Wat ik verwacht had van het moederschap? Dat ik het leuk zou vinden.. Ik zou een moeder worden die streng was, maar rechtvaardig. Met kinderen die natuurlijk wel eens ondeugend waren, maar goed luisterden. Ik zou een leuke moeder zijn, zo een die elke dag met haar kinderen speelt en koekjes bakt. Een moeder die alles voor haar kinderen doen en tegelijkertijd moeiteloos haar huishouden piekfijn in orde zou hebben en haar sociale contacten zou onderhouden. Ik zou de perfecte moeder en vrouw zijn. En .., is me dat gelukt?
Als ik eraan terug denk hoe makkelijk ik 5 jaar geleden over het moederschap dacht kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Hoe heerlijk ik het ook vind om moeder te zijn en hoe onzettend veel ik ook van mijn kinderen houd, ik vind het af en toe echt behooooorlijk zwaar. Moeder zijn is gewoon niet alleen maar leuk. Ik dacht er zo ontzettend makkelijk over, want andere moeders laten het allemaal zo makkelijk lijken. Het is net alsof het een taboe is om te zeggen dat je moeder zijn af en toe heel zwaar vind. Toen Floris met 2 jaar nog niet doorsliep, liep ik hele dagen op mijn tandvlees van vermoeidheid, natuurlijk went het wel iets, maar ik was gewoon altijd moe. Toch durfde ik het tegen niemand te zeggen dat hij na 2 jaar nog zo slecht sliep. Bang dat mensen het mijn eigen schuld zouden vinden.
Hetzelfde had ik met Maxim zijn achterstand. Ik heb zolang volgehouden dat er niets met hem aan de hand was uit angst dat mensen commentaar zouden hebben dat ik hem niet genoeg stimuleerde, niet genoeg met hem sprak, enz..
Maar waarom was ik bang? Bang dat mensen me geen perfecte moeder zouden vinden? Tegenwoordig wil ik niet eens meer een perfecte moeder zijn. Ik heb dat idee van dat alles perfect moet losgelaten. Dan is Maxim maar laat met praten, dan kruipt Floris maar tussen ons in snachts. Uiteindelijk komt het allemaal wel goed.
Dan heb ik maar een enorme speelgoedbom in de woonkamer, 5 minuten nadat ik heb opgeruimd. Ik heb liever dat mijn kinderen zich later herinneren dat ze heerlijk gespeeld hebben en ze daarna met mama een ijsje gingen halen, dan dat mama altijd maar aan het zeuren was over rommel en altijd aan het poetsen was.
1 van de belangrijkste dingen die ik heb geleerd van het moederschap is loslaten. Laat het idee van perfectie los, je bent echt geen slechte moeder als je geen zin hebt om te koken en een pizza besteld. Ook niet als je af en toe schreeuwt. Ik hoorde eens iemand zeggen dat wanneer je nooit tegen je kinderen schreeuwt, je ze kennelijk niet vaak genoeg ziet. Natuuuuurlijk is het niet goed, maar ik weet zeker dat alle moeders het doen!
Loslaten is mijn toverwoord wat betreft het moederschap. Af en toe zul je knettergek worden, om het volgende moment weer overvallen te worden door liefde. Het moederschap is een achtbaan met vele pieken, dalen en zelfs loopings, maar ik zou het voor geen goud willen missen.
Wat is jou belangrijkste les over het moederschap?
10 comments
Wat heerlijk dat je er eerlijk over bent! Het lijkt inderdaad taboe om te zeggen dat het moederschap (en vaderschap!!!) niet alleen maar leuk is. Ik zeg altijd tegen mijn zoontje (9 maanden): Mama wordt soms gek van jou, maar is altijd gek op jou 🙂
Mijn les die ik direct na de kraamweek al leerde was: Hoe relaxter ik ben, des te relaxter is mijn dochter. Ze is inmiddels nog maar 6 maanden, maar ZO makkelijk en relaxed! Niet druk maken om voedingen, slaapjes en dus thuis blijven. Vanaf de geboorte neem ik haar al overal mee naar toe en ze vindt het prima. Denk dat dat ook wel een beetje ‘loslaten’ is. Ik dacht dat ik een vast ‘ritme’ zou moeten hebben qua eten en slapen en dat heb ik volledig los gelaten.
De liefde. Hoeveel onvoorwaardelijke liefde je werkelijk kunt voelen. En dat, ook al houd ik van mijn man, daar echt niets bij in de buurt kan komen.
Juist….vooral het idee perfect te moeten zijn moeten we loslaten. Als je al je liefde geeft ben je al perfect, toch?
Haha ik heb dat ook dat ik mezelf wel voor m’n kop kan slaan hoe makkelijk ik erover dacht! Maarhet is het allemaal waard!!!
Oh herkenbaar! En dat groepje waar wij toen contact mee hadden kan ik ook best begrijpen dat je dingen niet durfde te vertellen. Je werd daar zo snel veroordeeld op van alles. Gelukkig leer je op een gegeven moment wel dat je er boven moet staan.
Zo herkenbaar, gisteren was ik echt niet te genieten en was alles teveel. Natuurlijk vliegen op zo’n dag alle bekers door de lucht, wordt er continu gejammerd etc. Terwijl de dag er op het lijkt alsof er geen wolkje aan de lucht is. Het komt vanzelf goed. Kinderen zijn toch selectief in wat ze onthouden.
Mijn belangrijkste le? Die heb ik hier beschreven.. http://www.bloom-magazine.nl/mensen/moederliefde-is-helemaal-niet-zo-lief/
Heel mooi geschreven. Ik heb geleerd dat veel dingen vanzelf gaan. Ik heb mij bijvoorbeeld weleens zorgen gemaakt dat Senna met drie jaar nog niet op de driewieler kon fietsen, en van de een op andere dag deed hij het zomaar. En hij ging als een speer hihi.
Wauw, wat mooi en zo herkenbaar!!! Echt waar. Zo dacht ik er precies over van te voren, en ook ik sta er nu hetzelfde in als jij. Ook ik zeg altijd dat het moederschap een achtbaan is van allerlei emoties. Voor mij is het accepteren van de situatie, fase, moment dé sleutel om los te kunnen laten. Mooie blog Tamara!!