaar maakt. Op het moment zijn de cijfers ernaar dat 1 op de 3 koppels uiteindelijk scheidt. Op de basisschool zie ik het gelukkig nog niet veel! In de 11 klassen die ik tot nu toe heb gehad (met stages en mijn werk) zaten gelukkig altijd maar een paar kinderen die gescheiden ouders hadden. En ik heb meestal bovenbouwklassen gehad. Ik denk, of hoop eigenlijk, dat je er als ze op de middelbare school scheiden, minder last van hebt ofzo. Maar nu ik dit zo typ weet ik al dat dat complete onzin is. Ik denk ook dat het er (zoals je al zegt) heel erg vanaf hangt hoe je ouders scheiden. Zo zijn de ouders van een vriendin van mij gescheiden nadat haar moeder hem met een andere vrouw in de bed betrapte. Dat lijkt me wel heel erg heftig! Maar vrienden van mijn ouders zijn gewoon nog vrienden en konden gewoon niet meer samen een leven leiden. Zij vieren bijvoorbeeld ook alle verjaardagen en feestdagen nog samen, ook omdat ze in dezelfde vriendengroep zitten.
de bed is een typfout. Whoops!
Mijn ouders zijn een hele tijd uit elkaar geweest en daar heb ik wel heel veel last van gehad. Heeft denk ik ook weer te maken met situaties die voorvallen en hoe er mee omgegaan wordt. Wat fijn dat jouw ouders het zo goed hebben gedaan door jou er niet bij te betrekken.
Mijn ouders zijn nog steeds bij elkaar, maar bij heel veel vriendinnen van mij, was dat niet zo. Ik weet wel dat ze het altijd deden lijken alsof het heel leuk was dat ze nu twee keer alles hadden, maar ik vond het maar raar. Ik kende het verder ook niet. Ik ben ook gewoon van plan voor altijd bij Yil te blijven, als het aan mij ligt (en volgens mij aan hem ook) zal dat ook gewoon zo zijn.
Ik kan niet uit ervaring spreken. Wel heb ik gezien dat bij mijn twee halfbroers de scheiding behoorlijk wat impact had.
Wat een mooi en raak artikel weer.. Ik ben zelf een kind van ouders die bijna 29 jaar getrouwd zijn, elkaar af en toe de tent uit vechten maar ook nog steeds smoorverliefd op elkaar kunnen zijn. Ondanks dat ook dat niet altijd even ideaal is, had ik me geen beter voorbeeld kunnen wensen. Ik weet nog heel goed hoe bang mijn broertje en ik vroeger waren als papa en mama ruzie maakten, omdat we dan dachten dat ze zouden gaan scheiden, dus kan me om heel eerlijk te zijn niet voorstellen hoe klote het moet voelen als dat inderdaad zo is. We zijn opgegroeid met het besef dat geen enkel huwelijk altijd rozengeur en maneschijn is, dat je het uit moet spreken als dingen je dwarszitten, en dat je altijd trouw aan jezelf moet blijven, maar vooral ook met het geloof dat je met héél veel liefde écht een heel eind komt. Nu ik zelf getrouwd ben kan ik alleen maar hopen dat we het er net zo vanaf zullen brengen als papa en mama dat hebben gedaan.
Mijn ouders zouden maandag 49 jaar getrouwd zijn. Helaas was deze dag voor het eerst een sombere dag omdat mijn vader onlangs overleed.
Mijn schoonouders zijn toevallig op dezelfde datum getrouwd. Zij vierden afgelopen maandag hun 41e trouwdag.
Ik hoop dat het inderdaad zo is dat goed voorbeeld doet volgen. Tot nu toe zijn geen van onze brussen gescheiden, de eerste vierde 1 november haar 25-jarig jubileum.
We gaaan ervoor…
Ik ben opgegroeid met alleen mijn moeder, maar zij heeft wel vriendjes gehad. Ik kan me nog wel heugen dat ik het bij 1 persoon echt heel erg vond dat ze uit elkaar gingen. Maar echt een scheiding heb ik nooit meegemaakt. Ik hoop ook dat mijn dochter dat nooit hoeft mee te maken.
Hier nog zo eentje. Mijn ouders scheidde toen ik 11 was en helaas was hun scheiding minder vriendelijk. Mijn vader was bijna altijd aan het werk na de scheiding en als hij er wel was dan maakte hij me moeder altijd zwart. Hij probeerde ons tegen haar op te zetten. Mijn vader probeerde de scheiding ook goed te maken dmv cadeautje, maar ik voelde het eerder als hij mijn liefde probeerde te kopen dan dat ik dacht: yes wat gaaf al die spullen..
Wat een mooi persoonlijk en eerlijk artikel en helaas heeeel herkenbaar. Ik was 9. En dat kiezen tussen ouders vond ik vreselijk. Altijd in loyaliteitsconflict. Daarbij had ik ook nog eens dat mijn ouders nou niet heel erg leuk uit elkaar zijn gegaan.
En dan van die mensen die je dan proberen op te vrolijken en zeggen: “ach, jij hebt 2x verjaardag, dubbel zoveel cadeau’s” “wow, 2x sinterklaas vieren” “extra zakgeld” en dat soort dingen. Vreselijk!
Heb jij ook die stomme opmerkingen gekregen?
Zelf gelukkig geen ervaring mee. Maar heel wat uurtjes gesproken met mijn vriendinnetje erover,
Toen haar ouders gingen scheiden. Vooral dat je niet kan/wil/durft te vertellen over de ander was heftig! En later haar vader tegenkomen in de kroeg was ook wel gek in het begin.
