Waarom moest nou uitgerekend jij dood gaan?

Het is vandaag 5 jaar geleden dat mijn moeder overleed. 5 jaar geleden had ik een baby van bijna 5 maanden en voelde ik me voor het eerst sinds tijden weer een beetje rustig en gelukkig. Het was een warme dag, een heerlijk zonnetje en strakblauwe hemel. Dat stond in hevig contrast met wat er later die dag zou gebeuren.

Waarom moest nou uitgerekend jij dood gaan?

Ik heb er wel even over getwijfeld of ik er wat over zou schrijven vandaag. Als er iets is dat ik niet wil is het wel ‘Dat mens zijn dat altijd maar over haar dode moeder loopt te leuteren.’ Maar eigenlijk schrijf ik alles op mijn blog en het is toch een soort van mijlpaal, 5 jaar.. Al kan ik me wel leukere mijlpalen voorstellen.

Hoe ze een einde aan haar leven maakte.

Ik wil eerst iets ophelderen. Elke keer als ik een artikel schrijf over mijn moeder krijg ik na die tijd veel vragen over wat voor ziekte ze had en hoe ze dan overleden is. Mijn moeder was manisch depressief. Na mijn geboorte heeft ze een soort van postnatale depressie gehad die nooit helemaal over is gegaan en na het overlijden van haar vader is ze manisch depressief geworden. Of nou geworden, dat was ze eigenlijk al, alleen kwam het nooit tot uiting.

Dan haar dood, het is eigenlijk niet iets waar ik graag over praat omdat ik na haar overlijden nogal wat verwijten heb gehad over de manier waarop. Ze heeft namelijk zelf een einde aan haar leven gemaakt en ik ga hier niet vertellen hoe het precies gebeurd is, maar ik denk dat jullie dat wel kunnen raden.

De nasleep van haar dood.

Het schijnt een veelvoorkomend iets te zijn dat wanneer je iemand verliest aan zelfdoding, je bij jezelf nagaat of je niet meer had kunnen doen. Hier heb ik de eerste jaren zeker wel last van gehad. We hadden op het moment van haar dood ruzie en vanwege mijn koppigheid heb ik niet op haar berichtje van de ochtend gereageerd.

Maar als ik had gereageerd had het haar dood misschien een paar dagen tot weken uitgesteld. Het was tenslotte niet de eerste poging die ze deed en er waren ongetwijfeld weer nieuwe pogingen gekomen. De ziekte die ze had is gewoon heel moeilijk om mee te leven. Het ene moment is alles bloemetjes en bijtjes terwijl je het volgende moment in een gitzwarte wereld zit. Er zijn heel veel mensen die prima kunnen leven met zo’n bipolaire stoornis, maar helaas maken ook veel mensen dezelfde keuze als haar.

Na haar dood heb ik nog maanden nachtmerries gehad, ik was ineens weer bang in het donker en durfde niet te gaan slapen omdat ik haar in mijn dromen zag. Vooral hoe ze eruit zag in mijn dromen maakte me heel erg bang. Ik zag namelijk steeds voor me hoe ze eruit zag na het ongeluk.

Hoe het nu gaat.

Het is nu 5 jaar geleden dat ze overleed en hoewel ik het nog dagelijks jammer vind dat ze er niet meer is en dat ze nooit de superoma zal zijn die ze had moeten worden, weet ik wel dat het voor haar beter is dat het voorbij was. Ik ben maar een buitenstaander dus ik kan nooit weten hoe ze zich gevoeld moet hebben dat ze deze beslissing genomen heeft. Maar ik weet wel dat ze na al die jaren haar rust verdiend heeft en dat het goed is zo.

Ik zal mijn kinderen altijd vertellen over hun oma, die ongetwijfeld de beste oma ooit geweest zou zijn. Want als er iets is wat ze belangrijk vond dat was het wel dat haar kinderen gelukkig waren en al moest ze daar hemel en aarde voor bewegen, dan draaide ze nog haar hand daar niet voor om.

Tuurlijk blijft het moeilijk om je moeder op zo’n jonge leeftijd al te moeten missen en zeker de manier waarop is en blijft verschrikkelijk. Maar door over haar te schrijven en over haar te blijven praten hou ik de herinnering aan haar levend en zal ik haar nooit vergeten.

Want zulke prachtige mensen als zij mogen niet vergeten worden.