Hier ook kind van gescheiden ouders. Mijn moeder en vader gingen uit elkaar toen ik 3 à 4 jaar oud was, maar ze hebben altijd hun eer opzij gezet voor de kinderen zodat wij hier nooit last van ondervonden. Kerst en Nieuwjaar konden we gerust samen vieren, zelfs met de nieuwe partners erbij! Ik hoor verhalen van vriendinnen die trouwens en beide ouders niet kunnen vragen. Gelukkig is dit hier niet aan de orde. Bij verjaardagen van de kinderen of de eindejaarsperiode zijn zowel mijn moeder als vader van de partij. En dit voelt niet eens onwennig!
Het lijkt me als kind erg naar als je ouders scheiden, precies om wat je zegt: je zit er tussenin en wilt loyaal blijven aan allebei. Mijn ouders zijn ruim 42 jaar getrouwd en dat is inderdaad niet meer zo vanzelfsprekend tegenwoordig.
Mooi geschreven klopt helemaal, mijn ouders zijn gescheiden toen ik 3 was. Altijd die verjaardagen en feestdagen, wat een gedoe ?.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik acht was en dat heeft een behoorlijke impact op me gehad. Niet zozeer dat ik daarna proffesioneler hulp heb gehad maar aangezien ik de oudste was kwam er veel op me terecht, ondanks dat mijn ouders het toch best goed hebben gedaan na de scheiding. Ik voelde me behoorlijk verantwoordelijk over mijn broertje, en dat is voor ons beide niet zo leuk geweest. Gelukkig komt wijsheid toch wel een beetje met de jaren en nu kunnen we er prima mee omgaan.
Ik heb er zelf geen ervaring mee. Iedereen dacht wel dat mijn ouders zouden scheiden op den duur omdat ze 18 waren toen ze mij kregen en eigenlijk net een jaar verkering hadden.. Maar ze zijn nog altijd bij elkaar en gelukkig ook.
Mijn ouders zijn ook gescheiden, na 30 jaar samen te zijn geweest. In het begin vond ik het wel oke, ik had inderdaad ‘twee huizen’ en wist me wel te redden -ik was 13 trouwens-. Achteraf gezien hebben ze me beiden niet goed door deze scheiding geholpen en is het een flink trauma geworden. Ik ben dan ook best bang geweest om lief te hebben.
Mijn 0uders zijn een aantal jaar geleden gescheiden, ik was 26 of 27 ofzo?
Dan snap je alles wat beter natuurlijk, maar juist realiseer je ook beter wat scheiden echt betekent.
Al met al heb ik er minder last van gehad dan van mn 23 jarige zusje. En ik vertik het om verjaardagen en kerst apart te vieren. Verjaardagen komen ze allemaal, vorig jaar kerst kwam moeder met nieuwe vriend niet omdat ze niet voor niets gescheiden zijn. Dan zeg ik prima, dan niet, maar ga geen 5 gezinnen in 1 dag proppen dus dan zie ik je met nieuwjaar wel weer haha.
Ik was echt nog heel jong (6 geloof ik) toen mijn ouders gingen scheiden dus had er niet zo’n last van. Ik was echt zo’n naïeve blije gup haha. Bij mij is dat later pas gekomen, en inderdaad zelfs als volwassene kan je er nog behoorlijk last van hebben.
Ik geloof dat voor kinderen scheiden echt niet goed is. Het lijkt me heel moeilijk, maar in sommige gevallen is het ook maar beter zo. Ik gaf een keer een workshop en een meisje moest opeens heel hard huilen. Papa woonde nu bij opa en oma en hij hadden steeds ruzie met mama. Mijn hart brak gewoon van het verdriet van dat meisje.
Ik heb er geen ervaring mee, maar kan me heel goed voorstellen dat het een grote invloed heeft, zeker als je zo jong bent. En dat het in sommige gevallen heel lastig is kan ik me goed voorstellen. Ik zie het nu in mijn omgeving al bij hele jonge ouders en het lijkt mij zo lastig allemaal!!
Heel fijn artikel voor mij om te lezen! Ik ben stiefmoeder en heb dus een stiefzoon van 8 die dit moet meemaken. Ik moet zeggen dat ik geen enkel ander gescheiden stel ken dat zo goed omwille van hun zoon met elkaar omgaat, dan mijn vriend en zijn ex. Ook ik heb in principe goed contact met haar. Maar door jouw verhaal word ik weer even scherp gezet dat we op moeten blijven letten op hem.
Mijn ouders gingen scheiden toen ik 20 was, dat is ook vervelend maar wel heel anders natuurlijk.
Ik heb geen idee hoe het voelt om een kind van gescheiden ouders te zijn, mijn ouders zijn nog bij elkaar.. godzijdank. Weet wel dat als mijn man en ik ooit het gevoel hebben dat we niet zo lekker gaan, ik er alles aan zou willen doen om het te redden, alles om een scheiding maar te voorkomen. Voor onszelf, maar nog meer voor mijn meisjes.
Mijn ouders hadden tot mijn moeders dood een gelukkig huwelijk gelukkig. Maar van alle mannen waar ik langdurige relaties mee heb gehad, waren de ouders gescheiden. Dit heeft wel sporen achtergelatn. Mijn man heeft er nu nog last van.
Mijn ouders waren 35 jaar getrouwd. Zoiets wilde ik ook. Na 7 jaar hield ik het voor gezien. Iets wat ik zo lang mogelijk had geprobeerd te redden maar sommige dingen zijn onafwendbaar. Ik besef dat het niet altijd leuk is voor mijn kinderen. Maar overcompenseren met cadeautjes vertik ik. En ik ben er trots op hoe ze er mee om gaan.